english subtitles are now available for this documentary. you can turn on captions from settings.

Tek adam rejiminin, devleti ve kurumları nasıl çalışamaz hale getirdiğini ibretle izledik. Unutmayacağız, unutturmayacağız

19 yaşındayım .Çadırda gece üşüyünce sarılacak bir ailem var ama birçok arkadaşım ailesi yok oldu . İnanın çok zor. Geceleri bebeklerin değil koca koca insanların için için ağlama seslerine tanık oldum.Bizlere gönderdiğiniz yardımlara teşekkür ederiz. Gönderdiğiniz kıyafetler ve battaniyelerde sizlerin kokularınız olması bizi çok duygulandırıyor .Az da olsa dışarıdaki korku ve tedirginlik havasını unutturuyor . Sağolun ülkemin güzel insanları...

" Eğer biz bize yetiyorsak Devlet ne işe yarıyor!!! " -Depremzede

Zamanında müdahale edilmediği için ne ailem kaldı ne de bir memleketim. Anılarım , arkadaşlarım , yaşama sebebim olan anne babam ablam abim oğlum hepsi hiç oldu. Şuan bile her şey rüyaymış gibi geliyor. Yarın sabah kalkıp her şey eskisi gibi olacakmış gibi ama uyanıyorum ki arsuzda köyde kendi imkanımızla yaptığımız çadırdayım. Yaşadığımız hiç kolay değil. Hiçbir şeye odaklanamıyorum. Her şeyim gitti.

“Rüşvetçi politikacıları, düzenbazları, hırsızları ve hainleri seçen halk kurban değildir, suç ortağıdır.” George Orwell

Şu videoyu keşke 1 kez tüm tv kanallarında prime saatte yayınlayabilsek..

28 yaşındayım Antakyalıyım. Geçtiğimiz ağustos ayında çalışmaya başladığım için depreme Osmaniye de yakalandım. Şanslıydım oturduğum bina sağlamdı bana hiçbir şey olmadı evin içerisinde eşyalarım bile kırılmadı. Ama anne ve babam için aynı şeyi malesef söyleyemiyorum. Depremin olduğu ilk andan beri annem ve babama ulaşmaya çalıştım ulaşamadım. Yıllarca oturduğumuz bir çok komşumuzun olduğu Emlakbank konutlarının çöktüğü haberini alınca atlayıp Antakya'ya geldim. Trafik çok kötüydü her yerin nasıl yıkıldığını görünce şok geçirdim. Öğle saatlerinde oturduğumuz siteye varınca sinir krizi geçirdim. 6 bloklu sitenin hepsi çökmüş kimseler yok ve annemle babamın oturduğu binada yangın vardı. Yangın tam yatak odalarının olduğu kısımdaydı ve onu görünce ağzımdan çıkan ilk şey annem ve babam şu an burda yanıyorlar oldu. O kaos ortamında zorla itfaiye geldi zorla diyorum çünkü her yer yıkılmış binalarla doluydu trafik kilitti. İtfaiye suyu olmadığı için geri döndü. Benim annem ve babam yandılar. O binada çıkan yangın 6 gün kendi kendine yanmaya devam etti. Enkaz çalışmalarında annem ve babam dahil o apartmandan 6 kişinin cansız bedenine ulaşılamadı. Çalışan gönüllü ekip yandıklarını tahmin ettiklerini söyledi. Günlerce enkaz başındaydık belki evimizden bir eşya bulurum umuduyla. O kadar az eşya çıktı ki. Çünkü evimizin yıkıldığı yetmiyormuş gibi bir de yandı. Ne annemlerin yatak odasından bir eşya çıktı ne de bitişiğindeki benim yatak odamdan. Ben ilk günden beri umudum yoktu çıkacaklarına dair. O yangını gördüğümde umutlarım tükenmişti. Bitmişti. Geriye sadece telefonumdaki birkaç fotoğraf ve zihnimde ailemle geçirdiğim güzel anılar kaldı. Daha 10 gün öncesinde doğum günümü kutlamaya gelmişlerdi yanıma. Çok mutlulardı çok mutluyduk. Oturduğumuz evi annem de babam da çok severdi. İlk ordan ev aldıklarında ne kadar mutlu olduklarını hatırlıyorum. Koskoca 6 bloklu emlakbank evlerinden sadece 28 kişi kurtuldu. Annemle ve babamın oturduğu binadan sadece 3 kişi. Onlar da kendi çabaları ile boşluk bulabildekleri için çıktılar. Ben buraya yazmaya devam ederim ama Antakya da bulunduğum 12 gün boyunca yaşadıklarım hissettiklerim bitmez. Hiçbir zaman da geçmeyecek. Doğup büyüdüğüm şehrin o halini hiç unutmayacağım. Annemlerle keyifle oturduğumuz o sitenin halini hiç unutmayacağım.

Azerbaycan kurtarma ekipi üyesi olarak 6 gün Antakya'daydım 😔 yemin ederim gözlerim ağlamaktan okadar şişmişti ki Bakü'ye döndüğümde doktora gittim virüs kapmış görme bozukluğu yaşıyorum şimdi 27 yaşlnda eynek takıyorum ama SİZLERE GÖZLERİM FEDA OLSUN. KOR OLAYDIMDA Küçük küçük Çocukları Öyle görmezdim keşke.. abi yazık değilmi laan o küçücük çocuklara ? O yavruları parça parça topluyoduk off bee şimdi yazarken bile biğazım düğümlendi BAŞINIZ SAĞ OLSUN🖤 ALLAH Bİ DAHA GÖSTERMESIN🖤

Her zerremde bu acıyı tekrar hisettiğim bir video olmuş. Bu zulmü asla unutmayacağız, unutturmayacağız.

Kahramanmaraş’ta yaşıyorum deprem gecesi kafamı Yastığımın altına koydum ve bastırdım o sesleri duymamak için sadece ölümümü bekledim ve durduğunda dışarı çıktık 9. Kattan aşağı ailemle nasıl indiğimi bilmiyorum indiğimde şiddetli bir yağmurun altında havanın aymasını bekledik hava aydınlandığında ise felaketi daha net gördük 48 saat sonra gelen yardımlar hiç bir işe yaramadı çünkü bizler dışarıda soğuktan titriyorduk kaçamayanlar enkaz altında donuyorlardı bizi ölüme terk ettiler depremin olduğu günün akşamına Muharrem İnce Kahramanmaraş’a gelebilirken devlet neden gelemedi ? Devlet yoktu ölüme terk edildik ve hala Kahramanmaraş’ta enkaz altında insanlar var her yer ceset kokuyor Türkiye bitmiş istifa etsin bu hükümet

deprem esnasında şehir dışındaydım annem ve küçük kardeşim mahsur kalmışlardı kimseden yardım isteyemedik çünkü herkes kendi ailesinin peşine düşmüştü ilk otobüsle yola çıktım o esnada komşularımız kendi hayatlarını tehlikeye atıp müdahale etmişler.. şükür ki ailem kurtuldu fakat akrabalarım için aynı şeyi söyleyemeyeceğim gece vardım tam 24 saat sonra sokaklar boştu ve tüm binalar yıkıktı ta ki bir çocuğun enkaz altından abi gitme beni bırakma diyene kadar sonrasında hangi taşın altına seslensem acılı yardım edin sesleri duydum, 5 gün orada kaldım ve içimden hiçbir zaman atamayacağım öfke ve acı ile doldum insanların feryatları ve ne kokusu olduğunu sonradan öğrendiğim ceset kokuları burnumdan gitmiyor. Hep aklımdan o geçti umarım dedim bu kadar süre enkaz altında kalan bu insanlar eğer ölecekse acısız bir şekilde ölmüşlerdir. Yağmur, soğuk ve kaos bu esnada marketlerden torba torba çamaşır tozu yağmalayan ve hiçbir şey olmamış gibi neneler teyzeler adamlar çocuklar sırtlarında boyundan büyük televizyon taşıyan suriyeliler. Ne kadar ahlaksız bir millet olduk dedim kendi kendime insanların o feryatlara rağmen hiçbir şey olmamış gibi pazar arabalarını market arabalarını doldurmalarına. İlk günle boş araba falan bulup içinde kaldım son gün ise parka gitmek zorunda kaldım ve çadırlarda yer yoktu aileleri rahatsız etmek istemedim ve bir kahvehaneye geçtim cam pencere vardı ama içerisi buz gibiydi battaniye sordum şurda dağıtılıyor git al dediler istifledikleri onlarca battaniyelere yaslananlar.. gittim bende gidip aradım sordum ama battaniye bulamadım geri döndüm kahveye ve karşılarında aynı insanların karşılarında bir oyun masasının üzerinde cenin pozisyonunda titreye titreye uyumaya çalıştım ne kadar kalın giyinmiş olsam da soğuk bi şekilde içime giriyordu sonra o insanlar tekrar geldi bikaç battaniye daha bulmuşlar ve sayı kazanmış gibi güle oynaya bi battaniye daha aldık gidin sizde alın dediler birbirlerine duydum ama kalkmadım hiç halim kalmamıştı ve gitsem bulamayacağımı biliyordum etraf yamyamlarla doluydu sonra içeri giren bi ihtiyar böyle uyunur mu hiç deyip bana eski bir battaniye verdi iyiki eski ve kirliydi o battaniye çünkü sadece bir gün kullanacaktım ve yanımda götüremeyecektim sonra bikaç saat uyuyabildim o ihtiyarı ve o haysiyetsizlikleride unutmayacağım.

Ağlamaktan zangır zangır titredim. Biz ölüme niye bu kadar kolay alışan milletiz. 50 bine yakın vatandaşımız öldü. Kalbim 1 aydır orada atıyor. Ağlamaktan baş ağrısından uyuyamaz olduk. Utanıyorum. Halimizden acizliğimizden utanıyorum.

İzlerken kalbine demir saplanıyormuş gibi olan şerefli insanlara selam olsun. Bu insanlar oldukça umut hep vardır

Çanakkale türküsünde geçen "ölmeden mezara koydular beni" sözünün bu topraklar için hala geçerli olması çok acı. Memleketimin kurtarılamayan güzel insanları bizi affedin.

Oğuzhan Uğur başka ülkede olsa devlet nişanı verirlerdi, aynı şekilde Haluk Levent ve ikisininde ekipleri ödüller alırlardı,Allah hayatını kaybeden vatandaşlarımıza rahmet eylesin.😢

Ağlayarak izledim.. 3 aylık bebeğim var. Deprem gününden beri yanından ayrılamıyorm. Enkazdan cıkarılan bebekleri gördükçe bebeğime sarılıp ağladım.. Bebeğim donarak öldü beni kurtarmayn artık diyen annenin acısını iliklerme kadar hissettim. Bir yandan yardım çığlıkları atan vatandaşlar diğer yanda canını dişine takıp yardım etmeye çalışanlar,öbür tarafta onlara bile engel olmaya çalşanları UNUTMAYACAĞIZ

Depremin ilk günü üzerimize yağmur yağarken kendimizi sahipsiz hissetik 2. günü şükür bir can kaybımız yok yıkım olan yerlere yardıma gidelim dedik 45 dakikalık yolu 6 saatte giderek Islahiye'ye varıp yardım adına hiç bir şey olmadığını görünce çaresiz hissettik belki ölmedik ama ölümü iliklerimize kadar hissetik...

10 gün Elbistan 11 gün Hatay’da arama kurtarma faliyetlerinde görev aldım. Orada yaşadığım duyduğum gördüğüm şahit olduğum tüm acıları ruhum acıya acıya çalıştım. Bu videoyu izlerken göz yaşlarıma hakim olamadım. Yetişemediğimiz yetemediğimiz her can için öyle üzgünüm ki . İnsanın ölmeden öldüğü bir yer varmış oradayım … yüce Tanrı böyle bir acı bir daha yaşatmasın

Bu depremde sadece 10 il değil 81 il 80 milyon tüm umutları ile göçük altında kaldı. Artık biliyoruz ki başımıza bir felaket gelse kendi başımızayız, ölürsek şanslıyız 😢

Depremde Adıymandaydım uyandığımda ilk duyduğum arkamızdaki binaların yıkılış sesleriydi ve ailemle dışarı çıktım aramızdaki dört katlı binanın sadece üst katı kalmıştı ve o aile binasından üst kattaki iki yaşlı çifti kurtarabildik baba oğullarını bir umutla bekledi ama sadece bir torunu sağ çıktı torunu 17 yaşında bir kızdı annesi,babası,ve iki abisinin öldüğünü söyerken elim titriyordu bunu duyduktan sonra kendisini yere attı ve aglamaya başladı sonra herkes birden bir ailenin yok oluşuna ağlamaya başladı cenazeleri koyacak bir kefen bile yoktu bizde elimizde soğuktan donmayalım diye evimizden getirdiğimiz battaniyelere sardık battaniye bile olmadığı için her birinin içine iki cenaze kattık Yanındaki binaya gittiğimde orda çalışan komşularmı gördüm enkazın üstüne çıktığımda bir el gördüm ve neden o kişiyi kurtarmadığımızı sorduktan hemen sonra bunları yazarken elim titriyor ama kopmuş bir kol ve tamamen ezilmiş bir beden gördüm ve bunları asla unutmayacağım bunları yazarken hem kimsenin olmamasına tek başımıza kaldığımıza sinirleniyorum hem de ağlıyorum ve bu sadece bizim sokakta olanlar ama sanırım alt sokakta tamamen yıkılan bir siteyi anlatacak kadar iyi hissetmiyorum kendimi

artık doğru bilginin sosyal medyada olduğu bir çağda yaşıyoruz...teşekkürler 140journos

Yıllar önce kader değildi. Yıllar sonra kader oldu. Kınadığın herşey başına geldi. Z ye selam

Kanımla canımla ruhumla bedenimle tiksiniyorum. Böyle bir döneme denk gelip böyle bir yönetime maruz kaldığım için hayattan tiksiniyorum

Seçimden sonra geldim izledim tekrar ne diyeyim bilmiyorum. Uyan ey halkım uyan

16 gün oradaydım . Hiçbirşeyin farkında değilsiniz . Orada ölüme terk edildi insanlar . Umarım bu yaşadıklarım beni kanser yapmaz ... Bu arada vefat edenlere Allah gani gani rahmet etsin , yaralılara ve kalanlara alla şifa ve sabırlar versin . Ben depremi yaşamadan çöktüm , yaşayanlar bilmiyorum ne olacak . Aşağıda bizi bölmeye ayrıştırmaya çalışan trollere prim vermeyin . Bizi öldürenlerle karşı hep birlikte birleşip tek yumruk olup , bir daha bunu yaşamamak ve yaraları sarmak için el ele olalım . Biz birleşip , tek yumruk olursak ölmeyiz, ama bu saf salt kötülük ve beslemeleri yok olur . Türkiye cumhuriyeti bizimdir. Vatandaşıdır . Kimse sahiplenemez!

Depremi bizzat yaşayan birisi olarak tüm söylenenlere katılıyorum, çok daha fazlası var.

Böyle çıkıp cesurca konuşan daha fazla insana ihtiyacı var bu ülkenin, dilerim hiçbirinin başına bir şey gelmez. Unutmayalım,unutmamamız gerekiyor. 25 gün oldu kalbim acıyor ve bu acı geçmeyecek bu boşluk dolmayacak

o kadar çok kızıyorum ki on binlerce insanımız depremden değil göçük altında beklemekten öldü inanamıyorum ya

çok güzel iş yapıyorsunuz umarım gidişlerini de çok kısa bir belgesele anlatırsınız

Depremden aylar sonra bile videoyu tam izleyemedim kalbim sıkıştı ve yaşadıklarım su altindan çıktı

O günleri tekrar hatırladım ve gözlerim doldu, ağladım. Unutuyoruz her ne kadar istemesek de. Herkesin ne yapabiliriz diye uğraştığı sosyal medyadan uyumadan yardım çağrısı paylaştığımız, bir kişiye bile yardımımız dokunsa yeter diye baktığımız korkunç günlerdi. Yakınlarını evini kaybedenlere asıl şimdi yardım etme zamanı. Yok olan şehri yeniden inşa etme. İnsanlara hayatlarını geri verme zamanı. Biz seçim derdine düştük umarım sonuç ne olursa olsun o insanlara yardım edilir. Aklımız hep orada olmalı.

Öyle çok korkuyorum ki bu ülkede kendimi hiç bu kadar tehlikede değersiz hissetmemiştim artık farkındayım bizler sadece sayılardan ibaretiz devletin gözünde

türk halkının hafızası zayıftır sayenizde unutulmayacak ölenlerimizin anısına gelsin unutma unutturma !!!!

Depreme Kahramanmaraş’ta yakalandım. Orada yaşadığımız şeyleri neden tam olarak anlatabilen yok diyordum. Bu video tam olarak anlatmış. Şunu söyleyebilirim; orada anlattıklarınızın fazlası var eksiği yok.

Unutmayın yaşadıklarınızı unutturmayın arkadaşlar isteseydik eğer çok şeyin önüne birazda olsa önününe geçebilirdik..!

Hatay’da Depremden Sağ kurtulan kişi olarak , İnsanların Diri Diri ölüme terk edilişini hayatım boyunca unutmayacağım 😓 Bu Video Sesimiz oldu, tüylerim diken diken üzülerek izledim 💔 Hepimizin Başı sağ olsun

140j videoları her zaman izlerken nefesimi kesiyor kalbimi acıtıyordu. Bugün bu videoyu o gün Antakya'da olan sevdiklerini, akrabalarını, evini, şehrini, yuvasını kaybetmiş o yalnız bırakılmışlığı hissetmiş biri olarak izledim. Her hücremle acı çekiyorum, iliklerime kadar öfkeyle doluyum. Tek söyleyebildiğim 20 yılın her gününün hesabını sorana kadar hiçbir günü unutturmayacağım. Yargılanacaklar!

22 yaşında bu olayları canlı olarak görüp İstanbul'dan yardım için giden ilk ekiplerin içinde yer aldım insan olduğum için aylarca ağladım belki de ama her şeyi unutabilirim bu da Allah'ın insanlara hediyesidir. İnsan bazı şeyleri unutmalıdır. Ama bu olayı unutmak hiç mümkün olmayacak özellikle ülkenin en önemli makamında olan insanın ilk görüntülerini, ilk bakışlarını, o korkunç çehresini hiç unutmayacağım...

17 yaşındayım hep eskiden olan olayların belgesellerini falan izlerdim, çok üzülürdüm insanlara. İleride bizim evlatlarımızda bize üzülecek.

Teşekürler arkadaşlar bir depremzede olarak yanımızda olduğunuz için 🥺

Biz unutunca bir felaket gelip bize yeniden hatırlatıyor. Unutturmayalım! Tekrar yaşamayalım. "Kaybettiklerimizin sonsuz anısına" saygıyla...

Allah razı olsun oguzhan ugur ekibi ve Haluk Levent ve ekibine

Depremin değilde insanlığımızın altında kaldık😖😓😭Allah rahmet eylesin..

ey halkım,çok sahipsiz kaldık...öldük ağlayamadık bile.

Rönesans Rezidans'ta üçüncü yılımızdı. Memlekette ne kadar harika insanlar olduğunu orada gördüm. Hatay mutfağını orada öğrendim. Hepsini tek tek o güzel küçük mutfağında yapmaya çalıştım. Elimde poşetler, her seferinde eve girerken yukarı bakıp Çin Seddine bak diye içimden geçirirdim. Dolabı doldurmuştuk, oranın güzel insanlarından zeytinyağı aldık, mutfağa koyduk. Bitki çaylarımızı tek tek dizmiştik keyifle içeriz diye. Artık o yemekler yapılmayacak, sitenin bahçesinde oynayan güzel çocukların sesleri duyulmayacak. Hatay'dan bir gün gidecektik, başka hayallerimiz de vardı. Ama böyle veda etmemeliydik. Yanıbaşımızda on binlerce insan ölmemeliydi. Biz yaşıyoruz ama kalbimizdeki yara nasıl kapanacak bilmiyorum. Hala çok gerçekçi bir distopya romanı bitirmiş gibiyim. Medyada yuvamızı gördükçe inanamıyorum hala. Unutmayalım artık. Ders çıkaralım. Yapılması gereken her şeyi adım adım yapalım. Geride kalanların çocukları, torunları aynı şeyleri yaşamasın.

14 Mayıs sabahı bunu izleyerek ona göre oyunuzu kullanın !

Yataktan korkuyla sıçrayışımızı, çaresiz bekleyişi, ölümün kol gezdiği o buz gibi geceyi unutmamız mümkün değil...

Antakyadaydım. Ben 22 senedir burada yaşıyorum 04.17 de başlayan o korkunç sarsıntı aldığım her nefeste yine canlanıyormurmuş gibi hissediyorum. Sokaktaki zifiri karanlık, yağmurun sesi, çığlıklar... Biz bu şehri terk edip gidiyoruz çünkü sevdiğimizi yeterince belli edemedik. Hatay'ı önceden gelip görmeyenin artık pişmanlıktan kurtulma şansı yok bizimse pişmanlığımız bunlara karşı sesimizi çıkarmadan celladımıza gülümsemekti

Hayatım boyunca o şehirde yaşayan aynı zamanda KAHRAMANMARAŞ'TA sağlıkçı olarak çalıştığım ve 15 gün boyunca verdiğim bu mücadeleyi unutmayacam unutturmayacam .

Nefesimi tutarak izledim ve tabi ki ağlayarak...İçinde oldugumuz felaket ne kadar net ise; o kadar da net anlatılmız..Emeklere sağlık..Tarihe geçsin,hesap sorulsun..

depremi malatyada yasamis bir insan olarak hayatimda hic bu kadar caresiz kaldigimi hatirlamiyorum .. umarim bu yasadiginiz felaketi unutmazsiniz

Artık bu hükümete tek bir oy çıkarsa bu ülkenin vatandaşı her felaketi hakediyor demektir

Hatay Antakyada depremden sağ kurtulanlardan biriyim. Böyle bir felaketi sadece belgesel gibi izleyip geçmeyin. Ölüm her an yanımızda. Biz nefes alıyoruz ama yaşıyor muyuz bilmiyorum. Gömülmeden öldük. Kıyameti yaşadık iliklerimize kadar... Tüm yardım ekiplerinden allah razı olsun. Asker polis Afad Akut gönüllü gençler sağlıkçılar hepsi ayrı ayrı yoruldu. Can olduğunuz herkese hakkınızı helal edin.

Ben hataylıyım İstanbul da yaşıyorum ama ailem depreme Hatay'ın Defne ilçesinde yakalandı. Çok şükür iyiler kuzenimin binasına yanında ki bina çöküyor 8 katlı binanın merdivenleri yıkılmış zemin üstü 1. Katta oturuyorlardı bütün apartman sakinleri 1. Kattan atlıyor. Kuzenim ailesiyle İstanbul'a geldi. Görmeğe gittiğimde 4 yaşında ki kızları bana şunları sordu sizin eviniz yıkıldı mı? Sen evden nasıl çıktın, bizim evimiz yıkıldı atladık o yüzden biz dedi, 4 yaşında ki çocuk nasıl unutturacaksın şimdi bunları.

Ölmeden öldüm bu video ile ölmeden öldüm. Ne kadar çok acı var

Depremin ertesi gün yakınlarımı almak için Antakya ya gittim. Birkaç saat kalıp çıktım. Gördüklerim anlatılamaz ve asla unutulamaz. Bu bir deprem değil depremin ötesinde bir kıyametti. Allah bir daha böyle büyük acılar yaşatmasın.

Oğuzhan'la tekrar ağladık... Ah be kral ya..

Hataylı olarak söylüyorum.Hiç bu kadar yalnız kalmamıştık .Sevdiklerimiz öldü, biz öldük...

Bende 99 depremini Gölcük te yaşayan birisi olarak, sizi öyle iyi anlıyorum ki😢😢😢.. Çok zor biliyorum.. Allah yardımcınız olsun😢😢

Emeği geçen herkese teşekkür ederim. Tüm ülke bu videoyu izler umarım. Çokça gizlenen gerçek gösterilmiş.

Kahramanmaraş’ta okuyorum, Malatya’da yaşıyorum. Depremi yaşayan biri ve tüm durumu sıcağı sıcağına gören biri olarak gerçekten ne büyük bir eksikliğin içinde olduğumuzu iliklerimize kadar hissettik. Bunca canın hesabını nasıl verecekler ? Bunca kayıbın telafisini nasıl yapacaklar ? İçimizdeki umutları da öldürdüler artık.

Emeğinize sağlık gözlerim doldu iyi ki doğrulara sarılan insanlar ve bunları aktarmaya gönüllü cesur insanlar var❤

" Türkiye de bu iktidardan kurtulmanın yolu bu muhalefeti degistirmekten geçer." Muharrem İnce

Derhal ingilizceye çevirilmesi gerekiyor bu çalışmanın. Bütün dünyanın izlemesi ve daha büyük bir kitleye ulaşması gerekiyor. Umarım bu videoyu çekenler acil bir şekilde ingilizce alt yazılı versiyonu yayınlarlar. Hatta dublaj daha bile iyi olabilir.

Bende Adıyaman'dayım, Oğuzhan Uğur'un anlattığı bu olayın 12:14 benzeri burada da yaşandı. Arkadaşlarımın enkazdan kurtarmaya çalıştığı bir öğretmen vardı. Deprem anında dışarı kaçarken eşinin ve çocuğunun üzerine kolon düştüğünü görüyor. Kendi enkazda kalıyor ama sağ. Arkadaşlarım onu kurtarmaya çalışırken ''eşim ve çocuğum öldü ne olursunuz beni kurtarmayın bende ölmek istiyorum'' diye feryat ediyor. Yaşamayan bilmez, kimsede yaşamasın tarifi mümkün olmayan büyük bir acı..

deprem bolgesinde verilen oylara bakinca insan ne hissedecegini bilemiyor

Videoyu hazırlayanlara emeği olan herkese sonsuz teşekkürler olsun 🙏🙏🇹🇷🙏

bizaat ailemle göçük altından çıktık 5 saat içinde. ben ve ailem sansliydik amcam gölcük depreminde askerdi onun disinda tüm akrabalarımız basimizdaydi ve bi sekilde kurtardılar. 4 saat içinde cikarmasalar şu an oynatamadığım parmaklarimda kesilicekti. tüm kemiklerim kırık yatıyorum yatakta, 22 yaşındayım atlatırım bir sekilde çünkü hala nefes alabiliyorum. çok canlarımız gitti çünkü çok geç kalındı 3 koca gün kimse gelmedi adiyamana 3 koca gün. 2 koca tir kefen geldi birde binlerce kefensiz gömülenler var. ilk iki gün şehirden 3 km uzaktan bile yardım çığlıkları duyuluyordu ama SESIMIZI KIMSE DUYMADI..

Bir depremzede olarak 24 gündür her gece korkarak yatıp her gün baş dönmesiyle yasıyorum. Eminim benim gibi binlerce insan vardır. Zor oldu bu videoyu izleyip bitirmek ama bitirdim. İçimde bir şeylerin degişecegine dail en ufak bir umut yok maalesef.

İcime isledi tüm görüntüler, cümleler, kelimeler.. O kadar guzel anlatmissiniz ki.. Emegi gecen herkese teşekkürler..

O geceden sonra hiç sabah olmadı. Bir terliğin bile ne kadar kıymetli olduğunu anlıyor insan. Çaresizlik nedir diye sorsalar cevabım 6 Şubat olur. Deprem sürecinde ve hâla beni duygulandıran şeyler, o güzel yürekli insanlarımızın varlığını her daim hissetmemiz ve o çaresizlik hissi 🥹

Deprem haberini aldığımda 4:35 te Hatay Kırıkhan’a Antalya’dan direkt yola koyuldum. 15:20 de ulaştım. Büyükannem orada yaşıyordu sağ kurtuldu. Bütün komşularını yitirdi. Beni gördüğü anda ağlamaktan bitap düşmüştü. Deprem anında 83 yaşındaki kadın korkudan altına kaçırmış. Ve onu arabaya bindirirken “arabanı kirletmeyeyim evladım dedi”Geri dönüş yolunda yol boyunca aklımda bu söylediği vardı. Bi ara yorgunluktan uyuya kaldı. Hıçkırarak ağlamaya başladım. Ben ülkemin temiz yürekli bu insanlarının orada sahipsiz kaldığını gördüm. Ben olmasaydım eğer şu an büyükannem orada hayatta kalamayacaktım. Bunun düşüncesi bile hala aklıma geldikçe ağlıyorum. Vefat eden bir bebeğin orada bacaklarını gördüm enkaz altından çıkartmak isterken annesi geldi. Tamamen donuk bir ifadeyle bana dokunup “evladım bırak vücudu parçalanmasın. Eksik gömemeyim çocuğumu “ dedi . Ben artık nasıl bir insanım nasıl bir hayat yaşayacam hiç bilmiyorum. Rüyalarıma giriyor her gece. Akıl sağlığım mahvoldu. İşe bile gidemiyorum büyükannemle oturup arada dümdüz ona baka kalıyorum. Şu videoyu izlerken Oğuzhan’ın söylediği her kelimede boncuk boncuk döküyorum. Aşırı çaresiz hissediyorum kendimi Oğuzhan bize umut ver lütfen Muharrem abi ne olur kazan şu seçimi. Şu yazdıklarımı bile ağlaya ağlaya yazıyorum. Lütfen artık iyi bir şey olsun. Yıldım artık.

Küçüklüğümde Ahaberin "Analiz" adlı belgesellerini izlerdim hep. Belgesel ve siyaseti severdim. Bu yüzden bulduğum her içeriği izlerdim o zamanlarda bi ahaberde bu tür belgeseller vardı. Ama küçük aklımla propagandaya maruz kaldığımın farkında değildim ve resmen Ahberin hedef gösterdiği herkese düşman olmuştum. Bu belgesellere hep düşman gözüyle bakar hiç izlemez Fatih Portakaldan, Halk tv den veya diğer doğruları söyleyen herkesten nefret ederdim. 18 yaşıma geldiğimde bir şeylerin farkına varmaya başladım ama söküp atmak zor oluyor adeta kör olmuştum. Sonra yavaş yavaş o kötü propagandanın tüm izlerini sildim. Şu an 19 yaşındayım ve ilk oyumu kullanıcam. Geçmişte bu rezillerle aynı tarafta olduğum için üzgün olsam bile sonuçta küçüktüm ve görüşlerim yeni yeni oturuyordu ve belgesele ve bu tür içeriklere ulaşma imkanım yoktu. İnanıyorum ki bahar mayıstan sonra başlayacak.

Ülkem için hiç umudum yok yasarken ölmek...

Hatay/antakya'da depremden kurtulan birisi olarak gördüğüm şeylere bi nebze duyarsızlaştığımı biliyorum ama o sonraki reklam klibi tüylerimi diken diken etti , o geceyi tekrar yaşadım bi anda

Hiçbir akrabam orada değil, ve benim bile tanıdığım 12 can artık hayatta değil. Birlikte motorla yoldaş olduğum, yemeğimi paylaştığım gencecik, pırıl pırıl çocuklardı, bu vatanın geleceğiydi onlar. 3'ünün ardından ağlayacak ailesi bile kalmadı. Öfkeliyim, orada bu felaketi ve sonrasındaki süreci yaşayan herkesten özür dileyerek öfkeliyim, çünkü onların acısının yanında benim acımın lafı bile edilemez. Allah ölenlere rahmet, kalanlara sabır eylesin. Bu duruma gelmemize neden olan vebali taşıyan kim varsa da, cezasını ahirete bırakmasın, bu insanlara yaşattıkları acılardan daha beterini yaşadıklarını görmemizi sağlasın.

Bir sağlıkçı olarak oradaydım ve halk çok mağdur edildi. İnsanlar bağıra bağıra öldüler......

Yaşattığınızı yaşamadan ölmeyin dilerim iyiyse iyi kötüyse kötü.

Ayrıca Madencilerimize çok teşekkür ederiz..yöntemlerini öğretebilecekleri bir kurum açılmalıdır..Kayıt altına aldığınız için teşekkürler 🙏

20.000 kişi depremden hayatını kaybetti allah rahmet eylesin . 40.000 belki 100.000 doğrusunu hiç bilemicez , ÖLDÜRÜLDÜ , ölüme terk edildi . başımız sağ olsun da nefes almaktan utanmak çok kötü ...

hayattan en büyük dileğim yargılandığını görmeden ölmemek..

99 depremini İstanbul'da hissetmeme rağmen hala daha en ufak bir sallantıda tedirgin ve ürkek oluyorum bu yaşanılan asla bilinç altımız dan çıkmıyor herkese geçmiş olsun diyorum

kimse var mı diye bağırdıkları yerde hala videoda bile bir ses bekledim :( Başımız Sağ olsun.... Unutulmaması dileğiyle

Helalleşmeyeceğiz, Hesaplaşacağız...

Gaziantepli bir depremzede olarak sizin editöryel bakış açınızdan yaşananları izlemeyi çok istiyordum. Depremden birkaç gün sonra 1 yıl önceki deprem videonuzu tekrar izledim, umarım bu ülkede artık bir şeyler değişmeye başlar. Çabanızı takdir ediyorum, emeğinize sağlık.

gecenin bir yarısında eşimin -kalk deprem oluyor -durur şimdi -durur şimdi durmak bilmedi 11 katlı binanın 1.katında oturuyorum ayağa kalkamadım .. çok şükür binamız yıkılmadı duvardan sıvaların parkelere dökülme sesini duyuyordum dedim kamil dünyada ki son günün .. evlenelim 5 ay bile olmamıştı oysa, eşimi istanbuldan alıp burda deprem olmaz seni kaybetmem demiştim ona, 4:17 miydi tam idrak edemediğim vakit eşime ilk defa bağırdım çabuk üstünü giyin kaçmamız lazım üstümüzü giyinip ar acele dışarı fırladık ,tekrar 4:28 da ikinci deprem,şehrin biraz dışında kalıyor oturduğumuz bölge herkes arabaya bindi benim arabam yok komşularım birer birer kaçtılar kimse arabasına almadı bir soğuk bir fırtına var anlatamam çoraplarım sırılsıklam ıslanmış durumda yakındaki camiye sığındık bir kaç saat sonra biraz yürüyelim ısınabiliriz belki diye çıktık hiç tanımadığım biri arabasına aldı biraz buzum çözüldü babamlar gelemiyor yollar tıkalı öğle vakti anca ulaşabildi babam, o saatte istanbulda ki akrabalarını ailesini arattım bende bir yandan tanıdık eş dost kahramanmaraş taki arkadaşlarımı aradım biri göçükten çıkıyordu o günden beridir kendimde değilim olmayacağım da koca gaziantep yıkıldı yetkililer yok kahramanmaraş yıkıldı yetkililer yok kimse yok piskolojik olarak halen toparlanamadım geçen aylara rağmen evimin duvarları halen yıkık sıva dolu deprem öldürmüyor ihmal öldürüyor denetim sıfır kontrol sıfır insan değeri bu ülkede kullan at biçimde ilerliyor üzgünüm yetişemediğim enkazdaki dostlarım için..dilerim tekrar böyle büyük bir deprem yaşanmaz üzgünüm..

Her şey birden gözümde canlandı o çaresizlik hayatınızda güçlü gördüğünüz anneniz babanız herkes ağlıyor korkuyor zifiri karanlıkta 3 gün soğuktan ağlayarak uyuduğum geceler ve ömür boyu unutamayacağım bir sürü cansınız beden ve uzvu ve aklında binlerce soru "nereye gidecez, evimize nolacak, arkadaşlarım gerçekten öldü mü, insan çığlıkları gerçek mi yoksa korkudan kafayı mı yedim..." ağlayarak yurt odamda izliyorum ve daha üstünden 1 yıl geçmedi ama devlet çoktan unuttu yaralar kimsenin umurunda değil

Oğuzhan Uğurun son cümleleri gerçekten o kadar doğruki, gözümden iki yaş düştü düşününce..

Tek adam rejimi ile padişahlığın Türkiye'de olmayacağını, yürümeyeceğini bir kez daha anladık acı bir tecrübeyle. İyi ki Cumhuriyet var. Teşekkürler Atam.

Yıllar önce ilkokulda afada geziye gittiğimiz zaman bize öğrettikleri bilgilerin hiç bir işe yaramayacağını anladığım üzücü bir olaydı. İlk baştaki adamın dediği gibi "madem biz bize yetiyoruz,sizin ne işiniz var..."

7 ay sonra izleyebildim ve hala kendimizde değiliz. Ama şu bir gerçek ki bize reva görüleni çok çabuk unuttuk. Ve geri kalanlar tarafından da çok çabuk unutulduk.

Ablam ve iki yeğenimi Malatya da kaybettim. 10 günün sonun da bedenlerini o enkazın altından anca çıkardık. Bunun hesabını sormadan ölmücem.

Hatayda yakalandık depreme akrabalrımızı arkadaşlarımızı çok güzel insanları kaybettik Rabbim kimseye böyle acılar yaşatmasın birdaha. Burdan bizlere yardım gönderen herkese çok teşekkür ediyorum hakkınızı ödeyemeyiz :(

Her izlediğim saniyede adama olan nefretim katlandıkça katlanıyor. Bitsin artık.

Çok net olarak ve tüm açık yürekliliğimle söylemek isterim ki, hayatım boyunca izlediğim en anlamlı kayıt buydu... Unutmamamız dileğiyle...

Günlerdir çektiğimiz acılar ve duyduğumuz endişelerin bir belgeselde anlatılmış olması hem yalnız olmadıgımız hissini uyandırdı, hem de tek değil çok olduğumuzu bilmek acımızı daha da katladı.

Kuzenimin sesini enkaz altından 4 gün boyunca duyduk, bir kolu dışarıda serum vererek yaşatmaya çalıştılar. Kendi ellerimizle sesini duya duya 5.gün ölüsünü çıkarttık . Amcamı babam kendi elleriyle çıkardı 3,gün . Söyleyecek hiçbir şey bulamıyorum

Cok kaliteli insanlar ve kaliteli gercekler yayınlar çok duygulandım Allah yardımcınız olsun

Kaybettiklerimizin sonsuz anisina bir daha yasanmaz insaAllah