ӘҢГІМЕ ӘЛЕУМЕТТІК ЖЕЛІДЕН АЛЫНДЫ.
Баяғыда бір қойшы болыпты. Көп қойшылардан оның ерекшелігі - қойын да АЛЛА үшін бағады екен. Жатса, тұрса аузынан АЛЛАсы түспейді екен. Аса таяғын сермеп, қойының артынан кетіп бара жатып: «Уа, АЛЛА, шөлдедің бе? Қойымның сүтінен ішші? Ол саған арналған, тап-таза!», «Е, АЛЛА қарның ашты ма? Құрт берейін бе? Қаласаң, ет берейін! Қабыл алшы?», «АЛЛАхым, тоңсаң, шұлық тоқып, тон тігіп берейін!» деп бар ынта-жігерімен Жаратқанды зікір етеді екен. Бір күні оның жанынан бір пайғамбар өтіп бара жатып, жаңағыны естіп: «Жоқ, сен АЛЛАға олай жалбарынба! Мынандай дұғаларды айт!» - деп, біраз нәрсе үйретіп кетеді. Ол кеткен соң, а деген әріпті, қ деген қаріпті танымайтын қойшы ата зар еңіреп жылап, бүк түсіп жатып қалыпты. Ол жаңағы пайғамбардың аяқ ізі басылмай жатып-ақ бәрін ұмытып қалған еді. Жол жөнекей барын салып, білгенінің бәрін үйретіп келе жатқан пайғамбарға жоғарғы жақтан «Қайт! Менің сол құлымды сары уайымға салып кеттің. Оның бұрынғы құлшылығы маған ұнайтын еді» деген әмір келеді. Ол таңданып, «апырай, мен адамдарды тек тура жолға шақырушы едім», - деп сол қойшының үйіне келсе, АЛЛАны «киіндіріп», «тамақтандырып» жүрген қойшы ата өң-түс жоқ, жылай-жылай әбден қалжырап қалыпты. Пайғамбар оған болған оқиғаны айтып, АЛЛА сенің тамағыңды, сүтіңді, шұлығыңды күтіп отыр» десе, ауырып жатқан ақсақал орнынан атып тұрып: «Солай ма? Уа, АЛЛА, қазір-қазір! Сәл күте тұр! Міне-міне!» деп, бірнеше күннен бері қараусыз қалған қойына жүгіріп, қуаныштан төбесі көкке екі елі жетпеген екен дейді…