Amarlolin:
Sascha Atapary (zang)
Mary de Fretes (zang)
Tjitra Palijama (zang)
Allunia Verkh-Khoewe (viool)
Monica Kemink (sax, dwarsfluit en hobo)
Richard Loupatty (bas)
Ferry Akerina (gitaar)
Cor Kalkman (toetsen)
Johan Suripatty (toetsen)
Jeroen Lutgerink (drums)
Loleba Tribute
Door Richard Loupatty
Op Molukse feesten is het voor elke band uit de Molukse scene een must: ‘lagu-lagu’. Men komt er niet onderuit om lagu-lagu in het repertoire te hebben. De afgelopen decennia hebben verschillende versies van diverse lagu-lagu’s voortgebracht. De één nog mooier dan de ander. Soms in een feestuitvoering, een rap/hiphop uitvoering, soms voor een speciaal moment, maar vaak ook voor een triest of plechtig moment. Logisch ook omdat Lagu-lagu altijd gepaard gaat met gevoelens. Gevoelens die oppervlakkig kunnen zijn, maar ook die intens diep gaan.
De vraag is waar brengen ze ons heen? Welke herinneringen duiken op bij die emoties ? Het is alsof ze bij iedereen dezelfde gevoelens oproepen. Bijzonder, omdat elke generatie zo een eigen tijdgeest heeft. Ik kan mij voorstellen dat een lied als Sio Mama of Ole Sioh de oudere generatie ergens anders heen brengt qua herinneringen dan het de 4de generatie brengt. En toch voelt iedereen hetzelfde….
Ik vermoed dat men zich op dat moment verplaatst in de gevoelens van de KNIL-held en zijn vrouw. De eerste generatie die onmogelijk kon terugkeren naar hun mooie Molukken en ook afscheid hebben moeten nemen van hun familie, hun adik2 kaka, hun papa, hun (sio) mama …
Al die jaren maar terugdenkend aan hun jeugd en wat ze hebben achtergelaten.
Dat maakt dat lagu-lagu ons aan elkaar verbindt. Van de eerste generatie tot aan nu de 5de generatie. En dat brengt met zich mee dat de lagu-lagu qua muziekstijl ook evolueert.
Op de vraag van Frangken Tuhumena of ik met een band wilde optreden op het sama sama festival editie 2019, zei ik “Ja”. Ik had meteen de eerste generatie in gedachten en ik wilde graag iets voor hen bedenken.
In 2013/2014 werd ik gewezen op de cd van Loleba Project. Een bijzondere sound, geproduceerd door muzikanten op Ambon onder leiding van Figgy Papilaya. Met bijvoorbeeld vocalisten als Grace Huwae en Siera Latupeirissa (Lagu-lagu die je soul raakt). Mooie arrangementen van Molukse traditionals maar duidelijk ook overgeproduceerd. Misschien wel een idee om ooit deze uitvoeringen te coveren, dacht ik toen. “Ooit”, omdat het een hele uitdaging zou zijn om het orkestraal sausje dat de liedjes hebben, ook live te brengen. Met het idee om iets voor de ouderen te doen werd die uitdaging opeens weer actueel. Eerst her en der gepeild of er geïnteresseerden waren, maar uiteindelijk was het handiger om mensen uit de fusionband (Stratus), die ik samen met Ferry Akerina aan het opzetten was, te vragen om dit project te doen. Dus inclusief de hollandse bandleden. Muziek is muziek en dit is muziek, was hun reactie.
De band werd steeds uitgebreider en door het instrumentarium kwam op een gegeven moment de sound van de cd ietsjes meer binnen handbereik. Nog steeds wel een uitdaging omdat de nummers zoveel overdubs van instrumenten en vocalen meekregen dat het gewoon niet haalbaar is om de stukken exact live te spelen. Uiteindelijk denk ik dat het ons gelukt is om lagu-lagu in een ander feel en vibe te kunnen brengen. Kunnen, we hebben immers nog nergens opgetreden en zijn nog volop ‘in training’.
Ondanks dat ik de liedjes ken en vaak genoeg gespeeld heb, zijn de liedjes onderweg in het proces meer gaan betekenen en hebben mij dingen doen beseffen. De groei die de Molukken doormaakte totdat de aardbevingen kwamen, de andere manier van denken van de jongere generaties ten opzichte van hun oudere generaties. Mijn eigen voorstelling van hoe de jeugd van mijn ouders daar is geweest. Het heeft mij ook een paar keer teruggebracht naar de jaren zestig/zeventig, mijn tienerjaren waarin ik opgroeide…. hard werkende ouders, die alles deden om hun kroost een goed toekomstperspectief te geven. Misschien met de jaren ’50 de meest moeilijke periode van onze eerste generatie ouders.
De Loleba Tribute wordt daarom vooral een eerbetoon aan die generatie, voor wat ze hebben gedaan èn hebben moeten doorstaan. Voor wat ze hebben betekend (nog steeds…). Daarmee is het ook een eerbetoon aan ons erfgoed. Dat dit wordt meegedragen en doorgegeven aan de volgende generaties en dat er zuinig mee wordt omgegaan.
Dit gaan we doen door lagu-lagu anders te laten beleven, maar iedereen wel hetzelfde gevoel te geven …..
Bijzonder omdat de helft nooit lagu-lagu heeft gespeeld en onbekend is met de daarbijbehorende gevoelens.