Jestem facetem, ale ta Pani bardzo ciekawie opowiada. Przyjemnie sie jej słucha i widać, że ma dużą wiedzę na ten temat.

Bardzo kompetentna pani dr. Rzetelnie i merytorycznie wyjaśniła wszystkie kwestie, z dużą kulturą, szacunkiem i życzliwością.

Myślę, że główna kwestia to różnice w hormonach: faceci wydzielają w mózgu dopaminę i serotoninę przy czym następuje zrzut testosteronu, kobiety są oksytocynowe podczas tego aktu - potrzeba bliskości.

Zapraszajcie facetów. Wymiana zdań jest konieczna.

Nie chcę się przestać słuchać

Ile kosztuje wizyta u seksuolooga? Czy jest możliwość na kasę chorych?

Wartościowa treść

Ko

Mam siebie dosyć i jestem tym wszystkim zmęczony. Rodzice gadają mi o mieszkaniu z współdzielni i mimo wszystko ciągłej kontroli na strony sąsiadów. Tata mówi, że musi "wypróbować" moje mieszkanie i dopiero potem mi je zaprezentować. Kiedy siostra wyprowadzi się pierwsza to nie wytrzymam i będę chciał odebrać sobie życie. Muszę umówić się do psychiatry za 350 zł ponieważ zmagam się w tej chwili z epizodem zaburzenia dysocjacyjnego. Nie mogłem zdecydować się na psychoterapię grupową za 710 zł miesięcznie. Mama traktuję mnie jak dziecko i ciągle gada mi o sprzątaniu białych kartek na których robię zadania z Matematyki. Mama nie rozumie, że mi się to jeszcze przyda i będę i tak robić nowe zadania, nie miałem kiedy spalić tamtych kartek i tak wyszło. W jej głowie mój kurz w moim pokoju urósł do rangi problemu życia. Teraz słyszę od Taty jak dziesięciolatek: " idziemy spać, dwunasta ! Karol !". Chodzę dziewięć lat na psychoterapię a moja psychoterapeutka mi mówi, że zgadza się z mną, że po niezdanej maturze i pięciu latach, mam prawo czuć, że utknąłem w martwym punkcie. Chcę żyć jak chcę i robić to co chcę. Nie napisałem jeszcze na UW na Wydział Fizyki z prośbą o wolne słuchanie a jutro chcę tam po prostu pojechać i wejść na zajęcia. Bardzo boję się o swoją emeryturę, martwię się, że skoro nie odprowadzam składałek to wyląduję na koniec życia z marnymi 2000 zł i nie zdążę tego wszystkiego nadrobić. Mój były znajomy, który na mnie nasrał zarabia 8000 miesięcznie, on w wieku 23 lat był w Tajlandii, niedawno wracał z Łotwy, był w Japonii, a ja nie mam nic. Odczuwam gigantyczny ból psychiczny. Nigdy niczego w życiu nie miałem. Przez swoich toksycznych rodziców nigdy nie byłem sam zagranicą. Uczyłem się Matematyki, Fizyki, Algebry Liniowej oraz Analizy Matematycznej. Na całą resztę nie mam już dziś siły, a miałem zrobić tak wiele rzeczy. Zaakceptowałem to, że czasem ciężko mi zabrać się do pracy i "mam bóle". Niedługo minie dziesiąta rocznica mojej psychoterapii, nie mam siły na szukanie pracy, leżę i płaczę. Nie napisałem jeszcze na UW prośby o wolne słuchanie Fizyki. Staram się o wyjazd na Festiwal w Berlinie, zależało mi być na festiwalu za wszelką cenę i pracować w biurze. Nie mam pracy, nie mam matury, nie mam prawa jazdy, śpię u rodziców. Wstaję z łzami w oczach, wymyśliłem sobie zupełnie inne życie i ciężko mi zaakceptować to gówno które jest. Moja psychoterapeutka mówi, że u mnie wszystko kończy się na chwilowej produktywności i dużej ilości deklaracji. Uświadomiłem sobie, że w życiu boli mnie wiele rzeczy, ale na łożu śmierci najbardziej będę żałować tego, że nie podróżowałem i nie byłem na wakacjach. Mój były znajomy, który na mnie nasrał był poraz pierwszy w Amsterdamie w wieku 19 lat z znajomy. Chcę mi się wymiotować. Mama przypomina mi o podciąganiu spodni bo twierdzi, że nie myślę. Nienawidzę swojego życia i ogromnie mi przykro. Nie mam pracy, nie mam matury, nie mam prawa jazdy i śpię u rodziców. Nigdy niczego w życiu nie miałem. Tak cholernie boli mnie moje życie i staram się żyć. Nadal walczę z tym żeby mama nie wybierała mi ciuchów z szafy, ona tego nie rozumie. Nie mam w tym życiu nic i nigdy niczego w życiu nie miałem. To wszystko moja wina bo nie uczyłem się pilnie od 11 roku życia i nie walczyłem o wyprowadzkę z domu, to albo moja wina, albo tego jak zniszczyli mnie rodzice. Jestem osobą niepełnosprawną oraz mam zaburzenia osobowości, w tej chwili przechodzę epizod zaburzenia dysocjacyjnego. Szukam pracy, lecz nie mam siły. Tak bardzo mi na sobie zależy. Chciałbym dobrze napisać maturę z 8 przedmiotów za 400 zł. Nie mam na to w tej chwili siły tak jak nie miałem pięć lat temu. Jak sobie wyobrażę, np. Biologię i Polski to jest mi jakoś tak ciężko, jeszcze weź to wszystko pogódź z pracą, której w tej chwili nie masz i wolnym słuchaniem Fizyki i innymi rzeczami które chcesz robić. W liceum przychodziłem do domu i chodziłem spać z prośbą do Pana Boga aby to się już skończyło. Nie mogłem wychodzić sam z domu i musiałem o to walczyć, czułem się jakbym miał 8 lat. Marzę o takim dobrym dostaniu się na studia. Chcę walczyć i nie wiem czy to się kiedykolwiek ziści. Pracowanie, uśmiechanie się i wewnętrzne umieranie to jest prawdziwa sztuka. Widocznie ja tak nie potrafię. Poszukuję pracy w fundraisingu, dokumentacji w produkcji filmowej i CFT, kawiarnii z rogalikami, kurs baristyki. Chciałbym zapierdzielać i nie patrzeć na to, że wstaję z łzami w oczach. Dzisiaj poznałem faceta, który w wieku osiemnastu lat incydentalnie zaopatrzył się w spray przedłużający stosunek seksualny. Ja nigdy nie miałem tyle przestrzenii do samostanowienia o sobie i narzędzi do decydowania o swoim życiu, mam toksycznych rodziców. Nie wiem co mam robić i nie mam pojęcia co mam myśleć, tak zaczyna się wiele moich przemyśleń. Bardzo mi przykro i mam wszystkiego dosyć, ja już nie wytrzymuję. Tata robi mi fochy o wychodzenie z domu w sobotę a w moim wieku miał żonę, dziecko i rozwód. Niech się zastanowi gdzie jest jego córka. Siostra ironizuję żebym znalazł sobie żonę. Boję się wejścia w stały związek bo boję się niańczenia. Interesuje mnie tylko "one night stand". Siostra piszę mi, że nie wiem jak to jest mieć dziecko niepełnosprawne i się o nie martwić. I co z tego? Nikt nie będzie niczego ze mnie doświadczać. Chcę kurwa normalnie żyć i łatam sobie dziury z okresu adolescencji. Całe życie będę cierpieć bo przecież czasu nie cofnę, muszę coś robić poza cierpieniem, zawalczyć o siebie. Mam toksycznych rodziców. Niedługo minie dziesięć lat od początku mojej psychoterapii. Mam toksycznych rodziców. Mam gigantyczny żal do rodziców, do siebie, do życia. Czuję gigantyczny ból i nie jestem w stanie sobie z tym poradzić. Trzeba coś robić poza cierpieniem w życiu, czemu jest jak jest? To moja wina bo nie walczyłem o wyprowadzkę i prawdopodobnie nie uczyłem się od 11 roku życia, nie mam pewności. Nigdy nie miałem poczucia samostanowienia o sobie i muszę nad tym pracować. Jak napisałem siostrze, że musiałem walczyć o wychodzenie z domu to ona się z mnie śmiała. Wszyscy myślą, że ja się tylko bawię, że nie chcę iść do pracy, zdać matury, iść na wolne słuchanie Fizyki na UW. Cudownie się bawię, zwłaszcza kiedy trzy miesiące temu byłem o krok od psychozy. Za każdym razem jak moja siostra wychodzi do chłopaka to po prostu płaczę, bo nigdy u nikogo nie nocowałem ani nigdy nie byłem na imprezie. Chciałbym budzić się co weekend w innym łóżku. Bardzo mocno walczę o seks i nie wychodzi i walczę dalej. Do sierpnia 2021 bałem się, że kobieta zobaczy w mnie zalęknione i zaryczane dziecko. Mogłem zacząć dopiero od czerwca 2018. Już nigdy nie będę uprawiać seksu mając 20 lat, to tak cholernie boli.

Ja bardzo nie lubię jak jezyk polski dziwacznie okresla narzady kobiece i ogolnie jak sie mowi o seksie. O wiele lepiej jest mi komunikowac sie w jezyku angielskim z partnerem.

Pani seksuolog chyba niedawno zaszła z drzewa albo mówi o prababciach .... twierdząc że niby kobiety są takie nieświadome i nie widziały swojej dziurki na oczy....😅😅😅😅

Sex najlepszy po ilus latach zwiazku???bzdura totalna ,po ilus latach zwiazku to juz sexu nie ma wcale bo dana kobieta nie jest juz podniecajaca dla mezczyzny ,ewentualnie facet po latach robi wszystko ,zeby uniknac z nia sexu jesli oczywscie pozostaja w zwiazku.Najlepszy sex zawsze jest z nowa kobieta i kazdy doswiadczony to potwierdzi