Sizce insan büyüdüğü yerde mi yaşlanmak ister?

68 yildir Amerika'dayim. Nihal hanim efendinin anlattiklarina katiliyorum; ama bazi farklarla. Turkiye ozlemi hepimizde var. Bu ozlemi Internet dunyasinda cogunlugunu Amerika'da olsaniz bile yasayabiliyoruz artik. Turk televizyonlarini seyredebiliyorum, artik sadece Turk TV haberlerini seyrediyorum ve emekliligimde bir de Turk dizilerine dadandim. Arkaslarimin cogu Turk, haftada bir kere bulusup dunyayi kurtariyoruz. Bir tavla grubumuz vardi artik dagildi. Turk gazetelerini okuyabiliyorum. Internet platformlarinda Turkiye hakkinda fikir yurutebiliyorum. Oradaki sirketlerle temas kurabiliyorum. Super marketlarda Turkiye'de olan hemen hemen hersey var. Sadece komsular Amerikali ve onlarin da bazilari ucuncu ulkelerden, Iki kere temelli Yurkiye'ye dondum, ama pek olmadi. Cocuklarim Turkce ogrendiler, bircok Turk arkadaslar edindiler. Ikisi orada evlendi. Onlar Turkiyeden kopmasin, tatillerimizin hic olmazsa bazilarini orada gecirelim diye Bodrum'da bir ev aldim. Cocuklar da zaten yazlarini hep orada gecirdiler. 25 kere, cogukez ailecek, Turkiye'yi ziyaret ettik. Korkulacak bir sey degil Amerika'da olmak. Ama hayatinin sonunda, cocuklugunu gecirdigin sokaklari, parklari, oradaki arkadasligin sicakligini ozluyorsun; bilhassa son uykuna o kokusunu ozledigin topraklarda dalmak istiyorsun.

İnsan büyüdüğü yerde yaşlanmak istemiyor , yaşlandıkça çocukluğunun anılarının olduğu doğduğu yere geri dönmek istiyor. GENÇKEN DÜNYAYA AÇILMAK YAŞLANDIKÇA AÇILDIĞI YERE GERİ DÖNMEK İSTİYOR.

Eva hanımı, Türkçeyi unutmadan bu denli güzel konuştuğu için tebrik ederim, Türkçe kelimelerin arasına İngilizce kelimeler katmaması aslında Eva hanımın aldığı kaliteli eğitimi gösteriyor. Deneyimlerini paylaştığı için teşekkür ederim, Sonuçta hayat mücadeleyle geçiyor, Türkiye'de bile küçük bir şehirden büyük şehre göç edildiğinde yıllarca uyum sağlamak çok zorken, O yıllarda sadece Hollywood filmlerinden bildiğiniz Amerika'ya gitmek çok cesurca hareket !

35 yildir Kanadadayim dusuncelerinizi paylaştığınıza sevindim bu videodan sonra 25 yaşındaki oğlumu Turkiyeye gezmege gitmesine sebep oldunuz teşekkürler. Arif.

merhaba Eva Hanımın hayat hikayesini hayranlıkla izledim. Evet Ona çok konuda katılıyorum. 2005 senesinde ben de ABD macerasına katılmak için gitmiştim. Eva Hanımın söylediği gibi çocuklarınız olsa siz Türkiyeli kalıyorsunuz evlatlarınız ABD'li oluyor. Evet bu büyük fedakarlık buna katılıyorum. Ayrıca yakınlarınızı asla silemezsiniz. Anneniz babanız Türkiye'de iseler onlardan uzak kalmak kadar kötü bir his yok. Eva Hanıma bir sözünde sonuna kadar katılıyorum. "Amerika yalnızlığı kemiklerinize kadar hissettiğiniz bir yer." bunu ben de hissettim. ve geri döndüm. Bir sözüne daha katılıyorum ki bunu ben de söyleyerek geri geldim. Türkiye'ye "İnsan büyüdüğü yerde yaşlanmak istiyor." İbretlik bir hikaye emeği geçenlere teşekkür ederim.

Kesinlikle katiliyorum soylediklerine. 10 yil Almanya'da yasadim. Sonra Turkiye'ye dondum ve cocuklarimi Turkiye'de buyutuyorum. Arkadaslarimin Almanya'da dogmus cocuklarini gordukce ne kadar dogru bir karar oldugunu dusunuyorum. Burada babaanne dede sevgisi ile buyuyorlar, halasi, teyzesi,dayisi canlarini verir onlar icin, yegenleri ile bulusacaklari gunu iple cekiyorlar. Yurtdisinda bunlarin hicbirini yasayamayacaklardi, yabanci cocuklar arasinda bir yabanci olarak buyuyeceklerdi. Turkiye'ye dair umudumu hic kaybetmedim, eksiklerimizi duzeltecegiz, cok daha mutlu insanlarin yasadigi bir ulke olacagiz. Cocuklarim ileride iyi ki burada buyumusuz diyecekler. Hicbir sey disaridan gozuktugu gibi degil. Gitmek isteyene gitme demiyorum ama beklentinizi cok yuksek tutmayin, bir cok sey hayal ettiginiz gibi olmayacak.

Ben Türkiyeden iki kere gittim. Ilk gittigimde 21 yasinda Almanya'ya. Okudum master yaptim calistim toplam 10 yıl durdum sonra geri döndüm. Sırf kendi sehrimde yasamak icin, videoda anlatilan eksik seyleri yasamak için döndüm. Cok zorlandım. Keske donmeseydim, geri mi gitsem celiskileriyle yasadim. Bi yandan da mutlu da oldum. Guzelliklerde yasadim. 7 yıl sonra deprem oldu ve herseyimizi kaybettik. Sonra yeniden yurtdisina ciktim. Su an Cezayirdeyim. Aslında anlatacak cok sey var ama kısaca sunu söyliyim. Gitmek de donmek de zor. Biseyleri kafada bitirmek lazim. Su an bulundugum ulkede ilkine göre daha az zorlandım. Cünkü donecek bir yerimin olmadigini biliyorum. Burada baska turklerin sikayet ettigi seylere sukrediyorum. Hayatta, saglikli, esim ve cocuklarimla birarada olabilmek bana yetiyor...

Sizin videonuz tesadüfen önüme çıktı.Nasıl bir tesadüfse oğlum da 1999 Aralık ayında Amerika’ya üst lisans için gitti.Sizi dinlerken çok hak verdim.Çok sevdiği büyüklerinin cenazesinde olamadı biz anne ve baba olarak önemli ameliyatlar geçirdik yanımızda değildi.Şimdi görüntülü görüşme çok iyi olsa da torunum aynı sizin dediğiniz gibi Amerikalı o kültürle büyüyor. Oğlum çok fedakarlık yaptı çocuğuna Türkçe konuşmayı,okumayı ve yazmayı öğretti.Annesi Amerikalı ama o da Türkçeyi anlıyor ve de konuşabiliyor.Bu da buraya gelince hepimize kolaylık sağlıyor. Aynı sizin gibi çok çalıştı iyi yerlerde bulundu .Güzel ve kaliteli bir yaşamı ve iyi bir işi var.Ama çocuğunla beraber yaşlanamıyorsun. 5 gün sonra SanFransiscoya gideceğiz.Yol çok uzun ama bir kez daha gidelim dedik.Pandemi süresinde gidemedik. Sizi kutluyorum ,zor şartlarda bu başarı övünülecek bir şey.Hayat insana böyle yollar açıyor.Gençler keşke sizi dinleyip öyle karar verseler. Eşin ve çocuklarınla güzel sağlıklı bir ömür dilerim

13 yaşımda lise için, doğduğum yerden ayrıldım, 35 ime kadar zor dayandım, doğduğum yere, aileme döndüm. Herşey süper olmasa da, yaşadığın yerin, anılarının olduğu yer olması, ailenin yanında olduğunu bilmek , iyi arabaya binmekten, güzel evde oturmaktan daha kıymetli bence.

Eğer İngilizce baraj yapılmamış ise bu demek ki sizin sınava girdiğiniz sene çok “mühim” kişi ya da kişilerin çocukları da o sene sınava girmişti. İşte bu bir kader gerçekten.

Cok guzel anlatmişsınız. Çok büyük fedakarlıklar veriliyor bu yeni hayat için.Türkiye’de yaşayan ailemi 4 yıl boyunca hiç göremedim. Sanırım beni en zorlayan kısmı buydu. “ Çocuklarınız Amerikali oluyor siz Türk kalıyorsunuz” işte bu çok doğru bir ifade❤️

Bi amaçla ülkesinden ayrılmış insaların hayatına dokunmuşsunuz.Ne güzel anlatmışsınız. Hepimiz kendimizden birşeyler bulduk anlatımınızda.Tek başınıza verdiğiniz mücadele tüm gençlerimize örnek olsun.Sizlerle gurur duyuyorum, tanışmış olmak ayrıca onur. Ağzınıza sağlık.

Ah, ah nekadar haklisiniz. Nasil baslasam, bilemiyorum. Balkanlarda dogup buyudum ve 20 yasindan beri 4 ulkede yasadim, 3 vatandasliga sahibim. En fazla Amerikada yasadim, 35 yil ve kisa bir sure once buradan emekli olup, en az yasadigim kucuk bir adaya yerlestik esimle. Yeni bir hayat, yeni bir ortam. Aileme yakin, yasli anneme, yillarca donmemi bekleyen anneme yakin olmak cok guzel. Akrabalar ve arkadslara daha yakin ama hep bir eksiklik var maalesef, baska bir hasret, baska bir sizi, baska bir ozlem var icimde. Biricik oglumun Amerikada birakmanin kalp agrisi. Annemi nekadar da iyi anliyorum simdi, biricik kizini tam 45 yil donmesini bekledi, hic kolay degilmis. Kendisi 89 yasinda, gayet saglikli ve dinc. Sadece 12 yasindaydi oglum gittigimizde. Biraz turk ve biraz da amerikali oldu. Tabiiki donmesini asla istemem, buraya uyum saglayamaz. Isi var gucu var, bir hayati var orada. Belki bir gun emekli oldugunda isterse, onun bilecegi bir sey. Hic uyusturucuya bulasmamasi bize verecegi en buyuk odul oldu. Yoksa kendimi asla affetmezdim. Burada tum gocmenlerin korkulu ruyasidir bu. Gencken her sey cok guzel basliyor, bir macera gibiydi, tum zorluklara ragmen, guzeldi. Fakat emekli olma yasina geldiginizde cok degisiyor insan. Bir doygunluk bir bikkinlik oluyor ve koklerine donme arzusu kabariyor, yarim biraktiklarini donup tamamlamak ister gibi. Ama maalesef, hic bir seye ayni yerden devam edemiyorsunuz. Yurtdisinda yasadiginiz ortam sizi oyle degistirmis oluyor ki artik ne oralisiniz ne de burali. Gittiginiz yere adapte olmaya calisirken, geldiginiz yerleri ozluyorsunuz. Baktiginiz her yerde bir eksik goruyorsunuz. Siz ayni siz degilsiniz artik. Oyle iste, kimi gun mutlu kimi gun mutsuz oluyorsunuz, maddi durumunuz iyi olsa bile. Evet, herkes sizi cok sansli goruyor ve imreniyor. Hem evet hem hayir. Oglum adina seviniyorum, orada ona iyi sartlarda, insan gibi yasamasini sagladik. Bizler icin hic kolay olmadi, amerikalilarla birlikte 35 yil calistik, yeni amerikalilar gibi parali gelmedik buraya. Fakat, bu hayat bizim secimimizdi, sansliydik, ve biz ozgurlugu sectik. Amerikalilarin dedigi gibi "Freedom is not free" Ozgurlugun de bir bedeli var. Hayat zaten bir mucadeledir sonucta, biz de o mucadeleyi burada verdik ve basardik. Hic pisman degilim. Biz hayalimizi yasadik ve herkese tavsiye ederim. Ne olursa olsun, nekadar zor olursa olsun, hayalinizi yasayin. Eva hanima cok tesekkurler ve okuyanlarin zamanini aldigim icin de tesekkur ederim. Saglikla kalin! Fatos

Benim özellikle son kısımda duygu ve düşüncelerime bire bir tercüman olmuşsun!!!! Amerikanin rüyalar ülkesi olmadıgı, yalnızlığın ağırlığı, mesafelerin acımasızlığı ve ‘büyüdüğün yerde yaslanmak” ve en önemlisi de, “büyük fedakarlık”, bayıldım.. Basarıların sonsuz olsun Nihalcim- zevkle izledim!! Herkesin emeklerine sağlık- kaliteli bir çekim senin tarzınla birleşince süper olmuş!! Sevgiler 😘🌸🤗

Amerika da 8 sene kaldim. egitim aldim ve calistim. daha once de uc yil italya da yasadim. ulkeme dondum. turkiye yaşamak ve yaslanmak icin harika bir ulke. kiymetini bilmiyoruz . amerikadan ziyade italyada yasamayi tercih ederim ancak oncelik kesinlikle turkiye. sosyal birisi olmama ragmen hep bir eksiklik hissediyorsunuz... amerika firsatlari ve imkanlari olan bir ulke ancak insanlari ne kadar yakin olursaniz olun hep bir mesafe koyuyorlar. yalnizlik gercekten hissediliyor. kalabalik icindeki yalnizlik. cok garip bir duygu. Allah hepinizin gonlune gore versin.

Anlattiklariniz cogunlukla bizim hayatimizla ortusuyor...benim evladim da 15 yildir Amerikada yasiyor..cok yorulup cok calissa da guzel bir isi ve ustune titredigi bir cocugu var..torunumun giderek tamamiyle Amerikalilastigini uzulerek gozlemliyorum...onlar iyi, mutlu, saglikli olsunlar guzel bir hayatlari olsun diye dua ediyorum..ama bizler burada kalanlar ozlem ve hasretle yasiyoruz ve ben torunumun buyudugunu goremiyorum..bazen imkan oldukca goruyorum...veya kamerada ozlem gidermeye calisiyoruz..ilk seneler havaalanlarinda aglardik ayrilirken..sonra uzakliga alistik...seneler araya giriyor ..her zaman gidilebilecek bir yer degil Amerika... sartlar zorluyor.. gozlerim hep ozlem gozyaslari dolu...keske sartlari daha iyi olan bir ulkede yasasaydik o zaman evlatlarimiz ailelerinden uzakta yasamayi secmez yada dediginiz gibi egitimleri bitince geri doner ulkesine hizmet ederlerdi...cogu zaman dusununce iyi ki gitmis evladim diyorum ama onunda orada bir yaninin eksik oldugunu biliyorum..allah ulkesinden uzakta cabalayan tum evlatlarimizin islerini rast getirsin ve onlari korusun 🙏

100% katiliyorum, 28 yil once gelmis biri olarak. Ben herseye ragmen degmez diyorum, aileden, can arkadaslardan uzak, kacirilan, birlikte yasanmasi gerekip yasanamayan o kadar cok sey var ki. Simdi de geri donmek… cocuklar burada olacagi icin, anne baba ile yasanan ayriligin tekrari olacagindan secenek degil. Iste ne orali ne burali, arada yasamak

Ben de12 yıl Amerika da o kalabalığın içinde yalnız yaşadım. Kurulu bir düzene gitmediyseniz ilk baştan 2 yılınız ÇÖP oluyor. Bu iki yıl Amerika yı tanımak ve ucuz işlerde çalışmakla geçiyor. Daha sonrasında hedefiniz para kazanıp bir an önce Türkiye ye dönmekse ki... Bu çok yanlış bir düşünce... Memlekette çalışmaya utandığınız işlerde uzun saatler boyunca durmadan dinlenmeden günlerce aylarca yıllarca sosyal bir yaşantınız olmadan tabiri caizse köstebek gibi yaşıyor ve çalışıyorsunuz. Bir zaman geliyor tamam ben artık iki ev alacak parayı yaptım. İki sene daha çalışayım da döneyim artık diyorsunuz... O iki sene hiç bitmiyor... Nihal hanımın dediği gibi yer, yaşam, düzen değiştirmekten korkuyorsunuz. Daha fazla uzatmayacağım... Dünyada hiç bir şey... Ama hiç bir şey kendi özünüzü kaybetmenize değmez!!! Allahıma çok şükür döndüm 21 yıl oldu. Döndüğümün ilk yılları adaptasyon süreci geçirdim. Çok zorlandım. Ama iyi ki dönmüşüm. Orada çalıştığım yılları aynı hırs ve azimle burada çalışmış olsaydım şu an çok farklı yerlerde olabilirdim. Allah'ın size belirlemiş olduğu rızkı burada da kazanabilir siniz. Bunun için Amerika ya da başka bir memlekete gitmenize gerek yok. Gittiğiniz yerlerde kimse sizi kırmızı halılar ile karşılamayacak. Kendinize iyi bir hedef seçin. Çalışkan ve dürüst olun. En önemlisi Allah'ın yolunda ve Allah'ın yanında olun. Allah'a emanet olun.

Ben çocuklarımı Almanya'da büyütmek istemediğim için döndüm. Almanca'yı da öğretmedim. Okulda öğrenmeye başladılar. Türk kişilikleri ve özgüvenleri olmasını istedim. O kültürler arasındaki sıkışmışlığı yaşamadılar. Hiçbir zamanda döndüğüm için pişman olmadım. Eva hanıma çok teşekkürler.

Türkiye'de yaşayan ve yurt dışında yaşayan Türkler arasında aşılması zor bir duvar var. Memleket özlemi ve yurt dışında yaşayanların şanslı olduĝunu düşünme, kendini şanssız görme psikolojisi. Ben de 16 sene önce ilk defa Avusturya'ya gelirken ayaklarım havalardaydí, adeta süper lüks kalitede hayat beni bekliyor sanarak uçaĝa binmiştim. 36.m.kare küçücük, çamaşırmakinasinin bile ortak kullanıldıĝı bir eve gidince, adeta duvara tostlamış gibi oldum. Adeta 60-70.li yıllarda yaşıyorum gibi. Daha sonra gördüm ki ben şanslıyım 18.mkare rutubetli banyonun bile ortak kullanıldıĝı evlerde yaşayanlar var. Ve eĝer size destek olacak kimse yoksa bütün kemikleriniz kırılmış gibi aĝrısayıya çalışıyorsunuz😢 ama kalbiniz de ki aĝrı, ailenize ve memleketinize olan özlem vücud aĝrınızı bastırıyor. Avrupa da insanların iyi yaşamasının sırrı kanaatkãr olmaları, en zenginini de orta hallisi de aynı sakinliĝe aynı mütavaziliĝe sahip, başka biri olmak gibi bir dertleri yok, başka ülkelere imrenmiyorlar. Kendi kültürleri ile bütünleşmişler, araların da bölünme çatışma yok. Seçim olup olmadıĝını anlamıyoruz bile. Insanların birbirine saygısı var, Türkiye'de ki gibi ne kadar dolandırıcısıysan o kadar akıllısın yok. Hak ve adaletten şaşmiyorlar. Iş yerin de iş arkadaşın hakkında bile olumsuz konuşursan sana iyi bakmıyorlar, sorunları büyütmüyorlar. Saygı çizgisini asla aşmıyorlar. Çok entesandır, ilk Avusturya'ya geldiĝim de bana" Türklerden uzak dur" demişlerdi, şimdi ben de yeni gelenlere aynı şeyi söylüyorum. Elbette çok fazla Türk arkadaşım var ama onlarlayken bir mücadelenin için deymiş gibi hissediyorsunuz, hep iyi olmalisiniz, hep başarılı olmalisiniz, yani açıĝınızı bile vermeye korkuyorsunuz, Enerjinizi boşa harcıyorsunuz. Ben geldiĝim de nerdeye her otelde bir şef Tür bayan olurdu, şuan sadece Balkanlardan gelenler var, onların birbirlerini nasıl desteklediĝini görünce, biz de olmayanları daha iyi görüyorum. Ne olursa olsun, birbirlerini koruyorlar ortak hareket ediyorlar, o zaman çalıştıkları yere de hakim oluyorlar. Ne yazik ki, ilk iki sene yeterince almancam yokken çalıştıĝım Türk şefim ile, ekstra çalıştıĝım Türk lokantası sahibinin benim haklarımı ihlal ettiĝi kadar, yabancılardan haksızlık görmedim. 21 gün izinsiz çalıştıĝım , doktor randevum oldugu halde 22.gün bana izin vermedi, üstelik kötü konuştu. Hiç fazla mesai diye birşey de bilmiyordum, öyle bir ödeme ya da izin almadım. Halbuki, doktor randevuları, diĝer önemli randevular da izinli olmak iş yerlerinde kuraldır. Yani biz Türklerin unuttuĝu kimliklerine asilliklerine, insani yapıları geri dönmesi gerekiyor o zaman, herşey daha güzel olabilir. hanıfendinin anlattıĝı gibi, bayramlar, düĝünler, herşeyden mahrumsunuz. Neden dönmüyorsun? Bir mücadelenin içindesiniz, birşeylere savaş vermişsiniz, belirli yollar katdetmişsiniz, yaşam akışınız ve alışkanlıklarịnız olmuş. Koronada, uçak seferleri iptal edilince hatta cenazeniz bile gitmiyecek burda fırınlarda yakılacak , haberleri, sanırım yaşadıĝım en kötü zamanlardı. Gözlemlemeden yerinde görmeden birşeyler hakkın da yorum yapmak bence çok mantıklı deĝil, evet ülkemi çok seviyorum ama izinden dönünce burda ki sakinlik bana iyi geliyor. Bir bucuk senedir tamamen alman ve avusturyalı iş arkadaşlarım var, hepsi nerdeyse hep aynı şeyleri giyiniyorlar,plastik şişeden çeşme suyu iciyorlar, bunla gocunmuyorlar. oldukca mütaviziler, ben hergün deĝişik giyiniyordum, bana sirke gelmiş gibi bakıyorlardı😅 artık ben de onlar kadar olmasa da daha mütavazi olmaya gayret ediyorum. En mutlu ülke olmalarına şaşırmıyorum. Bizim çocuklarımıza dünyaları alıyoruz yine de mutsuz ve burun kıvırıyorlar, ve istekleri hic bitmiyor. Avrupalıların çocuk yetiştirmesi ile biz de uçurumlar var. Yurt dışı seyahatleri umarım daha kolay olur, gençlerimiz bu tecrübeleri yerinde görür, mesala Italyan arkadaşım var, ilk evine davet ettiĝin de, yani cok harika sofra bekliyorsunuz, muhteşem italyan mutfagı😅, masada iki bardak ve iki tabak, bir tencerede su kaynıyor, dişinizi kıracak kadar sert makarna ve içine kattıkları domates sosunda ki tuzu bile aşk ile anlatırken, iki üç çeşit var , beceriksizmişim gibi algılanacak en az altı yedi çeşit yapmalıyım diye düşündügüm de işte o zaman TÜRK kimliĝinin anlamını buluyorsunuz, yemeklerinizi paylaşınca, onların övündügü mutfaklara biz yemek bile demediĝimizi farkedince, ikram ettiginiz çayın soĝuması bekledikleri görünce, bundan kaçış yok, bizim genlerimiz böyle kotlanmış. Eĝer yurt dışın da yaşamasaydım,,sahte yapay bize empoze edilen bilgilerle hep başkasınịn hayatına özenerek hayatım geçecekti. Şimdi hic bilmediĝim bir ülke de, ayakta kalmanın ve başarılı olmanın gururunu yaşıyorum. Ve kendi kimliĝimi uzaklarda bulanlardanım.

Bizde Ailece 1981 Yılında New jersey e geldik vay be 43 sene geçmiş ASLA Türk olduğumuz için Doğduğumuz toprakları unutmadık ve bence Dünyanın en güzel ülkesi Türkiye evet Amerikada herşeyin sahibi olma imkanın var ve bununda bir bedeli var ...........

Hayat ve eko sistem herkese aynı şartları sağlamıyor maalesef. Ben iktisat mezunu, özel sektörde çalışmış ve 42 yaşında bir bireyim. Üniversite sonrası son 20 senem resmen survivor şeklinde geçti. Kendimi zorlamadığım, limitlerimi aşmadığım alan iş kalmadı. Girdim-çıktım, çalıştım. İş farkındalığım ve iş etiğim üst düzeyde. Ama son 20 yılın eko sistemi öyle bir düzeye geledi ki, benim yaşımda bir çok arkadaşım işsiz ve kimse işe almıyor. Bizler yetişmiş emek verilmiş iş gücüyüz. Amacımız zengin olmak değil. Çalışalım evimize ekmek götürelim. Tek derdimiz bu. Hanımefendinin çok doğru temas ettiği bir nokta var. Amerika'da çalışıyorsanız ve çalışkansanız iyi bir yaşam sürersiniz. Evet işte tam da sorun bu. Biz çalışıyoruz, hem de deliler gibi ama değerimiz olmadığı gibi iyi bir yaşam da süremiyoruz. Bence yurtdışına gidenlerin tek derdi bu. İyi kaliteli bir yaşam sürme isteği. Çünkü yetişme tarzımız gereği biz her yerde çalışırız. Her yerde verilen işi yaparız. Esas ekonomik patlama henüz yaşanmadı. Bugün Türkiye'de yaşananlar eğer bir şeyler değişmezse ileride geri dönüşü olmayan bir yola çıkacak. 60 yaşına kadar kimse çalışamaz bu ülkede bu şartlarda. Hadi çalıştı bir şekilde ve emekli oldu diyelim. Nasıl bir hayat bizleri bekliyor olacak? Bunlar düşünülmüyor. Ben ailemin 42 yaşında tek evladıyım. Annem ve babam yaşıyorlar. Tabi ki yaşları ilerledi. Bakıma muhtaç değiller ama, kendi geleceğimi onların yaşlılık evrelerine değişiyorum ve Türkiye'den ayrılamıyorum. En büyük vicdan muhasebesi yaptığım husus ise şu, onlar beni besledi büyüttü. Of demediler. Ben onları yaşlılıklarında nasıl yalnız bırakırım? Bu vicdan muhasebesini veremiyorum. Bizler diğer milletler gibi değiliz. Yoğun duygular ile büyüyoruz. 18'inde iletişim kopmuş olsaydı, belki bugün daha farklı yaklaşabilirdim ama mümkün olmadı. Bu anlattıklarımın dini duygular ile de ilgisi yok. Tek düşündüğüm, ihtiyaçları olduğunda, tek evladlarının binlerce km ötede, başka bir dünyada yaşıyor olması. İşte bunu düşünmek bile bana çok koyuyor.

Amerika’da emlak sahibi olmak isteyenler için en ideal kişidir Eva hanım. Tuttuğunu koparan, kibar, narin dünya iyisi dir kendisi. Aynı zamanda çok misafirperverdir. Amerika’daki emlakçınız tartışmasız Eva hm.dır. Eva hanım azminize şapka çıkarıyorum. Yolunuz her daim açık olsun. Sevgi ve saygılarımın kabulü dileğiyle…

Bende yurtdışından Türkiye'ye geldim ve aynı fedakarlıkları bende yaşadım bana herkes Türkiye den kaçıyor sen orada yaşamak mı istiyorsun dediler aynen öyle yaptım ve hiç pişman olmadım ❤ memleketim herşeye rağmen çok güzel

Çok güzel dile getirmişsiniz Eva Nihal hanım . Bütün gerçekliği ile Amerika ve gurbeti anlatmışsınız .”Kimseyi tanimaya ihtiyacıniz yok , kendiniz olmaniz ve çabalamanız lazım “kismina bayıldım . Ben gerçekten bu samimiyetinizi herzaman çok begeniyordum. Başından - sonuna saf ve gerçekçi bir söyleşi olmuş . Başarınızı kutluyorum . İnamiyorum bu cabaniz Ela , Eda ve Edize yol gosterecektir . Sevgiler 💙

bende 27 yildir yurtdisindayim , Duygularinizin aynen katiliyorum. özelliklede cocuklar icin söyledikleriniz . Ben turkum onlar yabanci, tek ortak yanimiz ayni evde yasiyoruz.

Amerika’yı o kadar güzel ve net bir şekilde anlatmışsınız ki sizi tebrik ediyorum👏👏 Yıllar önce bir arkadaşım beni New York ta Türk mezarlığına götürmüştü ve orda bir mezar taşında şöyle yazıyordu “HAYALLERİME KANDIM BURDA KALDIM” Aklıma geldikçe tüylerim kalkar ve gözlerim dolar 😞

Şahane bir hikaye , yalın , samimi bir anlatım. Emeklerinize sağlık... Ne kadar adapte olursak olalım vatanımız köklerimizin olduğu yerdir. Ailece son derece adapte bir şekilde ve de dil sorunumuz olmadan 25 yıl yaşadığımız ülkeden , iki ülke arasında ki siyasi kriz nedeniyle ayrılmak zorunda kaldığımızda , ne olacaksa vatanımda olsun dedik. İyi ki dönmüşüz. Ana vatan ... Adı üzerinde...

1989 da abd ye gittim ve tam da bu hanımefendinin dediği gibi arada kaldım ve ben geri döndüm. Türkiyede evlendim ve hep hayatımı aileme yakın geçirdim. Çocuklar büyüdü. Kizim doktor oldu, oğlum tıpta okuyor. Abd de kalıp evlenseydim çocuklar ne dede ne babaanneyi bilmeden yaşayacaktı.

Babamin cenazesine gidemedim o hala icimde yaradir dediginde goz yaslarimi tutamadim. Bende babamin cenazesine gidemedim. 15 yildir burdayim durumumda fena degil ama ailenden cok uzaksin. Keske hic gelmeseymisimde babamin son zamanlarinda yaninda olsaymisim.

Bülbülü altın kafese koymuşlar “ah vatanım” demiş. Türkiye’de çok iyi imkanlarım olmasına rağmen malum koşullardan yurtdışında yaşamayı uzun yıllar düşündüm. Sonunda vazgeçtim.

Çok doğru noktalara değinmiş hanımefendi. Türkiyeden gelmek isteyen insanları anlıyorum, ben de Türkiyeden geldim. Türkiyede iş imkanlarıni oluşursa da hemen dönmek istiyorum. Burada verilen maaşı geri alıyor sistem. Tek farkı politika, ekonomi stresi yok her gün. Yine de Amerikada yaşlanmak istemiyorum. Her insan yalnızdır ama burada o yalnızlığı iliklerime kadar hissediyorum 😔

Güzel anlatmışsınız hemşehrim kardeşiniz Nihal ile tanısiyoruz bende kebanliyim 30 yıldır Amerikadayim kalbim Türkiye’de 😢

Bende 25 yıldır İngiltere’de yaşayan ve benzer tecrübelerden ve yine benzer aile yapısından gelen bir kadınım. Tecrübeleriniz, gözlemleriniz, bakış açınız hepsi çok gerçek ve takdire şayan. Benimde bir çocuğum var ve sizinle çok benzer düşünüyoruz Türkiye ve göçmen yaşadığımız ülkelerdeki duygusal bağımız ile ilgili. İzlerken duygulanarak izledim inanın sizi. Yolunuz açık olsun. Selam ve sevgiler.

Çok etkileyici bir anlatım olmuş. Büyük fedakarlıklarla geçen hayat. En güzel tespitlerinden biri çocuklarımız Amerikalı oluyor, siz Türk kalıyorsunuz.

burda yasayan birisi olarak anlatiklari cok dogru cok samimi, dunyaya bakis aciniz nasilsa ona gore hareket etmelisiniz hayata yasamak icin gelip yasamayi becermek icin artik kurallar cok degisti dumyayi tek bir toprak tek bir ulke olarak gormek bu durumda olanlar icin kabullenmeyi kolaylastiriyor diye dusunuyorum.

Kendini ne kadar güzel ifade edebilen bir kadın, ayrıca Türkçesi de mükemmel ❤ Tespitleri müthiş, çocukları ve eşi çok şanslı .

Guzel bir video. Ben esim ve iki cocugumla 1997’de geldim. 1996 yilinda Green Card cikmisti. Çocuklarıma ve esime dedim ki “biz yeni bir ulkeye gidiyoruz, geri donmek yok, orasi artik bizim ulkemiz olacak”. O sekilde geldik. Mudurlukten bulasikciliga terfi etmistim. Olsun, cocuklarin gelecegi icin bizimki kurban olsundu. 42 yasinda jeoloji’de master’a basladim bir taraftan da pizza dagittim. Isyeri kurdum, cocuklar okudu evlendi. Simdi emekliyiz, isyerini sattim. Uyumda cok zorluk cekmedim. Cocuklar ilk yil cok zorluk cekti, sonra alistilar. Biz hic geri donmeyi dusunmedik. Selamlar, tesekkurler. Biz de anlattiklarinizi sizinle yasamis gibi olduk.

ABD de uzun zamandan beri yasayan biri olarak. bazi seyler soylemek isterim. - Herkesin hayatta aradigi farkli _Aradigi seyi buldugunda,yeni arayislarida farkli oluyor. -Insanin istekleri ,dusnceleri zamanla degisiyor.Ozlediginiz,hedeflediginzi seylerin sonradan bir degeri olmuyor. ben 1980lerin basinda yurtdisna gitmek icin yirtinip duruyordum.Once Almanyaya,sonrda ABD ye gittim Simdi ABD den ayrilmak icin gun sayiyorum. 20 yaslarindaki dunay gorusum,isteklerim amacim bugun 65 yasindaki isteklerden,amaclardan cok farkli. hatta cogu zaman bugunku degerler ile kendimin ne kadar aptal,dar goruslu oldugumu dusnuyorum.Cogu insan benim gibi.Hayat denilen bir okula girdik hatalar yaparak yasam okulunu bitirecegiz...Mutlu ol yeter.ciplak dogduk,ciplak olecegiz.ufak seyler icin terlemeye degmiyor..

Nihal Hanım, çok samimi güzel bir anlatım olmuş. Ülkemi seviyorum ama keşke çalışarak bir yerlere gelinse..Sevgilerimle...

Eminim ki Türkiye de şimdiki hayatınızdan aşağısı olmazdı.Hakkinizda hayırlısı olsun, dediğiniz gibi çocuklar Amerikalı siz Türkiyeli.Sözlerinizden keşke Türkiye de kalsaydım hissini aldım.

Doğduğun yer mi doyduğun yer mi, kalbin acıya acıya doyduğun yer maalesef. Oğlum yurtdışında okuyor ve anlattıklarınız beni çok etkiledi. Sadece Avrupa'da olması tesellim.Hayatı ve ihtiyaçlarımızı çok mu abartıyoruz acaba. Daha azıyla burda yaşamak daha huzurlu değil mi... Bilemiyorum hep ikilem.

Yurtdışında yaşamak çok özel bir tecrübe. Herkesin hikayesi farklı tabii. Ama özünde hayata bakış açınız yıllar içinde değişiyor ve bir dünya vatandaşı oluyorsunuz. Son aşama herkes memlekete geri dönmek için gün sayıyor.Özlem hiç bitmiyor.

Dünyanın en güzel coğrafyasında kötü yönetiliyoruz. Kültürümüz insanımız kıymeti bilinmeyen bir değer.

30. Yıl sonra geri döndüm ama ben artık ne buralı nede oralıyım bunu anladım,2 yıl geçti uyum sağlamakta zorlanıyorum,

Çok gerçekçi bir sunum olmuş.Memleket özlemini de ne güzel anlatmışsınız.Kimi youtuberların yurtdışına gidip gittikleri ülkelerin zor koşullarını görmezden gelerek ülkesini ve insanını kötülemesi çok üzücü. Türkiye Cımhuriyeti Mustafa Kemal Atatürk ‘ün önderliğinde ve binlerce şehit verilerek yoktan var edilmiş bir ülke.Bu yüzden ‘Ne mutlu Türküm diyene’ diyebilmek çok güzel. Umarım tüm dilekleriniz gerçekleşir. İzmir’den sevgiler ❤

Hikayeyi baştan sona izledim ve çok duygulandım vede yine birşeyler öğrendim. Çok samimi ve dürüst ve medeni bir hanımefendiye benziyor... Benim beynime bir kaç sene önce şöyle bir şey yerleşti : " Nerde yaşarsan yaşa, nasıl yaşarsan yaşa, AMA sonu er geç ölüm "

O zaman şunu sormamız lazım: İnsan ömrü ortalama 70 yıl .. Yaptığımız yaşadığımız Her şey yaptığımıza değiyor mu? Pişmanlık duymak veya sevinmek Neye yarar?O kaçınılmaz mutlak Sonun bizi beklediğini bilmek... Hiçten geldik hiçe doğru yolumuz.. ⏳️....

Hanımefendi o kadar doğru söylüyor o kadar haklısınız ki. Her zaman söylerim, birinci neslin canına okunur, ikinci nesil rahat eder. Keşke önce ben değilde babam gelseydi. Ama kader işte, yapacak bir şey yok. Güzelim cennet ülkemizi cehenneme çevirenleri hiçbir zaman affetmiyeceğim.

Para herşey değil Vatanım 🇹🇷 Git gez gör oku Ama dön 🙏

Seyir, canim, You really covered some very important points in such accurate detail. First of all, Americans work very hard and life isn't easy. Second, I was born to two beautiful Turkish parents who are now with God. There, forever, is a benign disconnect that I am always trying to comprehend. This is true even with my family, 99% are still in Turkiye. If it weren't for the amazing, amazing, amazing, Valla gurur duyorum(I'm so proud!!!!) Turkish shows and movies On KZfaq and Netflix, I would completely forget the language and culture. As you know, it's not like our work schedule allows us to jump on a plane to visit family 14 hours away. In fact, watching Turkish shows brings back memories and even helps me understand things mom and dad used to say. You really did a fantastic job. Tebrikettiyourm❤

Cok etkilendim. Ayni duygu ve dusunceleri paylasiyoruz.. yasiyoruz ❤️ Gitmekle kalmak arasinda kaldik hep. Ama en cokta gitmek basarisizlik olur diye icten ice zorladik kendimizi. Herkes Amerikada yasiyoruz diye bize imrenirken, biz hep yalniz mucadele ettik...

Eva Hanım, ne güzel anlatmışsınız. Gözlerim doldu. Ben şahsen her bir nefesi burda alıyorum, Türkiye’de veriyorum gibi hissediyorum. Yumuşacık ama ayakları yere basan anlatımınız için teşekkürler, bir gün tanışmak üzere.

Eva Hanım başarılarınızdan ve fikirlerinizden çok gurur duydum bir hemşehriniz olarak…Bende Kemaliye’liyim(Eğin).Çocukluğum İstanbul’da geçti.Şimdi uzun zamandır yaşadığım Brüksel’de aynı sizin gibi duygular içindeyim…

Anlatımınızda ki yalın gerçekçiliği çok takdir ettim, Türk biriyle evlenseydiniz çocuklarınız Nerede olursa olsun Türk gibi olacaktı, oğlu mu okumak için dahi yurt dışına yollamadım ülkesine doysun diye ve ben emekli olup sonra Amerika’ya geldim şimdi benim için herşey çok kolay Amerika tam bir özgürlükler ülkesi bayılıyorum

Dunya benim vatanim ve tum insanlar kardesimdir. Nereye giderseniz gidin, %100 oraya gidin. Geri gidecem, burda geciciyim derseniz hayatiniz telef olur. Yemeklerini yiyin, insanlarla iliski kurun, yani yasadiginiz yerli olun. Oraya ayak uydurun. Ben 35 sene Abd de yasadim. Hic bir sorun yasamadim. Orda oraliyim, burda buraliyim. O kadar.

32 senedir Hollandadayim ama 2024 sonu canım ülkeme döneceğim kısmetse..Vatan da vatan❤❤

Kahroluyorum, oğlumu yılda bir bilemedim iki defa görebiliyorum. Çok istedi gitti, gitme diyemedim, onun hedefi hayaliydi çünkü. İyi bir hayatı var, iyi bir işi var, ekonomik özgürlüğünü eline almış durumda şu anda. Memnun, ama mezuniyetine gittiğimde bahsettiğiniz o yalnızlığı gördüm ve bu beni çok üzdü, çok ağladım, onu koynuma alıp geri getiresin geldi. Yapamadım tabi. Şimdi bizler burada büyüklerin küçüklerin etrafına toplandığımız her bayram sofralarımızda lokmalar boğazıma diziliyor, o sıcak ortam eksik kalıyor onlarsız (iki oğlum da yurtdışında da). Değer mi diye bazen soruyorum kendime, değmez. Keşke o yaşam koşullarını bizim ülkemizde, hayal ettikleri yaşamı burada bulabilselerdi. .

16 yildir San Diegodayim, tek basima okudum, calistim, dustum, kalktim, donsem neye donucem, biraktigim hicbir sey ayni degil, ben ayni degilim, Turkiyenin durumu malum, kalsam nereye kadar?

Çok beğendim, çok güzel anlatmışsınız😊 İkizlerim var deyince durdum, hüzünlendim. Benimkiler de 21 yaşında olmak üzereler. Türk kültürüyle büyüseler de artık onlar Amerikalı. Bu videoların devamı da gelmeli ve bence insanlar buraya gelmeden izlemeli. Evet çok başarılı, çok zengin olabilirsiniz ama çok da fedakarlıklar yapılması gerekiyor. Çocuklar büyüyüp evden gitmeye başlayınca nereye ait olduğumuzu düşünmeye başlıyoruz. Çok güzel detaylara değinmişsiniz. Teşekkürler 😊

İyi veya kötü, hepimiz bir hayat yaşıyoruz. Yurt dışında yaşayan vatandaşlarımızın (manen) kolay bir hayat geçirmediğine inanıyorum. Hepsine kolaylıklar ve sabır diliyorum.

Ailemizden birileri var, Houston, Dallas, Montana'da yaşayan akrabalarım var. Son yıllarda iş yerinde 8 saat yerine 5 saat çalıştırıp düşük maaş ödüyorlar, ev kiraları getto'larda min 1000 dolar, normal semtlerde 2000 dolardan başlıyor. Ekonomileri, can güvenliği en alt seviyede....Ben de gittim ve kaldım...oğlum da avrupa'yı denedi, united states ile aynı...Her ikisi de KÖLE TİCARETİnin devam ettiği yerler. Videodaki o güzel ağaçlı yollar çok küçük bir kesime ait...1960 yılı Göçmen Türkler gibi olmayalım, 2024 yılında...

Ben de 1986 da geldim Amerika ya..sekiz yıl sonra Türkiye den evlendim..çocukların biri burada doğdu ve bi sekiz yıl daha yaşadıktan sonra çocuklar Türkiye de okusun diye Türkiye ye kesin dönüş yaptık.. çocuklar üniversiteyi bitirir bitirmez Amerika ya döndüler..bir kaç yıl sonra ben de döndüm ama amacım Amerika dan emekli olmaktı.. yeni emekli oldum ve yakında tekrar Türkiye ye döneceğim çünkü burada emekli maaşı kirayı bile karşılamıyor.

Eva hanimla ayni zamanlarda amerikaya gelmis ayni yaslarda olan birisi olarak sozlerinin altina yuzde yuz imzami atiyorum ne bir eksik ne bir fazla.Amerikaya gelecek gencler bu programi cok iyi izleyin ve her cumlesi hakkinda uzun uzun dusunun analiz yapin.Eger turkiyede orta halli bir hayatiniz varsa kesinlikle ve kesinlikle gelmeyin

2 sene kaldım network ta hanim efendi o kadar doğru ve güzel anlatı ki ekleyecek hiç bir şey yok ( ben dayanamadım Anneme ve çocuguma geri döndüm

12 yildir Amerika’dayim. Kizimiz burada dogdu. Cocugunuz ilkokulu Amerika’da okuduysa, Turk asilli da olsa bir American olarak yetisiyor. ilkokulda milli kimligini bu sekilde olusturuyorlar. Biz evde onunla hep Turkce konustugumuz icin ve mutlaka senede bir defa Turkiye’ye gittigimiz icin cok iyi Turkce konusuyor ve Turkiye’den de kopuk degil. Burasi tabiki zor bir ulke. Sosyal devlet anlayisi yok ornegin Canada ya da Almanya gibi imkanlar beklemeyin. New York gibi eyaletlerde hayat daha zor ve hizli akiyor. Rekabet cok daha yuksek. Ancak biz dort yildir Florida Miami de yasiyoruz ve burasi oldukca rahat bir bolge. Eger isiniz varsa, gecin sorununuz yoksa hayat oldukca keyifli. Zaten isiniz hazir degilse ya da geciminizi saglayacak imkaniniz yoksa goc etmek icin kimseye Amerika’yi onermem. Saglik pahali evet ama calistiginiz is yeri zaten saglik sigortanizi yapiyor. Ogrenci olarak geliyorsaniz yine okullar hatta dil okullari hile saglik sigortasi yapiyor bilginize.

Eva Hanim ne kadar samimi bir insansınız. Yüreğinize sağlık çok güzel anlatmissiniz gerçekleri, endişeleri, hissedilenleri. Amerika’da 5. yılımı dolduruyorum. Geri dönememekten korktuğum için sistemin içine doğrudan girmiyorum, öğretmenim aslinda ve çalıştım da Philadelphia’da ama geçici olarak. Deger mi diyorum bunca hasrete ama bugün dön desen donmek de istemiyorum. Cocuk yapsam hiç dönemem diyorum. İnsanın benzer kaygılari yaşamış ve kendinden 20 sene ileride birini dinlemesi ne kadar hoş. İçtenliğiniz için teşekkürler!

Öyle doğru şeyleri söylediniz ki. Ben de 22 yıldır iki çocuğumla Amerika'dayım. Çocuklar Türkiye'yi hiç görmeden büyüdüler, ben evde kuru fasülye-plav yaptıysam onlar dışardan chines food sipariş ediyor. Ben Türkiye'deki politik konularla ilgili konuşsam beni hiç anlamıyorlar neden hala ordaki yönetimle ilgiliyim, bana çok şaşırıyorlar. korkarım birgün büyük ithimal yabancılarla evlenecekler ve ben onların karıştıkları ailelerle iletişimsizliğim devam edecek ...Çocuklarımı Türklerin olduğu ortamlara sokmaya çalışsam da, onların çocukları da farklı kafada oldukları için birbirleriyle ortak bir bağ kuramadılar. :( Yani kısacası onların bizi anlamasını beklemek boş bir umut, onları hepten kaybetmemek için, biz onlara uyacağız mecburen.

Sevgili Nihal, gerçekten soluksuz izledim.Amerikaya gelmeden önce bu tarz hikayeleri dinlemek bana çok yol gösterici olmuştu. Sanırım sende bir çok insan için bunu yapmış olacaksın. Hayatın, emeğin, kazandıkların ve kazandırdıklarınla muhteşem bir insan, kadın,anne ve arkadaşsın. Seni tanımış olmak helede aynı toprakların insanı olmaktan onur duyuyorum. Umarım çocuklarında senin memleketlin olacak büyüdüğünde, burası bir anne olarak bana çok dokundu. Ve mutlaka Kendi ülkemizde birlikte yaş alacağımız bir arazide evlerimiz olsun diliyorum. @seyirAmerika ekibinide tebrik ediyorum. Çekimler kurgu her şey çok iyi olmuş. Basarılarınızın devamını dilerim🎉

Yüzde yüz katılıyorum. Geldiğimden beri keşke benim ülkemde daha iyi bir hayat mümkün olsaydı diyorum. Amerikada yaşamak çok çok büyük fedakarlık ve pek çok şeyden vazgeçiş gerektiriyor.

Çok objektif bir bakış açısıyla anlatmışsınız Eva Hanım ağzınıza sağlık. Bize göre iyi-kötü özelliklerini bilip ona göre tercih yapmalıyız. Zira bu kadar emek verdikten sonra geri dönemeyebiliyor insan. Çocuklarım Amerikalı oluyor ben Türkiyeli kısmında çok etkilendim.

Merhaba Arkadasim 1995de makine muhendisti olarak kanadaya gitti Yaz donemi hep ozlemle tatile geldi. 19 yil gecti henuz 50 li yaslarda evinde kalp krizi gecirip hayatini kaybetti. Bizler dostlari olarak ve ailesi onu sonsuz yolculuguna ugurladik... Cenaze binbir zorlukla getirildi. Hayatimiz sonsuz degil... Ertelemek , sanki sonrasinin garantisi varmis gibi yasiyoruz... Yattigin yer seni incitmesin canim arkadasim...

Çok güzel mantıklı ve Realist yansıtmış sınız ! Bende kırk senedir Almanya'da yaşıyorum. ! Aynı yaşanmışlıklar var ,Babanın ,Annenin ve iki kardeşin kaybını Ailemle paylasamama m , Kolay şeyler değil ! Her insan kendi payına duseni yasiyor..

Nihal hanım ne kadar samimi ve içten konuşmuş, çok tarafsız bir şekilde durumunu anlatmış

Yıllar önce bende Amerika’ya geldim ve şunu farkettim çalışmakta zengin olabilirsin ama sosyal hayat olmadıktan sonra o paranın bir önemi kalmıyor ve ben iki sene dolmadan Kanada’ya gelmeye karar verdim ve doğru bir karar verdiğimi düşünüyorum hepimiz Türkiye’yi özlüyoruz ama o eski Türkiye kalmadı, saygı ve sevginin bittiğini ve paranın hakim olduğu bir toplum görüyorsunuz ve ben kendimi çok yalnız hissettim bu yüzden tekrar Kanada’ya geri geldim. O eski güzel ilişkiler ve dostluklar yok artık ve kendimi yabancı gibi hissettim ne acı bir durumken kendi doğduğum ülkede kendini yabancı hissetmek.

SEYIR videoları tiryakilik yarattı bende. Hepsi birbirinden güzel. Konuklar harika yapımlar güzel. Emeği geçenleri kutluyorum. Devamını bekliyorum inşallah.

It is hard to listen because of the bg music . Thanks for sharing . Edit : Folks , keep watching music volume is high only at the beginning . Cok guzel .

Bir baba olarak söylüyorum, hic üzülmeyin babanizin cenazesine gidemediginiz icin. Kendiniz icin yapamiyorsaniz üzülmemeyi, babaniz icin, babaniza olan sevginizden ötürü üzmeyin kendinizi. O emin olun, hep sizin mutlu olmanizi isterdi, kendinizi üzmenizi degil. Sevgiler, saygilar

Çok güzel anlatmışsınız Eva Nihal Hanım. İçtenliğiniz ve samimiyetinize tekrardan hayran kaldım ❤️ herşeyi tüm gerçekçiği ile anlatmanız yaşadığınız olayların üstesinden gelmeniz beni çok etkiledi 🙏bunları bizimle paylaştığınız için ayrıca çok teşekkür ederim 🌺 Herşey güzel gönlünüzce olsun sağlıcakla kalın inşallah 🌺❤️

Ah, gelmesi bir mücadele, geri dönmek başka bir mücadele. Hep arafta olmak.

Değerli Hemşerim, Keban'dan böyle mücadeleci hanımefendi çıktığı için gurur duydum. Siz ve gurbetteki vatandaşlarımız Allah'a emanet.

Ben aynı düşünmüyorum. 1980 yılında evlenerek Amerika’ya geldim. 2 çocuğum oldu. İlk çocuğum kızım 40, ikincisi oğlum 34 yaşında. Oğlum birinci sınıfa başlayınca bende okullarda özel çocuklarla öğretmen yardımcılığı yaparak 25 sene çalıştım ve emekli oldum. Benim özel çocuklarla çalışmam bana hergün şükretmeyi öğretti. Ve ben hiç bir zaman ismimi söyleyemedikleri halde Eva, Sandy, Sophia. Emma vs. Olarak söylemelerine müsaade etmedim. Türk örf adetlerimden taviz vermedim ve çocuklarımı da öyle vatan ve Atatürk sevgisiyle büyüttüm. Türkçe okuma yazmayı kendiliğinden öğrendiler. Kızımın ensesinde ay yaldız, oğlumun göğsünde Gazi M. Kemal ve kolunda kocaman bir Tük bayrağı tattoosu var. Benden izin istediklerinde engel olmadım. Anlıyacağınız Tam bir Türk çocuğu gibi büyüdüler. Ben çocukların Amerikalı gibi büyüdüklerine inanmıyorum. Nasıl aşılarsanız, yetiştirirseniz öyle büyüyorlar. Ha bazı Türkler var Amerika’ya geldiklerinin isimlerini değiştirip Amerikan ismi kullanıyorlar, daha geldiklerinin ikinci yılında Türkçelerini unutuyorlar konuşmalarının arasında İngilizce kelimeler kullanıyorlar. İşte bunların yetiştirecekleri çocukları tahmin edin artık. Şimdi torunlarım Türkiye ye gitmeye can atıyorlar ve çok seviyorlar. Şimdi sıra onları yetiştirmeye geldi. Allah dinimizi, dilimizi, Türklüğümüzü unutturmasın. Anlıyacağınız çocuklarınızı nasıl yetiştirirseniz sonucuna da katlanacaksınız. Sürpriz olmayın.

Sesinizdeki titresim,duygularinizin yogunlugu, aglamakla aglamamak arasi direnci gordum. Aslinda tsmsmen kendimi gordum. Beni anlatiyordunuz. Okadar duygulandimki.Bazen Turkiyede yasayanlarin hala cok sansli oldugunu dusunuyorum.Onlarinda bizi sansli zannettikleri gibi. Sevgiler.

Ben 30 yildir yurtdisindayim. Burada en buyuk bedeli herhalde anne babalarimiz oduyor, bizsiz yaslaniyorlar. Cok guzel, içten bir video olmus. Houston’dan selamlar.

efendim sizi soğukkanlılığınız ve cesaretinizden dolayı son derece takdir ve tebrik ediyorum. inanın bu anlattığınız şeyler öyle herkesin üstünden gelebileceği zorluklar değildir. güçlü bir insan nasıl olunur onu anlatmışsınız. hayatınızın devamında başarılar ve mutluluklar dilerim.

İlk videonuz hayırlı uğurlu olsun hocam 👏 Devamını sabırsızlıkla bekliyoruz

Merhaba, Hanımefendinin dediklerini birebir ben Almanyada yaşadım ve yaşıyorum , 38 sene önce hiç birseyim yok iken (Meslek,Maddiyat gibi) dürüst ve çok çalışmak ile herseyi yapabiliyorsunuz,zaten belli bir yaşa geldim sonra tekrar TR'de yaşamanın hayallerine kapılıyorum...

99 da 4 yil, 2016 da 7 yil Amerikada yasayip son 1 yildir Turkiyedeyim. 1 yil ailemle hasret gidererek gecti. O kadar cevrem oldugu halde nasil asosyal olduysam orda,burda da devam ediyorum😢. Amerika bana cok sey ogretti, kazandirdi. Turkiyede olsam belki ayni yerde sayiyordum. Ama ya goturdukleri... Eva hanim, cok guzel anlatmissiniz. Ben de donmeden once son 1 yil hergun takvim yapragi saydim, her gecen ucaga sesleniyorum " bir gun beni memleketime tasiycaksin" diye😢. İste ulkemdeyim, sukur ❤

5.5 yıldır Amerikadayim, bir 5 yıl daha kalıp sonrasında Türkiye’de de yaşamak için hem orda hem burda bir düzen oluşturup iki yerde de olabileceğim şekilde bir yaşam olusturmaya niyet ettim. Insallah da olur. Böylellikle Türkiye hasreti olmayacagini düşünüyorum.

93’te gidip 2003’de kesin dönüş yaptım. Sizinkinden farklı ama bir o kadar da tıpatıp benzer şeyler yaşadığım için beni anılarıma götürdünüz. Ağlayarak seyrettim. Ne kadar güçlü bir kadın, hayran oldum derken, meğer ben de ne kadar güçlüymüşüm, neler yaşamışım, neler atlatmışım diye düşünüp duygulandım. Tahmin bile edemeyeceğiniz güzel sürprizler ve mucizelerle dolu bir hayat ve çok sevip sevileceğiniz, ömürlük bir ruh eşi, hayat arkadaşı niyet ediyorum. Hem size, hem kendime 🙏🏼🧿🌺

Ne kadar güzel anlatmışsınız, kelimeler ve tavırlar yerinde, kendinizi çok iyi yetiştirmişsiniz. Tebrik ediyorum. Size hayatta ailenizle saglıklar ve esenlikler dilerim degerli Nihal kardeşim.

Ben de son 4 yıldır USA ve TR'de yazlımıcı olarak çalışıyorum.USA de hayat ve eğlence sosyalleşebilirsen çok güzel...CA ,NY ve FL güzel yerler...Evsizler sorun..Ama İStanbulan vazgeçemiyorum..En sevdiğim yer İstanbul

Kadin isterse herseyi yapabilir ❤ Türk olarak ta cok gurur duydum bu basarili hikayeleri bence okulardada göstermek lazim genclerimize Motivation olsun , basarinizin devamini dilerim 😊

Ben de 27 yıldır Amerika'da yaşıyorum... Değer mi, değmez mi, bu tamamen değer yargılarınızla ilgili bir şey. Akraba ilişkileri, ekonomi, yaşınız, beklentileriniz, etrafınızda kurgulayacağınız veya içine gireceğiniz arkadaş-eş-dost ortamı ile ilgili... Ama hayatın bir realitesi var: yaş 45-50 ve daha üstü olunca, insan herhalde gitgide daha da fazla yalnızlık hissi hissediyor... Özellikle de eğer akrabalık ilişkileriniz kuvvetli değilse. Mutluluk her yerde mümkün. Her yerin de kendine ait "challenge"ları (sıkıntıları?) var.

Karşıma defalarca çıktı bu video. Sonunda izlemeye karar verdim. Sözlü bir kısa öykü gibi. Çok içten. Hem anlatınızdaki ses, hem doğruluk, nesnellik, hem de hikayenin kendisi. Hep düşünmüşümdür yurt dışına pek çok kez çıktığımda burada yaşasam ne olurdu diye. Onun yanıtı var burada. Yaman bir çelişki. Evet söylediğiniz gibi sevdiklerinize yarenlik edememek yani gurbet hem de hak edilmiş bir yaşama çalışırsanız yakınlık hissi. Aslında dünya bilmecesinin ta kendisi. Tanıştığımıza mutlu oldum doğrusu. Empati yapabildim bir parça. Edip Cansever’i getirdi aklıma. Mendilimde kan sesleri şiiri ve ‘insan yaşadığı yere benzer’ dizeleri. Çocuklar ile kendin arasında bir memleket uzaklık. Yani yalnızca ebeveynlere değil çocuklara hem üst soy hem alt soya olan mesafe. Sakince anlattığınız bu hikayede zaman zaman ürktüğümüz bir gök gürültüsü sesi var. Yağmur gerekli ama gök gürültüsü ve şimşek ile irkiliyor insan.

32 yıl Türkiye de yaşadım, hiç mutlu değildim. Devamlı yurtdışına çıkmanın yollarını aradım. Şimdi avrupa da yaşıyorum ve çok mutluyum. Türkiyeyi de hiç özlemiyorum.

Eva hanim, simdi seyir’den videonuzu seyrettim de daha öncesinde , hiç tanışmadık ve çok tatlı bir yabanciydiniz videoyu izleyene kadarı fakat şimdi aileden biri gibi oldunuz, bizim hissettiklerimizi dile getirdiniz, yalnız olmadigimizi, zorluklarin bir süreç olduğunu, hepimizin gurbette ortak hisslerini, ve birbirimizi dipe çekmek değil de aslında, Yanyana olunca neler basarabilecegimizi bize hatırlattığınız için çok teşekkür ederim kendi adıma ❤️

sene 2010 amerikada yaşamaya başlayalı üç yıl olmuş ve artık amerikalı oldum galiba dediğim zamanlardı. bir barda bir kokteylin içinde birberli yeşil zeytin vardı. onu yer yemez hüngür hüngür ağlamaya başlamıştım. bu söylediğimi yaşamayan anlamaz.

Ağzınıza sağlık sizi o kadar iyi anlıyorum ki, ne şartlarda olursanız olun, gurbetçisiniz ve hiçbiryere ait değilsiniz. Nerde olursanız olun bir yeri özlüyorsunuz. Türkiye’de adalet, hukuk,eğitim ve ekonomi tekrar özlediğimiz günlerdeki gibi olsa çocuklarımızın geleceği için kaygılanıp gelmezdik…