Менің анамның бір көзі ғана болды. Мен оны жек көруші едім. Өйткені оның осы жағдайы үшін қатты ұялатын едім...
Отбасын асырау үшін ол мектепте аспаз болып жұмыс істеді. Мен бастауыш сыныпта оқып жүргенде бір күні анам маған келді.
Қатты ұялғаннан маған жер қозғалып кеткендей көрінді. Мен оны көрмеген болып, жек көре теріс айналдым.
Келесі күні сыныптас досым: «Сенің анаң бір көзді екен ғой» дегенде жерге кіріп кете жаздадым. Мен анамның қайда болса да жоғалып кетуін тіледім.
Сол күні: «Мені күлкіге қалдырғанша, өлгенің жақсы болар еді», - дедім. Анам ешқандай жауап қайырмады. Мен не қатты ашуланғаннан не айтқанымды ойламадым, мені оның қандай сезімде болғаны қызықтырмады.
Мен көп жерде жұмыс істеп, мүмкіндік болғанда Сингапурға оқуға кеттім. Сол жерде үйленіп, өзіме үй сатып алдым. Мен балалы - шағалы болып, өмірге дән риза едім. Бір күні маған анам келді. Ол ұзақ жылдан бері мені және немерелерін көрмеген-ді. Ол есікке жақындағанда менің балаларым оған күлді. Менің үйіме келіп, балаларымды қорқытуға оның қалай дәті барды? Мен оған «Жоғал, бұл жерден!» деп айғай салдым.
Анам жай ғана: «Мені кешіріңіздер, шамасы өзге үйге кіріп кеткен екенмін» деп, көзден таса болды.
Бір күні мен мектебімнен хат алдым - біздің сынып кездесуді жоспарлапты. Кездесуден кейін ескі үйімді көріп шығуға әуестік биледі. Көршілерімнің менің анамның қайтыс болғанын айтқанына еш қайғырған жоқпын. Анам маған хат қалдырыпты. «Менің сүйікті ұлым, мен сен туралы әрдайым ойлайтынмын. Мен Сингапурға барып, сенің балаларыңды қорқытқаныма өте өкінемін. Сенің мектеп бітірушілер кешіне келетініңді естіп, қатты қуандым. Бірақ мен сені көру үшін төсектен тұра аламын ба, білмеймін. Сенің мен үшін үнемі ұятқа қалғаның өте өкінішті.
Білесің бе ұлым. сен нәресте кезіңде, бақытсыз жағдай болып, сен бір көзіңнен айырылдың. Сенің анаң ретінде сенің бір көзді болып өскеніңді қаламадым. Сондықтан саған өзімнің көзімді бердім. Қазір де менің орныма осы көзіңмен көріп жүргеніңді мақтан етемін. Сені шын жүрегімен сүюші - сенің мамаң».