Ο Ανδρέας Φουράκης είναι για μένα φίλος και αδελφός. Από τους Ανθρώπους που αισθάνομαι την ανάγκη να συναντήσω οπωσδήποτε όποτε κατεβαίνω στα Χανιά. Μας συνδέουν πολλά. Κυρίως όσα αφορούν την παραδοσιακή Ελλάδα, τον πολιτισμό, την ιστορία, τη Θάλασσα.
Ο Ανδρέας, εκτός από ένα πολύ καλό μυαλό, διαθέτει το προσόν του γραπτού αλλά και του προφορικού λόγου. Μπορεί να σε κάνει, με τον απίστευτο τρόπο που διηγείται ιστορίες του παρελθόντος, να κλάψεις αλλά και να μη μπορείς να ανασάνεις απ' τα γέλια.
Ήρθε προχθές στο αυτοκινούμενο και φάγαμε μαζί. Άρχισε να αναπολεί τις αταξίες των μαθητικών και νεανικών του χρόνων. Αταξίες μέσα από τις οποίες αναβιώνουν ιστορικά σχολεία και σημαντικοί άνθρωποι του 19ου αιώνα. Κάτι μου έλεγε πως έπρεπε να στήσω απέναντί του την κάμερα. Κρίνετε εσείς αν έκανα καλά. Το βέβαιο είναι ότι στο τέλος με πονούσε η κοιλιά μου απ' τα γέλια!