Κατηφορίζοντας κανείς προς το νότιο τμήμα της Αμοργού, ξεκινώντας απ' τη Χώρα, έχει την εντύπωση ότι κάνει μια μεγάλη βουτιά στο παρελθόν. Άλλα τοπία, άλλη κουλτούρα, άλλα σπίτια, άλλοι άνθρωποι. Θαρρείς και ανάμεσα στο βόρειο τμήμα του νησιού και το νότιο μεσολαβεί ένας τουλάχιστον αιώνας! Στο βόρειο τμήμα εστιατόρια, ξενοδοχειακές μονάδες, καταστήματα και η συντριπτική πλειοψηφία των τουριστών, ενώ στο νότιο κυριαρχούν εικόνες αγροτικής και κτηνοτροφικής δραστηριότητας.
Στον οικισμό της Καλοταρίτισσας με οδήγησε το τηλεφώνημα της Στέλλας Ρούσσου, η οποία δεν ήρθε τελικώς στην Αμοργό εξ αιτίας των σφοδρών ανέμων που επικρατούσαν εκείνο το διήμερο στην περιοχή.
Το ίδιο βράδυ διανυκτέρευσα στην όμορφη παραλία της Καλοταρίτισσας, μόνος μου στο αυτοκινούμενο, αφού η καπετάνισσα είχε φύγει επειγόντως για την Αθήνα δύο ημέρες πριν, με τον αέρα να λυσσομανά και το πυκνό σκοτάδι να σπάει κάπως το φως του φεγγαριού. Όσο για ο κρύο που έσπευσε ξαφνικά, δεν το συζητώ! 30 βαθμοί την προηγούμενη μέρα, 16 την επομένη! Αναγκάστηκα να σκεπαστώ με κουβέρτα στο αυτοκινούμενο για να μην ανάψω τον καυστήρα!
Μου συνέστησε λοιπόν η Στέλλα να βρω τους γονείς της, να τους πω ένα γεια και να πιω μαζί τους ένα καφέ. Ο καφές όμως μετατράπηκε σε παραδοσιακά Αμοργιανά μακαρόνια, εξ αιτίας της φιλόξενης διάθεσης της κυρίας Κοραλλίας και του κυρίου Κώστα, των γονέων της Στέλλας, οι οποίοι δεν ήξεραν τι να κάνουν για να με ευχαριστήσουν.
Μόνη ατυχία μια βαρειά προσγείωση του drone, λόγω του σφοδρού αέρα, που του στοίχισε δύο ζευγάρια έλικες και ελπίζω τίποτε περισσότερο. Θα ξέρω μεθαύριο που θα το πάω στον Φάμπρη Κομνηνό, τον "γιατρό" των τηλεκατευθυνόμενων. Ευτυχώς πάντως που πρόλαβα να τραβήξω τα πλάνα που ήθελα, καθώς η πτώση έγινε μετά το τελευταίο πλάνο του ναυαγίου της Καλοταρίτισσας.