4x barış hoca

Güneşin ilk ışıkları, vücudun karanlık derinliklerine ulaşmaya çalışırken, sağ böbrek sol böbreğe döndü ve şöyle dedi: "Kardeşim, hiç düşündün mü, neden buradayız?" Sol böbrek hafifçe gülümsedi ve cevabı düşündü. "Neden burada olduğumuzu bilmek mi? Ne kadar absürt bir soru. Buradayız çünkü buradayız. Bu, varoluşun bir gerekliliği. İşlevimizle meşgul olmalıyız." Sağ böbrek bir an duraksadı, sonra ısrarla devam etti: "Ama ya gerçekten bir anlamı yoksa? Ya sadece varoluşumuzun bir amacı olduğunu düşünmek, bizi rahatlatmak için uydurulmuş bir hikaye ise?" Sol böbrek derin bir nefes aldı, vücudun ritmik titreşimlerini hissederek. "Belki de bir anlam yoktur, belki de vardır. Fakat bu bizim işimizi yapmamıza engel değil. Biz burada kanı filtrelemek için varız, hayatı sürdürebilmek için. Eğer kendimizi bu düşüncelerle oyalar ve görevimizi ihmal edersek, o zaman gerçekten anlamsız oluruz." Sağ böbrek bu yanıt üzerine düşündü. "Yani, işlevimiz aslında bizim anlamımız mı? Eğer işimizi yapmazsak, gerçekten anlamsız mı oluruz?" "Belki de," dedi sol böbrek, yavaşça. "Ama belki de önemli olan, ne yaptığımızdan çok, bunu nasıl yaptığımızdır. İşimizi yaparken huzurlu ve bilinçli olabilirsek, belki de bu yeterlidir." Bir süre sessizlik oldu, vücudun içindeki sessizlik. Sonra sağ böbrek tekrar konuştu: "Yani, absürtizm bile olsa, varoluşumuzu sorgulamak doğal ama bunu yaparken işlevimizi unutmamak gerek." Sol böbrek hafifçe onayladı. "Evet, belki de absürtlüğün içinde bile bir düzen vardır. Bizim işimiz, bu düzeni sürdürmektir." Ve iki böbrek, vücudun karanlık derinliklerinde, varoluşun anlamını sorgularken, işlerini yapmaya devam ettiler. Her bir nefron, her bir filtreleme işlemi, onların varoluşlarının bir kanıtıydı. Absürdizmin içinde bile bir amaç bulmuşlardı; var olmak ve işlevlerini yerine getirmek.

Teşekkür ederim 🌟

uyom şimdi bb

Usta az kaldı usta