Бәріңізге Ассалаумағалейкум!
Қытайда, он жылға жазықсыз сотталып кеткен інісіне бостандық сұрап, Алматы қаласындағы Қытай елшілігінің алдында, жалғыз адамдық пикет өткізіп жүрген Байболат Күнболатұлы, он күн бас бостандығынан айырылып, изоляторда жатып шықты. Изолятордан шыққан соң, Ата жұрт еріктілерінің мүшесі Серікжан Біләшұлына телефон арқылы сұхбат беріпті. Сол сұхбатында, Байболат: «мені изолятордың жертөлесіндегі тергеу бөліміне апарып, үш рет тергеді. Тергеу барысында, тергеуші кісі өзінің кім екенін таныстырмады және құжаттарында көрсетпеді. Тергеуші маған: бізде қамалғандардың, түрмеде жүрегі тоқтап өліп кетеді. Ертең сеніңде жүрегің тоқтап, өліп кетсең қайтесің? Сені, бәрі «батыр, батыр» деп жүр екен. Батыр деген Дулат Ағаділде, түрмеде жүрегі тоқтап өліп кетті. Балалары бағусыз, жетім қалды. Кейін бір баласы да өліп кетті. Саған соның не керегі бар? Қытай елшілігінің алдында, заңсыз пикет өткізгенің - өз өміріңе балта шапқаның. Үш балаң бар екен. Бұл ісің арқылы - балаларыңның болашағына да балта шапқаның. Сенің кесіріңнен, олар кейін мемлекеттік жұмысқа тұра алмайды» деп, тергеушінің ашықтан-ашық қорқытып-үркіткенін айтып тастады. Ану тергеушінің марқұм Дулат Ағаділді мысалға алып сөйлеген сөзінен, «оның жүрегін біз тоқтаттық. Оны өлтірген, біз» деп тұрғандай ма, қалай? Қытай елшілігінің алдында, пикет өткізуді қоймасаң, «сеніңде жүрегіңді тоқтатамыз» деп тұр ма?
Сонымен қоса, өзін таныстырмаған, белгісіз тергеуші Байболатқа: «сенің қытай елшілігінің алдында бір рет пикет өткізгенің, қытайдың бізге бір рет нота жолдағаны. Он рет өткізсең, бізге он рет нота жолдағаны. Сен осылай, Елімізге зиян келтіріп, қытайларға қарызға батырып жатсың» деп ескертіпті.
Халықаралық қай заңда, «қайсыбір елдің елшілігінің алдында пикет өткізсе, сол ел нота жолдасын» деп жазыпты? Азулы АҚШ елінің елшілігінің алдында шерулетіп, тіпті АҚШ-тың жалауын өртеп жатқанда, нота тұрмақ, мыңқ етіп дыбыс шығармайды. Керісінше, «бұл - адамдардың өз еркі. Әркім өз көзқарасын білдіруге құқы бар» деп, олардың қылығын жақтап, ақтап шығады. Ал мына қытайдыкі недеген көтен зорлық?
Қытай демекші, атамыз ҚАЗАҚТЫҢ "ЖАУ", ЯҒНИ ДҰШПАН ДЕГЕН СӨЗІ, ҚЫТАЙДЫҢ АТА-БАБАСЫН БІЛДІРЕДІ ЕКЕН.
Ол сөз қалай шықты десеңіздер, жазушы әрі тарихшы Көкбөрі Мүбарак былай тарқатады: Сақтардың дәуірінде, бүгінгі Қытай елінің түп ата-бабаларының мемлекеті «Жау елі» деп аталды. Біздің "жау" деген сөзіміз, «сол кездегі бабаларымыздан қалған» деп берік сеніммен тұспалдай аламын. Өйткені, біздің ата-бабаларымыз үнемі, «Жау елімен» соғыса берген соң, оларды "Жау келіп қалды", "Жау басып қалды", «Жаудың әскері келе жатыр» деп атап жүріп, қарсылас мемлекеттерді «жау» деп атап кеткен. Өйткені, әрбір сын есімнің өзі, ескілікті зат есімге байланысты туындайды. 2300 жыл уақытқа дейін, «Жау елі» атанып келген бүгінгі қытайлардың ата-бабалары, заманымыздан бұрынғы 3-ғасырдан бастап әлемге танымал болған «Шын елі» деген атпен атала бастады.
"Мәңгілік жау жоқ, мәңгілік мүдде ғана бар" деген ағылшындардың мәтелі, біздің халыққа жүрмейтін сияқты. Ғұн - Ғұн болғалы, Түрік - Түрік болғалы, Алаш - Алаш болғалы неше мың жыл бойы, кескілесіп соғысып келе жатқан еліміз - осы қытайлар екен.
Демек, қытай - қазақтың «ата жуы» деп атай берсек болады. Атам қазақ: «ежелгі жау ел болмас» дегені, осы болса керек?
Біздің қазақта, жақын мен жатты айыра алмаудың қасіреті көп болған. Яғни бізге Атажау ұғымын үйретіп, алпыс екі тамырымызға құйып беретін ТЕК ІЛІМІ атты институт керек. Бірде бір қазақ зиялысы, Монғол елінің ең шығысындағы Хулунбүйір сахарасындағы бір ауылда, бір монғол шалдың баласына: "Атажауың - Қазақ" деп жатқанын естідім дейді. Әрине, Шыңғысхан өлгеннен кейін, қырықпышақ болған түркі-монғол елдерінің кемінде, 500 жыл жауласқаны белгілі. Атажау ұғымын ежелден жеңілген халықтар қанында сақтады. Атадан балаға жалғасқан қанды кек тарқағанша шайқаса беру - соның дәлелі. Дегенмен, бүгінгі таңда монғол мен қазақ бір-біріне атажау емес. Негізгі Атажауды арыдан іздеу абзал.
Қысқаша айтайын, қазақтың атажауы - қытай. Атажау танымын өшіріп алғандар, қара қытайдың қойнына қызын да салып бере алады. Қазақтың төңірегінде жауы көп болды. Орыс, Қытай, Жоңғар, Қалмақ, Хиуа, Қызылбас. т.б дегендей. Бірақ, сол көп жаудың басында атажау болып қытайлар тұрады.
Бүгінгі таңдағы, қайдағы бір толеранттылық сияқты ұлтты сорлылыққа жетелейтін терминдер, тарихи көЖарықтық Абай осыны жазып болғанда, соңынан мынадай жыр шумақтарын төгіліткені белгілі:
Өздеріңді түзелер дей алмаймын,
Өз қолыңнан кеткен соң, енді өз ырқың!"
"Қалың елім, қазағым, қайран жұртым" атты бұл өлеңінде ақынның жүрегін жалмаған қара жалын, қасірет-қайғы осылайша лақ ете түседі. Лап етіп сыртқа шығады. "Ұстарасыз аузыңа түсті мұртың" дейді, Абай тағы да. Енді мұртына ие болмаған адам жұртына, ұлтына ие болудан қалғаны бесенеден белгілі ғой. толығырақ видеода...