ΤΟ ΠΕΡΑΜΑ 00:12
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ 02:55
ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ (χρώματα κι αρώματα) 07:05
ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ 10:15
Συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου στο Ηρώδειο θέατρο - 24 Μαΐου 1987
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΟ ΠΕΡΑΜΑ
Στίχοι: Γιώργος Χρονάς
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού
Τη μέρα που ήρθα και σε βρήκα
κάτω στο πέραμα με τους γέρους
στη θάλασσα να βρίζεις
τη κάμαρα που σε γέννησε
και τον Ξέρξη
Στάθηκα δίπλα σου και σου είπα
τα κεραμίδια θα γίνουνε τσιμέντο
τα ξύλα θα γίνουνε πέτρες
η αγάπη θα γίνει χρήμα
Τη μέρα που ήρθα και σε βρήκα
κάτω στο πέραμα με τους γέρους
στάθηκα δίπλα σου και σου είπα
θα μας ξεχάσουνε την Πέμπτη
το Σάββατο, το Σάββατο την ίδια ώρα
θα αναστηθούμε
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Στίχοι: Ερρίκος Θαλασσινός
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού
Τον ήλιο είχες αγκαλιά
βασιλικό στο χέρι
και προς το μέρος της καρδιάς
κάτασπρο περιστέρι.
Πέρα από τη θάλασσα, πέρα από τα δάση
βρήκα την αγάπη μου που την είχα χάσει.
Πέρασαν τα όνειρα, πέρασαν τα πάθη
έλαμψε σαν άνοιξη η δική σου αγάπη.
Το Μάη είχες στα μαλλιά
γαρίφαλο στα χείλη
στα μάτια και στο μέτωπο
την ομορφιά τ' Απρίλη.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ (χρώματα κι αρώματα)
Στίχοι: Μιχάλης Κατσαρός
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Μαρκόπουλος
Άλλες ερμηνείες:
Νίκος Ξυλούρης, Βίκυ Μοσχολιού, Αναστασία Μουτσάτσου, Μάριος Φραγκούλης, Τζίμης Πανούσης.
Την εικόνα σου σεβάστηκα,
στη φλόγα δεν εκράτησα.
Την εικόνα την καλή
θα σου φέρω μιαν αυγή.
Χρώματα, χρώματα,
άσε τα καμώματα.
Χρώματα, χρώματα,
χρώματα κι αρώματα.
Την εικόνα σου σεβάστηκα
και κράτησα,
και τα χέρια μου θα ενώσω
πριν στη ζητιανιά τη δώσω.
Χρώματα, χρώματα,
χρώματα κι αρώματα.
Χρώματα, χρώματα,
άσε τα καμώματα.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΠΑΡΑΠΟΝΕΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Στης ανάγκης τα θρανία
και στης φτώχειας το σχολειό
μάθαμε την κοινωνία
και τον πόνο τον παλιό
Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας
γιατί τ' άδικο το ζούμε
μέσα από την κούνια μας
Το σεργιάνι μας στον κόσμο
ήταν δέκα μέτρα γης
όσο πιάνει ένα σπίτι
και ο τοίχος μιας αυλής
Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας
γιατί τ' άδικο το ζούμε
μέσα από την κούνια μας
.