Hocam ben de çocukluğumda kabul gören bir çocuk değildim. Yaptığım hareketler, söylediğim sözler ailem için utanç kaynağı olurdu çünkü çevremiz yaşından büyük konuşan çocukları seven bir çevre değildi. Aile de çevre baskısından etkilenen bir aile olunca.. söylediklerimden hep utanarak ve yoğun pişmanlık hissederek büyüdüm ne yazık ki.. Aradan yıllar geçip de çevremde bazı çocukları görüp imrenirdim ne güzel konuşuyor diye. Sonra çocukluğuma uzaktan bakınca fark ettim ki ben de o imrendiğim çocuklar gibiymişim. Bir aydınlanma yaşadım "aa onlara gelince hoşuma gidiyor da neden kendimden utanıyorum ki?" Hala bunu iyileştirmeye çalışıyorum. Ve yakın zamanda annemle şöyle bir konuşmamız oldu. "İnsanlar benim söylediklerimi hep eleştiriyor beni kabul etmiyorlar çünkü ben kendimi kabul etmiyorum ki.. Ama artık kabul ediyorum, ben buyum. Beni böyle seven sever, sevmeyen de görüşmesin konuşmasın benimle (annem hâlâ o arada "ama o öyle olmuyor işte" diyor tabii) Hayır anne olacak. Ben söylediğim sözlerle yargılandım ama bu yaşıma kadar (28) tek bir insana bile kötü niyet, haset, kıskançlık beslemedim. Söylediğim hiçbir sözü de kırmak incitmek niyetiyle söylemedim. Elhamdülillah her zaman çok iyi niyetle yaptım yaptıklarımı, sonuç insanların istediği gibi olmasa da.. BENDEN UTANMA ANNE, BEN KÖTÜ BİR İNSAN OLMADIM HİÇBİR ZAMAN.." dedim ve bu son cümle nasıl döküldü ağzımdan hâlâ şaşırıyorum. Yok utanmıyorum falan dedi ama öyle de değil.. "BENDEN UTANMA VE BENİMLE GURUR DUY, KIZININ KALBİNDEN ASLA KÖTÜLÜK GEÇMEDİ" dedim. O günden beri de kendimle daha fazla gurur duyuyorum be kimseye kendimi kabul ettirmeye çalışmıyorum. Dilimde de hep şu cümle "Bizi bilen bilir, bilmeyen kendisi gibi bilir"

Hani ıssız bir yoldan geçerken Hani bir korku duyar da insan Hani bir şarkı söyler içinden İşte öyle bir şey 😉