Hani diyor ya şems hazretleri Mevlana’ya sana herkesin içinde söyleyeceğim kimse anlamayacak bir tek sen anlayacaksın diye Ahmet abiyi tanımazdım Tanıdım mutlu oldum demek ki hala dünyayı unutabilen gerçek anlamdan benlik den uzak duran nefsi mütmain olmuş insanlar varmış inşallah yüzyüze de görüşmek nasip olur..

Maşallah..Ahmet abim içimizdeki birlemeyi dışa vurmussun..rabbim hakikati senin dilinden de soylettiriyor...

Veyis bey soruyu sorarken ileri sarıp son cümlesini dinliyorum. Yoksa zaman mekan algım bozuluyor.

Aşk, Hicaptır! − Aşkın zâhirine ârif olursan, aşktan fenâ bulmalısın! Zira, aşk HİCAPTIR! Âşık ile mâşuk arasındaki hicap! Zâhirde kullanılan anlamı ile “aşk” kavramının bir “ikilik” görüşü dolayısıyla mevcut olduğunu ve böylece de aşkın sevenle sevilen arasında bir hicap oluşturduğunu çok bariz bir biçimde vurguluyor bu beyan! Daha açık şekliyle; Mekân ya da boyut kavramıyla ÖTEDE veya ÖTENDE bir “O” düşünüyorsun, vehmediyorsun, yani var kabul ediyorsun; bunun neticesi olarak da, O’na ermek, O’nu bulmak, O’nu yaşamak arzusuyla yanıp tutuşuyorsun!.. İşte bu şekilde yanıp tutuşman, O’nu sevmen ve arzulaman, O’na âşık olman demektir. Bu aşkın temelinde de O’ndan ayrı bir “Ben” var zannı yatmaktadır! “…ZANNIN ÇOĞUNDAN (doğruluğundan emin olmadığınız konuda fikir yürütmekten) KAÇININ! MUHAKKAK Kİ BAZI ZANLAR SUÇTUR (şirk veya şirke yola açar)!..” (49.Hucurat: 12) Âyetinin işaret ettiği zan acaba bu olmasın!!? Öyle ise, ÖTENDE bir “O” var ve “sen” de O’na ulaşacaksın zannından doğan aşk, gerçekte seninle “O” arasında en büyük perdelerden biridir! Ne zaman ki, bu aşk seni öylesine O’nunla meşgûl eder; ve nihayet O’nda “yok” eder yani gerçekte var olmadığını anlarsın; işte o zaman perde kalkmış olur! “Kaldır beni aradan, ortaya çıksın Yaradan!” diye kısaca özetlenen bu ifade, aşkın kökeni olan “ben”in ortadan kaldırılması mecburiyetine işaret etmektedir. AŞK’ın bâkî kalması demek; varlıkların yok olmasına bağlıdır, demek değildir! Varlıkların “yok” olduğunun anlaşılması, demektir. Allâh’ın gelecekte veya bir varlığın yok olmasından sonra Bâkî olacağını zannetmek, çok kalın bir biçimde perdeli olmaktan doğar! Allâh Bâkî’dir ve onunla berabar fâni varlıklar da mevcuttur sanmak, “Bâkî” kelimesinin mânâsını bilmemektir. Allâh daimî olarak Bâkî’dir ve onunla beraber ikinci bir varlık da mevcut değildir. Bu sebeple, O’nun yanında yok olacak varlıklar yoktur; kendilerinin “yok” olup Allâh’la Bâkî olduklarını fark edecek tecelliler söz konusudur. Seven, “yok”luğunu idrak edip, sevilende yok olduğunda; Bâkî kalan Allâh’tır!

41:15 dak Aşk Rabbim Teâlâ’yı gördüm ve sordum; − Yâ Rabbi… “Aşk”ın mânâsı nedir? − Âşık ol bana! Âşık benim, aşk benim! Kalbini benden gayrından çevir ve fariğ kıl! Ahmed Rufaî, Abdülkâdir Geylânî, Fahreddin Irakî, Mevlâna Celâleddin gibi birçok zevâtı kirâm Allâh’tan, “Aşk” ismiyle söz etmişlerdir çeşitli zamanlarda... “AŞK benim”; sevilecek, öylesine sevilecek ki, uğruna her şeyden vazgeçilecek; öylesine ki, benliğinden bile vazgeçilmek suretiyle O’nda yok olunacak varlıktır “AŞK”! Aşk, O olduğu gibi; âşık da O’dur. Çünkü O’nun dışında vücudu olan bir varlık yoktur! Ve dahi mâşuk, yine kendisidir! Sevgi, sevdiğin, seven hep O’dur! Kim, ne zaman, nerede, neyi severse sevsin; sevdiğinin ismi ne olursa olsun, gerçekte sevilen hep O’dur! “Murat etti ki, kendisinden gayrı sevilmeye; sonra zâhir oldu sevilenler sûretinde; sonra da baktı ki kendisinden gayrı mevcut değil, bu defa hep seven ol kendi oldu!” cümleleri işte bu durumu açıklar. İyi bilelim sevgi nedir; hangi isim altında olursa olsun sevilenler kimdir; sevgiyi oluşturan cazibe nedir, kimdendir, kime aittir; ve nihayet seven kimdir? “Bildik ki âlemde her ne var, hep AŞK imiş” beytinde işte bu sırra işaret edilmektedir.

Veysi bey Ahmet beyi yine yine tekrar tekrar bekliyoruz...🤲🏻

Bu program için allah razi olsun amin

Ağzına gönlüne sağlık Ahmet abi

Slm evet tek kelime ile ask mutlu eder kalbimizi hamdolsun yüce rabbimize

ZAMAN 1.Bölüm Yaratılmış, yani sonradan olmuş mahlûklar için geçerli olan bir kavram... Olayların birbiri ardınca sıralanması Bizim “vehim” yollu var kabûllendiğimiz bir ölçü... Kendi iç dünyamızda yaşadığımız kavram... Bilinç boyutunda biten kavram... EVRENSEL TEK "AN"DA BİRBİRİ ARDINCA SIRALANAN OLAYLAR Gerçekte, zamanın ve mekânın olmadığı bir âlemin içinde yaşamaktayız da, bunun bilincinde değiliz!. Ve belki de şartlanmalarımız o kadar ağır basmakta ki; idrakımızın önünde olan bu gerçeği gene yapımız ve şartlanmalarımız sebebiyle inkâra kalkışmaktayız. Evrensel boyutlarda meseleye bakarsak sürekli bir oluşum ve dönüşüm sözkonusudur. Bu oluşum ve dönüşüm sırasında insan algılama araçlarına nisbetle, o günün cehli içinde bir aydınlık devreyi bir karanlığın takip etmesini bir gün olarak kabullenmiş ve bunu da o günkü anlayış içinde güneşin doğup batmasına bağlamıştır Düz tepsi gibi bir dünya ve bir yandan doğup bir yandan batan, sonra dünyanın altından dolaşıp yine öbür taraftan yükselen güneşe bağlı olarak oluşan bir gün!. Sonra bir başka grup çıkmış ve ayın doğup kayboluşu esasına nisbetle 28 günlük ayları ve bunun 12 defa tekrarlanmasından ibaret olan yılı kabullenmiş. Bir başka topluluk Güneşin dönümü esasına dayanarak 360 günlük seneyi ve 12'ye bölümü olan ayları kabûl etmiş. Ve böylece dünya üzerinde yaşayan bedenlerin çevrelerinde dönen ay ve güneşe izafetle kabûllendikleri zaman birimleri oluşmuş. Oysa bilimsel açıdan ya da felsefî açıdan ve hatta dinin tefekkür yanı olan tasavvuf açısından meseleye bakılırsa, tek bir varlık ve nesne olan âlem yönünden zaman parçalarından sözetmek mümkün değildir. Her nesneye göre, ya o nesnenin yapısı bakımından izafi zamanlar sözkonusudur, ya da evrensel tek bir an sözkonusudur. Bu açıdan da devam edilince, zaman denilen şeyin olayların birbiri ardınca sıralanması olduğu ortaya çıkar. AKLIMIZI ESİR ALIR... DÜŞÜNCELERİMİZİ KİLİTLER! Öz`ündeki - "sır"rındaki hakikatı, Kurân'ı anlayabilmen için, ancak ve Fena işgalci!. Kötü yerleşmiş dünyamıza!. Aklımızı esir almış; düşüncelerimizi kilitlemiş; fikrimizi istediği gibi yönetiyor… Zaman!. Biz ölümlüler, düşünce sistemimizin efendisi etmişiz onu!… Onsuz düşünmesini bile beceremiyoruz!. Onsuzluğu, hayâl bile edemiyoruz!. En fazla yapabildiğimiz, lâkırdısını tekrarlamak… “Zaman izâfidir, gerçekte yoktur”; falan gibilerinden!…Tıpkı gri papağanlar gibi!. Falanca yaştayım… Filanca zamanda… Ne zaman?… !!! Et-kemikle yaşayıp, etle düşünenden, ne kadar bekleyebilirsiniz ki etin olmadığı boyuta ait gerçekleri ve kavramları? Et alanlar… Et satanlar… Eti etle tartanlar! Etle yatıp, etle kalkan; et peşinde koşanlar! “İnsan”ı, et sanan; et için yaşayanlar! “İnsan”a, etiyle değer biçip; “zaman”la kayıt altına sokanlar!. “Yok”un, yokken, varsaydığı; aslı “yok” olan yaşam kriteri!. Biz ise, hâlâ soruyoruz; “eee ne zaman”? SEN DÜŞÜNDÜĞÜN İÇİN ZAMAN VARDIR VE İÇİNDE BULUNDUĞUN HÂLE GÖRE ÖLÇÜLENİR Sen düşündüğün için zaman vardır ve içinde bulunduğun hâle göre de ölçülenir! Zaman kişiye göredir.. “Zamanımız” diyoruz.. Kimimiz 30, kimimiz 40, kimimiz 50, kimimiz daha fazla yaşlarda!. Buradaki zamandan bahsediyorum. Bu bahsettiğim zamanın ölüm ötesi yaşamda hiçbir değer ifade etmediğini, orada geçireceğimiz zamana göre burada geçireceğimiz 50-60-70 senenin üç beş saniyelik değeri olduğunu bildiğiniz gibi, daha evvel anlattım ve yazdım. Orada öyle bir zaman boyutuna giriyoruz ki, oranın gününe göre burası minik sâliseler! Oraya geçince, “Dünyada bir saniye kadar mı yaşadık?.” diyeceğiz. Oraya gidip de, oranın zaman boyutu ile karşı karşıya kaldığımız vakit işte böyle diyeceğiz.. Zaman kavramı izâfi bir kavram. Yani zaman, bazılarına göre daralır bazılarına göre yayılır, genişler. Gece, hiç rüya görmemiş bir adama göre; Gece yatıp sabah kalkan yaklaşık 8 -10 saat uyuyan bir adama göre, gece 1 saat mi, 5 saat mi, 10 saat mi?. Bu husus meçhuldür. Ancak, şu da bir gerçek ki; Gecenin yarısında dişi ağrıyan, zonklayan bir adama göre 5 dakika süren diş ağrısı, bir asır gibi gelir. Bunun bir başka örneği benim başımdan geçti.. Araba ile trafik kazası geçirip üç takla attığım zaman direksiyonun başında oturuyordum. Araba son derece yavaş bir şekilde, ağır ağır dönüyordu, bana göre!. Ama, dışarıdan bakanlara göre araba 120 km. hızla, bir anda üç takla attı, diye târif edilecektir. Dışarıdakine göre olay bir anda olup bitti. Ama, bana göre o an öyle bir genişledi, yayıldı ki, son derece ağır bir biçimde ben o olayı yaşadım. Bir başka örnek daha vereyim. Saniyeli olan saatlere bir bakın gözümüzle bir anlık saate döndürüp baktığınız anda sanki orada saniye takılmış gibi görürsünüz. Sonra saniye hareket edip hızla dönmeye başlar olur. "MEKÂN" KAVRAMI GİBİ, ZAMAN KAVRAMI DA GÖRESELDİR; İZÂFİDİR Zaman boyutu izâfi, göresel! Zaman boyutu izâfi, göresel, mutlak gerçek değil olduğu gibi; mekân kavramı da öyle!. ZAMANIN UZAMASI ALGISI (Soru: Üstadım, “kıyâmet yaklaşırken güneş batıdan doğacak ve gündüzler çok uzun olacak “açıklamasını, Dünya’nın dönüşünün yavaşlaması ve zamanla durarak tersine dönmesi gibi algılayabilir miyiz.?..) Hayır... Bu sembolik anlatımdır... Dünya, milisaniye yavaşlasa üzerinde ayakta nesne kalmaz fizik olarak!. Gündüzlerin uzamasını ise, gelişen olayların, zamanı bize, “geçmek bilmez” olarak algılatacağı şeklinde düşünebiliriz belki...

Neden İslâm? 1.Bölüm “İslâm” nedir? “İslâm” kelimesi, kullanım alanı olarak iki mânâdan kaynaklanıyor; 1. Selâmete çıkma, selâmete erme anlamına… 2. Teslim olmak anlamına... İslâm’ı anlamak için, öncelikle “Hz. Muhammed Neyi OKUDU?” isimli kitabımızda anlattığımız bir biçimde “İkra”-“Oku” diye başlayan, ilk âyetlerin mânâsını anlamak gerek. Bundan sonradır ki, İslâm’ın ne olduğunu anlamak daha kolay olur. Niçin İslâm? “İslâm”; selâmet bulma, selâmete erme, “Selâm” isminin mânâsının sizde açığa çıkması anlamında! “Allâh”ın “Selâm” isminin mânâsı ortaya çıktığı zaman kişi, bir kısım ilâhî isimlerin mânâsıyla tahakkuk etmek suretiyle, “cennet yaşamı” dediğimiz yaşama geçer. “KESİNLİKLE ALLÂH İNDÎNDE DİN İSLÂM’DIR...” (3.Âl-u İmran: 19) Diyor Kur’ân!.. “KESİNLİKLE ALLÂH İNDÎNDE DİN İSLÂM’DIR.” (3:19) Din, “ALLÂH HÜKÜMLERİ bütünü”dür; “ALLÂH DÜZENİ”dir; "ALLÂH SİSTEMİ”dir! Buradaki “ilâhî sistem” ve “ilâhî düzen” kavramlarını yanlış anlamayalım!.. Beşerî düzenlerle, sosyal-siyasî düzenlerle, siyasî rejimlerle buradaki düzen kelimesini karıştırmayalım. “ALLÂH SİSTEMİ” dediğimiz zaman, olayı kelime şekliyle, şeriat yönüyle de ele almayalım! Bu öyle bir düzendir ki, Kur’ân bize bu sistemin HER AN, her zerrede yürürlükte olduğunu birçok yerinde vurguluyor. “...VE LEN TECİDE Lİ SÜNNETİLLÂHİ TEBDİYLA” “...SÜNNETULLÂH’TA (Allâh’ın yaratış sisteminde) ASLA DEĞİŞME BULAMAZSIN!” (48.Feth: 23) Âyeti, bu genel düzeni ve sistemi anlatıyor. Yani ister nebat, ister hayvan, ister insan, ister melek, ister cin olsun, tüm varlıklar bu genel sistem içinde kendi varoluş gayelerine uygun olarak görevlerini meydana getirmektedirler! “KESİNLİKLE ALLÂH İNDÎNDE DİN İSLÂM’DIR!” Âyetinde de işaret edilen mânâ, tüm varlıkların bu “doğal ve zorunlu teslimiyeti”dir... Yani bir diğer ifadesiyle; Evren tüm içindekileriyle ALLÂH’a teslim hâldedir!.. KESİNLİKLE TÜM VARLIKLAR ALLÂH’A TESLİMDİR; Kİ BU, GERÇEK DİNDİR! Var olan hiçbir varlık, hakikati itibarıyla, esası itibarıyla Allâh’a isyan edemez, âsi olamaz. İblis’in Allâh’a isyanı dahi, ezelî görevi ve varoluş programının sonucudur!.. Çünkü varoluş mertebelerinde, birçok varlıkların, kendi görevlerini yapmaları veya imtihana tâbi tutulmaları, cinler aracılığıyla olacaktır. Eğer İblis’in o isyan dediğimiz hâli olmasa, ne Âdem cennet yaşamından ayrı düşer; ne insanlar madde bedenin getirdiği sıkıntı ve zorluklara düşer; ne de insanların geçmişteki cennet hâlinden çok daha ileri boyutlarda olan özlerindeki ilâhî gücü ortaya çıkarma çalışmaları var olurdu!.. Çünkü, zaten Âdem, cennet yaşamı içinde iken bugün hedeflediğimiz, istediğimiz şeylerin bir kısmına sahipti... Yani, o bir kısım ilâhî güçlerle tahakkuk ediyordu! Cennette herkesin her istediği olacaktır! Âdem’in de cennette hemen her istediği oluyordu! Ancak şu farkla ki... Âdem (aleyhisselâm) yeryüzünde yaratılmıştı!.. “Rabbin meleklere: ‘Ben arzda (bedende) bir halife (Esmâ mertebesinin farkındalığıyla yaşayan şuur sahibi) meydana getireceğim’ dedi…” (2.Bakara: 30)âyeti de, Onun yeryüzünde varoluşunun apaçık ispatıdır! Bizler gibi bir madde bedeni mevcuttu!.. Bu sebeple de bulunduğu yere “yeryüzü cenneti” denmekteydi! Ancak yeryüzünde yaşamasına rağmen, bizim bugün elde edemediğimiz ilâhî kuvvelerle, pek çok isteklerini gerçekleştirebiliyordu... Çünkü kendisindeki ilâhî güçlerin açığa çıkmasını engelleyen “VEHİM” duygusu oluşmamıştı! VEHİM duygusu insanda mevcut bulunan en büyük şerr güçtür! Var olmayan ya da var olması mümkün olmayan şeyleri imkân dâhilinde göstererek bilinci âdeta esir eder! Tüm korkuların, endişelerin, sıkıntıların kökeninde vehim yatar! “Negatif varsayım” diye günümüz diline çevirebileceğimiz bu deyimin insan yaşamındaki yeri, hiç kimsenin tahmin edemeyeceği kadar büyüktür! Eğer kişi VEHİM duygusunu kontrol altına alabilirse, yaşamı âdeta cennet yaşamına döner... Buna karşılık insan, vehminin esiri olursa, yaşamı artık bir cehennemdir! Var olmayanı varsandıran; var olanı da görmezlikten getiren kuvvettir “VEHİM”! İnsan, VEHİM hükmü altına girmemiş bir akılla herhangi bir şey düşünüp, o şeyi yapmaya karar verirse; ve bu hususta da azîmli olursa, normal şartlara göre imkânsız olan o şeyi mümkün hâle getirebilir! Ve sanki bir madde bedeni yokmuşcasına özgür bir yaşam sürebilir... Sanki cennetteymişcesine!.. İşte yeryüzünde yaratılmış olan Âdem (aleyhisselâm) da, VEHİM duygusunu tatmadan yaşadığı için, bulunduğu ortam “yeryüzü cenneti” olarak tanımlanıyordu... Şu gördüğümüz, içinde yaşadığımız nizam, gerçeği itibarıyla, ilâhî hükmün aşikâre çıktığı bir nizam ve düzendir. Kâinatın ve evren içindeki her birim... Dikkat edin, burada “birim” kelimesi özellikle üzerinde durulması gereken bir kelimedir; zira insan, melek, cin, hayvan, nebat hep “birim” kelimesinin içine girer... Evet, her birim, gerçek mânâsıyla ALLÂH’a kulluk hâlindedir. İnsanlar ve cinler için zaten bu, Kurân’da çok açık ve seçik vurgulanmıştır. Ben cini ve insi yalnızca (Esmâ özelliklerimi açığa çıkarmak suretiyle) kulluk etmeleri için yarattım! (51.Zâriyat: 56) Allâh’ın bir gaye için yarattığının, o gayeye hizmet vermemesi mümkün değildir!.. Muhaldir! Dikkat ediniz, buradaki âyette hiçbir sınırlama yoktur!.. “Müminleri kulluk etsinler diye yarattım” demiyor!.. “Sadece insanları...” da demiyor!.. “Cinleri...” diyor. “Cinleri...” dediği zaman, “şeytan ve İblis” tavsifleriyle anlatılan tüm cinler dahi bunun içine giriyor! Melekler,zaten mutlak kulluk hâlinde!.. Bütün melekler doğal olarak ALLÂH hükümlerinin gereğini uyguluyor, yerine getiriyor... Onlar için zaten tartışma yok. “İnsanlar ve cinler” için, acaba kulluğu yerine getiriyor mu getirmiyor mu tartışması var! Hâlbuki bu tartışma da abes!

127:45 dak "VECHULLAH" "Allah'ın Vechi" "Allah'ın yüzü" "İlâhi İsimler mertebesi" "Kudret ve kuvvet sıfatı"nın açığa çıkışı "Allah'ın isimleri"nin("İlâhi isimler"in) mânâları... Allah'ta mevcut bulunan mânâları müşahede... "Bilinç gözü"yle görülen "mânêvi vücud" Esmâ-ül Hüsnâ'da bildirilen isimler veya bunun dışında, ismi o listede, o sıralamada sayılmamış olan isimler kuvveden fiile çıktığı anda aldığı isim... "VECH" Yüz Hakikat Müşahede Şuur Holografik gerçeklik temelinde, hakikatindeki esmâ mertebesi noktan... İç Dünyan... "Allah'ın yüzü"(İlâhi İsimler mertebesi) "Bâki Vech"("Bilinç gözü"yle(Kalp gözüyle) görülen mânevi vücud...) Vech, "Bilinç gözü"yle görülen "mânêvi vücud"dur! "Allah İsimleri", kuvveden fiile çıktığı anda, "Vechullah"-"Allah'ın yüzü" adıyla anılır. "Allah'ın Vechi", "Kudret ve kuvvet sıfatı"nın açığa çıkışıdır... Bâkî olan, "Allah'ın vechi"dir! (Dün-bugün-yarın var olan ve var olmakta devam edecek olan, "Bâkî Vech" tir!) Herkesin O'na dönen bir vechi vardır. Hangi düşünceden(Nereden) çıkarsan çık, müşaheden(Vechini-yüzünü)çokluğun gerçekte yokluğunun yaşandığı secde edilen mahale (“Mescid-i Haram”a) döndür! (Her an-her yerde) ne yana dönersen Vechullah("Allah'ın Vechi") karşındadır!(Allah Esmâ'sının açığa çıkışıyla karşı karşıyasın-"Nerede olursanız olun , O sizinledir!.") ["Vech"in->Şuurun-"Yüz"ün-"Hakikat"in-Müşaheden-Holografik gerçeklik temelinde, hakikatindeki esmâ mertebesi noktan. "Bâki olan Vech"->"Semânın ve Arz'ın Fâtırı olan Vech"] Vechini (şuurunu) Hanîf olarak (tanrıya tapınmaksızın, Allah'a şirk koşmaksızın) o Tek Din'e yönelt! "Vechinin Hakk’ı müşahede âleminde hâlden hâle girdiğini(semâda takallüb ettiğini)görmekteyiz." "Vechullah"ı görmek("Allah'ı görmek-Allah İlmiyle mücehhez olmak-Basiretle görmek-Rü'yet") Allah'ı Zâtı itibariyle göremezsiniz! (Ancak O’nun ilmini, O’nun nurlarını hissedebilirsiniz içinizde!.) Ancak Allah Kendisi, kendisini görür! "Allah'ın yüzü"(Vechullah-"Bilinç gözü"yle görülen "Mânevi Vücud", şuur gözüyle ("Kalb gözü"yle) görülür. Allah'ı görme, görme fiili değil; bir idrâk-bir ilimdir. Basiretinle(İlim ile) baktığında, varlık "Tek bir bütün"dür... "Allah'ın yüzleri"ni değil.... "Allah'ın yüzü"nü!("Vecihlerini" değil; "Tek Vechi" görürsün!) "Nefslerinizde! Hâlâ(Fark etmiyor) görmüyor musunuz? "Kim ki, ilimden sonra hâlâ rü'yet isterse(Kişi gerçekten madde veya şekil olarak görülecek bir Rabbi olduğunu zannetmekte ise, o kişi farkında olmadan hayâlinde var olan bir tanrı mevhumuna tapmaktadır. Allah bu tür zanlardan münezehtir!)o, perdelilerdendir. Gözler, O'nu idrâk edemez... Fakat O, görüşleri idrâktadır! O ismin, o resmin, o rengin, o dilin, o dinin, o ırkın ardındaki varlık, Allah’a ait varlıktır. Allah'ın vechi, Cennette görülür! Vechini gören de Cennet ehlidir! Kim vechinin(Hakikatinin) Allah(esmâsının açığa çıkışı) için olduğunu hissederse, onun için ne korku vardır ne de hüzün verecek bir şey! Onun mükâfatı Rabbindendir (hakikatindendir). Allah'ın vechini görmek istiyorsan, "Allah!" de... Ötesini bırak! Musa aleyhisselâmın vârisleri "Göremezsin!" hükmünden yetiştirirken, Hz.Muhammed'in vârisleri "Hâlâ göremiyor musunuz?" diyerek "Görme" esası üzere yetiştirir! Allah'ı gören kişinin özellikleri... "Görmediğim Allah'a ibadet etmem! "Vech"teki secde eseri (İman edenlere hitap)"Siz vechullah için (vechullahı bildiğiniz veya gördüğünüz için) bağışlarsınız." "Vech"in perdesi "Vech"in perdesi, "İsim"dir! "Vech"in("Yüz"ün-şuurun) gecenin karanlığına bürünmesi[Şuuru bürüyen (Bencillik-hakikatlerinden ayrı düşmenin getirisi olan) zillet-Allah'ın, yaptıklarının sonucunu yaşatmasından koruyacak (hiçbir kuvveleri) olmamak] Allah'ı rüyada görmek...

programın sonunda veyis beyin surat ifadesine dikkat edin billenler buldular bulanlar oldular . allah senden razı olsun ahmet özhan . (kakafoni) :)

☀🌨🌨🌫🎑 Sizi var edene şükürler olsun🌷🌷🌷

Emeğinize yüreğinize sağlık, güzel program olmuş.

134:50 dak Esmâ Ül Hüsnâ “B’ismi-llâh-ir Rahmân-ir Rahıym... Esmâ’sıyla (muazzam, muhteşem mükemmel özellikleriyle) varlığımı yaratan, ismi Allâh olan Rahmân Rahıym’dir! Bilelim ki, “isim” yalnızca, dikkati o isimlenene veya o isimle isimlenmişteki bir özelliğe işaret için kullanılır! İsim, asla isimle işaret edileni bütünüyle anlatmaz ve açıklamaz! Yalnızca kimliğe veya bir özelliğe işaret eder! Belki isim, çok özellikler taşıyana sadece dikkati yöneltmek için kullanılır. Öncelikle şu gerçeği çok iyi fark edelim... “Allâh isimleri” olarak bildirilen özellikler, ötelerde bir tanrının çeşitli cici - güzel isimleri midir? Yoksa bir “varlık - vücud sahibi” kabul edilenlerin tüm özelliklerini, asılları itibarıyla “yok”ken; “zıll = gölge” varlığına verilen isimden ve açığa çıkan özelliğinden dolayı, duyu ve şartlanmanın ayrı bir varlık verdiği; gerçekte ise “Allâh” ismiyle işaret edilenin yaratış özelliklerine dikkat çekmek için midir? Bu realite fark edilip kavranıldıktan sonra, konunun “Allâh isimleri” diye bilinen yanına gelelim. “Zikir = insana hakikatini hatırlatıcı” olarak bildirilen Kur’ân-ı Kerîm, gerçekte, tümüyle “Ulûhiyet”i anlatan “El Esmâ ül Hüsnâ”nın açılımıdır! İnsanın “hatırlaması” istenilen, kendisine talim edilmiş olan “esmâe külleha”dır! Yani, “var”lığını meydana getiren, “bildirilen isimlerin özelliklerinin tamamı”! Bunların bir kısmı Kur’ân-ı Kerîm’de bildirilmiş, bir kısmı da Rasûlullâh tarafından açıklanmıştır. Bu yüzdendir ki, asla, her şey bu doksan dokuz isimden ibarettir, denemez! Misal verelim... Rab, Mevlâ, Kariyb, Hallak gibi bazı isimler Kurân’da mevcut olmasına rağmen doksan dokuz isim arasında sayılmamıştır. “... Yef’alu ma yuriyd” âyetinde (2.Bakara: 253) bildirilen “İrade sıfatının” (dilediğini oluşturma) adı olan “Müriyd” ismi de gene bu isimler arasında bildirilmemiştir. Buna karşın Celiyl, Vâcid, Mâcid gibi bazı isimler ise doksan dokuz isim içinde var olmasına karşın, Kur’ân-ı Kerîm’de geçmez. İşte bu yüzdendir ki, Allâh ismiyle işaret edilenin, ilminde seyrini oluşturan “Esmâ mertebesi” olarak tanımlanan isimlerini (özelliklerini - Kuantum Potansiyel) doksan dokuz ile sınırlamak çok yanlış olur. Belki, insana hakikatini hatırlaması için bu kadar isim özelliği bildirilmiştir; hakikatini hatırlayıp yaşayan ise hadsiz hesapsız bilinmeyen başka isimlerin özellikleriyle yaşar; diyebiliriz. Ayrıca, cennet diye tanımlanan yaşam boyutunun dahi buna işaret ettiği söylenebilir. Evren içre evrenler gerçeğini var kılan sayısız özelliklere işaret eden isimlerden ise hiç haberimiz yoktur belki de! Derin düşünce (Ulül Elbab = öze ermişler) indînde kullanılan “zıll vücud = gölge varlık” tanımlaması, o varlığın bizâtihi “var” olmayıp; algılayana GÖRE “Allâh isimlerinin bileşimi olarak” açığa çıkışına işaret eder. Hatta gerçeği hakkıyla dillendirmek gerekirse, “Esmâ bileşimi” tanımlaması dahi bir mecazdır; çoklu algılayan anlayışları, Tek’il realiteye adapte içindir. Zira mutlak hakikat, her an yeni bir şe’nde olan “çok boyutlu tek kare resim” seyridir! “Esmâ bileşimi” denilen ise resimdeki bir fırça darbesi! Algılanan her “şey”, ismi nedeniyle, sanki Allâh’ın Esmâ’sı itibarıyla O’nun gayrı olarak sanılsa dahi, -O ötede tanrı olmadığı için-, hakikatte, o isimle isimlenmiş varlık, Allâh Esmâ’sı nedeniyle “var”lık olarak algılanandır! Bununla beraber, Esmâ ile işaret edilen ise, bölünmez, cüzlere ayrılmaz, cüzlerden oluşmamış mutlak Tek, sınırsızlık ve sonsuzluk kavramından dahi berîdir; “Ehad’üs Samed”dir ve Kur’ân-ı Kerîm’de bir kere vurgulanır bu şekliyle! “Allâhu lâ ğayra HÛ! - Allâh var, gayrı yok!” Ki bunu beşer aklı havsalası kavrayamaz! Ancak, vahiy veya ilham ilmi bilgisi olarak şuura yansır ve “seyri” oluşur! Akıl, mantık, muhakeme adım atamaz burada! Fikir yürütenin yolu dalâlet olur! Bu konunun tartışılması mümkün değildir! Tartışan ise, yalnızca cehli dillendirmek için var olandır! Cebrâil’in, “bir adım atarsam yanarım” diye dillendirdiği gerçekliktir bu husus! Fark edilmelidir ki, “Allâh Esmâ’sında İlim” özelliğine işaret eden isim vardır; Allâh’ın aklına işaret eden bir isim yoktur; çünkü bu muhaldir! Akıl, çokluk algılamasının oluşması için yaratılmış olan beyin işleyiş düzenine verilen isimdir! Esasen “Akl-ı küll” veya “Akl-ı evvel” tanımlamaları dahi mecazî ve izafeten kullanılır; gerçekte “İlim” vasfının açığa çıkması sisteminin aldığı isimden başka bir şey değildir. Birimin derûnundaki, hakikatindeki “ilim” boyutunun tanımlaması “Akl-ı küll”dür ki, “vahiy”in kökeni dahi budur. “Akl-ı evvel” ise tamamıyla yakıştırma bir tâbir olup, ehli olmayana Esmâ mertebesinin “şe’n”deki “ilim” boyutunu tarif için kullanılmıştır. “AN” içre geçerli “ilim”e işaret yollu olarak. Esasen, Efâl mertebesi olarak algılanması dilenilmiş boyut, gerçekte, “her an yeni bir şe’nde” olan “Esmâ mertebesi”nden başka bir şey değildir! “Madde” adıyla işaret edilen boyut aynıyla kuantsal boyuttur; algılama farkı farklı boyut zannını oluşturmaktadır. Seyreden, seyredilen, seyir; aynı TEK’tir! “Şarabı la yezâli” diye işaret edilen bu seyirdir; “cennet şarabı” tanımlaması dahi, bu seyre işaret eder! Çokluk algılaması içinde olanın ise bunun yalnızca bilgisini gevelemekten başka şansı yoktur! Efâl - fiiller - kesret - çokluk - algılaması yaşanan âleme gelince... Vücud, varlık yalnızca “Esmâ mertebesi” tanımlamasıyla işaret edilene aittir! İlmiyle ilmini ilminde seyretmektedir, ifadesi dahi “şe’n”i itibarıyla aynıyla “Esmâ” olan bu mertebedeki seyrine işaret etmektedir. Bu mertebede, ilimde yaratılmış sûretlerle, seyir ve tedbirât yürümekte olup; “âlemler vücudun kokusunu bile almamışlardır” uyarısı bu yüzden yapılmıştır. Zerre, bu mertebedeki seyreden, “küll” seyredilendir! İsimlerle işaret edilen kuvveler ise “melek” ismiyle tanımlanmıştır ki; “insan”ın dahi hakikati budur; farkındalığını yaşamak süreci ise “Rabbinin likâsına kavuşmak” diye anlatılmıştır! Bunu keşfettikten sonra, devamının gelmemesi ise feci cehennem yanışı olarak anlatılmıştır! Burası “Kudret” yurdudur, “kün” hükmü buradan çıkar; İlim mertebesidir; aklın burada geçerliliği yoktur! “Hikmet” yurdunun bâtınıdır! Hikmet yurdunda olup biten her şey ise akılla seyredilegelir; burada bilinçler konuşur! Efâl âlemi ise, bu boyuta (kudret yurduna) göre, tümüyle holografik (zıll - gölge) vücud - varlık ve yapıdır! Algılayanın algılama kapasitesine göre var olan paralel veya çoklu evrenler, içindekiler ile maden, nebat, hayvanat (insansı) ve cin âlemlerine ait tüm tedbirât ve tasarruf “mele-i âlâ” hükmü ile buradan açığa çıkar! Rasûller ve vârisleri velîler, “mele-i âlâ”nın yani Esmâ kuvvelerinin yeryüzündeki dilleridir! Bütün bunlar dahi, hep Esmâ mertebesinde ilimde olup biten seyirlerdir! “İnsan”ın hakikati dahi bu anlamda “melek”tir ve melek oluşunu hatırlamaya ve gereğini yaşamaya davet edilmektedir gerçekte! Bu konu çok daha derin ve detaylı bir konudur... Anlattığımız ilimden nasibi olmayan ise, farklı boyut ve mertebelerden seyri dillendiren anlatımı, çelişkili bulabilir. Ne var ki, biz, 21 yaşında 1966 yılında kaleme aldığımız “Tecelliyât” isimli kitabımızda dillendirdiğimiz şaşmaz doğrultudaki müşahedemizi, kırk beş yıllık süreçte, tahkike dayalı olarak, insanlıkla paylaştık kulluğumuzun sonucu olarak; kimseden maddi veya manevî bir karşılık beklemeden. Açıkladıklarımız, “el malı” değil, “Allâh hibesidir”! Şükrünü edâ etmem ise mümkün değildir! Bu nedenledir ki anlattıklarımızda hiçbir çelişki yoktur. Var sanılıyorsa bu, aradaki bağlantıları kurmaya yeterli veritabanı olmamasındandır! Evet, müşahedemiz bu realite ise... “Allâh isimleri” konusunu nasıl anlamamız gerekir? Bilelim ki... “Allâh isimleri”, bilinç devrede olmaksızın şuurda açığa çıkıp (vahiy), daha sonra bilinç tarafından değerlendirilmeye çalışılan evrensel -kâinat anlamında değil, âlemler işareti doğrultusunda- özelliklerdir. “Esmâ ül Hüsnâ” Allâh’ındır; o isimlerin işaret ettiği özellikler, TEK ve SAMED olarak bildirilen, Allâh adıyla işaret edilenin, Esmâ mertebesine, (Kuantum Potansiyele) zamansızlık - mekânsızlık boyutuna, “nokta”ya işaret eder... Dolayısıyla bu isimler ve bu isimlerin işaret ettiği anlamlar sadece O’nundur; beşer anlayışıyla kayıtlanamaz! Nitekim 23.Mu’minûn Sûresi 91. âyetinde de: SubhanAllâhi amma yesıfun = Allâh onların tanımlamalarından Subhan’dır (ötedir)! buyurulur. “O’na isimlerin mânâlarıyla yönelin... O’nun Esmâ’sında ilhada sapanları (şirke düşenleri) terk edin! Yapmakta olduklarının karşılığını göreceklerdir.” (7.A’raf: 180) “El Hüsnâ’yı (en güzelini hakikati olarak) tasdik ederse, böylece ona en kolayı kolaylaştırırız!” (92.Leyl: 6-7) Hatta ihsan hâli (muhsin oluşun cezası) bile “El Hüsnâ”ya bağlanıyor... “İhsan ehline, daha güzeli (El Hüsnâ) ve fazlası (Rıdvan) vardır...

Allah da ''insan'' deyince herkes üzerine alınıyor

137:24 dak Insan Evrimle mi Olustu 71. Nûh Sûresi Nuh Suresi, Mekke-i Mükerreme’de 71. veya 74.sırada nazıl olmuştur... 28 ayettir... Adını, Hz.Nuh’un risaletini bahsetmesi dolayısıyla almıştır... Nuh Suresinde: İnsanlığın 2.atası sayılan Hz.Nuh ve insanlık-toplum için ilk risalet-nübüvvet deneyimi... Risaletin alanı, yöntemi ve meseleleri... Kader-ecel meselesinde bir incelik; Allah’a kulluk ve Rasulü’ne itaat ile ertelenilen(oluşturulan) ecel?... Seyr-i sülük süreci ve insan’ın atvarı... Evrim ve insanın yaratılması... AdemOğlu’nun putları.... Genetiğin önemi nereye kadar ve astrolojinin önemi,... gibi konular açıklanmaktadır... İnsan Evrimle Mi Oluştu? - Yeryüzünde yaşayan insansılar vardı. Bu insansılar evrimle oluşmuş varlıklardır. - İnsan, "ceale" kelimesinin ifade ettiği mânâda insansıda, insan bedeninde açığa çıkarılmış bir şuur diyebileceğimiz şeydir. - İnsan sûreti Allâh'ın esma özelliklerini tamamen zahire yansıtabilecek kapasitede olduğunda Ruh nefhedilmiş, insan meydana gelmiştir. - Cennet, ilâhî isimlerin mânâlarını açığa çıkartarak Allâh'ın İlim, İrade, Kudret sıfatlarıyla sonsuz yaratışına vesile olanlar demektir. - Fiziksel mânâda cehennem, Güneş'in gelip Dünya'yı kuşatmasından sonra insansı ruhlarının Güneş'in manyetik alanı içinde kalmasıdır. - Ana konumuz, varlığın insan ve insansı olarak 2 tür yaratıldığıdır. İnsan türü cennet için, insansı türü cehennem için halkedilmiştir. - Andolsun ki cin ve insten çoğunu cehennem yaşamı için yaratıp, çoğalttık! Ki onların kalpleri (şuurları) var, (hakikati) kavrayamazlar; gözleri var bunların, onlarla baktıklarını değerlendiremezler; kulakları var, onlarla duyduklarını kavrayamazlar!.. İşte bunlar en’am (evcil hayvanlar) gibidirler; belki daha da şaşkın! Onlar gâfillerin ta kendileridir! (7.A'raf: 179) Yeryüzünde yaşayan insansılar vardı. Bu insansılar Evrimle oluşmuş varlıklardır.- İnsan, "ceale" kelimesinin ifade ettiği mânâda insansıda, insan beden... /beden topraktan Evrimle yaratılmıştır. Halife “İnsan” ise Yaratılmamıştır! Hayvanlar korkutularak yönetilir. İnsansıların aklına hitap edilir. İnsanlar ise kalbi... ! Kur’ân pek çok âyetiyle “Düşünün” diyor. DÜŞÜNEBİLİR MİSİNİZ? Hayvanın Evrimi realitedir. “İnsan” evrimleşmez çünkü RUHULLÂH’tır. İnsanın bedeni evrime uğramıştır, çünkü hayvandır. Evrim vardır hayvana! İnsanın evrimleşmiş bedenine... Yaşam bu! Kimileri de Evrim yapar; kimileri de dedikodusunu! Dini kaynaklarından bizzat siz öğrenin, geleceğinizi başkalarının anlayışına ipotek etmeyin. Mazeret geçersizdir... SÜNNET-İ RASÛL’dür! Çünkü DİN, insanlara kılık kıyafet dEvrimi için gelmemiştir! “DİNDAR” kişi demek, ALLÂH sistem ve düzenini araştırıp sorgulayıp, anlayıp, gereğince yaşamayı kabullenmiş kişi demektir!... Dünya üzerinde tek hücreliden başlayan bir Evrimin sonucu olarak meydana gelmiş bir yapıdır.- Allâh "ceale" hükmüyle esma özelliklerinin mükemm... fark etmeye, kavramaya çalışın! O eşsiz bilinç!.. O muhteşem hüviyet!.. O harikulâde dEvrimci kişilik!.. Sirius ya da BETA NOVA’daki TANRI’dan mı aldı PEYGAMBERLİĞİ?.. Yoksa... “ALLÂH Adıyla İşaret Edilen”in “RASÛL”ü ve bunun yanı sıra “NEBİ”si mi idi?....

Âyet var Kur’ân-ı Kerîm’de! 2.Bölüm Âyete göre “İNS” ve “CİN” türleri istisnasız ve sınırlamasız hepsi de ALLÂH’a kulluk etmeleri için yaratılmıştır. ALLÂH bir nesneyi, bir birimi ne iş için yaratmışsa, o birim yaratılış gayesinin gereğini mutlaka, olduğu gibi yerine getirecektir! Bunda hiçbir tereddüt yoktur! İşte bu yüzdendir ki, Allâh muradına uygun olarak yaratılmış olan bütün varlıklar, Allâh’ın dileğine uygun olarak, gereken fiilleri ortaya koymaktadırlar. Bu “Din”dir ve “İslâm”dır. Onun içindir ki âyette: “Kesinlikle Allâh indînde din İslâm’dır” denmiştir. Ve ayrıca vurgulanmıştır ki: Kim İslâm’dan (teslim olunmuşluğun idrakından) başka bir Din (sistem ve düzen) arayışındaysa, bu geçersizdir! Sonsuz gelecek sürecinde de hüsrana uğrayanlardan olur. (3.Âl-U İmran: 85) Allâh kimin derûnunu İslâm’ı kavrayacak şekilde genişletti ise, o Rabbinden bir nûr üzere değil midir? Allâh’ın zikrinden (hatırlattığından) kalpleri kasavetlenene (içleri sıkılıp bunalanlara) yazıklar olsun! İşte onlar apaçık şekilde (hakikatten) sapmayı yaşamaktadırlar! (39.Zümer: 22) Evet, “İslâm”ı gerçek anlamıyla kavrayabilmek son derece büyük ve önemli bir iştir; ki Rabbinden kendisinde açığa çıkan bu “NÛR” yani gerçeği fark etme-kavrama gücü, kişiyi evrensel sistemi tanıma noktasına ulaştırır! Şimdi biz âyetleri anlamak için incelerken, öncelikle şunun üzerinde çok duracağız... Âyetin başında ve sonunda herhangi bir sınırlama, bir istisna var mı, yok mu?.. Önce buna bakacağız! Mesela: “‘HÛ’ Kİ SİZİ ARZDA HALİFELER OLARAK MEYDANA GETİREN…” (35.Fâtır: 39) Derken insanın halifeliğini “arz-yeryüzü” ile sınırlıyor! Yeryüzünde halife! Burada bir sınırlama var! Fakat, “Kesinlikle Allâh indînde Din İslâm”dır derken, orada bir sınırlama bir kayıt yok... Yani, Dünya’da veya falanca galakside demiyor! “İslâm”, Dünya’da sadece belli bir kavmin veya insan topluluğunun dini değil; kâinatta geçerli olan nizam, ilâhî düzendir! Nerede?.. Dünya’da da! Dünya’nın içinde bulunduğu Güneş sisteminde de! Diğer galaksilerde de! Kâinatın tamamında yani bütün bu evrenin tüm yapısında, her zerrede, her noktada bütün varlıklar Allâh’a teslimdirler! Burada kesin olarak işte bunu vurguluyor! Yalnız burada gözden kaçırmamamız gereken nokta şudur: “Bütün varlıklar Allâh’a teslim olmuş vaziyettedirler” derken, birimler kendi özgür iradeleriyle “Allâh”a teslim olmuş, değil! Birim, “FITRATIYLA” yani varoluş şekli ve programıyla Allâh’a teslim olarak yaratılmıştır zaten!.. Birim, Allâh’ın indînde, dilemesine uygun olarak meydana getirilmiştir Allâh tarafından... “FITRATIYLA” meydana getirildiği için de, teslim olmuş durumdadır! Yani, birimin teslimiyeti dediğimiz, “Allâh’a teslim olma hâli” dediğimiz, içinde bulunduğu hâl, varoluşundan yani “fıtrat”ından meydana geliyor otomatikman!.. Yapısından, nüvesinden, özünden meydana geliyor! İşte bunu izah içindir ki Hz. Rasûlullâh: “Her doğan çocuk İslâm fıtratı üzere doğar” demiştir[1]. Olaya yüzeysel bakanlar diyor ki; “Müslümanlığı kabule istidatlı olarak doğar her doğan çocuk”! Hayır! Olayı yalnızca “müslümanlık”la kısıtlayarak dar anlamda almayalım! Her doğan çocuk; ki bunu bebek diye de; veya geniş kapsamlı olarak kâinatta var olan her varlık diye de anlamak mümkündür... İslâm fıtratı üzere doğar, yani İslâm kelimesinin açıkladığı mânâda, programlanmış olarak meydana gelir. Nitekim başka bir âyet: De ki: “Herkes yaratılış programı (fıtratı - şâkılesi) doğrultusunda fiiller ortaya koyar! İşte bu yüzden (Fâtır’ınız olan) Rabbiniz yol itibarıyla kimin hakikat yolunda olduğunu en iyi bilendir!” (17.İsra': 84) Âyette geçen “ŞÂKILE”, daha önce izah ettiğimiz, “FITRAT’ın oluşturduğu programın doğrultusu”, anlamındadır... İşte bu husus, “İslâm”ı açıklar. Yani, var olan bütün birimler; “KESİNLİKLE ALLÂH İNDÎNDE DİN İSLÂM’DIR!” hükmünce meydana gelmiştir. Bu yüzdendir ki “İslâm”, Dünya’da sadece belli bir kavmin veya insan topluluğunun dini değil; kâinatta geçerli olan nizam, ilâhî düzendir! Şayet bunu anlayabildiysek, artık “İslâm”ı dar mânâda sadece belli ölçülerle, şekillerle kayıt altına almayalım! “İslâm”; Allâh’ın, dilediği mânâları ortaya koymak üzere, kâinatta mevcut tüm birimleri kendi ilmiyle, ilminden, dilediği yapı ve özelliklerle; dolayısıyla da kendine “TESLİM” bir hâlde halketmesi; ve birimlerin de bu gayeye yönelik davranışları doğal olarak ortaya koymalarıdır. Bu durumda bir kişinin “İslâm”ı fark ve kabul etmesinin doğal sonucu olarak ne yapması gerekir?

Büyük Sorular - 17 Şubat 2019 (Din sanata nasıl bakıyor?) HaberTurk --> bu videonun adini degistirin.. Sanat ile hic ilgisi yok. Tasavvuf konulari islenmis Milleti kandirmayin....

23:33 yanlış bir tefsir mi acaba?

22:42 dakikasi “Allâh”ın “AHAD” olşunu şayet iyice idrak edersek, görürüz ki -basîretle-, bir Allâh, bir de yanı sıra kâinat gibi, iki ayrı yapı mevcut değildir! Yani bir “Allâh” var, bir de âlemler mevcut, değil!.. Başka bir deyişle, bir içinde yaşadığımız âlemler, kâinat mevcut; bir de bunların ötesinde, bunlardan ayrı, bunların dışında bir “Tanrı” mevcut anlayışı, tümüyle bâtıldır!.. Hz. MUHAMMED’in açıkladığı “ALLÂH” bir TANRI değildir!.. Hz. MUHAMMED’in açıkladığı “ALLÂH”, AHAD’dır!.. Hz. MUHAMMED’in açıkladığı “ALLÂH”, sonsuz mânâlara sahip olup, her an bunları seyir hâlindedir!.. İSLÂM’ın “Tevhid” inancı, yani Hz. Muhammed’in açıkladığı inanç sistemi, TAPILACAK TANRI OLMADIĞI; ALLÂH’ın AHAD olduğu vedolayısıyla bir TANRI’nın mevcut olmadığı; insanların, bütün yaşamları boyunca kendilerinden meydana gelecek fiillerin neticelerine katlanacağı esasına dayanır!.. Nitekim Kur’ân-ı Kerîm’in çeşitli âyetlerinde hep, insanın bilfiil kendi çalışmalarının, yaptıklarının karşılığını alacağı şöyle vurgulanır: “İnsan için yalnızca çalışmalarının (kendisinden açığa çıkanların) sonucu oluşacaktır!” (53.Necm: 39) “Yaptıklarınızın sonucundan başka bir şey yaşamazsınız!” (37.Sâffât: 39) “O süreçte hiçbir nefse en ufak bir şey zulmedilmez... Yaptıklarınızdan başkası ile cezalandırılmazsınız (yaptıklarınızın sonuçlarını yaşarsınız)!” (36.Yâsiyn: 54) “Her birinin, yaptığı amellerinden (oluşan) dereceleri vardır. Tâ ki onlar, haksızlığa uğratılmaksızın amellerinin karşılığını tam görsünler.” (46.Ahkaf: 19) “Bu süreçte her nefs yaptıklarının getirisiyle karşılık bulur (yaptıklarının sonucunu yaşar)! Bu süreçte haksızlık yoktur! Muhakkak ki Allâh, Seriy’ul Hisab’dır (anında yapılanın sonucunu yaşatmaya başlayandır).” (40.Mu’min: 17) Yukarıdaki âyetlerde de görüldüğü üzere, insan dünyada yaptığı çalışmalarının karşılığını göreceğine göre, acil olarak ilk yapması gereken şey ölüm ötesi yaşamın ne olduğunu araştırmak ve “Allâh”ın ne olduğunu idrak etmektir... Hz. Muhammed (aleyhisselâm)’a “Allâh nedir?” diye soranlara, cevap “Allâh” tarafından bizzat veriliyor, Kur’ân-ı Kerîm’de İhlâs Sûresi’nde: “De ki, O ALLÂH AHAD’dır;

Kader Açıklamaları 1.Bölüm Sahihi Müslim isimli kitapta, Ebu Hureyre’nin naklettiğine göre; Hz. Rasûlullâh (aleyhisselâm) şöyle anlatmıştır: “Âdem ile Musa (aleyhisselâm) Rableri katında birbirlerine karşı deliller ortaya koymak suretiyle tartıştılar. Ve neticede Âdem delil gücüyle Musa’ya galebe çaldı.” Musa; - Sen Allâh’ın kendi eliyle yarattığı; kendi ruhundan, ruh nefh ettiği; meleklerini secde ettirdiği; cennetine yerleştirdiği ve sonra da yaptığı hatadan dolayı bütün insanları indirten Âdem değil misin? diye hitap etti. Bunun üzerine Âdem (aleyhisselâm) da Musa’ya cevap verir; - Sen Allâh’ın Rasûllüğü ve kelâmıyla mümtaz kılıp seçtiği; içinde her şeyin açıklaması bulunan levhaları verdiği; sessizce konuşucu olarak kendine seçtiği Musa’sın! Benim yaratılmamdan kaç sene evvel Allâh’ın Tevrat’ı yazdığını biliyor musun..? Musa (aleyhisselâm) cevap verdi; - Kırk sene evvel!.. Âdem dedi ki; - Peki Tevrat’ın içinde, “VE ÂDEM RABBİNE ÂSİ OLDU DA ŞAŞIP KALDI” (20.Tâhâ:120) âyetini buldun mu?.. Tevrat’ta böyle bir âyet yazılı mıydı? - Evet! dedi Musa (a.s.) Âdem; - Allâh’ın, beni yaratmasından kırk sene evvel, benim yapmamı üzerime takdir buyurduğu bir işi yapmamdan dolayı, beni nasıl azarlayıp, kınayabiliyorsun!.. dedi. Rasûlullâh (aleyhisselâm) devam ediyor; “Böylece, Âdem, Musa’ya delil gücüyle galebe çaldı.” Şimdi burada kırk sene diyor. Buradaki kırk sene elbette bizim senelerimizle değil!.. “Melekler ve ruh, miktarı (size) elli bin sene gibi olan bir süreç içinde urûc ederler (hakikatlerindeki Allâh’a ermek için yöneliş süreci) O’na.” (70.Me’aric: 4) Âyetinde işaret edilen bir biçimde, “meleklerin” günüyle kırk sene olarak anlamak lazım... Yoksa bizim zaman boyutumuza göre değil! Ayrıca burada başka bir gerçeğe işaret ediliyor... Hz. Rasûlullâh burada önemli bir açıklama yapıyor... Şöyle ki... Âdem, Musa’ya diyor ki; “Benim yaratılmamdan şu kadar sene evvel üzerime takdir edilen bir işi yapmam dolayısıyla beni nasıl suçlarsın...” Eğer Âdem, bizim beşerî değer yargılarıyla bakışımıza göre kabul ettiğimiz bir biçimde, kendi bağımsız iradesiyle o fiili yapmış olsaydı; Âdem, kendi dileğiyle, Allâh’a rağmen, Allâh istemediği hâlde, kendi özgür iradesiyle o fiili yaptı der, Âdem’i suçlayabilirdik! Ama burada Hz. Rasûlullâh (aleyhisselâm) diyor ki; “Âdem Rabbinin takdiri üzere böyle bir fiili ortaya koydu!.. Sen bunu bilmiyorsun...” Diyerek, bu sözüyle Âdem’in haklılığına işaret ediyor. Bununla bağlantılı bir hadîs-î şerîf var: “ALLÂH MAHLÛKATIN KADERLERİNİ GÖKLERİ VE YERİ YARATMAZDAN ELLİ BİN SENE EVVEL YAZMIŞTIR.” Yani, her varlığın, neyi yapmak üzere varoluşunu takdir eden, Allâh’tır. Yeryüzünde yaşayan tüm canlıların, gerek dış dünyalarında ve gerekse de iç dünyalarında karşılaştıkları her olayın “ALLÂH TAKDİRİ” ile meydana geldiği İslâm Dini’nin Kutsal Kitabı KUR’ÂN-I KERÎM’DE apaçık bir biçimde ve kesin bir dille açıklanır... İşte Hadiyd Sûresi 22 ve 23. âyetlerinin anlamı: “ARZDA (bedeninizde dış dünyanızda) VE NEFSLERİNİZDE (iç dünyanızda) SİZE İSÂBET EDEN HİÇBİR MUSÎBET YOKTUR Kİ, BİZİM ONU YARATMAMIZDAN ÖNCE, BİR KİTAPTA (ilim boyutunda oluşmuş) OLMASIN! MUHAKKAK Kİ BU ALLÂH ÜZERİNE ÇOK KOLAYDIR! (Bunu bildiriyoruz) Kİ ELİNİZDEN KAÇANA ÜZÜLMEYESİNİZ VE SİZE VERDİĞİ İLE DE SEVİNİP ŞIMARMAYASINIZ! ALLÂH ÇOK ÖVÜNEN KİBİRLİ HİÇBİR KİMSEYİ SEVMEZ!” (57.Hadiyd: 22-23) KUR’ÂN böylesine yalın ve kesin bir dille her şeyin “TAKDİR” olduğunu vurgularken... Rasûlullâh (aleyhisselâm)şimdi nakledeceğimiz açıklamalarında görüleceği gibi, net bir biçimde “kader”in “TAKDİR” olduğunu beyan ederken; basîret sahibi bir insan nasıl “KADER” olayını inkâr eder, oldukça hayret verici bir husustur! Bu konuda bilgilenmek isteyen Hz. Ömer radıyallâhu anh, bir gün Rasûlullâh Efendimizle otururken soruyor; - Yâ Rasûlullâh, yapmakta olduğumuz işin, şu anda oluşmakta olan, yani bir işin başlangıç hâli mi, yoksa önceden tamamlanmış, takdir olmuş bir iş mi olduğu hususunda ne buyuruyorsun?.. Burada Hz. Ömer’in sormak istediği husus şu: Yani biz, önceden hakkımızda takdir edilmiş olan, yazılmış, olmuş bitmiş bir işi mi yapmaktayız; yoksa, şu anda işler oluşup geliyor... Bizim hakkımızda böyle bir takdir yok; kendi bağımsız irademizle kendi gücümüzle, kendi varlığımızla mı bir şeyler meydana getiriyoruz?.. Rasûlullâh (aleyhisselâm) cevap veriyor; “Ey, Hattaboğlu önceden tamamlanmış olan bir işin üzerinesin!..” “Herkes kolaylıkla başaracaktır!.. Ne var ki, saadet ehli olan saadet işine çalışacak, şekavet ehlinden olan da şekavete yönelik fiiller meydana getirecektir!” Şimdi bakın burada vurgulanan husus apaçık!.. Bu beyan ile şu anda yapılagelmekte olan bütün işlerin önceden yazılmış, takdir edilmiş ve hatta oluşmuş olaylar olduğu açıklanmaktadır... Kim açıklıyor?.. Dini bize tebliğ eden Hz. Rasûlullâh (aleyhisselâm)... Öyle ise bu kesin gerçeğe karşı çıkan biri, direkt olarak Dini tebliğ eden Rasûlullâh’a karşı çıkmış olacaktır! Hz. Rasûlullâh (aleyhisselâm)’ın “Kader”le ilgili açıklamalarını “İNSAN VE SIRLARI” isimli kitabımızın “Kader” bölümünde geniş bir biçimde sizlere naklettik. Ayrıca, “Kader” konusunun “Dua” ile bağlantısı, “duanın kaderi değiştirip değiştirmeyeceği” hususlarına da “DUA VE ZİKİR” isimli kitabımızda yer verdik. Bu iki kitaptaki iki bölüm; yani “İNSAN VE SIRLARI” kitabındaki “Kadere İman” bölümüyle, “DUA VE ZİKİR” kitabındaki “Kader ve Dua” bölümü, birbirini bütünleyen iki önemli bölümdür. Şimdi konulara yeterince açıklama getirmek üzere bazı hadislere daha değinelim. Ebu Hureyre’nin nakline göre Hz. Rasûlullâh şöyle buyurmuştur; “HER BİRİNDE HAYIR OLMAKLA BİRLİKTE ALLÂH’A GÖRE KUVVETLİ MÜMİN, ZAYIF MÜMİNDEN DAHA SEVİMLİ VE HAYIRLIDIR.” “SANA YARARLI OLAN ŞEYLER ÜZERİNDE HIRSLA ÇALIŞ. ALLÂH’TAN YARDIM İSTE VE ACZE DÜŞME.” “EĞER SANA BİR OLAY İSÂBET EDERSE; BU HOŞUNA GİTMEYEN OLAY DOLAYISIYLA, ‘KEŞKE BEN BÖYLE YAPMASAYDIM, BÖYLE OLURDU!’ DEME... ‘ALLÂH BÖYLE TAKDİR ETMİŞ O DİLEDİĞİNİ YAPAR’ DE... ZİRA KEŞKE KAVRAMI ŞEYTAN AMELİNE YOL AÇAR.” Şimdi dikkat ediniz, bu Rasûlullâh uyarısı, hayatımızın her döneminde, günün her anında, bize ışık tutması yön vermesi gereken bir işarettir. Pek çok olayda hemen şunu söyleriz... Keşke bunu yapmasaydım!.. Veya; keşke şunu yapsaydım da böyle olmasaydı! İşte Hz. Rasûlullâh (aleyhisselâm) bu düşünceyi kesinlikle reddediyor!.. Diyor ki;

Imamı gazali buyurmuski ; bütün tasavvuf kitaplarını okusan bir mürşide tabı olmadikca tasavvufun 'T' ni anlaman mümkün değil. ALLAHA ulaşmayı dilemedikçede mürşide ihsanla tabii olman mümkün değil.

Ahmet Bey Cerrahî şeyhi olmuş, vaaz veriyor. Yakışmış, muvaffakiyet dilerim

Şizofren ya bu ...boyle şeylərə inanan insanlar hala varmı

Yazık ya senin hayatına boşa yaşamışsın

Sayın Ahmet özhan tanınmış sanatçı,müzisyen ,onun hatırını kırmamak için şunu söylemiyorlar, müzik günahtır. Tasavvuf müziği bid at tır (Dine ibadet diye sokulan günahtır). Önce haline tövbe etsin. Müzik kahramanlık için olursa günah değildir, örneğin mehter marşı.