W 100% się zgadzam! :) Mój związek jest idealnym przykładem na potwierdzenie tych słów. Po ok 8miesiacach bycia w związku zamieszkaliśmy razem z chłopakiem, było nam (jak wtedy się wydawało) absolutnie cudownie, wszystko robiliśmy razem, nie mogliśmy wytrzymać bez siebie chwili, chodziliśmy razem do Kościoła, na różne rekolekcje, przeszliśmy razem REO, modliliśmy wspólnie przed snem. W rocznicę związku- oświadczył mi się, no bajka. Wydawało nam się, że wszystko jest tak jak trzeba, wierzyliśmy bardzo w Pana Boga, ale prawda jest taka, że nie dawaliśmy mu dostępu do naszych serc. Współżyliśmy ze sobą- mimo że staraliśmy się powstrzymywać, to nasze postanowienie było wtedy jeszcze zbyt słabe. Z czasem zaczęło się jakoś psuć między nami, niby wszystko mieliśmy ale czegoś brakowało. W czasie mszy świętej ogarniał nas ogromny smutek że nie możemy przyjąć Komuni Świętej, postanowiliśmy że do czasu ślubu zamieszkamy oddzielenie- tak zrobiliśmy. Jednak dalej nie było tak jak trzeba- nie mieliśmy w sercu prawdziwego postanowienia poprawy... Większość czasu i tak spałam u niego, dalej współżyliśmy, a kiedy zostawałam u siebie na noc to czułam wielką niesprawiedliwość i bunt. W końcu zaczęliśmy się sobą męczyć, zły duch robił z nami co chciał, wykorzystywał maksymalnie nasze słabości, ja przestałam się starać, kłóciliśmy się o głupoty. W końcu się rozstaliśmy. I to właśnie w tym czasie, kiedy byliśmy sami- spojrzeliśmy na siebie w prawdziwe, Pan Bóg prawdziwie do nas przyszedł, do naszych serc- tzn dopiero wtedy go wpuściliśmy, wcześniej sami zamykalismy mu dostęp. Zrozumiałam, jak bardzo sami niszczyliśmy nas związek, jak bardzo sami chciałyśmy decydować co jest dobre a co nie. Postanowiliśmy spróbować jeszcze raz- z prawdziwym postanowieniem poprawy. Nie współżyjemy (z pełną akceptacją i zrozumieniem, że jest to dla nas dobre), codziennie modlimy się za nasz związek, karmimy się ciałem Pana Jezusa- teraz kiedy przyjmuje Komunię Święta z takim czystym sercem- jestem cała poruszona, szczęśliwa, ze wzruszenia lecą mi łzy. Nigdy w życiu nie czułam się tak cudownie, a nasz związek wszedł po prostu na Boży level, heh :) Codziennie zasypiam u siebie i czuje ogromny pokój w sercu i wdzięczność za to co mam, czuje się przepełniona Bożą miłością. Życzę każdemu takiego doświadczenia.... mieszkanie razem wcale nie sprawi, że się lepiej poznacie- wręcz przeciwnie! W ten sposób zamykacie sobie drogę na PRAWDZIWE poznanie drugiej osoby... Chwała Panu :)

Tak, jestem w związku na odległość. Gdy się poznaliśmy, 2 tyg. przed moją przeprowadzką do Krakowa, oboje mieszkaliśmy w Gdańsku, mieliśmy do siebie ok. 15 minut "z buta". Dostałam pracę, chciałam rozpocząć "nowe życie", trochę się odciąć od poprzedniego towarzystwa. Udało się. I to, że mieszkamy od siebie 700 km nie sprawia, że się nie widzimy. Znajomi w pracy pukają się w głowę, gdy co 2 tydzień mówię im "jadę do Gdańska". Co drugi, bo co drugi też przyjeżdża do mnie chłopak, którego pokochałam. Gdy opowiadam naszą historię moim przyjaciołom, w tym też zaprzyjaźnionym księżom, to mi mówią, że to NAJLEPSZE, CO MOGŁO NAS SPOTKAĆ. Dlaczego? Bo widzę, jak bardzo nam na sobie zależy. Poznajemy się na wielu płaszczyznach. Codziennie sporo rozmawiamy, dzwoniąc do siebie i WSPÓLNIE MODLĄC SIĘ. W jaki sposób? Każdy czyta osobno Pismo święte, rozważa je, wieczorem o tym rozmawiamy. Super :) Ale to wszystko ZALEŻY od temu, jak komu... zależy :) Buźka!

Jakoś znam dużo par, które nie musiały siebie sprawdzać przed małżeństwem, tylko zaakceptowali siebie i pokochali bez jakiś wygórowanych wymagań i żyją razem ze sobą. Bo umieją dziękować, prosić, przepraszać, wybaczać. Po prostu razem być, nie kalkulować, sprawdzać..

" po roku-dwóch po ślubie nagle wyłażą z człowieka wszystkie te rzeczy, które wcześniej nie wylazły" racja, ale wydaje się to być i tak bezpieczniejsze, bo przynajmniej część wylezie przed ślubem, a jak nie znamy swojej codzienności pod wspólnym dachem to co jeszcze może potem wyleźć?

O ile argument dotyczący związków na odległość jestem w stanie zrozumieć i poprzeć konkretnymi przykładami z otoczenia, o tyle argument w kwestii mieszkania razem mnie nie przekonuje. "I nagle to się okazuje, że to jest zupełnie ktoś inny, ktoś mi mówi: ja tak naprawdę nigdy go nie wybrałam. Ja nigdy nie podjęłam takiej decyzji/nigdy nie podjąłem takiej decyzji, że właśnie jego chcę" - jestem w stanie podać mnóstwo autentycznych przykładów, kiedy to właśnie osoby, które przed ślubem nie zamieszkały ze sobą wypowiadały takowe słowa, a nie te, które postanowiły spróbować mieszkania razem. Ci drudzy poznawali się bliżej i albo decydowali się na dalszy krok (czyli ślub), albo podczas wspólnego mieszkania stwierdzili, że do siebie nie pasują (uogólniam tutaj wszystkie powody rozstania) i zakończyli związek. Jasne, że przypadki, o których wspomina Ojciec występują i ludzie popadają w jakąś apatię, podejmując decyzję o ślubie beznamiętnie, przyjmując to jako naturalną kolej rzeczy po jakimś tam czasie mieszkania ze sobą. Natomiast (przynajmniej w moim otoczeniu, otoczeniu moich znajomych w różnym przedziale wiekowym) są to niewielkie odsetki, które 'wypadają słabo' w porównaniu do ilości rozwodów spowodowanych tym, że nagle po zamieszkaniu razem pojawiła się szara codzienność, obowiązki, różne dotąd nie ujawnione cechy, przyzwyczajenia i nawyki. Co więcej, odnosząc się do cytowanego przeze mnie wcześniej fragmentu wypowiedzi Ojca, co w przypadku narzeczonych? Oni podjęli decyzję, że chcą być razem, że siebie wybierają, a mimo to radzi im Ojciec, żeby nie mieszkali ze sobą. I jeszcze odnośnie argumentu z jednego z komentarzy pod tym filmikiem - jasne, to, że ślub ma być jakimś przełomem, czymś wyjątkowym - zgadzam się. Zapewne będzie to większy przełom w przypadku zamieszkania razem. Natomiast w obliczu wszystkich negatywnych stron mieszkania ze sobą dopiero po złożeniu przysięgi, że nie opuści się tej osoby do końca życia oraz tego, że nawet i podejmując ten krok wcześniej ślub jest wielkim wydarzeniem (łączą się rodziny, dwie osoby zaczynają tworzyć rodzinę, mogą zacząć starać się o cud jakim jest potomstwo itd.itd.), uważam, że to nie jest mocny argument. Staram się znaleźć racjonalne powody, dzięki którym mogłabym się z Ojcem zgodzić, ale niestety póki co argumenty nie są wystarczające. Proszę więc o rozwinięcie tematu, jeśli będzie Ojciec miał taką możliwość.

Obejrzałam wszystkie serie ballad i romansów - przy organizacji wesela dużo mi pomogły :) dziękuje ! Ale w tym odcinku jest coś z czym nie umiem się zgodzić .. Jesteśmy narzeczeństwem, świadomie musieliśmy zdecydować o cyklicznych jego wyjazdach do pracy do Norwegii, żeby zarobić na ślub i dom. Teraz będzie trochę ciężej, za to bez kredytu na 30 lat. Tych aspektów finansowych dzisiejszych czasów kościół nie bierze pod uwagę.

Gdy ludzie współżyją przed ślubem, mieszkają ze sobą a nawet czasem mają dzieci - co zmieni ślub w ich życiu? Czym będzie? Na pewno nie nowym etapem. Pośrednio, choć nie bezpośrednio, odzwierciedlają to coraz bardziej nietypowe śluby i wesela, trend z zachodu: wystawne wesela, ślub na plaży w Grecji. Tymczasem najważniejsze ma się dziać nie "na zewnątrz" tylko "w sercu". "Na pokaz" masz chodzić za rękę w wieku osiemdziesięciu lat z mężem/żoną, pokazując, że wasza miłość jest do grobowej deski, a nie jechać z kościoła do domu weselnego 12-metrowym Hummerem (co oczywiście jest bardzo fajne). Jestem naprawdę bardzo ciekawy ile tych co przemieszkało ze sobą i po dwa lata zadali sobie choć połowę tych pytań, które o. Szustak uznał za istotne w opisie filmu "Mów i słuchaj". Tak sami z siebie. Czy oni rzeczywiście się dobrze poznali?

Wlasnie dzieki lasce Bozej jestesmy razem 19 lat w malzenstwie. Ojcze tak Matka Kosciol mowi prawde. U nas tak bylo na odleglosc pozniej przeprowadzilam sie do Niemiec zylismy razem w grzechu i jeszcze chory swiat niestety. Niemieccy katolicy niespowiadajo sie wogole dalam sie nabrac zlemu.Ale Jezus wyprowadzil nas z domu niewoli.Maryja sama o nas zawalczyla rozaniec wiekszy niz bomba atomowa.Dziekujemy za laske na ktoro niezasluzylismy i przekazujemy naszym dzieciom bo tu dzieci katolickie prosze mi wierzyc nie znajo modlitwy Zdrowas Maryjo a rozaniec niewiedza nawet jak wygloda.Prosze o modlitwe za ksiezy niemieckich bo tak prowadzo Bozy lud.Te duszyczki nie majo gdzie isc.

Dobrze prawi, nie biorę słów za pewnik co prawda, ale te akurat zapisane z mądrością warto przemyśleć bo ktoś mądrzejszy nad tym myślał co chce naszego dobra najwyższego. A człowiek myśli, że wie lepiej...w dodatku kiedy zakochany. Nie wie nic.

O.Adamie czemu ja wcześnie tego nie widziałem ale by się potoczyło inaczej :D wiekie dzięki na przyszłość :D

Nie mogę się zgodzić z ojcem tym razem odnośnie mieszkania razem przed ślubem :) Byłem 1,5 roku w związku, dziewczyna zamieszkała u mnie. Po paru miesiącach zauważyłem, że mimo mieszkania razem oddala się ode mnie i po 10 miesiącach mieszkania razem musiałem się z nią rozstać mimo wielkiej miłości, jaką ją darzyłem. Okazało się, ze miała kogoś na boku, a mnie nie kochała już od wielu miesięcy. Wykorzystywała fakt mieszkania u mnie i tego, że o nią dbałem dla własnych korzyści, nie dając w zamian nic. Zanim zamieszkaliśmy razem, była dla mnie prawdziwym ideałem. Dopiero zamieszkanie razem pozwoliło mi poznać je prawdziwą, egoistyczną naturę i fakt, że potrafiła pokochać innego, będąc ze mną. To była świetna decyzja, by zamieszkać z nią ,bo gdyby nie to, żyłbym w przeświadczeniu, że ona chce być ze mną już zawsze, a życie zweryfikowało, że tylko chciała mnie wykorzystać.

Jestem ponad 2 lata w związku na odległość. ponad 1000 km. widywaliśmy się mniej więcej raz na miesiąc. zawsze milo- bo łączylośmy to z wycieczkami i innymi uciechami. teraz postanowiliśmy być razem. przeprowadziłam się do niego. pojawiły się problemy z choroba, praca, ambicjami. i co? i mam wrażenie, że zupelnie się nie znaliśmy do tej pory....

"Nie za bardzo blisko i nie za bardzo daleko" fajnie ojciec wypowiedział to zdanie, uśmiałem się 😀

Najlepsza seria, łaknę tych filmów więcej

Ja już wybrałam, po pięciu latach znajomości na studiach dopiero zdecydowaliśmy się na wspólne zamieszkanie. Teraz po dwóch gdy każdy trochę złapał stabilności po studiach bierzemy ślub. Rozumiem, żeby dać sobie przestrzeń na wybór na początku ale po takim czasie jak pięć lat raczej już każdy wie czy chce z kimś być. Ślub mieliśmy już w planach, wybraliśmy datę. To życie za nas niestety wybrało sytuację, że musimy jeszcze chwilę że ślubem poczekać mimo, że nauki już były zrobione. Czas studiów był tym czasem przestrzeni, gdybyśmy nie podjęli decyzji o wspólnym mieszkaniu zmusiłoby to mojego narzeczonego do wyjazdu w rodzinne strony gdzie bardzo trudno o pracę. Teraz będziemy mogli się wyprowadzić na swoje od toksycznych rodziców dużo szybciej niż gdybyśmy nie podjęli takiej decyzji. Zrozumcie, że często młodzi decydują się na taki krok przez swoich toksycznych rodziców, byleby jak najszybciej uciec z domu- inaczej by się nie spieszyli z takimi rozwiązaniami. Ktoś mógłby powiedzieć czemu nie było takiej decyzji o ślubie jeszcze na studiach. Miałam koleżankę na studiach która była już mężatką. Szczerze nie wiem po co jej było wtedy to małżeństwo bo nie można się w pełni oddać obowiązkom wynikającym z małżeństwa. Nie zarabiasz swoich pieniędzy tylko utrzymują cię głównie rodzice, boisz się zajść w ciążę bo przecież chcesz skończyć naukę. Dla mnie jedno z drugim się kłóci. Żeby móc rodzinę zakładać i wejść w małżeństwo trzeba jakieś podstawowe warunki spełniać.

Uwaga, będzie brzydkie słowo - świadectwo ;). Potwierdziło się na naszym przykładzie, że kościółkowe pomysły na narzeczeństwo działają. Jesteśmy parą ponad dwanaście lat, małżeństwem sześć (para licealna, dlatego tyle czasu trzeba było czekać do ślubu). pod koniec przedmałżeńskiej znajomości zamieszkaliśmy ze sobą i przekonana o swojej niemal świętości, że nie ma seksu, a dajemy radę, poszłam na luzie do spowiedzi. Na szczęście trafiłam na ojca Pilśniaka, speca od spraw rodzinnych, który cierpliwie, po kolei, racjonalnie roztłumaczył mi, że to strasznie niezdrowa sytuacja. Nie opłacało się finansowo, a jednak się wyprowadziłam do innej dzielnicy i okazało się, że to nie boli, że taki dystans ma pozytywny wpływ na nas oddzielnie i na naszą relację. A potem, wbrew zapewnieniom znajomych, co mieszkali razem i "przed", i "po", że nie ma różnicy, że to tylko formalność, różnica była! Chcesz, żeby dzień ślubu był przełomowy i wyjątkowy? Sam o to zadbaj, bo nie zrobi się to samo z siebie.

Wyczuwam gruba niekonsekwencje odnosnie mieszkania przed slubem koscielnym par w slowach O. Adama. W tym filmiku jest negowane mieszkanie przed slubem pary. Wiadomo rzecza jest, ze zycie w relacji niesakramentalnej jest grzechem- a trwanie w takim stanie przez kilka lat- jest grzechem bez checi poprawy. W innym filmiku O. Adam udziela slubu parze, ktora przez kila lat zyla w takowym zwiazku niesakramentalnym i podkresla ze owa para bardziej tesknila za Panem Jezusem niz ktos kto mogl Go przyjmowac (zyjac w zwiazku niesakramentalnym nie mozna przyjmowac Komunii Sw). O Adam przyznaje, ze znal te para od kilku lat i akceptowal fakt, ze zyja przed slubem koscielnym razem sprzeciwiajac sie 6 przykazaniu- znajac skutki. Wychodzi na to, ze dla anonimowych ludzi- nie wolno mieszkac przed slubem. A dla przyjaciol- mieszkacie razem w zwiazku niesakramentalnym laska Boza to zwyciezy bo przeciez wy tak poszukujecie Boga. A czy to nie jest czasem tak, ze dopiero doceniasz cos, gdy cos stracisz i masz jawnie zabronione przystepowanie do Sakramentow. Co znaczy, ze para miala przeszkody by zawrzec slub koscielny. Czy Sakrament Malzenstwa moze byc uniewazniony? Czy Pan Bog wodzac niektore pary w Kosciele juz w dniu slubu nie udziela im przymiotu nierozerwalnosci? Czyli gdyby wyszlam za maz w wieku 25 lat, a w wieku lat 30 uzyskalam uniewaznienie malzenstwa- to wtedy moje malzenstwo od poczatku nie istnialo a kazdy stosunek byl cudzolostwem? A moje dziecko bylo poczate w grzechu? A te piec lat to bylo zycie w zatwardzialym cudzolostwie z obcym mezczyzna pod dachem? A moze uniewaznianie malzenstw koscielnych to cos co zastapilo odplatne odpusty w sredniowoieczu? Bog dal moc Kosciolowi ,,Co zwiazesz na ziemi, bedzie zwiazane w Niebie, a co rozwiazesz na ziemi bedzie rozwiazane w Niebie" moze zabraklo w w tym zdaniu kolejnego czlonu ,,jesli jest to zgodne z moja Swieta Wola". Jesli Sad Koscielny uniewazni dane malzenstwo, a zainteresowani specjalnie oszukali Go by tylko uzyskac uniewanienie i pobrac sie koscielnie a Bog wie, ze nadal wtedy ich malzenstwu przymiot nierozerwalnosci bo spelnili wszystkie warunki, a uniwaznienie uzyskali podstepem. I gdy ktorys znowu bierze slub koscielny to czy Bog daje drugi przymiot nierozerwalnosci? Jakos powatpiewam w te niewaznosci malzenstw... Kto odpowiada za uniewaznienienie waznego w oczach Boga malzenstwa? Zainteresowani czy ktos inny?

Posłuchałam Ojca i przyszła mi taka myśl, że ma Ojciec świętą rację ;) i że może nie chodzi o sam środek tylko o wszytko to, co jest pomiędzy :) bo Bóg z jednej strony jest z nami tak blisko, że jest przy nas, wokół nas i w nas i łączymy się z Nim i w Nim przez Eucharystię, stając się Jego Ciałem i Krwią tak, że już bliżej być się z kimś nie da, a z drugiej strony jest na tym świecie dla nas niewidzialny i nienamacalny (w sensie takim jak drugi człowiek). A Miłość to wszystko to, co znajduje się pomiędzy tymi skrajnościami :) i czym Bóg nas obdarza i pozwala doświadczać i my kochając też drugiego człowieka, będąc też w związku powinniśmy kochać tak i być tak blisko jakbyśmy byli jedno :) a równocześnie zachować taki zdrowy dystans i nie pozwolić się uzależnić od drugiej osoby, nie przywiązać serca, abyśmy gdy np. odejdzie czy umrze i przestaniemy ją widzieć i nie będzie już "namacalna" potrafili dalej żyć i funkcjonować :) Pozdrawiam :)

Ojcze, my jesteśmy zaręczeni. Od początku myslelismy by być ze sobą do końca. Gdybyśmy nie mieszkali razem, nie widywalibyśmy się. On jest marynarzem. Poznaliśmy się w rodzinnym mieście , ale wyjechałam na studia ponad 400 km dalej. Jesteśmy ze sobą od 4 lat. Rok temu się zaręczyliśmy. I co? Nie mamy szansy na szczęście? Jesteśmy bez spowiedzi od czasu podjecia wspólzycia. Tylko bezsensem jest to ze w przypadku gdy mieszkamy razem nie mamy rozgrzeszenia. A w momencie gdy nie mieszkamy ale wspolzyjemy i jest chec poprawy to jest rozgrzeszenie. Dla mnie to nie ma sensu.

Witam, Na wstępie przyznaję, że nie do końca się zgadzam z powyższymi teoriami. Z moim (od 1,5 roku) narzeczonym znamy się kilkanaście lat. Co dziwne (i wyjątkowe), przez 10 pierwszych lat znajomości tylko ze sobą pisaliśmy - lata 2006-2016. W 2016 roku spotkaliśmy się na żywo i krótko po spotkaniu zostaliśmy parą. I teraz już przechodząc do rzeczy: ok. 2 lat temu podjęliśmy decyzję o wspólnym wyjeździe za granicę, by mieć większe możliwości na realizację naszych marzeń, planów, zamierzeń. W tym wypadku sądzę, że naturalnym rozwiązaniem było zamieszkanie razem. Pomijam tu kwestie ekonomiczne i fakt, że wynajęcie dwóch osobnych mieszkań raczej przewyższyłoby nasze możliwości zarobkowe. Ważny jest tu aspekt chociażby bezpieczeństwa: dzielić pokój z całkowicie obcą osobą, podczas gdy mogę być bezpieczna z kimś, kto nie tylko jest moim partnerem, ale i najlepszym przyjacielem? Nielogiczne. Dodatkowo dokładać sobie ograniczenia w możliwości spędzania razem czasu w chwilach wolnych od pracy? To raczej nie sprzyja lepszemu poznaniu. Narażać się na jeszcze większy stres i poczucie samotności w obcym kraju, podczas gdy będąc razem, obok siebie, możemy rozmawiać przy wspólnym śniadaniu, masować sobie plecy po ciężkim dniu i wspierać w trudnych chwilach? No nie. Kolejna sprawa: małżeństwo. Oczywiście, moglibyśmy wziąć ślub choćby i jutro, bo łączy nas miłość i pragniemy wspólnie iść przez życie (tak jak wspominałam, od 1,5 roku jesteśmy narzeczeństwem), ALE oprócz kwestii duchowych, które są dla mnie bardzo ważne, nie mniej ważne są nasze wyobrażenia i wizja tego, jak chcemy, żeby ten wyjątkowy i jeden z najważniejszych dni naszego życia wyglądał. Po prostu chcemy się do tego odpowiednio przygotować, a nie odbębnić, byle tylko było odhaczone, bo inaczej nie powinniśmy razem mieszkać i wieść wspólnego życia. Sądzę, że to zdecydowanie bardziej niemądre i bezmyślne podejście (oczywiście odwołuję się tylko do naszego przypadku). Uważam się za osobę dość mocno wierzącą, ale i myślącą. Staram się w życiu postępować kierując się dobrem i logiką. Może i się mylę, ale nie sądzę, byśmy takim postępowaniem grzeszyli i sami stwarzali sobie przeszkody na przyszłe życie. Oczywiście nie mam tu na celu mówić komukolwiek, jak powinien żyć, a dzielę się jedynie swoją historią i opinią. Pozdrawiam wszystkich!

Nie przekonał mnie Ojca argument na temat tego, że kiedy ludzie mieszkają razem przed ślubem, a potem biorą już ten ślub, to później nagle "wyłażą z człowieka wszystkie rzeczy, które nigdy wcześniej nie wylazły". Nawet zdrowy rozsądek podpowiada, że to się może stać raczej wtedy, kiedy nie poznamy bliżej kogoś przez wspólne zamieszkanie...

Jakie to wszystko jest niesamowite. Szukam odpowiedzi na to pytanie od tygodnia i wchodzę na YT a tu O! Właśnie to, odpowiedź :) Kocham Cię Boże jesteś niesamowity. Podziękowanie również dla Ojca Szustaka ;)

ja w.anglii ONA w pl wlasnie.sie.wykanczamy (latanie.co.miesiac,brak wspolnych posiłków ,wspolnego dotyku,spojrzenia, rozmowy w oczy) wczoraj padla propozycja i oby Duch sw czuwał na.podjeciem.wlasciwej....

Taka myśl... : Większą, jeśli można tak rzec: Sztuką; jest = Kochać Drugą Osobę i być Jej Wiernym... "po przysiędze", czy tak po prostu "w wolności serca i z głębi serca" pomimo braku tej oficjalnej... ?

Moim zdaniem wlasnie wiele zwiazkow małżeńskich przez takie myslenie się rozpada, sa ze sobą pare lat nie raz krocej, ożenią się i po slubie postanowią razem zamieszkac, i co ? i się okazuje ze z tą osobą nie da sie mieszkac... ze denerwuja ją lub jego pewne zachowania drugiej osoby, a wtedy sie okazuje ze slub byl bezsensu bo wgl sie z tą osobą nie chce byc i wtedy zdrady rozwód... wiec ideologie kosciola mozna rozpatrywac roznie :) moim zdaniem warto kogos poznac zanim sie z nim ożeni bo potem juz jest za późno

Sub leci, szkoda że dopiero dzisiaj natknąłem się na ten kanał

super ! słuszne i prawdziwe.

Jak mnie to śmieszy, bo oglądam ten odcinek, bo jestem w DOKŁADNIE tej sytuacji ze wspomnianym Rodrigo z Erasmusa hahaha Boli, ale na szczęście myślę, że jestem na tyle dojrzała i niezależna, że potrafię odpuścić, bo ja nie wierzę w związki na odległość...

Abstrahując troche...To ja juz moze zaczne wspolczuc:)))) przyszlemu wybranemu:))))),ze ta nauka jest git:))))...Panie Boże,jako,ze Ty wiesz o kim mowa,to ja juz teraz mu współczuję:),przekaz prosze:)))...bardzo miły odcinek,dobranoc:))

Bardzo mądrze gadasz "sucharze"! Z perspektywy lat stwierdzam, że to najprawdziwsza prawda! Zaufajcie Kościołowi drodzy młodzi ludzie! To się opłaci....W tej kwestii na pewno...

Ojciec sugeruje, że osoby które mieszkają i współżyją ze sobą przed ślubem podejmują decyzję o małżeństwie w kompletnej niedojrzałości emocjonalnej. Natomiast para, która nie mieszka i nie współżyje ze sobą przed ślubem ma szansę na podjęcie dojrzałej decyzji. Na jakiej podstawie? Tego ojciec Adam już nie tłumaczy. Znam wiele par, które mieszkały ze sobą przed ślubem oraz współżyły. I to są fantastyczne małżeństwa. Argumentacja ojca zupełnie do mnie nie przemawia.

Związki na odległość są możliwe, ale tylko na początku i tylko w skrajnych przypadkach (czyli musi znaleźć się dwoje "odpowiednich" ludzi). Chociaż osobiście nie wiem jakbym to przeżył ;) Ale są sprawy ważniejsze, niż "własny komfort". Ale docelowo nie ma takiej możliwości... (czyli zgadzam się). Ile tak można wytrzymać? Nie wiem, ale niebyt długo ;) A najlepiej zrobić taki numer, żeby poznawać n-kobiet równocześnie (ale nie spotykać się z kilkoma, czyli nie chodzić na randki, tylko poznawać jako koleżanki, czyli "z daleka". Bo niektóre też kombinują jak kuń pod górę, żeby się "spotkać indywidualnie". Lepiej jednak dłużej się przyglądać "o co tutaj chodzi"...Ale cały plan może legnąć w gruzach, gdy głupek da się nakłonić na randkę. Znam jednego takiego głupka- mieszka u mnie w łazience i widzę go w tym obrazku co wisi na ścianie... ;). "Każda przesada jest oszustwem"~ filozofia Oczywiście dużo w tym mądrości co mówi Braciszek, ale bez rozsądnego mężczyzny to mało warte...

Muszę przyznać przeszliśmy obie fazy i każda z nich nie była dobra. Jestesmy już małżeństwem od 22 lat. I te rzeczy nauczyly nas dużo ale wyrządziły też wiele złego tak naprawdę skutki odczuwamy do dzisiaj. Gdyby nie wiara w Boga to dawno by się to rozpadło. Podejmujcie więc mądre decyzję i świadome. Bóg niech będzie z wami

Człowiek cholera ma to do siebie, że wszystkiego musi się nauczyć na własnej skórze. O tym, że związki na odległość to bajka przekonałem się już dawno temu. Odnośnie mieszkania razem wciąż siakoś sam nie wiem.

Muszę powiedzieć, że bardzo przestraszyły mnie te słowa. Mieszkam z dziewczyna od 3 lat a jestem z nia 6. I muszę powiedziec ze poznaliśmy się w każdej sytuacji. Wiele rzeczy nas w sobie denerwowało i bardzo długo się ze sobą docieralismy. Po prostu jej przyzwyczajenia mnie irytowały a ją moje. Ale zawsze gdy wyjeżdżam gdzieś na dłużej to myśle tylko o niej. Nie umiem patrzeć nawet na inne... I te słowa bardzo wybiły mnie z rytmu. A co jesli jesteśmy razem bo jestem przyzwyczajony? Nie chce budować małżeństwa na czymś takim. Muszę powiedziec ze zburzył Ojciec moj wewnętrzny spokój ducha.

Najgorzej jeśli do jednej ze stron argumenty odnośnie mieszkania razem w ogóle nie docierają... i druga strona czuje się wręcz zobligowana do podjęcia tego kroku...

Moim zdaniem warto przed ślubem zamieszkać razem po to aby para zobaczyła jak to jest żyć pod jednym dachem i czy każdy podoła codziennym obowiązkom. Branie ślubu przed wspólnym zamieszkaniem jest jak kupno kota w worku. Ślub jest zbyt poważnym krokiem żeby ryzykować i brać go ponieważ według kościoła jest to grzech Jak się go nie weżmie. Trzeba brać pod uwagę racjonalne myślenie i aspekty psychologiczne dla dobra związku. Ja nie znam się na motoryzacji i w tym nie siedzę więc nie udzielam się na ten temat, natomiast jestem w poważnym związku, który trwa 7 lat i mam spore doświadczenie na ten temat i zupełnie inaczej układam swoje życie. Wierzę w Boga, nigdzie nie jest napisane w Piśmie, że mieszkanie z mężczyzną bez ślubu jest grzechem. Ale to jest ogólnie moje zdanie i nie sądzę, że będę potępiona za takie czyny :) Pozdrawiam :)

Zawsze mnie dziwi jak przy takich tematach pojawia się masa kobiet, które tak niby pięknie odnajdują się w tym wszystkim i narzekają, że tak mało ludzi to wszystko rozumie. A potem i tak robią dokładnie co innego. Pozdrawiam 3 krotnie zdradzony, nigdy więcej związków :). Trzeba być zrąbanym by wchodzić w długotrwały związek i odejść, bo pojawił się ktoś inny, kto chwilowo dostarcza emocji. To wszystko to nie są powody odejścia, tylko TŁUMACZENIA swojej decyzji. To różnica

Dziękuję.

Ojcze, tak, to dobre co mówisz ale w tym wszystkim brakuje jeszcze wskazówek dla rodziców którzy borykają się z tym problemem u swoich dzieci. Mówisz wiele i dajesz świetne rady młodym osobom ale zapomniałeś o rodzicach którzy niejednokrotnie nie wiedzą jak się zachować, jak postąpić, czym się kierować i jak przez to przejść. Ten problem właśnie nas z żoną dotyka, jakoś sobie radzimy, ale dobrze jak byś zajął się tym tematem od tej strony bo wiem jak to jest trudne. Z modlitwą.

Może jakby dziadek nie palił dożyłby 140?

Szczęść Boże! Czy mógłby Ojciec wskazać źródła swoich przemyśleń? Niestety, ale choć kiedyś Ojciec mówił, że chciałby się od świeckich czegoś nauczyć, to mam wrażenie, że ta nauka nie idzie (może z winy świeckich, tego nie osądzam). Przejdę do rzeczy. Ludzie mają różne problemy w swojej codzienności. Co ojciec powie dwojgu kochającym się ludzi, którym codzienność nie pozwala być często razem, którzy spotykają się raz na miesiąc, raz na dwa - trzy miesiące i swoje wspólne życie pragną ułożyć z Panem Bogiem? Czy nagle teraz powinni zostawić tę cudowną Miłość, zakończyć ją, bo nie mogą się często spotykać? Czy naprawdę te ludzkie przyziemne problemy, choćby brak pieniędzy na częste dojazdy, mają teraz stanąć ludziom na przeszkodzie do budowania wspólnego życia? Proszę wybaczyć, ale ojciec się myli. Ojciec używa zbyt mocnych słów. Związek na odległość nazywa jedną z najgłupszych rzeczy. A trzeba ufać Duchowi Świętemu, że on pozwoli poznawać duszę ukochanej/ukochanego nawet mimo takiej przeszkody jak odległość. Notabene to już kolejny odcinek, który zniechęca do słuchania rad związkowych ojca Szustaka, bo mam wrażenie, że ojciec niestety nie słucha świeckich (a może oni za mało mu mówią - jak wcześniej wskazałem - nie oceniam). Tym niemniej powód do niesubskrybowania kanału jest wystarczający.

proszę o więcej argumentów do 1 skrajności! :) filmik zdecydowanie za krótki :)

dziękuję za ten odcinek

Albo słysząc " Jakoś to będzie..." " Co ma być to będzie " ręce po prostu opadają i współczuję takiego podejścia i takiego "niedojrzałego " myślenia.

Moje zdanie" Ten środek to głos z własnego serca. Zacznijmy go słuchać poprawnie...

Z tą "utopią" wspólnego mieszkania przed ślubem,to nie tylko przekonanie i obserwacje O.Adama,ale prowadzono na ten temat badania,ktore pokazały dokladnie to o czym mowi Ojciec,tzn.,ze malzenstwa osob mieszkajacych ze soba przed slubem sa mniej trwale,bo są zawierane nie w wyniku wolnej decyzji,ale "przez zasiedzenie",z przyzwyczajenia,bo nie wypada jej,jego zostawic po tylu latach etc. Co ciekawe i istotne-nie czytalam o tym na zadnym katolickim portalu,tylko na zwyklym,świeckim-chyba wp. A wracajac do życiowych obserwacji,to dla mnie od dawna koronnym dowodem przeciw mieszkaniu przed ślubem jest liczba rozwodow-obecnie,gdy wiekszosc par mieszka ze soba i podobno sie tak dobrze poznaja. I kiedys,kiedy taki sposob życia byl niezmiernie rzadko spotykany.

dziękuję

Zeby rodzina byla dobra trzeba byc razem -kazdego dnia -bo wtedy sie poznajemy w tym dobrym i zlym -widzac swoje emocje -reakcje -tak trzeba bo adrenalina mija jak wszystko co ziemskie musi byc Bóg w sercach i zyciu wtedy wszystko jest okej -prowadzi nas -a krzyże sa i będę bo jestesmy slabi tu jest tylko droga do prawdziwego zycia z bogiem i w bogu 👍☕☕🍫🍫😘🍀🍀

Przez dwa lata miałam znajomość na odległość, i żyjemy ze sobą już 40 lat i dobrze nam że sobą ,bzdury

Pomimo, że mamy inne zdanie(nie zawsze) miło tu spędzam czas.

Znawca tematu się odezwał ......śmiechu warte......tak samo jak opowieści i doradztwo starych panien niewydymek......Pozdrawiam wszystkich ....Szczęść Boże

ale często decyzja o mieszkaniu razem jest już poważną decyzją o dzieleniu życia razem do końca, ale wiadomo że ślub , wesele mogą czasem poczekać ze względów chociażby ekonomicznych boom!

Musze zasmucic. Tomasz z Akwinu, ale wczesniej Arystoteles :P

propsy ojcze za dobre słowo :)

SUPER mądre kazanie

dla mnie super :)

Czasem tez jest tak, ze ludzie podejmuja decyzje o zamieszkaniu wspolnym zanim poczują ze to dojrzala paroletnia miłość. Robią to na etapie motyli w brzuchu, zakochania. Chcą sobie ulatwic zycie wspolnym mieszkaniem albo zamieszkuja razem bo jest im fajnie, wiec czemu nie. I wtedy rzeczywiscie, idzie jakos tak z gorki i co, po latach mieszkania razem powiedziec, ale nie jestem pewny czy chcę z Tobą do konca życia? No i jest slub. A potem moze byc .... :/

super mądrości ;)

Oczywiście rozumiem księdza, ale ja również uważam, że warto pomieszkać razem przed ślubem, żeby się dobrze poznać. W związkach na odległość tym bardziej, jeszcze teraz przy pandemii covid19, gdzie nie można wyjechać do innego kraju.

Ojcze trochę racja a trochę nie..., Często jest tak że ludzie żyją ze sobą blisko to jest widują się codzień, a ich spotkania to trochę rozmowy dużo całowania, I też często jest tak że ludzie żyją na odległość widzą się co te 2 tygodnie ale codziennie przez telefon rozmawiają przynajmniej godzinę i w ten sposób wymieniają więcej informacji i wiedzy o sobie niż pary z 1 przykładu, Może i kiedyś było to bez dzisiejszej komunikacji trudniejsze, ale bycie razem to nie tylko musi być kontakt fizyczny (oczywiście w dobrym znaczeniu), Swoją drogą to temat rzeka, pozdrawiam.

Jestem ciekawa, jak reagują partnerzy osób, które zdecydowały, że nie chcą mieszkać razem przed ślubem - ostatnio sama podjęłam taką decyzję i spotkała się ona z dużym niezrozumieniem - do tego stopnia, że bardzo prawdopodobne jest, że związek się rozpadnie. Jakie są Wasze doświadczenia?

Łatwo powiedzieć trudniej zrealizować

Ciężko jednak z tym brakiem współżycia

"Cnota to kopalnia złota." J.I. Sztaudynger.

A kiedy seria dla malzenstw? Mieszkanie po slubie z rodzicami/tesciami jest dopiero wyzwaniem...

o. Adamie pierwszym, który uważał,że cnota leż po miedzy skrajnościami był nie św. Tomasz z Akwinu lecz Arystoteles. Wiec już z filozofii starożytnej Grecji. Św. Tomasz cierpiał i rozwiał naukę Arystotelesa.

uwielbiam ojca Adama 💜

Klikłam "lubię to" ale cudowny związek między ludźmi nie istnieje w tym świecie... z 30 lat temu wziąć rozwód to był wstyd... trzeba było być razem bo przeciez dzieci sa....dziewczyna w wieku 25 lat to już dawno Stara Panna była... ale teraz wszystko się pozmienialo... czy na dobre czy na gorsze to juz każdy ma inne zdanie... teraz jak cos nam nie pasuje to czlowiek zawija sie i odchodzi...nie istotne czy jest sie ze soba 2-5-10 lat...sakrament czy wspolne dzieci juz tez nie robią na nas wrażenia jakieś wyrzuty człowiek zawsze ma czy to względem rodziny czy Boga...coś się kończy coś się zaczyna...

Co zrobić jak mój konkubent nie chce się ode mnie wyprowadzić i nie rozumie, że z nim zerwałam?

Ojcze Adamie, a ja mam inne pytanie. Co z mieszkaniem razem tylko i wyłącznie na jakis wyjazdach, powiedzmy jak jedziemy razem na wakacje na tydzień, bądż z grupą przyjaciół i wtedy można spać razem w łóżku, czy też nie i nie mówie tutaj o seksie, tylko po prostu spaniu, bo wiele osób ma podzielone zdanie na ten temat. Radość i Pokój :)

Ja sie rozwiodlam po 10 latach malzenstwa. Teraz jestem w nowym zwiazku w koncu szczesliwa. Oczywiscie wg kosciola bladze i grzesze.... czas pokaze czy dobrze robie. Jestem po 30 i to moje ostatnie lata na zalozenie rodziny. Nie wiem czemu kosciol ciagle zakazuje i straszy pieklem. Staram sie zyc nie krzywdzac nikogo.... a tu ciagle widze machanie palcem: 'nie wolno tak robic'. Dla mnie kosciol nie powinien mieszac sie w zwiazki partnerskie. Sam celibat jest nie naturalny i sluzy wzbogacaniu sie kosciola, aby nie utrzymywal rodzin ksiezy. Kosciol nie jest najlepszy w sprawach seksualnych... stad tyle skandali, zakazow, nakazow...

Trochę się nie zgadzam z kwestią mieszkania razem, bo z mojego otoczenia, nie rozpadały się małżeństwa w ogóle mimo mieszkania razem wcześniej rok czy dwa. Te sytuacje o których mówi Adam wydaję mi się, że dotyczy osób, którzy są razem ze sobą bo są i być może nie rozkwitło nic między nimi. Jak dla mnie mieszkanie razem przed ślubem to najlepszy sposób aby kogoś poznać tak naprawdę. To, że coś wychodzi złego w kimś po ślubie to mieszkanie razem nie ma na to wpływu, równie dobrze bez tego mieszkania razem może coś takiego wyjść. No chyba, że Pan Adam mówi o sytuacji "ej kochamy się, jesteśmy razem już 5 miesięcy, w sumie zamieszkajmy razem" - okej wtedy się zgadzam, nie ma tej przestrzeni, ale myślę, że jeśli związek trwa już trochę to nie ma żadnych przeciwwskazań do mieszkania razem ;) Wszystko siedzi w naszej psychice i tyle ;) Pozdrawiam wszystkich, upalnie dzisiaj :P

A jeżeli pracuję 100 km od niego ale na weekendy zjeżdżam to nadal jest to złe?

Kochanie chce się z tobą ożenić więc się wyprowadzam

[Q&A] Super odcinek. Jednak Ojcze, mam jedno pytanie. Co jeśli para jest ze sobą już dłuższy czas - 7 lat. Oboje są jeszcze młodzi, dziewczyna ma 22 lata, chłopak starszy prawie 10 lat. Mają też niemal 3letnie dziecko. Ale są tylko parą, nie małżeństwem. Nie kwapią się by brać ślub. Dziewczyna wręcz nie chce tego, męczy się w tym związku. Powiedz mi proszę Ojcze, czy to powinno wyglądać tak, że oni mają się już męczyć ze sobą przez całe życie? Ze względu na dziecko? W między czasie zdradzać się, flirtować z innymi? Nie wiem co mam myśleć... proszę o radę.

A można na przykład wyjechać na wakacje na 2 tygodnie z chłopakiem i mieszkać z nim przez ten czas?

Interesujące, niemniej jednak spodziewałem się nieco innego argumentu przeciwko przedmałżeńskiemu mieszkaniu razem. Moim zdaniem tylko wtedy można się naprawdę dobrze poznać. Argument, że niejako "sakrament" małżeński i wartość tego, co może nastąpić po nim (wspólne zamieszkanie) jest umniejszone, nie do końca mnie przekonuje. Wtedy to jest przypieczętowanie wejście na 100% we wspólne życie, czyż nie?

Czy będą napisy w języku angielskim? Jestem w związku z obcokrajowcem i już od dawna szukałam nauki kościoła, która będzie przedstawiona w tak dostępny i dający do myślenia sposób dla osób, które nie zawsze są czy były bliskie Boga.

Dla ludzi na duże odległości - nie lepiej byłoby najpierw pojechać razem na wakacje na 2 tygodnie i jeśli po tych 2 tygodniach nadal będą ze sobą i czar tęsknoty nie będzie im oczu przesłaniał, wtedy podjąć decyzję?

Kościół mówi trochę tak jak w filozofii Chińskiej, by znaleźć złoty środek. Dziękuje za kolejną naukę :D

💞

Ojcze Adamie mam pytanie, które teraz mnie trochę trapi: A jak to jest ze wspólnym mieszkaniem wśród studentów? Gdy grupa przyjaciół, chłopaków i dziewczyn nietworzących żadnych związków (po prostu przyjaciół), przeprowadza się do dużego miasta i postanawiają wynająć coś razem. Jak Ojciec widzi taką sytuację? Z góry dziękuję za odpowiedź :)

A inne powody ?

Ja się ostatnio dowiedziałam, że nie mieszkanie ze sobą to patologia i "dysfunkcyjność".

Exceptio probat regulam (łac.)Wyjątek potwierdza regułę

Ojcze, mam pytanie w temacie balladowo-romansowej serii. Czy mógłby Ojciec powiedzieć kiedyś przy jakiejś okazji o dawaniu kosza? Jak to zrobić, żeby nikogo nie zranić, ale żeby było dobrze? Daje Ojciec tyle (naprawdę mądrych) porad na związkowe tematy, tego nie mogę nigdzie znaleźć (a to ważna sprawa). Bardzo proszę o jakieś słowo o tym! Dziękuję z góry.

A co Ojciec ma do powiedzenia o unikaniu związków, gdyż są zagrożeniem dla "bycia sobą"? Co gdy idea "zdobywania kogoś" i "bycia zdobywanym" jawi się jako jedno wielkie oszukiwanie drugiego człowieka, byleby mu się przypodobać? Co gdy uprawianie"matrymonialnego marketingu" kogoś mierzi, a dzisiaj to "standard" przy poznawaniu się?

Jak ludzie się naprawdę kochają to nie ma to znaczenia przed ślubem czy po

Mam do Ojca pytanie: Jeżeli jestem w 1 klasie liceum i byłbym z dziewczyna która jest oddalona ode mnie 500 km i byśmy się spotykali 1 albo 2 razy w miesiącu przez 2 lata a potem przeprowadziłbym się do jej miasta, to czy to tez jest skrajność czy to ma sens? jesteśmy obaj bardzo wierzącY, proszę Ojca o odpowiedz i pomoc. POZDRAWIAM

Nie trzeba sie testowac, od pasa w dol zawsze pasuje

My tzn ja i mój chłopak jesteśmy w związku na odległość i aktualnie studiuję w Nowym Targu. Jesteśmy już ze sobą 5 lat jednakże należy ten okres podzielić tak naprawdę przez pół albo i jeszcze więcej bo tak serio jeszcze się nie poznaliśmy. Mój chłopak mieszka i pracuje w Warszawie i mam w związku z tym duży dylemat, czy powinnam pierwsza przeprowadzać się? Nie chcę by była taka sytuacja, że to ja bardziej staram się o ten związek niż mój chłopak i chcę zrobić tak jak ojciec mówił, żeby to dobro było po środku.

wpadam tu na kanał od czasu do czasu,kiedy zaciekawia mnie pewne tematy,pytanie czysto płynące z ciekawości mam,czy ojciec Adam ma żone,rodzine czy funkcjonuje jak ksiądz i drugie,czy O.Adam mieszka troche w Pl troche w USA.?tak tylko pytam,żadnych złośliwosci nie kieruje do nikogo☺

Nie związek, a małżeństwo ! To po 1. Wychodzi teraz na to, że najlepiej szukać 2 domy dalej.... Ja proponuje jeszcze coś, najpierw należy spr czy ta dziewczyna potrafi gotować. Taką, która nie potrafi można zaraz zapoznać z kolegą.

"tysiące razy", "prawie zawsze", "widziałem na przykładzie wielu małżeństwo", "98% gwarancji". No to z takimi argumentami od specjalisty od związku w osobie celibatariusza ja się czuję przekonany, że mój związek jest z przyzwyczajenia tylko dlatego, że mamy fajniejsze powody do wydawania pieniędzy niż wesele. xD

A skąd ojciec wie tyle o związkach? W ilu był?

te słowo mi się mocno zacina ... chyba illuminaci ...

kurde przez ten filmik nie mogłam spać całą noc taka mi Ojciec Redaktor ^^ zrobił miazgę z mózgu bo z jednej strony w stu procentach się zgadzam z tym podejsciem a z drugiej jestem mega wkurzona bo mieszkam ze swoim mężem/sakramentalniejeszcze NIE-mężem i naszym dzieckiem i co mam iść się wyspowiadac z najlepszej rzeczy jaka mnie spotkała w życiu i się wyprowadzić do czasu ślubu ^^? ^^oczywiście wiem że przesadzam ;) fajny odcinek dobry przekaz ale aż mnie swędzi ze złości ;)

Filozofia Złotego Środka powstała już w starożytnej Grecji, zatem to nie Kościół wymyślił takie podejście do życia.