KURDE NO, dzwoneczek się zepsuł i nie dostaję powiadomień :/ Już drugi raz nie jestem pierwszy u najpiękniejszego jutubera :( Mam nadzieję, że w waszych sercach zawsze jestem pierwszy. Pozdrawiam

szybkooooo ! póki nie ma Filipa :) dziś JA pozdrawiam najprzystojniejszego youtubera !! :)

Dobrze spędzone 9 minut. Krótki, ale treściwy film. Trochę jak "Martwe Dusze" N. Gogola. Maksimum treści bez zbędnego lania wody. Jak zwykle interesujące przemyślenia. Pozdrawiam z Poznania.

Dziesięć minut po premierze, a filipka jeszcze nie ma?

Miałam ochotę przeczytać tę książkę, ale po Twojej recenzji, przeszło mi.

Dotychczas słyszałam same "ochy i achy" o "Bezmatku"., dlatego Twoja opinia bardzo mnie zaintrygowała. Na szczęście książka ta zmierza do mnie w paczce i już jutro-pojutrze będę mogłą się za nią zabrać :).

Książka mnie nie skusiła, ale i tak milusio posłuchać:)

Ale serce mnie zabolało jak zobaczyłam zgięte rogi 😩

Głęboko wierzę, że każde dzieło literackie (a może każde dzieło w ogóle) jest w jakimś sense autobiograficzne. Tylko nasycenie tej autobiograficzności jest różne. Myślę, że inaczej pisać się nie da.

Świetny odcinek, jak zawsze :)

Laudacja 💛

Miałam przy lekturze mieszane uczucia, forma trochę za bardzo przypominała mi Dziennik Żałobny Barthesa, żeby spojrzeć na to jak na coś świeżego, a jednak było nieco szczerzej i fizyczniej niż u Barthesa i tym się obroniło. No i kurcze, trochę trudno podejść do tego na chłodno jeśli czyta się przez własną relację, własne lęki itd.

Cześć sory wiem, że nie na temat, ale polecam wszystkim album Phoebe Bridgers Punisher

Okropnie zmęczyłam się tą książką. Niby tylko 90 stron (e-book na Legimi), ale miałam wrażenie, że ma 300, jak nie więcej. Gdybym przeczytała tylko10 pierwszych i 10 ostatnich stron, w sumie nic bym nie straciła. A szkoda.

Brawo. Choć zabrakło mi jednak kropki nad "i". Bo to jest zła książka, a jej siłą jest osoba autorki i temat, który trudno skrytykować, no bo ktoś cierpi, a to ważne. Jednak gdyby ktokolwiek "z ulicy" przyniósł taką książkę nie mógłby liczyć na zainteresowanie wydawcy. Lapidarność jest wskazana, ale można zachować lapidarność, przy jednoczesnym epickim rozmachu (np. Myśliwski), Tutaj ani język, który jest poprawny, ani poziom refleksji, który w wielu miejscach ociera się o banał nieprzystający filozofce, ani psychologia, która w jakimś sensie ślizga się po powierzchni po prostu nie zachwyca. I do tego "bebechy". Znów odwołam się do Myśliwskiego, który słusznie zauważa, że codzienność, nasze doświadczenia stanowią tkankę, punkt wyjścia do głębszej uniwersalnej refleksji. Powiem brutalnie, we współczesnym egoistycznym świecie, ludzi może mało obchodzić, co czuje autorka po stracie matki. Nawet, gdybym był w podobnej sytuacji, to zawsze jest to doświadczenie indywidualne, inne. I mój zarzut największy wobec tej książki - nieumiejętność przetworzenia własnej historii, własnego doświadczenia na pewien uniwersalny przekaz. Pyta Pan, co pozostanie po tej książce? Moim zdaniem nic. Tak jak niewiele pozostało (choć może więcej niż po "Bezmatek") po sarmackich zapiskach prowadzonych w różnych dworkach w czasach baroku. Jak zuniwersalizować cierpienie, stratę pokazał... Jan Kochanowski. I jest tam wszystko, ból, cierpienie, ale i kunszt literacki, głęboka refleksja i coś, co pozostaje na dłużej. A ponieważ przez ostatnie tygodnie byłem w szpitalu (covid) to nawet nie wiedziałem, że Mira Marcinów dostała "PP". Mocno na wyrost, moim zdaniem.

hej , a Sigrig Nunez czytałeś, coś niesamowitego ta Pani wyprawia, polecam. Póki co wydawnictwo Pauza wydało 2 książki tej autorki .

Bardzo podobne są "Pieśni bełkotu" Mortiera, w której autor opisuje zmagania jego matki z chorobą Alzheimera. Konstrukcja książki jest bardzo podobna, bo też dostajemy kilka zdań, jakieś urywki, fragmenty, przemyślenia na jednej stronie. Natomiast mam wrażenie, że nie jest aż tak surowa jak "Bezmatek" i trochę "cieplejsza" w odbiorze. Autor opisuje początki choroby, okres trwania, no i żałobę. Chyba jednak przez sposób pisania, ta książka bardziej do mnie trafiła niż "Bezmatek" - wydała mi się bardziej ludzka, ale ciężko mówić o czymś takim, kiedy wiemy, jaki temat porusza, o czym opowiada i że jest to bardzo osobista książka autora.

W tej żałobie po drugiej osobie faktycznie chyba jest coś udawanego. Można to odnieść do wielu sytuacji, gdy np. mamy do czynienia z czymś dla nas nowym i trudnym. Od razu jakoś człowiek sięga po książki z danej dziedziny lub przeszukuje internet by dowiedzieć się co powinno się zrobić. Sama zauważyłam wiele takich zachowań, nawet w kwestiach bardzo codziennych. Kończyło się na tym, że ciężko było mi po prostu przeczytać książkę bez uprzedniego sprawdzenia recenzji, biografii autora i licznych interpretacji. Człowiek jakoś czuje się pewniej jak dostanie schemat działania, łatwiej jest wiedzieć co i jak. Strasznie to zgubne i w niektórych sytuacjach wręcz niezdrowe. Kończy się na tym, że mało w naszym postępowaniu naturalności i autentyczności, a to co odbieramy podważamy, bo ile w tym naszej perspektywy, a ile cudzej?

Na psychologii uczymy się o etapach przeżywania żałoby (nie tylko - chwała Absolutowi! - w ujęciu psychoanalitycznym). I z jednej strony mogę się zgodzić z takim przypuszczeniem czerpania wzorców przeżywania żałoby i obawą o utratę w tym wszystki autentyczności, a z drugiej strony właśnie te modele, wzory społeczne i kultura i sztuka, które za nimi stoją dają takie poczucie wspólnotowości przeżycia, a świadomość tego może być pocieszająca. Ale by w tym wszystkim był autentyzm i miejsce na nasze osobiste emocje, potrzebujemy giętkości tych modeli, plastycznego traktowania i wielu głosów na temat, wielu narracji, a przynajmniej tej świadomości, że "można po swojemu".

Nasuwa mi się taka krótka refleksja, że żałoba, to głównie myśl o bezwzględności przemijania i niemożność zrozumienia, że ktoś był i zniknął, jakby był złudzeniem. Sądzę, że wiedza psychologiczna niewiele zmienia.

Jacku, jaki to zegarek?

Gdzie jest filipek?

Czytałeś książki wszystkich nominowanych do Paszportów Polityki? Jeśli tak, co o nich sądzisz? A jeśli nie, planujesz przeczytać, czy szkoda Ci czasu?:)))

Kiedy ten Laszlo? no chyba,ze czekasz i zaserwujesz pare ksiazke ;)

To za dużo😌

Pani Mira Marcinów ma lekkie pióro (tak to chyba się określa). O swoich trudnych relacjach z mamą (a potem o jej umieraniu) pisze tak, że łatwo i przyjemnie się to czyta. Moja koleżanka, która poleciła mi tę książkę, uważa, że ta lektura trochę pomogła się jej odnaleźć po podobnej stracie. Ludziom pomaga, gdy wiedzą, że nie są sami ze swoimi strachami emocjonalnymi, że podobne historie zdarzają się też innym.

Czy znacie jakieś wartościowe książki z ostatnich lat nagrodzone paszportem polityki? Szkoda na nie czasu.

aha. Czyli wychodzi na to, że to jednak taka Rupi Kaur w tematyce cmentarnej.

Adoruje Cie, aczkolwiek ten film jest bardzo pogrzebowy pod wzgledem wizualnym i tresci.

witam, spoko kanał. łączysz w sobie pretensjonalizm lekko nadętego studenta polonistyki z prawdziwym pasjonatem-bibliofilem :) fajnie jest Cie posłuchać, choć pare razy miałem silne wrażenie, że wpadasz w pułapkę własnej wydumanej elokwencji, gdzie budowane przez Ciebie z ogromnym namysłem zdanie wielokrotnie złożone rozpada się (nomen omen) pod naporem niezbyt lotnej myśli końcowej (nie martw się, rzadko to się zdarza :) ). fajnie jakbyś na przemian podrzucał jakieś nowości, mniej znane pozycje wraz z klasykami typu "Blaszany bębenek" czy "Sto lat samotności" :) pozdrawiam :)

wczoraj ją skończyłam, zachęcona "ochami i achami" innych młodych booktuberów.... i chyba tu pies jest pogrzebany...MŁODYCH (nie ubliżam, chodzi mi o to, że bardzo młodzi ludzie, mieszkający jeszcze z rodzicami mają średnie wyobrażenie o tym, jak wygląda życie człowieka USAMODZIELNIONEGO, albo mamy co raz więcej ludzi uzależnionych od rodziców) .... ja mam lat 39 - od 15 lat mam własne życie, rodzinę i dzieci, i w tej książce nie dostrzegłam niczego wzruszającego, niczego wstrząsającego....zwykła psychoteriapia dziewczyny, córki, która po pierwsze była współuzależniona od matki alkoholiczki, a po drugie zapomniała w odpowiednim momencie swojego życia odciąć pępowinę.... powinna to zrobić dawno temu.... to było słabe, rozczarowujące i w ogóle ostatnio przestaję wierzyć w nominowane, nagradzane książki... Jestem brutalna, wiem, ale ta książka dla mnie ukazała jak bardzo niedojrzała jest autorka, jak bardzo nie dorosła....oj to było słabe....