Bazı geceler karanlığın uçsuz bucaksızlığında kaybolur gideriz. Kafamızdaki sesler yükseldikçe yükselir, görmezden gelemeyeceğimiz bir hal alır. Birkaç gün önce ben de kaybolduğumu hissettim. Gecenin karanlığında yolumu şaşırdım. Hislerim doldu taştı. Seslerse kulaklarımı delip geçecek kadar yükseldi. Ne yapacağımı bilemedim. Yüzümden aşağıya süzülen birkaç damlayı farkettim. O gece bardağı taşıran son damlanın damladığını hissettim. Ama dostlarım, bazı gecelerin tam olarak da böyle geçmesi gereklidir. Kaybolmadan, yolunuzu bulamazsınız çünkü. Hayat, kaybolup yeni yollar bulma serüvenidir bir yandan da. Kaybolduğunuzda korkmayın. Karanlıkta didinip kendinizi de yormayın. Bırakın güneş doğsun. Gün ışığında her şey göze daha farklı gelir çünkü. Nereden bileceksiniz sizi korkutan gölgelerin, sabahın ışığında yalnızca vesveselere dönüşüp dönüşmeyeceğini? O karanlık geceler olmasa, aydınlık sabahların kıymetini bilemeyiz. Gece çok korktum, ama sabah olduğunda bir şey söküp çıkardı o korkuyu göğsümden. Aldı uzaklara fırlattı. Bu sebepten, karanlıkta hissettiklerinizin gözünüzü boyayıp sizi korkutmasına aldırmayın. Çünkü o gecelerin üstesinden gelebilecek güce sahipsiniz.
//
Filmler; Her, The Double Life of Veronique
Dergime, markama ve diğer işlerime ulaşmak için; linktr.ee/pete...
Program; Adobe Sony Vegas Pro 15 ve Premiere Pro CS6 kullanıyorum
Instagram; @caglasudekarahan
//
Bu gece sessiz, bu gece derin,
Bizimle oturan tüm ruhlar bizimle beraber korkar
Bu gece tuhaf, bu gece karanlık
Bizimle oturan tüm ruhlar bizimle beraber korkar
Sabah olsun bak, açarız perdeleri
Bizi korkutan gölgeler yavaş yavaş kaybolur gider
Sabah olsun bak, açarız perdeleri
Bizi korkutan o sesler yavaş yavaş susar ve biter