Vaktiniz değerliyse 7. dakikadan başlayın. Bu videoyu izliyorsanız ilk 7 dakikada söylediklerini zaten biliyorsunuz.

Herkes evlenip anne baba olmamalı..

Hocam Allah aşkına karı koca işbirliği yapabilse, konuşup anlaşabilse zaten boşanmazlar.Bizim memlekette insanlar boşanırken kanlı bıçaklı oluyor, çocuk arada pres olup gidiyor....

Allah razi olsun bu zor durumda, bosama sürecten gecen insanlari aydinlattiginiz icin. Bosanma kararini alan benim, ama cocuklarimin babasi bu bosanmayi kabul etmedigi icin, cocuklara yanlis konusmalariyla zarar veriyor, Ben cocuklarimi toparlamaya calisiyorum, ama cocuklarim babalariyla vakit gecirdikten sonra kendilerini toparlayamiyorum. 😥

Hocam çocuklara da izleyebileceğimiz ve bu süreçte onlara da pencere açacak ve alımlarındaki genel sorulara yanıt bulacakları bir video hazırlamanız beni çok mutlu edecektir. Teşekkür ederim

Çok zor bir süreç .Olan çocuklara oluyor .Zehirli bir evlilikten çocuklarda zehirleniyor .Buna rağmen çocuklar anne babasından ayrı kalmaktan korkuyor bilinmezlikten kormak bu aşamada uzman desteği almak çocukları bu yeni duruma hazırlamak bir nebze durumu kabullenmeye yardımcı olabilir.Keşke çocuk yapmadan önce en az iki yıl eşler birbirini tanıyabilecek donanımda olsalar.Ne yazık ki ben mesleğim icabı bu donanımda görünsemde kişiliğim bağımlı şemalar içerdiğinden bunu şimdi idrak ediyorum algılamam yıllarımı aldı.İyiki sizlere rastladım .Bu yaştan sonra .......

Hayatim annem babami sevsin uzerine gbi geçti. Smdi ayrılar,kendime yeni bir dusen kurmaya çalışıyorum. Snra nolur bilmiyorum ama bazen evlilikten nefret durumuna gliyorum.

Her kelimenin sonunda anlatıyor olacağım, devamını izle konuyu anlat

Bu adamın psikilojik sorunlari yoksa bende birsey bilmiyorum. Bosuna izlemeyin flash tv reklamlari gibi video.

Hocam 8 yıldır ilaç tedavisi görüyorum. Doktorum psikiyatrist ve farmakolog. Doktorumu değiştirmeyi veya psikoterapi dahi almayı düşünüyorum. Yaşım 28 erkeğim. 8 yıl önce 3-4 ay kadar içime kapandım tadım tuzum kaçtı sanırım depresyona girdim ve evde uzanırken baygınlık hissi geldi. Daha önce hiç baygınlık hissi gelmediği için korktum ve o an bir kalp çarpıntısı ile "Anne ambulans çagır, kalp krizi geçiriyorum" dedim ve psikiyatrik hikayem başladı. İki üç gün o kardiyoloji senin bu nöroloji benim dolaştıktan. Birşey çıkmadı. "Panik atak, psikiyatrye gidin" dediler. Devlet hastanesine gittim. Doktor Paxil ve cedrina verdi. 30 gün sonraya randevu vermişti ama her sabah gözümü açtığım anda huzursuzluk ve çarpıntı başlıyordu. İki hafta içinde 4 kere psikiyatri acile gittim. Bir keresinde xanax verdiler. Çok iyi geldi. Ve iki haftanın sonunda dayanamadım tekrar aynı doktora gittim. Durumumu doktora belirttim bana "Ömür boyu kendi kendine telkin vereceksin" dedi. "Yaygın Anksiyete Bozukluğu ve depresyon" dedi. Hatta "Senin durumun beni aşar, eğitim araştırma hastahanesine" git dedi. Ruh halimi iyice beter etti. Dört beş tane de farklı ilaç verdi. Bir hafta da o ilaçları denedim. Ama huzursuzluğum iyice arttı. Yatamaz hale geldim. İntihar etmeyi bin kere düşünür hale geldim. Aşağı yukarı 25 gün sonra başka hastaheneye gittim ilk doktorun verdiği ilaçları da götürdüm. Yeni doktor eski ilaçları attırdı. Paxil'in yanına rexapin verdi geçici süreliğine de diazem verdi. "Iyileşecekmiyim" diye sorduğumda da "iyileşeceksin" dedi. Zaten o esnada %50 iyileştim. Verdiği diazem, xanax gibi fazla rahatlatmadı, rexapin biraz uyumama yardımcı oldu. Huzursuzluğum doktorun "iyileşeceksin" dediğinde azaldığı kadar azaldı. Halen %70 engelli gibiydim. 2 ay da böyle geçtikten sonra özel muayenehaneye gittim. Bu doktor bana 75lik efexor 2x25lik laroxyl verdi paksili bıraktırdı. 3gün sonra telefonla muayenehaneyi aradım "dayanamıyorum ciddi ciddi intihar edeceğim artık." dedim. Yanına çağırdı, efexoru 150'lik al dedi. İki hafta da ya hastahane yat ya da evde kontol altında ol dedi. (İntihar etmeyeyim diye, sonuçta adam beni 3 gündür tanıyordu) Özel muayeneye gittiğim halde ilaçlarımı yazdırayım diye utanmadan 2. doktoruma gittim. Ona da intihar düşüncelerimi anlattım. "Efexor vermiş, anksiyeten azalmış depresyonun ön plana çıkmış." Dedi. Herneyse ben efexor, laroxyl, rexapin ile birbuçuk/iki sene sonra %99 iyileştim. İlaçlarımın dozları 4te1e düştü. Doktor "Kontrole altı ay sonra gel"dedi. Ben de iyileştim artık diye bu süre zarfında ilaçları midem bulana bulana kendi kendime bıraktım. 6 ay sonrada kontrole gitmedim. Kilo vermeye başladım. 2 ayda 105 kilodan 85 kiloya düştüm. Sonra hiç yemek yememeye başladım. Bir filmin finalinde etkilendim ve panik atak oldum. Sinirli ve tahammülsüz olmaya başladım. Uyku düzenim tamamen bozuldu. Sabahlayıp öğlen yatar oldum. Hastalığım tekrar nüksetmeye başlıyordu. Fakat bunları daha önce yaşamıştım ve kendi kendime "Bak panik oluyorum. Çarpıntı, denge kaybı oluyor ama kalp krizi veya beyin kanaması geçirmiyorum. Ben iyiyim bunları atlattım yine atlatırım." diyordum kendi kendime. Keşke kendime telkin vermek yerine ilaçları bırakmasaydım keşke kontrole gitseydim. Keşke... Depresyona tekrar girdiğim belliydi. LAKİN BU SEFER PANİK OLUPTA KARDIYOLOJİYE GITMETİ DÜŞÜNMÜYOR BAŞKA ŞEYLER HİSSEDİYORDUM.. -Bir gece aynadan kendime bakma isteği geldi, elime koluma bakıp "Bu ben miyim?" demeye başladım. -Bilgisayarlardaki savaş oyunlarında idaresini yaptığımız askerin kolunu ve elindeki silahı görürüz ya o şekilde kendi ellerimizi gördüğümüzü fark ettim. -Dünyaya gözlerimle bakıyormuşum gibi değil de bir bilgisayar ekranına bakıyormuşum gibi dünyaya bakmaya başladım. -İç sesimi(halusunasyon değil)duymak istemiyordum. "O bardağı sıcakken tutma." Diyen düşünce yeteneğimin bile durmasını istiyordum. "En sonunda içimden büyük bir kesinlikle "intihar etme zorunluluğu hissi" geldi. HAYIR dedim... Kalktım altı yedi tane peşpeşe sigara yaktım. O sırada beynimden aşağı bir elektiriklenme oldu sanki atomlarımdan elektronlar boşaldı. O Andan sonra yıllar önceki İlk baştaki huzursuzluğum gibi huzursuzluk geldi. Ama bu sefer iyice cinnet halindeydim. Sabahı zor ettik ve özel doktoruma gittim. O gün kapalıymış ama sağolsun bizim için geldi. Durumumu ve yeni rahatsız edici düşüncelerimi anlattım. Psikozdasın dedi. 2x5mg Rexapin ve 25lik seroqual verdi. "İki haftaya düzeleceksin" dedi. Eve gittim 1)Vucudumun içinde ruhumun sıkıştığı hissi 2)İç sesimden kaçma, düşünce yeteneğimi durdurma hissi 3)İki omzumuzun arasında sıkışmış öne doğru bakan gözlerimizle bir monitöre bakıyormuş hissi. 4)İntihar düşüncesi. 5)Bu benmiyim hissi (ben olmak, anlatılmaz bir ızdırap.) Beni rahatsız eden bu beş düşünceyi bir onu kovuyorum öbürü geliyor öbürünü kovuyorum diğeri geliyor şeklinde beynim 10saniye boş durmadan takıntılı bir şekilde hep bunları düşünüyordum. Ayrıca günde 8 paket sigara içip evin içinde dolaşacak kadar aşırı bir huzursuzluk be ve hiç uyuyamama şeklinde bir 10gün dayandıktan sonra doktara 5gün erken gittim. "Psikozun geçmiş" dedi. Aslında geçen hiçbirşey yoktu belki psikoz yanlış tanıydı ve eski antideprasan ilaçlarımı direk eski yüksek dozlarda geri verdi. Birde yarım remeron verdi. O gün antideprasan ilaçlarımı içtim. Ama son safhaya gelmiştim. Babamın iş yerinde baba yaşamak istemiyorum deyip bıçak aradım. Büyük ihtimalle bu sefer yapacaktım ama 10gün uykusuzluk, dermansızlık ve remeronun etkisiyle hayatımda ilk defa bayıldım ve o esnada son dermanımla intihar etmeyi değil de kendimi derin dondurucunun üzerine atıp uyumayı tercih ettim. Üzerime yorgan getirmişler. 24 saate yakın uyudum. Artık uyuyabiliyordum. Antideprasanları alınca bir 5 gün sonra huzursuzluğum azaldı. Bahsettiğim kötü düşüncelerim her saniye değilde dakikada bir gelmeye başladı. Onları da tavana bakıp daha çabuk unutuyordum. İki ay sonra amcam bize geldiğinde ona karşı deli gibi gözükmeyeyim diye kendime "Kendine gel Mustafa" dedim ve o andan itibaren bu monitöre bakıyormuş hissim %90 azaldı ve "tamam düzeleceğim" dedim. İki senedir %95 düzelmiş bir halim vardı. Takıntılı düşüncelerim üç ayda bir, bir dakikalığına kısacık gelip geçiyordu. Bu yazıdan 15 gün önce doktora randevum vardı gittim. "Seni iyi gördüm efexoru 75'e indiricez" dedi. Birgün 150 birgün 75lik şeklinde 150lik paketin bitene kadar devam et sonra 75mg devam et dedi. Ben bu işlemi 6 gün yaptım. Ciddi bir şekilde "BU BEN MİYİM, BEN OLMAK, MONİTÖRE BAKIYOR GİBİ HİSSETME duygularım ve bu düşünceleri takıntılı ve hayatımı olumsuz etkileyecek bir şekilde 7/24 düşünmeye tekrar başladım. Ayrıca ben günde 12saat uyurdum.17günlük sokak yasağı nedeniyle uyu uyu uykum kalmadı ve günlerim uzadı belkide ilaçlar beni 12 saat götürüyordu. Bu düşünceler depersonalizasyon, derealizasyon mudur? Psikoz mudur? Kendim de kişilik bozukluğu olduğunu da düşünüyorum. Psikoterapi hiç almadım. almalımıyım?

Offf, lafı ne uzatmış da uzatmışsın sevgili dost! "Bu videoda bunu göreceksin" diye diye !

Anneler babalar hemen es buluyor bazilerinde ona ne denmeli

Onların anlatmâsına gerek kalmadı ben o kağıdı gördüm