Bitwa pod Grunwaldem (15 lipca 1410) - Negatywna odpowiedź króla Władysława Jagiełły na krzyżackie żądania powstrzymania pomocy litewskiej dla powstania na Żmudzi wywołała w sierpniu 1409 wojnę z Zakonem. Po krótkotrwałych walkach zawarto krótki rozejm, który pozwolił obu stronom na przygotowanie się do ostatecznego starcia. Plan polski przewidywał atak na stolicę krzyżacką - Malbork. Na miejsce koncentracji wyznaczono Czerwińsk, gdzie wojska przeprawić się miały przez Wisłę.
Poza oddziałami polskimi liczącymi ok. 20 tysięcy (w tym 18 tysięcy jazdy) w wyprawie uczestniczyły wojska litewsko-ruskie liczące ok. 11,5 tysiąca (w tym 11 tysięcy jazdy) oraz posiłki tatarskie w sile 2 tysięcy. Armia pod dowództwem króla Władysława Jagiełły 9 lipca 1410 roku przekroczyła granicę krzyżacką. Po cofnięciu z przeprawy przez Drwęcę pod Kurzętnikiem Polacy obeszli źródła tej rzeki, aby 15 lipca w okolicy wsi Grunwald, Łodwigowo i Stębark natknąć się na nieprzyjaciela.