Zo herkenbaar.. Je bent met zn tweeën maar nog eenzamer dan als je alleen zou zijn geweest..

Ik was met mijn vriend een kort weekje naar Duitsland, even tussen de bedrijven door, omdat ik zulke erge examenstress had. Na 3 moeizame en langdurige opleidingen en een staaltje huichelarij waar zelfs de Examencomissie van schrok, had ik mijn eerste examen niet gehaald. Gelukkig had het niets met mijn kwaliteiten of examenwerk te maken, maar ik kon dus geen diploma uitreiking meemaken met mijn klasgenoten en moest middenin de vakantie terugkomen voor een herkansing. Not to mention, de papierwerk-rompslomp die zoiets meebrengt en het gevoel dat je krijgt als iemand zoveel moeite steekt in het verpesten van je leven. Hoedanook, mijn toenmalige vriend nam me mee naar Duitsland en ik probeerde zoveel mogelijk te genieten.Ik kon niet goed slapen, ik moest telkens overgeven en ik moest telkens huilen, maar ik hou van Duitsland, dus het was leuk. Tot we op een ochtend heel vroeg wakker werden en hij zei dat we iets bijzonders gingen doen, wat ook belangrijk was. Hij wilde het eerst niet zeggen, maar zodra ik aangekleed op het bed zat en echt wilde weten waar we nou heengingen, wilde hij het wel delen. We gingen namelijk naar Dachau, het concentratiekamp vlakbij. Ik heb de hele reis tegengestribbeld, bij de kaartjesautomaat, bij de trein, bij de straat erheen en bij de poort. Daar ben ik toen blijven zitten en heb zitten jammeren in mijn eentje. Even later kwam 'vriendlief' uit het concentratiekamp, ook jammerend, omdat het allemaal zo'n shitboel geweest was en de oorlog zo erg was. En ik; 'Ziejewel, daarom wilde ik niet gaan, waarom zijn we hier, boehoehoeeee!' Samenvattend heb ik hier de tip voor de lezer; 'Als je vriendin op het randje van een inzinking zit, vind ze een treinrit naar een concentratiekamp geen leuke verrassing.'

♡

Haal de lach weg en de traan blijft over.

Leuke griet

Mij ook over komen me partner wilde in parijs om 23u gaan slapen