Bir kere babamın benim üzerimde oluşturduğu baskıyı bir akrabama anlatmıştım ve bunun imkansız olduğunu babamın bizim ailedeki en anlayışlı en iyi baba olduğunu söylemişti. O gün babamın bizim yanımızda farklı, başkalarının yanında farklı davrandığını anladım.

Kötü anne babaya sahip olmanın tek iyi yanı sana iyi bir anne baba olmayı öğretmesidir. ✏

Narsist birine başım ağrıyor desen “Seninki de ağrı mı! Benim başım daha çok ağrıyor”der eminim.Bu derece zararlı insanlar.Sen mutluysan kendi mutsuzluğuyla seni de batağına çekiyor.

Anne Baba olmak için eğitim öğretim kursları açılmalı. Evlilik öncesi kurslar açılmalı.

Ülkenin yarısından fazlasının annesi ya da babası narsisttir ama kendimiz onlar için ‘çocuklukları kötü geçmiştir’ deyip affetmeye çalışıyoruz (kendi adıma öyle en azından)

Türkiye'de millet yaşlanınca bana baksın diye çocuk yapıyor sadece. Bu yüzden o çocuğun düşünceleri, istekleri, arzuları, hedefleri hatta üzüntüleri ve sevinçleri bile önemli değildir. Böyle ailelerde kimse de neyin var diye sormaz zaten. Bi sorunun olur, rahat batıyor derler. O yüzden hiçbir sorununu anlatamazsın kendin halletmeye çalışırsın içinde halledemezsen de kimse ilgilenmez. Bu kafayı yemiş ya deli heralde, psikolojisi bozuk derler ama kimse seni iyileştirmek için çabalamaz. Her işini kendin halletmek zorunda kalırsın güçlü ama yorgun olursun. Ben bunları yaşıyorum sanki ebeveyn benim gibi her işe koşturmak ama aynı zamanda hiçbir işe yaramıyorsun, senden bi bok olmaz diye laf yemek zorundayım. Dışarı gitsem 20 kere telefonum çalar 1 kere geç kalsam senelerce söylenir ve yaşım 30. Hiçbir zaman bi bok olmadığı halde övülen çocuklardan olamadık. Biz iyi olduk ama hep gömüldük. Konuşma hakkımız yoktu zaten. Yorum yapma, sessiz ol, sen karışma diye diye büyütüldük sonra niye özgüvenin yok diye eleştirildik. Velhasıl uzayıp gider bu liste...

Dinledikçe işte bu benim annem dedim. Babamla ben 9 yaşındayken boşandılar abim babamda ben annemde kaldım. Babam ve ailesinden dolayı çok kötü şeyler yaşamış annem hep sinir ilaçları kullanan çocuklarını stres topu gören bir kadındı. En ufak bir şeyde hep radarında ben vardım sürekli hakaret eder, bağrır aynı baban gibisin sende sözleriyle büyüdüm. 9 yaşından beri abim ve babamı hiç görmemiştim onlara hasrettim ama yanı başımdaki annemi daha çok özlüyordum, hiç görmediğim anne şevkatini. Annem 2.evliliğini yaptı 11 yaşındaydım. Evlendiği adamdan Allah razı olsun annemden daha çok anne gibiydi babamdan daha çok baba. Ama o evde beni dışlayan annem olmuştu. Kocası bana bakıyordu okul masraflarımı karşılıyordu ve bunun karşılığında ben evdeki her şeyi yapmalıydım, fikrimi söyleyemezdim, yapamam diyemezdim yıllarca çocuklarına dadılık yaptım, onlara kızamazdım, çünkü bana onların babası bakıyordu. Beni hep bu şekilde konumlandırmıştı. Sanki sokak çocuğuydum ve beni sahiplenmişlerdi onlara borçluydum. Hiç arkadaşım olmadı çünkü olamazdı arkadaşlar kötüydü. Okuldan eve bir arkadaşımla yürüsem kız erkek fark etmez o gün kıyamet günü olurdu. Sürekli okuluma gelip birde öğretmenlere ajitasyon yapardı ben ne zorluklarla büyüttüm diye. Derslerim çok çok iyi olmalıydı, hava atmalıydı çünkü herkese benim sayemde iyi diye. Yıllarca hep okulda derece öğrencisiydim istemeye istemeye, çünkü eğer kötü olursa derslerim yemek dahi yiyemezdim düzeltene kadar zehir ederdi sözleriyle. Kendimi savunmak istesem defol git babanın evine nankörsün sen sözlerini duydum hep. Babamdan daha çok nefret ettim beni annemin ellerine bıraktığı için. Kimseyle konuşamıyordum içimi dökeceğim kimse yoktu çünkü iznim yoktu buna. Başkaları varken en sevdiği evladı ben oldum hep, okuyup onu bu hayattan kurtarıcaktım,tek ümidi bendim hep böyle söylerdi. Oysa ben ondan kurtulmak için okumalıydım.Annemi bilen kişiler hep bana ne kadar şanslısın böyle eğlenceli sevecen anlayışlı annen var derlerdi. Oysa annem yalnızca başkalarına öyleydi. Birde şimdiki evliliğinden olan çocuklarına çünkü onların yanında babaları vardı ve iyi bir insandı. Bir gün birisini sevdim 18 yaşımda, ilk defa bir erkeğe nefret etmeden bakabildim. İlk defa birisiyle görüşmeye cesaret edebildim. Lise sondayım derslerim netlerim çok iyi gidiyor. Herkes hukuk kazanır gözüyle bakıyor ama ben istemiyorum ama annem bir kere hukuk dedi ya kazanmak zorundayım. Sonra sonra sevdiğim kişiyi öğrendi konuştuğumuzu ilk kez birisiyle görüşüyorum ve şimdilerin gençleri gibide değil gayet nezih şekilde. Ama anneme göre sokak kadınlarından farkım kalmadı. Bir annenin öz kızını bırak hiç bir kıza söylenmeyecek şeyleri söyledi. Gururum çok kırıldı. Saçlarımdan tutup defol babanın evine nankör dediğini hiç unutmayacağım. Telefonumu her şeyimi aldı elimden görüştürmedi hiç. Bir süre geçti ona göre benim duygularım yok unuttum gitti her şeyi, benim canım yanamaz, ben hiç kırılamam. Ağlamazdım yanında hiç gözlerim bile dolmazdı o yüzden hep duygusuz derdi. Bu yüzden belkide hiç bir zaman kalbim olduğunu bilmedi. Yks ye bir hafta kalmıştı yine bir şeyden kavga çıkarttı bağırıyor çağrıyor ben o bir hafta ne ağzıma yemek sürebildim ne uyuyabildim ve sınava o şekilde girdim. Tüm hayatımı verdiğim sınavda hiç bir eksiğim olmayan sınavda sırf o bir hafta yüzünden okuduğum hiçbir şeyi anlamadım ve sınavım berbat geçti. Sonra yine suçlu ben oldum mezuna bırakamazdım rastgele bir bölüm yazıp kaydımı yaptırdım. Ne olursa olsun gitmeliydim. Aylar sonra telefonumu vermişti telefonum açılınca erkek arkadaşım yazdı ve tekar görüşmeye başladık çünkü tutunduğum tek kişiydi. Bir gün kardeşlerim markete gitmek istediler babalarıda kartı verdi ne isterlerse al ağlamasınlar dedi. Şımarıklardı biraz bir şeye karışsam kıyameti koparırlardı. İstedikleri her şeyi aldılar babalarını arayıp tutan miktarı söyledim kartta bu kadar varmı bıraktırayımmı diye yok alsınlar dedi. 150 lira tutmuştu hiç unutmuyorum. Eve gittik annem poşete baktı fişe baktı sonra bunların hepsini sen aldın demi bunlara bı kadar para verilir mi benim kocamın parasını çok mu buldun diyip bütün poşettekileri nimet demeden üstüme üstüme attı tek tek kocasının önünde. Hiç bir şey demedim hiçbir tepki vermedim her zamanki gibi söyleyeceklerinin bitmesini bekledim. İçeri gittim arkamdan geldi ve şunu söyledi; ben şimdi dışarı çıkıyom sakinleşmeye senin yüzünden kocamlada kavga ettim arın namusun varsa ben gelene kadar bu evden gidersin. Defol git babanın evine benim kocamın seni beslicek parası yok. O kadar zoruma gitti ki boğazımda yumru oluştu. Yaptığı haksızlıklar söylediği sözler attığı dayaklar hepsi gözümde canlandı. Görüştüğüm kişiye mesaj attım şehir dışındaydı biran önce gel al beni diye o da hep derdi seni annenin yanında bırakmak istemiyorum diye. Geldi, gittik evlendik, annem dünyaları yıktı sen benim gözümün nuruydun tüm ümidimdin ben herşeyi sinirle söyledim senin kocaya gidesin varmış diye yine suçlu ben oldum yani. şimdi 20 yaşındayım evleneli 2 yıl olacak PDR 2.sınıfa geçeceğim. Eşime tek şartım benim okumama engel olmayacaksın oldu ne para ne ev hiçbir şey. Şimdi diyorum ki çektiğim bütün herşeyin mükafatı eşimmiş. Ben yaklaşık iki yıldır yemek yemek nasılmış öğrendim, doyduğumu hissettim, yüksek ses yok, saygısızlık yok, beni her adımımda destekleyen bir eşim var çok şükür. Şimdi diyorum ki annem iyiki bana onları söylemişte ben eşimi bulmuşum, zira ben artık o evde delirecektim. Şimdi görüşüyoruz keşke görüşmedik ama. Her lafında bir iğneleme hâlâ, hiç bir zaman ben bu kıza ne yaptım neler hissettirdim demedi demeyecekte, çünkğ bencil birisi. Ben kendimi yerine katıyorum bana eşim ne yaşatmış olursa olsun evliliğim ne kadar kötü olursa olsun çocuğumu bundan sorumlu tutamam, gözlerine nefretle bakamam, ben kırıldım o da kırılsın o da çeksin diyemem, zaten babası yok bir de anne sevgisinden mahrum bırakamam. Bu bir hastalık, bu bir acımasızlık. Annemden öğrendiği bir şey varsa o da nasıl bir anne olmamam gerektiği. Bu arada akıl dağlımı düşünüp kendimi onun ellerinden kurtardığım için hâlâ bana nankör diyor. Şu anda ona karşı o kadar bir şey hissetmiyorum ki önceden nefret ederdim öfke duyardım şimdi bir yabancıdan farkı yok benim için. Anne diyorum ama sırf alışkanlıktan anne olarak görmüyorum zira böyle kişiler anne olmamalı. Buraya yazdım ama inanın yaşadıklarım hissettiklerim buraya sığmaz. Ben babasızdım çünkü babam yoktu ama en çok annesizdim çünkü sevgiyi şefkati hiç hissetmedim. ( İçimdekilerin birazını bile yazmak o kadar rahatlattı ki, hep içime attım kimseyle paylaşamadım çok güzel bir duyguymuş)

Çoğunu yaşamış biri olarak söylüyorum. Insan kaç yaşına gelirse gelsin o yaşananlar unutulmuyor ,gitmiyor verdiği acı dinmiyor ....

O kadar doğru ki birebir yaşadım en çok ta roller değişmişti bizde.. küçücük bir çocukken bile evin büyüğü gibi ortamı yatıştıran annesini mutlu etmeye çalışan kendisi mutsuzsa bile mutlu görünmeye çalışan içe kapanık bir çocuk olmuştum.. dahası öfkesini bastıran sevincini heyecanını bastıran kırık dökük bir çocuk

Sen konuştukça suçluluk duygum azalıyor lütfen bizi zehirleyen anne babalarımızdan bizi biraz daha koru, konuş!

"Su küçüğün, söz büyüğün" diye diye o küçüğe hiç söz hakkı verilmediğinden bütün bunlar... yaş'a veya statüye değil, bireye saygı duyulsa keşke

Normal bir aileye sahip değilim, narsistliğin nirvanasını yapmış bir aileye sahibim, ve artık dayanılmaz bir seviyeye ulaştı kendimi çok kötü hissediyorum yoruldum bunlardan. Umarım böyle bir aileye sahip olanlar tez vakitte kurtulur ve ayrılır o aileden.

Narsist bir baba, hala çocuk gibi davranan bir anneyle erken yaşta büyük biri gibi davranmaya başladım. yaşıtlarımla aynı şeylerden hoşlanamıyorum, hata yapma lüksüm yok, sürekli mükemmel olmaya çalışıyorum ve hayatım ellerimden kayıp gidiyor gibi hissediyorum.

Tam da ailemin narsistliğiyle savaşırken bu video geldi. Bu durumdan cidden yoruldum. Videolarınız benim ruhsal halime göre geliyor. Sağ olun Beyhan Hocam.

27 sene sonra hayatımı mahveden şeyin narsist ebeveynlerim olduğunu öğrendim. Teşekkür ederim beyhan bey

ESENLİKLER DİLERİM BEYHAN KARDEŞİM. BEN 51 YAŞINDAYIM, BERLİNDE 32 YILDIR YAŞIYORUM. 6 AYLIK BEBEKLİKTEN 19 YAŞIMA KADAR PİSKOPAT ANNEANNEMİN YANINDA BÜYÜDÜM.19 YAŞIMDA ANNE VE BABAMIN YANINA GELDİM. ONLAR TAM SİZİN BAHSETTİĞİNİZ GİBİ KARDEŞLERİM HARİÇ BANA HEP NARSİSTİK VE SOĞUK DAVRANDILAR. YANLARINDA 7 SENE PİSKOLOJİK SALDIRILARLA YAŞADIM. SONRA EVLENDİM KENDİ YUVAM VE ÇOCUKLARIM OLDU. ANNEM VE BABAM BANA KARŞI TAVIRLARINDA HALA KATI VE SOĞUKLAR. KENDİMİ ÜVEY EVLAT GİBİ HİS EDİYORUM. YAKLAŞIK 10 SENEDİR PİSKOLOJİK YARDIM VE SAKİNLEŞTİRİCİ HAPLAR ALIYORUM. AMA ANNEM BABAM HALA AYNI SOĞUK VE ÇOK MESAFELİ. VARLARI YOKLARI YANLARINDA BÜYÜYEN İKİ KARDEŞİM. ANLATACAĞIM ÇOK ŞEY VAR BÖYLE ANNE VE BABALAR İÇİN AMA SİZE KISACA ÖZETLEMEK İSTEDİM. BAŞARILARINIZ DAİM OLSUN. ESENLİKLER DİLERİM.

Narsistin en önemli özelliği sadece kendi mutluluğunu önemsemesedir kendinden başkalarının hep kötü durumda olmasını ister bundan zevk duyar

Kulağa acımasız gelebilir seçemediğimiz kimselere ve şeylere fazla anlam yüklememek lazım.

Anlattıklarınız birebir babam. Erkek çocuklarına üstünlük veren narsist bir babanın kız çocuğuyum. Çocuk olan ben miyim diye bazen şaşırıyorum. Çocukluk da kötü bir şey değil aslında, bu tam karşılamaz. Beni anlamıyorsunuz diye tonlarca nutuk çeken babam, bizi anlamak için uğraşmayı aklına bile getirmiyor. Birey olduğumuzu kabul etmemekle beraber ‘tabii öyle olacak, ben babayım’ diyor. Ağzını açıyor yumuyor gözünü, her şeyi birbirine katıyor ve ardına ekliyor, ‘kılına zarar gelsin istemem, ne yapıyorsam iyiliğin için’. Etkileyici, ironik bir ifade fakat inandırıcılığı tartışılır.

Bende çok sorunlu bir anne babayla büyüdüm.herkesin ailesi öyle zannediyordum.normali buymuş gibi.nesil farkı diye yutturmaya çalıştılar.kızlarım büyüdükce ben onlar için uğraştıkca anladım.annemin babamın hiç anne baba olamadıklarını.baştan benimde çocuklarıma yanlışlarım oldu ama kendimi düzelttim.şimdi biri avukat diğeri eczacı iki mükemmel kızlarım var.herşeylerini anlatırlar.birlikte çözüm bulmaya çalışırız.hiç yargılamam eleştirmem.üç kız arkadaş gibiyiz.böyle bir anneden sonra kendimi geliştirebildiğim için kendimi kutluyorum.gençler moralinizi bozmayın çalışın meslek sahibi olun.kendi hayatınızı kurun ayrılın o evden

Evliliğimde yıllarca maddi manevi sıkıntı yaşadım, aileme en baştan anlatmaya çalıştığımda dinlemedıklerı gibi ben suçlandım hatta babamdan şiddet gördüm. Ayrılmak istiyorum dedikçe sabret diyerek zorla eve gönderildim. Ve hep beni değil eşimi dinlediler ona yardımcı oldular. Taki 16yıl sonra herkesi kandırıp eşim evi terkedene kadar😔 Sonunda anladılar ama iş işten geçmiş oldu! Giden yıllarım ve hakkımı kimse ödeyemez!

19 yaşındayım Kendi Kararlarımı Hala Alamıyorum Fırsat vermiyor babam. Kendi kararımı hedefimi hayalimi anlattığımda söylediğimde yapamazsın edemezsin diyor. Kendi fikirlerimi gerçekleştirmek istersem eğer kötü bir evlat oluyorum. Küsüyor.Ne halin varsa gör nere gidersen git diyor anlam veremiyorum çevremde hiç bunun örneği yok. Arkadaşlarım hatta benden küçük tanıdıklarımın bile kendi fikirlerine saygı duyuluyor. Yanlışta yapsalar aileleri arkalarında duruyor. Yanlış Anlaşılmasın Babamı Çok seviyorum ama babamın bu tavırları beni çok yordu bu yaşıma kadar bir çok şeyden mahrum kaldım.ALLAH Bana ve Benim Gibi dostlarıma inşallah yardım eder. İlk bakışta ufak bir sorun olarak gözükebilir ama ciddi manada belli bir yerden sonra insanı yoruyor.Resmen ot gibi yaşamaya maruz kalıyorsun.

belli bir yaştan sonra artık kendi ebeveynimiz olmak zorundayız

Annem her şeyi herkesi kontrol etmek istiyor ve onu memnun etmek için ne kadar çok uğraşırsan, o kadar memnuniyetsiz oluyor. Kırkıma kadar sırf onun dudağının kenarında belirecek çok küçük bir tebessüm kırıntısı için kendimi heba ettim. Hayatımda ne kadar çok sorumluluğum olursa olsun, çocuğumu, eşimi ikinci plana itip, hep annem yaşlı, ölmeden onu memnun edeyim dedim. Peki ne oldu. Diğer çocukları hep ondan uzak durmak için bahane bulup yanına uğramazken, ben annemi çocuğum gibi nazlandırdım. En çok aşağıladığı, herkesin içinde küçük düşürdüğü ben oldum. Yanlış yaptığımı fark edip, sınır çizmeye başladığımda tüm sülaleye hayırsız evlat gibi göstermeye çalıştı. Ama yılmadım. Hem kardeşlerime, hem akrabalara açık ve net bir şekilde kendimi ifade ettim ve tüm malipülasyonlarına rağmen anneme sınır çizme konusunda kararlı davrandım. Ne mi oldu? Şimdi hem kardeşlerim ve akrabalar, anneme karşı fedakarlıklarımı görüp takdir ediyorlar, hem de annem eskisine nazaran çok daha fazla teşekkür edip takdir ediyor, hem de onun için yaptığım fedakarlıkları sadece benim yapmak zorunda olmadığımı, istersem diğerleri gibi uzaklaşacağımı fark ettiği için artık kapris yapmıyor. Evet mükemmeliyetçi ve narsist bir ebeveyne sahip olmak çok zor. Ama hiç bir sorun çözümsüz değil. Yeterki çözüm konusunda sabırlı olalım. Allah narsist ebeveyne sahip çocukların yardımcısı olsun.

'Saygı' adı altında dayatılan birçok şeyin hayatımın en önemli dönemlerinde kendi kararlarımı almama,kendim için en doğru tercihleri yapmama engel olması beni zaten üzerken,bu video sayesinde de ebeveynlerimin narsistik yanları olduğunu fark ettim.Açık ve sade bir anlatıma sahip, farkındalık kazandıran bu video için çok teşekkürler :)

Şu dünyadaki en kötü insan bile ailenin yaptıklarından daha fazlasını yapamaz insana. Aile çok büyük şans ve biz şanssız doğanlardanız

ben çok küçükkken tuttupum günlüğü okuyup "ben annem gibi bir anne olmıcam" sözünü gören annem her gece kardeşlerim uyuduktan sonra yanıma gelir ve bana hakaretler lanetler duygu sömürüleri ve hayatımda onu sevmediğim için nasılda başarısız olabileceğimi anlatırdı sabah ise hiçbi şey olmmış gibi yaşardık ve cidden çok korkunç bir olaydı benim annem narsist ressam olacağımı söylediğim günlerdede her gece bana aynısını yaptı hayatımın en büyük travmasını yaşadığım zaman gelip bana insanlara yük oluyorsun diyen bir kadın benim annem... cidden zor ve yıpratıcı

Kesinlikle katılıyorum, babam arkadaşlarıyla veya herhangi biriyle buluştuğunda bizim başarımızla övünürken evde kıyametler koparıyordu hayatımda hiç aferin kızım dediğini duymadım hatta okul birincisi olduğum gün bile karnemi aldırtmaya yollamayıp senden bir bok olmaz diyip işe gitmişti. Bilmiyorum ister inanın ister inanmayın ben bu adamın bizi hep kıskandığını düşündüm ama iyi yönde değil kesinlikle, test kitaplarımın parasını bile vermezdi dibe çekmeye çalıştıkça ben hep üstte çıktım kendi dünyamda ama bunların hepsinin bir karşılığı olucak sadece zamanını beklesin

Bazen annem mi çocuk ben mi çocuğum anlayamiyorum sürekli kendini benimle kıyaslıyor kendi başarılarını söyleyip beni eleştiriyor, biri gelincede elgördü yapıyor

27 yaşına geldim hala kendimi sevemiyorum ve özellikle aileme anneme karşı yetersiz hissediyorum.Çünkü hep eleştirildim ve başarırsam sevileceğime inandırıldım ve hayatta hiçbir şey başaramadım

narsist anneye sahip olmak dunyanin en kotu seyi hastayim kendi corbami isittim bu videoyu izliyorum şuan

Gerçekten evlenen kadın ve erkeklere doğru ebeveyn olma dersi verilmeli hiçbir çocuk böyle şeyler yaşamak zorunda değil

Madem dünyanız ağlıyor ve hayatınız acılaştı; çalışınız, âhiretiniz dahi ağlamasın! Seni acılarından Allah’a götüren bir yol var kardeşim, bul ve yürü!...

Videoda anlatılan her şeyi bire bir yaşadım maalesef. Asosyal ve içine kapanık biri olup çıktım. Kimse bunu anlamadı, merak da etmedi. Hep dışlandım hep asagilandim

Bizim Memlekette bütün Anne Babalar böyle… bizler hasta Anne Babalarin , sagliksiz cocuklari yiz!!

babam... kardeşime ve bana her şeyi sizin için yapıyorum diyor ama davranışlarıyla neredeyse burnumuzdan getiriyor. hiç bana fikrimi sormuyor. sorduğunda da kendi fikrimi söylediğimde hemen inkar ediyor ve bana hesap soruyor. kuzenlerime olsun, arkadaşlarının çocukları olsun onlara daha babacan yaklaşırken aile içinde çok kaba oluyor. insanlarla konuşurken bizi gömüyor. eve akrabalardan birisi geldiği zaman bizi resmen hizmetçi gibi görüyor. akrabalarla bir olay yaşansa ilk suçlu biz oluyoruz. e tabi baba kendi çocuğuna sahip çıkmazsa akrabalar sahip çıkar mı? kimsenin gözünde değerimiz yok. babam hiç dönüp kendine bakmaz ama insanları eleştirmeyi çok seviyor... dahası da vardı ama ben artık yoruldum bunları yaşamaktan ve yazarken bile ağlamak istiyorum. kendileri nasıl büyütüldülerse bizi de öyle büyütmeye çalışıyorlar. neredeyse hiç arkadaşım yok ve buna gerek olmadığını söylüyorlar. bu yüzden sosyal fobim var ve insanlarla konuşurken çok zorlanıyorum. ne yapmam gerek bilmiyorum ama yine de buraya yazarak içimi dökmek istedim

Babam nasıl giyineceğime, nereye gideceğime, kiminle gezdiğime karışıyor. Beni kendi yanında 10-12 saat çalışmaya zorluyor. "Ben orada eşek gibi çalışıyorum. Siz de çalışmak zorundasınız. Senin kıyafetini, yemeğimi veriyorum" diyor. Aslında haklı ama kendime vakit ayıramıyorum. Hep iş yerindeyim. Geri kalan vakitte uyuyorum. Sonra uyanıp direkt iş yerine gidiyorum. Kitap okumaya, spora gitmeye, arkadaşlarımla buluşmaya, gezmeye vaktim yok. Ya evde doğru düzgün oturmaya bile vakit kalmıyor. Şu an 18 yaşındayım. 16 yaşımdan beri aynı şey. YKS'ye bile çalışamadım. Bunun sorumlusu olarak da beni gördü. Olsun üniversitesiz de para kazanılabilir diyorum ama kendimi geliştirebileceğim tek bir vaktim yok. En güzel yıllarım heba oluyor. Merak ettiğim bir şey var. Sizin ebeveynleriniz de böyle mi ? Eşek gibi çalıştığını söyleyip size kendinizi suçlu hissettiriyor mu ? YKS senemde ona yardım etmem gerektiğini söyledi. Ders çalış ama aynı zamanda kafede de çalış, herkes böyle yapıyor diyor. Tek kuruş para da vermiyor. Para vermesi için her gün yalvarmam gerekiyor. Bu normal mi ? Lütfen cevap verin.

Disaridan bakanlar bizi hep prenses gibi gördüler. En medeni saygili aileydik. Çünki öyle gosteriliyordu. Evdeyse şiddetin her türü.

babam aynısı.Annemi de kendine benzetti yazicak cok şey var da iste yazmaktan da yoruldum yazacak mecal kalmadi..

9 -10 yaşında farketmiştim narsist bir ebeveyn im olduğunu ne kadar bilsem de kendime inandıramıyordum bir düşününce kardeşime bana olanlar olmasını istmedim bana olanlar olmasın diye çok uğraştım herşeyde yardımcı olmaya çalıştım ailem küçük dusurdugun de kardeşimi aslında öyle olmadığını yanlış düşündüklerini söylemiştim. Ben bile o yaşta anlayabiliyorken onlar ya anlamdı yada anlamak istemediler benim kendime olan inancım ve özgüvenim 14 yaşında Beyhan beyin videoları sayesinde yerine gelmişti anlattıkları o kadar rahatlatıcı olmuştu ki özellikle yorumlar bölümü de iyi hissettirmişti kendimi yalnız hissetmemiştim benim gibi binlerce hatta milyonlarca insanlar var sorun bende değil ailemdeydi kendime de inandırmıştım. Dışarıdan bir destek alınca çok dugulanmistim (her ne kadar video da olsa) e şimdi neden doktora gitmedin diye soracak olursanız. ben içime kapanık birisi olduğum için anlatamazdım cesaret edememiştim ve yine yine aşağılayacaklardı . E peki akrabalarına neden anlatmadın diyecek olursanız onlarada anlatamazdım anlatsam bile yardımcı olmazlardı ama gıybet kısmına gelirsek onu yaparlardı aman neyse (toparlıyorum) annesi ne kadar aşağılasa küçük dusurse de üzüldüğün de yardımcı olan kendisi mutsuz Ken bile annesini güldürmeye çalışan her türlü fedakarlığı yapmaya hazır bir çocuktum ben ya bazen söylüyordum ki kim anne kim çocuk belli değil Beyhan beyin dediği gibi kendimi o yaşta o pozisyonda ebeveyn sandığım oluyordu şu hayatta başımıza ne gelirse gelsin yaşanmaya değer gülmeye eğlenmeye ve istediğin ne varsa yapmaya değer iyi hayat yaşamanız dileğiyle (bu arada anlatmadığım çok konu var da boşver in )

Kardeşim depresif bende de hem yoğun kaygı hem depresyon var. İkimizin aile hariç hiçbir ortak noktası yokken hatta birbirimizle bile konuşmazken bunun sorumlusu bile ben ilan edildim. Beni örnek aldığı için öyleymiş. Bir insan neden hiç ama hiç kendinde kusur bulmaz ufacık bile. Beyhan bey bunun hakkında bir video çeker misiniz. Onun için nefes alıyor olmamız ve başımızın üstünde bir çatı olması bizim şımarıklık yaptığımızın kanıtı. Sürekli şımarık olmakla itham ediyor ve asıl beni sinirlendiren içimde birazda olsa şımarık olmak isteyen çocuk hiç şımarık olamadığı halde bu ithamlarla suçlanıyor. Ve aslında o kadar iyi manipülasyon yapıyor ki bunu fark edemiyorsun bile. Sürekli kararlarımı kendim verdiğimi düşünürdüm o içimdeki sesin benim sesim olduğunu. Daha yeni yeni kavuruyorum o sesin benim değil onun olduğunu. Bu kendi suçluluk yükümü atmami sağladı ama içimdeki kin inanılmaz seviyelere ulaştı. Öyle ki 5 yıl önce bu hayatta en değer verdiğim kişiyi kaybettim ve son konuşmalarımızdan birinde onu çok incittim ve özür bile dileyemeden vefat etti. Bu bende çok büyük bir travma yarattı ve bu beş yıl sürekli kendime işkence etmekle geçti ben geride bırakıp yeni başlangıç yapmak istesem de bu olayı sürekli yüzüme vuruyorlardı. Öyle ki terapistim bu kadar süre yas tutmanın aslında normal olmadığını ve kendime bunu yapmamı bırakmam gerektiğini söyleyene kadar kimse bana bunu söylememişti. Söyleseler bile alakasız tartışma anında bak sen böyle böyle demiştin şeklinde yüzüme vurmaktan çekinmedi. Kendilerine olan nefret ve kinimi dile getirdiğimde bir insan ailesine bunu söyler mi gibi komik bir karşılık veriyorlar ama sormuyorlar bir insan bunlar ailesine karşı hissediyorsa o zaman bizde bir problem olabilir mi diye. Kendinde hiç kusur bulmayan manipülatif "baba" ve boynu bükük fedakar "anne". Bana bu kelimeler o kadar garip geliyor ki özellikle baba kelimesi. Küçüklükten beri bu kelimeyi kullanmıyorum ve biri baban kelimesini kullandığında garip oluyorum nasıl ya benim babam mı var oluyorum. Tiksinti duyuyorum bu kelimeden. Yazarken bile zorlanıyorum o kelime. İnsan birini bu raddeye getiriyorsa sen niye böylesin demek yerine kendine baksa keşke. Söylenecek çok şey var ama karşıya söylenecek insan yok.

Belki de ülkemizde çoğumuz bu şekilde büyüdük. Sürekli minnettar olmak,boyun eğen olmak zorunda olduğumuz bilinciyle yetiştik. Anlattığınız her bir maddeyi hayretle dinledim. Ben küçüklüğümden bu yana hep bende bir sıkıntı olduğunu ve asla yeterli olamayacağımı düşünerek büyüdüm. Son yıllarda işler öyle bir hal aldı ki birkaç kez intiharın eşiğinden döndüm. Meğerse annem ve babam sürekli o parmakla gösterip beğenmedikleri narsist kişiliklerden biriymiş. İçim o kadar hafifledi ki! Teşekkürler Beyhan Bey. 🌹

Bende onlar gibi aynı dili geliştirdim. Benden birşey talep ettikleri zaman sana bunları bunları yapmıştım diyorum mesela istediğimi yaptırmak için ben daha çok talepkar davranıyorum. Bunu etrafımdaki çoğu insana yapıyorum( narsist olan) o zaman isteklerine son vermek zorunda kalıyor. Psikolojik olarak rol yapıyorum mağduru oynuyorum çok işe yarıyor tavsiye ederim. Maalesef bu tip insanlar anlamıyor. Ne anlatırsanız anlatın yok ben öyle söylemedim yanlış anladın diyip inkâr edebiliyorlar. Ama sen onların isteklerine karşılık bende bunları bunları istiyorum dersen direk kabul etmek zorunda kalıyor müthiş taktik tavsiye ederim. Ben her sorumluluğu yüklenemem sizde karşınızdaki nasılsa yapmıyor bırak ben yapayım demeyin. Bırakın o sorumluluğu alsın mecbur bırakın yapacak başka birşey yok .

ailemiz bize nasıl saygı duyar gibi bir video gelir mi? hani bize artık saygı duymaları için ne yapmalıyız yani bizim de bir insan olduğumuzu ve insanların aynı olmadığını nasıl anlayabilir ve buna saygı duyarlar[ailemize nasıl davranalım]

Hayattaki en büyük şans iyi bir anne ve babaya denk gelmektir.

30 yaşındayım halen daha bu tür davranışlara maruz kalıyorum. Bi karar veriyorum kendi hayatımla ilgili hep olumsuzluk olmaz ben en iyisini biliyorum tepkisi alıyorum ve bu durum beni çok yoruyor..

Keşke bin tane daha beğenme tuşu olsa da bin kere daha beğenebilsem

Benim anne ve babam dünyanın en iyi anne ve babası Babam her zaman arkamda her zaman bana güveniyor ne olursa olsun söyledikleri tek kelime hiçbir şey senden daha kıymetli değil.....

Öyle net anlattınız ki çok yakınımdan birisi baba çocuğuna bu dediklerinizi uyguluyor malesef ve annesinin verdiği tepki şöyle; benim çocuğum böyle yetiştiği için çok güçlü olacak.

Beyhan hocam, narsist anne babadan kendimizi nasıl koruyabiliriz... Bunu da bir video da anlatabilir misiniz ..

Hocam anlattığınız tüm detaylar daha şiddetli haliyle kendi ailemde var olan özellikleri barındırıyor.. yüreğinize sağlık şu an kendimi o kadar aydınlanmış hissediyorum ki bu videoyu her gün dinleyip rahatlamak istiyorum. Allah sizden razı olsun. Başarılarınız daim olsun değerli hocam. Sizi severek izliyor ve anlattıklarınızı uyguluyorum. Paylaştığınız her detay bizler için paha biçilmez birer bilgi.. rabbm sizden razı olsun gerçekten. SAGLICAKLA KALIN..Dualarımız sizinle...🌹🌹🌹🙇‍♀️🙇‍♀️🙇‍♀️

Neredeyse hepsinden bolca vardı hayatımda ama çok aşırı (psikolojik şiddet) diyebileceğim noktalara ulaşmadı sanırım. Ancak maalesef benimle aynı muameleye maruz kalan insanların, şimdi kendi çocuklarına da aynı sıkı yönetimi uyguladıklarını düşünüyorum. O çocuklara yardım edemediğim için çok üzülüyorum.

Önce aile dostumuz olarak evimize giren bir aile. Anne-baba ve iki çocuk. Baba figürü dışardan çok şefkatli ve gördüğü nerdeyse bütün çocuklara anaç rolüne bürünen bir dede figürü gibi davranıyordu.O kadar terbiyeli, yüzleri gülen bir aile figürüydü gördüğümüz ilk manzara. Başlarda da oğullarıyla benim aramı yapıp evlilik yoluna girmemiz için uğraştılar. Ben , iyice tanıyıp gözlemeden öyle bir ilişkiyi kabul etmeyeceğimi söylediğimde 20 yaşındaydım. Sonrasında karısının anlattıkları ve bizim tanık olduğumuz olaylarla resmen kanımız dondu. Ciddi ev içi şiddet ,kendi çocuklarını ne çeşit baskılarla büyütüp sinir hastası ettiği vs. Ancak açığa çıkan o akıl almaz hastalıklı durumlarına ragmen beni bir süre ikna etmek için uğraşmaya devam ettiler ben de hiç bir zaman kabul etmedim.Yıllardır da görüşmüyoruz artık, arkadaş toplantıları, cenaze vs dışında.

Bilgilendirici video için teşekkürler. Bunları bizimle paylaştığınız için de ayrıca teşekkür ederim.

5 kardeşin en küçüğüyüm. Seni yaşlanınca bize bakman için doğurduk cümleleriyle büyüdüm. Yaptığım her şey için her zaman eleştirildim. Annemi babası okutmadığı için içinde kalmış bu yüzden ben ve ablalarıma sürekli kızlar okumasın çocuk doğurup baksın, dışarıda dikkatli ol başına bir şey gelirse bizi rezil edersin gibi cümleler de hiç eksik olmazdı. ablalarım meslek sahibi oldu ben de üniv okuyorum bu cümlelerden tiksinerek büyüyen bir kız olarak. Ama asla unutamıyorum bize davranışları çok farklıydı abilerime her zaman hayranlıkla bakardı. Şu an ona karşı hiçbir sevgi besleyemiyorum o da bunun farkında ve bana sürekli hakkımı helal etmiyecemle tehdit ediyor üzülüyorum buna ama elimden birşey gelmiyor bazı cümleler ve davranışlar hiç unutulmuyor.

Anlattıklarınız aynen benim annem 52 yaşındayım ve bir yıl önce kendimi buldum ve terapiye başladım anlattıklarınıza ek olarak dediklerini yapmadığım için beni evlatlıktan red etti hatta geçenlerde oğlumun işyerine telefon edip benim bir sürtük olduğumu ve bana hakkını helal etmediğini söylemiş ettiği hakaretleri söylemeye dilim varmıyor ve ben hala terapi görüyorum ve kendimi daha özgür hissediyorum. Yaşamanın keyfini bu yaştan sonra çıkarmaya başladım şu anda görüşmüyoruz ve inanın huzurum yerinde yıllarca suçluluk duyup annemin her istediğini yaptım bana her yaptığının yıllarca diyetini ödedim artık kendimi suçlamıyorum annem kendini mutlu edebilmek için beni mutsuz etti

Benim babamı anlatıyor hayatımı başkaları için yaşamama sebep olduğun için hiç bir zaman kendim olamayacağım.

gerçekten böyle. hiçbir zaman benim hissettiklerimin önemi yok. her zaman ben şımarık olanım. her zaman en kötüsünü o yaşadı. ve her zaman o haklı. asla haksız olduğunu kabul ettiğini ve bizi kırdığı için bir kere özür dilediğini görmedim.

Çocuklarımızın yorumlarını gördüm ve kahroldum gece gece. Yazık değil mi bu yavrularımıza. Gençler için özellikle konuşup bilgi alabileceği bölümler olmalı hastanelerde. Rehberlik okullarda var sadece. Bence gençlerimize her yerde, her durumda rehberlik yapılmalı. Onlar bu konularda bilinçlenip gardını almalı ve kendini sevmeli. Kurtuluş aramamalı biliçlenerek üstesinden gelebilecek gücü kendinde keşfetmeli. Ülkemiz her konuda çok yetersiz çokkkk. Bu çocuklar kurtuluş diye sonra olmadık şeylere yöneliyor ve Müge Anlı hanıfendide onlara destek olmaya bulmaya çalışıyor. Psikolojik test nikahta şart koşulmalı. Narsist kişilik bozukluğu olan biriyle evlenmekte o kişiden çocuk yapmakta bu sayede engellenir belki. Nöroloji bile görmeli belge vermeli ki evlilik olsun. Araba kullanmak kadar değerli değilmi evlilik yapmak. Araba kullanmak için nelere nelere uygunluk testleri yapılıyor. Hadi arabanın freni var duruyor mekanik sonuçta da evliliğin freni yok. Kadınlar ölüyor, çocuklar kaçıyor ya da ölümü seçiyor. Buna da izin verilmemeli. Psikiyatri analizleri bir çok alan da yapılmadan çiftler evlilik yapılmamalı.

Hocam abartısız bunları yapan tanıdığım insanlar var. Empati,anlayış sıfır, sürekli eleştiri,hakaret sergiliyo çocuklarına sevgi yoksunu zaten çocukları da ve çocukları için üzülüyorum malesef

Yorumların çoğunu okudum herkes ya annesinden ya babasından şikayetçi. Benim durumum daha vahim çünkü benim hem annemde hemde babamda narsistik kişilik bozukluğu var. Şimdiki gençler çok şanslı internetten video, makale vb... şeyler izleyerek ebeveynlerinin narsist olduklarını öğreniyorlar ve ona göre hayat stratejisi ve yol haritası çiziyorlar. Ben 36 yaşı dayım benim zamanımda ne internet, ne youtube, ne sosyal medya, ne de dokunmatik ekran telefon vardı. Ben ebeveynlerimin narsist olduklarını bilmiyordum daha doğrusu narsistik kişilik bozukluğunun ne olduğunu bilmiyordum. Yıllarca eziyet ve işkence çekerek büyüdüm. Şimdi geldiğimiz noktada ağır hasarlı bir ruh hali ve depresyon, işsiz (Bir iş yerinde 2 aydan fazla çalışamıyorum), hayalleri ve geleceği olmayan, içe kapanık, insanlardan nefret eden, hiç bir dostu arkadaşı olmayan bir manyağa dönüştüm. Yorumların birinde bir arkadaş şöyle yazmış; Türkiye de insanlar çocuk sevdiği için değil yaşlanınca kendilerine bakacak birileri olsun diye çocuk yapıyorlar diye yazmış. Gerçektende çok doğru bir söz, maalesef Türk sosyolojisinin durumu bu. Babam uzun zaman önce öldü ona olan öfkem sebebiyle ruhuna ne bir fatiha ne de bir kuran okudum, okuttum. Mezarını ziyaret dahi etmedim. Geçen gün rüyamda gördüm bana "Ben sana ne yaptım" diye sitem ediyordu. Demek ki ayan oluyor. Kimin ne zaman öleceği belli değil ama annem benden evvel ölürse aynısını annemin mezarı içinde yapacağım. Zaten bir keresinde "sen bana dua okumazsın bari kendi hatimimi kendim yapayım" dedi. Yaptıkları hatayı köpek gibi biliyorlar. Bana hayatta yaptıkları işkenceleri onlara kabir hayatında ödetecem. Yaptıklarının bir bedeli olacak elbet.

Kendi ailemden bahsediyor, eksiği yok fazlası var. 30 yaşındayım ve hala kendime güven ve değersiz hissetme sorunları yaşıyorum.

Meslek tercihim kaostu(onun dediği oldu) Üniversiteyi bitirdim atama için şehir seçimim kaostu(onun dediği oldu) Evleneceğim adamı kabul etmesi kaostu (çok şükür benim dediğim oldu) Doğacak çocuğumun ismi kaostu(onun dediği oldu bir de biz ekledik) Çocuk doğdu bakımı kaos (onun dediği oluyor çünkü o bakıyor) Kaos kaos kaos… Ben ne karar verdiysem o hep yanlış oldu, hiç doğru karar veremedim onun gözünde. Ama benim şartlarıma sahip olmak isteyen binlerce insan var. Bi anama yaramamadım ömrümde

Sizi çok seviyorum çok iyi geliyor videolarınız💕

Evlenmek istemiyorum, yaşam şartları zor hayat paha ev almamız vs lazım diyorum illa evlen diye kavga edip duruyor, evli arkadaşlarla kıyaslayıp suçluyor vs.. söylediğiniz bir çok detay daha

Bir de şöyle bir şey var. Ailen sana sözünü geçiremiyorsa adın inatçı keçiye çıkar. Kıyafet alışverişi gibi basit şeylerden tutta eş ve meslek seçimi gibi önemli konularda bile büyük sözü dinlemek adı altında onların boyunduruğu altında olmanı isterler. Mesela halam bir seferinde onun önerdiği şeyi dikkate almadım diye resmen beddua etti. Kardeşimle birlikte bisiklet turuna katılacaktık, "Gitmeyin bir şey olur kaza olur düşersiniz bir şeyler olur" dedi. "Halacım zaten belediye düzenliyor turu, poliste var sağlık ekipleri de. Bir şey olursa hemen müdahale ediyor onlar" diyoruz bir cevap veremiyor ama sözünü geçirememeyi de kendine yediremiyor. Annemi babamı kışkırtarak mani olmalarını sağlamaya çalıştı yok o turlara sapık adamlar kız bakmaya gidiyormuş, bir kaza olursa ne olacakmış! Bir tartışma çıkarmayı başardı da ama kardeşim ve ben o tura katılmayı uzun zamandır beklediğimiz için bir şekilde hallettik. Nedense halam bizim ona rağmen o tura gitmemizi resmen namus davası haline getirdi. Bizi giderken görünce "SİZ GİDİYORMUSUNUZ! E iyi gidin! İnşallah orada başınıza bir iş gelir, birileri size musallat olur, düşüp bir yerlerinizi kırarsınız da halam haklıymış diye başınızı duvarlara vurursunuz" diye

Narsist anne,narsist eş hayatımı zindana çevirdiler.Çok zor,tarif edemiyorum hemen her zaman hayatım işgal altındaydı,her zaman haklılar.Tamamen haklı olduğumda bile,haksızım dediğim zaman yakayı kurtarıyordum.Allah'a şükürler olsun iletişimi tamamen kestim.

7:46 eğer sizi tanımasaydım belki ben de o insanlardan birisi olacaktım bana kattıklarınız için çok teşekkür ederim iyi ki varsınız Beyhan Bey 💕

Benim başıma genellikle gelen şey, annemin (23 yaşında olmama rağmen) beni kendi istediği şekle büründürmeye çalışması, onun istediği şekilde giyinmemi istemesi, bana bir kıyafet bile aldığı zaman bana sormadan kendi beğendiği şeyi alması ve giymediğim zaman bu konuyu sürekli açması, kendi beğendiğim şeyleri giymek istediğimi, bana bir şey alırken benim fikrimi alması gerektiğini söylediğimde ''Kendi beğendiğini kendi paranla alırsın'' gibi cümleler kurması ve dışarda arkadaşlarımla gezdiğim zamanlar, kendi belirlediği saatte gelmem konusunda (her zaman olmasa da ara ara) sorun çıkarması. Anlayamadığı şey, benim bir birey olarak ondan birçok konuda farklı olabileceğim gerçeği.

ne yazikki büyüdükçe algılarımız açıldıkça kutsal Lil atfettigimiz pekcok şeyin içinin boş olduğunu görüyoruz, toplumumuzun acilen en başından eğitilmesi gerekiyor ,bize kutsal, gelenek görenek bilmem ne diye yuturulan pekcok şeyin kolelerini sağlama almak için uyduruldugu anlatılmalı artık hayatımızı encokta ailelerimiz mahfediyor maalesef😢

Ben de narsist evebeyne sahipmisim.Beyhan bey size ne kadar tesekkur etsem az.videolariniz,kitaplariniz sayesinde iyilesdim,kendimi tanidim ,sevdim ve guvendim.sizi tanimadan once gercekten ciddi psikolojik problemler yasiyomusum evebeynlerimin sayesinde."kendine iyi davran guzel insan"lafinizi cok seviyorum.bana gercekten cok yardimci oldunuz.cok tesekkur ediyorum size.bende cok iyi anne olmaya calisiyorum.yasadiklarimi yasatmiyorum cocuklarima.evebeyn-cocuk konulariyla ilgili videolarinizi,kitaplarinizi sabirsizlikla bekliyorum.saygilar🙂

degerli videolariniz icin cok tesekkur ederiz 🙏

Sevgili hocam okadar güzel anlatınız ki çocukluk yıllarında buldum kendimi birden. Şuan bana deseler ki çocukluğuna dönme şansın var /Kesinlikle dönmek istemezdim,daha doğrusu aynı anne ve babaya dönmek istemezdim . Benimkiler hem narsist hem sadist . 43 yaşındayım ve ne yaptıysam hiç bir zaman memnun edemedim annemi ve babamı. Ne güzel günümde yanımda oldular ne de zor anlarımda. Hastayım ayağa 2 ay hiç kalkamadım ( biz ne yapalım dedikleri bu telefonla ,kalkıp da yanıma gelelim kızım diyen hiç olmadı) Evleniyorum baba yanımda ol dediğimde ( Gerizekalı sin zaten evlenip de neyapican Ben banyo, tuvalett tadilatı yapmam lazım seninle uğraşamam diyen bir babam ) . Çocukluğumu çaldılar resmen daha ne diyeyim . Evlat ayırımı yapan bir annam ve hep küfür ve cezandimalar . Keşke bu kötü hatıraları de beyinimizden silebilseyidik çünkü açık bir yara gibi merhemi olmayan bir yara yüreğimde taşıyorum . Rabbim bu tarz narsist ve sadist insanlara evlat sahi olmalarını nasip etmesin 🤲

Babamla herhangi bir konuda hemfikir olmadığım zaman direkt gerizekalı diyordu ( geçmiş zamanla konuşuyorum çünkü onun istediği bir kurumda çalışmayı reddettim diye benimle iletişimini kopardı) Yani o her konuda en güzelini en doğrusunu düşünür ve onunla aynı fikirde olmayan kişiler gerizekalı. Arkadaşlar babam benim haberim olmadan beni işe sokmuş bir insandır. Bunun için hazır olmadığımı söylediğimde hiç umursamadı. Meslek hayatımın en başındaydım yeni mezundum ve işkence gibi bir sene geçirdim. Öyle zorladım ki beynim duruyordu sanki sıkıntıdan ve endişeden. İş yerinde hazır olmadığım bir işi yapamıyordum. Eğer antidepresan alırsan ben senin baban değilim dedi. Bir sürü şey var da şu an yazarken bile içim sıkıldı yazarken bile o sıkışmış çaresiz halime döndüm sanki. Kendi hayatım üstünde hiç bir hükmüm kalmamıştı size o kadar söyleyebilirim..

Ağzınıza sağlık yüreğinize sağlık 🤗🌺

Öyle güzel anlatıyorsunuz ki açıklayıcı dinlendirici tüm gün dinlerim sizi 👏

Annemde biraz narşistlik var geçmişte çok hata yaptım ve beni bundan suçluyor. Hasta oldugum icin bana çok iyi baktı yıllar boyunca ve istemeden kötü birşey yaparsam hemen bana nankör diyor.

Evett bi tek sanki onların derdi varmış gibi bizim dertleri gören olmaz🥲

aslında bu olaylar bana çok trauma ve karmaşık duygular bırakmıştı ama allah şükür iyi bir terapidan sonra hepsindan kurtuldum ve artık her şeye biliyorum.

Helal olsun sana dünya senin gibi güzel insanların varlığıyla dönüyor ❤️

bu video için çok teşekkür ederim. ben önceden kendime hep süçlü hissediyordum ve onları mutlu etmeyi çalışıyordum. sonra anladım ki onları mutlu etmek imkansiz. yıllar boşuna uraştım ve kendime yıprattım. şuan anladım ve kutuldum.

Anladım ki benim annem narsist teşekkür ederim bunu bilmek kendime ve hayatıma bakışımı ve hayatıma vereceğim yönü etkileyecektir. Bilgi gerçekten güçtür. Hep korktuğum annem gibi olmak istemiyorum duygusunun altında annem gibi narsist olmak istemiyorum olduğunu çözdüm hatta annemden öğrendiğim bazı davranışları sergilerken bulduğumda kendimi çok şaşırır ve öfkelenirdim kendime gerçekten teşekkür ederim narsist bir anne olma ihtimalimi düşürmek konusunda farkındalığımı arttirdiginiz icin. Videolara devam edin lütfen iyi ki varsınız.

İzlemeden beğendim eminim yine harika bir video olmustur😊

Bende yaşadım ve 35 yaşındayım narsist biriyle 15 yıldır evliyim.Annemle ve şaun ayrılmaya karar verdiğim bu narsist kişinin davranışlarını hep birbirine benzetmişimdir.Sizinle tanıştığıma çok mutluyum.Paylaşımlarınız bana ilham veriyor ve yoluma bakıyorum.Iyi ki varsınız Beyhan hocam.

Saygı Değer Administer Ve Mentörümüz Beyhan Hocam şahsen temel bilgiden bireyler toplumun en küçük yapısını olması lakin aile ve çevresinin şekillendirildiği değerlerin şekillendirip geliştirildiği yarının toplumlarını oluşturur böylelikle sonsuzluk döngüsü oluştur... Şimdiden emeklerinize sağlık her daim hayat ve toplumla alakalı bilgilendirici ve özgün öğretici içerikli yapımların devamını dört gözle beklerim...

hayatta ne kadar şanssız olduğumuzu bu videoda bir kez daha görmüş olduk çok şükür 😢

artık psikolojim de bozuldu karamsar rüyalarda kayboluyorum kaygı bozukluklarımdan dışarı bile çıkmıyorum ve hasta olan anneannem, annem de aynı kafa yapısında ben de öyle olurum diye korkuyorum en çok istediğim çocuk sahibi olmak ama çekiniyorum artık allah yardımcımız olsun

Ben arkadaşımla yaşıyorum diye küstü ve beni evlatlıktan reddetti ve geri dönmek istediğimde zaman vermeden şimdi geliyorsan gel yoksa seni eve almam diye acele ettirip arkadaşımla aramı bozdu asla hakkım helal değildir çünkü boşanmasi beni.sucladi fiziğimle alay etti ruhumda kapanması zor yaraları açtı beddua etti beni eve hapsetti umarım öteki tarafta yaşattığıni bedelini öder :(

Aynen öyle hocam çok güzel anlattınız 👍💐

Bu tarz videoları ebeveynlerin izlemesi gerekirken , onların yaraladığı çocukları izliyor . Çok üzücü bir durum ve çözümü yok .

Ben tesekur edeyorum boyle guzel videolar baylastiginiz icine.

Sizi dinleyi seviyorum çok güzel yerinde tespitlerimiz var teşekkürler . Bu videoyu dinlerken şunu fark ettim . Niyetim birileri övüp birilerini yermek değil , şunu anladım elimdeki iyinin kıymetini kötüyü görünce anladım ve ben dünyanın en iyi anne ve babasına sahibim ve gurur duyuyorum onlar la . Eşimin ailesini tanıdıktan ve yaşadığımız olaylardan sonra ben bu kanıya vardım . Benimde bir evladım var ve neyi iyi yapıp neyi yapmamam gerektiğini çok iyi biliyorum .

Anlattıklarınızi yaşayan belki de birçok insan var hocam. Evet ailemiz geçmişte anne babasından gördüğü sevgisizlik ve güvensizlik duygusunu bizlere de aşılayabiliyorlar. Ya da çoğu ebeveyn iyi ve mükemmel insan olma fikrini bizlere dayatmaya çalışıyor. Bizlerin birer birey olduğunu, düşüncelerimizin olduğunu görmezden gelip kendileri gibi olmamızı istiyorlar. Ama belli bir yasa kadar bize bakmak zorunda olduklarını unutmamalılar. Bizler de yeri geldiğinde onlardan ayrı kendimize bir yol çizmeyi amaç edinmeliyiz diye düşünüyorum. Yoksa yaşamımız boyunca kendi istediğimiz hayati değil onların istediği bir hayatı, mutsuz bir şekilde yaşamaya mahkum edilecegiz.

Ben 3 yaşımdan beri resim çizerim. İki defa ödül almıştım küçükken. Annem, 3 yaşındayken ilk çizdiğim resimde o olmasına rağmen bunu önemsememiş ve o resmimi kaybetmiş. Bunu duyduğumda beni önemsemediğini düşündüm. Bunu bana daha önceden anlatmamıştı. Benim yeteneğimi öven bir akrabamın yanında anlatmıştı. Yarışmadan aldığım plaketi vitrinde öne koyardım ama görüntüyü bozuyor deyip arkaya koyardı. Buz dolabına, evin kapılarına resimlerimi asardım ve buna tahammül edemezdi. Bir kaç resim öğretmeni olan tanıdığımız veya komşular misafirliğe gelene kadar değerli olmazdı. 8. sınıfta resim kursuna gitmiştim. Çok iyi yaptığım için resim öğretmeni annemle babama görsel sanatlar okumamı ve beni görsel sanatlar liselerinin yetenek sınavına hazırlayacağını söylemişti. O zaman biraz umutlandırdılar, babam belki buna izin vereceğini ima etmişti ama hemşilik lisesine zorladılar. Bir şekilde okudum, derslerimden düşük aldığım zamanlarda bazen onlara ressam olmak istiyordum diyordum ve bana sanatımın anlamsız olduğunu söylüyorlardı, onlara göre anlamsız bir hobiydi. Son sınıfın son haftasında bu konuda kavga ettik ve annemin beni dövmesi yetmediği gibi tüm resimlerimi gözümün önünde sanki onlar hiçbir şeylermiş gibi yırtıp çöpe attı. Sırf başarısız olacaksam veya açlıktan öleceksem bile yapmayı sevdiğim şeyi yaparken aç kalmayı istediğimi söylediğim için. Çünkü onların aynasıyım. Onlar neyse o olmalıyım. Olamadıkları ve olmayı istedikleri şey de olmalıyım. Beni bu fikirle büyüttüler. Saçlarımı boyamam insanlar sevene kadar kötü bir şeydi. İnsanlar yakışmış diyene kadar saçlarımı kısa kestirdiğim için erkek çocuğuna benziyordum ve çirkindim. Beni ben yapan şeyler onların kalplerine hiç ulaşmadı ve onlara göre hayal kırıklığından başka bir şey değilim. Birileri övene kadar değerliyim. Bu gerçekten çok üzüyor ve değer verdiğim yeteneğimin hiçbir şeymiş gibi davranılmasının bana ne yapmış olduğunu anlamıyorlar, tavırlarının beni üzdüğünün farkında değiller. Psikolojik destek almak zorunda kaldığım ağır bir dönemim oldu ve o zamanlar bana çok öfkeliydi çünkü zayıf bir kişiliğim vardı, her şeyim olduğu için şımarıyordum. Bana veremedikleri yakınlığı ve anlayışı kimse vermeyecek bunu biliyorum ve bu hayal kırıklığını aşamıyorum. Her şey beni hayal kırıklığına uğratıyor.

Gerçekten çok güzel bir video olmuş. Elinize sağlık. Peki böyle anne babayla yaşayan bireylerin ne yapması gerektiğini anlatan bir videoda yapar mısınız?

Hocam size çok teşekkür ederim, farkında olmamı videodan da olsa sağlamanız çok önemliydi♡

Anneme bazen onaylanmaya ihtiyacım olduğunu söylemeye çalışıyorum. Bazen olduğum gibi kabul edilmek istediğimi. Elli yaşındaki annem bana sen beni böyle kabul et diyor. Bi kere de sen büyük ol bıktım anne bıktım. Bıktım. Onaylanma hissimi söküp atabilsem keşke. Ama geçicek bir gün.

Mükemmeliyetçi bir anne tarafından yetiştirildim ve galiba kendi çocuklarımı da öyle yetiştiriyorum. Bu kısır döngüden nasıl kurtulacağız.

Hocam çok güzel konuşuyorsunuz. Diksiyonunuzu, kullandığınız kelimeleri çok beğeniyorum.

Emeginize saglik 🙏🙏