Pamiyntom jak dzisioj granie w gonić po hasiokach,
pamiyntom tyn widok z łokiyn familoka,
durś w gowie mi loto wspomniynie z dzieciństwa,
tyn czos zabawy, słodkigo lynistwa,
Pamiyntom na klopsztangach choby afy my skokali,
we fussbal o puchar ze biksy my grali,
tyn zapach jak muti robiła kołocza,
i dziołszki co kwiotki nosiły w warkoczach,
pamiyntom jak vater naczaskoł mi po rzici,
jak z cygarytom w pysku mie dojrzoł na ulicy,
z byfyju jak skokołech i złomołech sie schiesbein,
pamiyntom jak piyrwszo miłość wy mie pizła,
to jakoś w czasie szkoły,
we tym okresie było,
pamiyntom jak na jabka na raub sie łaziło,
wspominom jak wieprzkami kapse żech wypychoł,
jak właściciel z ogródka ze psym po placu ścigoł,
durś szmary żech dostowoł za te rojbrowanie,
tyn łokres wspomniyń w gowie mi łostanie,
bo gryfne chwile przeżyłech jako bajtel,
i durś je wspominom choć som zatarte,
pamiyntom te chaje pomiyndzy dzielnicami,
a potym jak wety my ustawiali,
na murku wspominom te piyrsze jabole,
i baje na kere łazili my w szkole,
te wszystke wspomniynia wyryte kajś w myślach,
za mgłom problymów,
spokoju przistań,
z żalym spoglondom na to co niy wróci,
ze łzami w ślypiach,
tyn refren byda nucić,
(REFRYN)
Terozki tak myśla,
co nom pozostało,
z tych marziyń,
co u nich sie vorsztelowało,
jak jus to ino,
zwykłe pyrsk na ulicy,
bo to już było,
pozostało niczym,
zatarte wspomniynie ło naszych przigodach,
ło kerych sie teroz mogymy pogodać,
jak roz na sto lot,
we szynku sie spiknymy,
po latach młodości na vander wyruszymy,
a pamiyntocie tego,
ja łon już skończony,
odsiaduje wyrok za niyspłacanie żony,
a tyn bo coś dugo już go niy widza na placu,
bez dziołcha sie powiesioł pewnego dnia na kacu,
tyn ze trafoka ślecioł,
wloz bo piniyndzy niy mioł,
wonio na kerchovie kwiotki pod ziymiom,
tyn z tamtom sie hajtnoł,
stond sie wykludziyli,
łon dobrze zarobio i miyszkajom we willi,
tymu szczeloła wontroba bo już za dużo waloł,
tamtyn robi za granicom,
łostatnio sie chwaloł,
a jo suchom co wto godo i po pysku mi łzy lecom,
bez swoje wspomniynia,
iskra nadziei rozniycom,
że może tyn czos co tak gibko rwie do przodku,
do sie jakoś cofnonć zaś do początku,
bych mógł sie łobejrzić te sobie znane gymby,
prziwitać sie, poklachać, w uśmiychu szczerzyć zymby,
bez zmartwiyń jak kedyś,
bez żodnych problymów,
tak cofnąć sie w czasie ino som niy wiym czymu,
chobych niy wiym jak próbowoł,
już sie niy do wrócić,
pozostaje ino tyn refren zanucić.