ქრისტემ მაგალითი მოგვცა რომ მის კვალზე გვევლო, აი მარტივად ვთქვათ მე ვარ წარმართი და მჯერა კერპების რომ ადამიანის ხელით გაკეთებული ნებისმიერი რამ არის ის საშუალება რომელიც დამაკავშირებს ღმერთთან, როგორც ლაბანს, რაქელის მამას სწამდა თავისი თერაფიმების, მიუხედავად იმისა რომ ღმერთი მას ელაპარაკებოდა იაკობთან მიმართებაში, ლაბანს მაინც კერპები ჰქონდა ანუ ფიქრობდა რომ ღმერთთან სასაუბროდ საკმარისი არაა მასთან პირდაპირი საუბარი, არამედ სხვა მის გარდა რამე ნივთები, რასაც ხელით შეეხები და თვალით დაინახავ. ასევე ქრისტიანიც თუ იძახის რომ ცოდვილია, გამოდის ამით ამტკიცებს რომ ისევ წარმართია, ცოდვილი ნიშნავს კვლავ წარმართს ანუ ურწმუნოს, ხოლო პავლე იძახის: მე, რომელიც უწინ ვიყავი მგმობელი, მდევნელი და მაგინებელი, მაგრამ შეწყაღებულ ვიქენ, რადგანაც ასე ვიქცეოდი უმეცრებით, ურწმუნოების გამო. (1 ტიმ. 1:13), ის აღარ დარჩა ასეთად ანუ ის ცოდვილობას უწოდებს ურწმუნოებას და ვერანაერად ვეღარ იტყოდა რომ მე დავრჩი ისევ ცოდვილად ანუ ისევ ურწმუნოდ, მე ცოდვას ჩავდიოდი ურწმუნოების გამოო, რადგან არ მესმოდა მადლის სიმდიდრეო და ცოდვისგან თავისუფლების არსიო, ხოლო როცა ვიქენი შეწყალებულიო, ჩემში ქრისტე გაცოცხლდა, და ამის გამო ქვეყანა ჩემთვის ჯვარს ეცვაო: ქრისტესთან ერთად ვეცვი ჯვარს, და მე კი აღარა ვცოცხლობ, არამედ ქრისტე ცოცხლობს ჩემში, ხოლო თუ ახლა ხორციელად ვცოცხლობ, რწმენითა ვცოცხლობ ღვთის ძეში, რომელმაც შემიყვარა მე და თავისი თავი მისცა ჩემთვის. (გალ. 2:20). თუკი სახარებისეული სიუჟეტის საღებავით გამოხატვა აქცევს იმ ტილოს და ფიცარს წმიდა ხატად, მითუმეტეს სახარებისეული ინფორმაციის გონებაში აღწერა და მისი აღბეჭდვა შემეცნებაში არ გვაქცევს ჩვენც წმინდანებად ღვთის ცოცხალ ხატებს? თავისთავად საღებავი და ტილო ხომ არაა წმიდა, არამედ მასზე გამოსახული სახარებისეული ინფორმაცია რაც ამ ტილოს ხდის წმიდა ხატად, ზუსტად ამ გაგებით ჩვენც გვხდის წმიდა სახარებისეული ინფორმაციის მიღება და ჩვენს სხეულში მკვიდრდება სულიწმიდა და ეს სული გვხდის წმინდანად.