Μπράβο πάιδια ομικρος είναι καιΟπρότος

Φίλε ο κύριος με την κιθάρα που λες δεν νομίζω ότι φοβάται "τα της νύχτας" όπως λες, τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με το κομμάτι της μουσικής και ειδικά με αυτη τη μουσική. Νομίζω πως η αντίδραση του ήταν περισσότερο ανησυχίας των ίδιων και του (παιχταρα) Παιδιού καθώς αν είδες όταν έσπαγε και κάθε πιάτο εκτοξεύονταν θραύσματα μπροστά από τα πρόσωπα τους. εννοείται πως όλη αυτή η σκηνή είναι εντελώς κωμικοτραγική γιατί όλο αυτό ξεκίνησε από μια γκάφα του ανθρώπου που κράταγε το ποτήρι που έσπασε. Εν πάση περιπτώσει αυτές οι μορφές έκφρασης/ εκτόνωσης έχουν εκλείψει από αυτούς τους χώρους και έχουν μείνει στις αρένες. Καλο είναι πλέον να σεβόμαστε τους μουσικους που μας φτιάχνουν το κέφι την ανάγκη του διπλανού μας που μπορεί να έχει έρθει για να ακούσει και την ασφάλεια όλων μας

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Γενικά όπως έχω ξαναπεί, ο νεοέλληνας πάει στα ρεμπεταδικα όταν δεν μπορεί να πάει στα μπουζούκια... Οι περισσότεροι ούτε ξέρουν τι ακούν... Βρέθηκα σε ρεμπεταδικο και μια μεγάλη παρέα από βαβουριαρηδες ζήταγε να ακούσει Αργυρό.... Βγάλε άκρη...

@@Akis_Peiraias Νομίζω ότι σήμερα η έννοια ΄ ' ΡΕΜΠΕΤΑΔΙΚΟ΄΄ είναι αδόκιμη.Συνηθίσαμε να ορίζουμε σαν ρεμπετάδικα τα μικρά μαγαζιά στα οποία παίζοντα ρεμπέτικα τραγούδια τη δεκαετία του ΄70 και αρχές ΄80 από ερασιτέχνες μουσικούς,φοιτητές οι περισσότεροι.Κάποιοι βέβαια εξελίχθηκαν σε επαγγελματίες.Σήμερα(εννοώ προ covid) οι μουσικοί που παίζουν σε μικρά μαγαζιά,αφενός μεν δεν παίζουν αμιγώς ρεμπέτικα,αφ ετέρου δε είναι εξαιρετικοί μουσικοί,με σπουδές στη μουσική και το κακό είναι πως παίζουν σποραδικά ,ενώ εκείνη την εποχή τα μαγαζιά αυτά ήταν ανοιχτά έξι ημέρες την εβδομάδα.Δεν υπάρχει κάποια σχέση του τότε με το τώρα.Δεν υπήρχε μόνο ο Ξηντάρης ή ο Χαλβατζής ,ο Λεμπέσης κλπ αλλά δεκάδες ακόμη που ούτε εγώ δεν τους καλοθυμάμαι