Kochani! SKRAWKI od teraz - w końcu! - są także na Spotify. Na razie znajdziecie tam parę starszych rozmów, ale sukcesywnie będę publikować kolejne Skrawkowe wywiady, w tym także takie, które nie ukazały się tutaj. Zachęcam zatem serdecznie do zasubskrybowania i ocenienia SKRAWKÓW na Spotify 💜🥰 open.spotify.com/show/3pOxQgxaLPzm2AYhk5cGd4

Witam na Chad choruje od 20 lat a mam 42 zaczęło się od manii po ciężkim porodzie mojego syna a potem depresja i próba samobójcza . Dzięki Bogu zyje i dane mi było wychować syna oczywiście z ogromną pomocą rodziny. To ciężka choroba wykańczająca chorego i wielka praca i miłość najbliższych żeby to razem przechodzić . Dziękuję mężowi że jest cały czas przy mnie i mi pomaga .

Niesamowicie inteligentna i mega sympatyczna, cudowna kobieta. Niestety tak już w życiu bywa, że tempo naszego życia, praca, silny stres u wielu z nas może wywołać chorobę psychiczną. Wiem to po sobie. Skończyłam studia. Bylam silna i przebojowa i nie przyszło mi do glowy, że 13 lat później zachoruję na depresję. Miałam już kilka takich epizodów. Nie ważne czy jesteś biedny, bogaty, inteligentny, brzydki czy ładny. Każdego z nas może to spotkać.. Pozdrawiam wszystkich którzy zmagają się z różnymi chorobami 💚

Ogromnie inteligentna pani ❤️ z serca dziękuje za ten wywiad 🙏 niesamowita wiedza , dziękuje ☺️

Mam 64 lata i tez choruje na dwubiegunowa . Daje radę bo rozumiem te chorobę . Umiem z tym żyć . Pracuje . Jesteś mądra i dzielna dziewczyna .

W ogóle super ten wywiad bo Pani niezwykle rzeczowo mówi, bardzo klarownie..bo ludzie myślą, że osoby borykające się z chorobami psychicznymi są odklejone i "coś z nimi nie tak". No czasem bywa, że "coś nie tak" z nami jest ale to są epizody. Poza tym jesteśmy "normalnymi" ludźmi:)

Moja babcia chorowała na ChAD. W jej przypadku choroba zaczęła się krótko po przejściu z kierowniczego, prestiżowego stanowiska na emeryturę. Byłam wtedy nastolatką i pamiętam tylko urywki, poza tym dorośli (pozostali członkowie rodziny) nie o wszystkim rozmawiali w mojej obecności. Po kilku tygodniach pobytu babci na zamkniętym oddziale psychiatrycznym pozwolono mi ją odwiedzić. Była otumaniona, nie do końca zdawała sobie sprawę kim jestem (jej ukochaną pierwszą wnuczką) i po co przyszłam. Było mi z tym ciężko. Później mój tata chorował na depresję. Odwiedzałam go na tym samym oddziale. Długimi latami leczył się na oddziale otwartym. U mnie zaczęło się stanami depresyjnymi, okaleczaniem i myślami samobójczymi w okresie dojrzewania. Później przeszłam przez depresję poporodową. Powiedzieć, że to były bardzo trudne doświadczenia (zarówno dla mnie jak i mojego otoczenia, chociaż nie wszyscy zdawali sobie sprawę, że jest tak bardzo źle), to nic nie powiedzieć. Ale nawet wtedy nie umiałam zaakceptować mojej choroby i poprosić o profesjonalną pomoc. Podczas drugiej ciąży po raz pierwszy odważyłam się powiedzieć o moich problemach lekarzowi. Nie chciałam ponownie przechodzić przez epizod depresyjny po porodzie, nie chciałam żeby moje dzieci były w sytuacji zagrożenia z powodu stanu mojego zdrowia psychicznego. Moja ginekolog skierowała mnie na oddział otwarty, na którym musiałam (chciałam) przychodzić raz w tygodniu na rozmowę terapeutyczną. W którymś momencie terapeutka zdecydowała, że warto dołączyć leki. Od tego momentu minęły 3 lata. Na terapii (na którą chodzę nieprzerwanie od tamtego czasu) nauczyłam się rozpoznawać narastający stan depresyjny lub depresyjno - lękowy i być o jeden krok przed chorobą. To ciężka praca nad sobą i konieczność dostosowania życia osobistego i zawodowego, ale dzięki temu na codzien funkcjonuję bardzo dobrze i przez większość czasu czuję się dobrze. O chorobie nie mówię nowopoznanym osobom, kto ma wiedzieć ten już wie i tak jest dobrze. Już się nie wstydzę, ale chcę uniknąć stereotypów i szufladkowania. Cieszę się, że o chorobach psychicznych mówi się coraz więcej. Moim zdaniem wiedza i prewencja są najważniejsze. Oczywiście łatwy dostęp do specjalisty, wsparcie otoczenia też

Niesamowicie inteligentna i świadoma kobieta ...tak świadomie odpowiadać na pytania to rzecz nie spotykana .Ogląda się z ogromnym zaciekawieniem.Tutaj jest potępiał dla uświadomienia społeczeństwa odnośnie choroby ...założenie stowarzyszenia i świadomości życia z pacjentem zdiagnozowanym albo wręcz pomoc przy diagnozie.

Pani Ola to bardzo inteligentna, świadoma siebie i sytuacji osoba. Dużo wytrwałości i zdrowia Pani Olu!!!!!

Wspaniały człowiek. Świadoma siebie kobieta. Bardzo miło mi się oglądało ten materiał. Dziewczyno, jesteś super! Pani, która zadawała pytania również super. Cieszę się, ze odkryłem ten kanał. :) Miłego dnia!

Gość bardzo elokwentny, niezwykle precyzyjnie dobiera słowa. Super pytania! Dobrze zainwestowanych czas, nie żałuję, że obejrzalam👍❤

Mam 59 lat,też choruję na Chad.Dziękuję za ten wspaniały wywiad.Bardzo mi pomógł zrozumieć siebie.Olu,jesteś wielka.

Ten kanał to perła na polskim KZfaq.

Jest pani piękną cudowną kobietą ♥️ Życzę dużo zdrowia .Niech będzie pani szczęśliwa ♥️

Jest Pani inteligentną i bardzo mądrą dziewczyną. Trzymaj się kochana ❤️. Niech Bóg Cię błogosławi.

Pani Olu, bardzo mocno tulę Panią do serca, jak również wszystkich chorych na ChaD. Jesteście prawdziwymi bojownikami. ❣❤

Cudowna kobieta, świadoma swojej choroby,szczera i prawdziwa.Tulę do serca ❤

no właśnie, stres, w takim żyjemy świecie, głównie presja i stres w pracy, chore relacje w rodzinach, to wszystko wywołuje choroby psychiczne, które nigdy mogłyby sie nie ujawnic. u mnie tak było z nerwicą. fajna jesteś dziewczyno, trzymaj się:)

Dziękuję wam za te tematy chciałem to oświadczyć na tym kanale. Że każdy z nas zna chociaż jedną osobę która cierpi z powodu Depresji ale nawet nie wie o tym. Tak dużo społeczeństwa choruje właśnie na tą chorobę. Dziękuję

Jako osoba z depresją bardzo dziękuję za ten odcinek ❤

Od 3 lat choruje na zespół leku uogólnionego z epizodami lęku napadowego. Dziękuje za te wywiady. Nie czuje się sama ❤ dziękuje !!

Dobrze mi się Ciebie słucha, bo sama przeżyłam epizod psychotyczny. Mialam wtedy 24 lata. Spędziłam 3 miesiące na oddziale zamkniętym. Później długo leczyłam się na depresję. Od 5 lat jestem bez leków i czuję się...hmmm.. Chyba dobrze. Ale lęk, że to wróci już chyba na zawsze zostanie. Boję się "za mocno" żyć, boję się stanów euforycznych i nieprzespanych nocy. Boję się, że depresja wróci. Dziękuję za Twoją historię i trzymam za Ciebie kciuki ✊✊ dbaj o siebie 🥰

Bardzo wartościowy materiał. Bardzo duży szacunek dla Oli za podejście do choroby, ogrom pracy wykonałaś.

Wyszłam za mąż za człowieka, który leczył się na depresję, ale ja o tym nie wiedziałam. Mieszkaliśmy od siebie daleko i nie widywaliśmy się codziennie. Ale zaraz po ślubie zaczął się dziwnie zachowywać, to był ogromnie trudny czas dla mnie. Pewnie i dla niego też. Ostatecznie wylądował w szpitalu psychiatrycznym. O dziwo on się z tego powodu ucieszył ponieważ w końcu poznał wroga i zaczął rozumieć , co się z nim dzieje. Mnie się życie zawaliło, nie mogłam uwierzyć, że jestem z człowiekiem chorym psychicznie. Obecnie bardziej uważam to za zaburzenie. W każdym razie trwanie przy takiej osobie to pasmo wielu problemów, bo mimo tego, że przeczytałam wszystko, co się dało na temat tej choroby, jakby nadal nie mogłam zrozumieć, dlaczego bywa np. tak przykry dla mnie, lub obojętny. Z tego wszystkiego sama byłam w strasznym stanie , rozpaczliwie szukałam pomocy, jakiś grup wsparcia, ale jak powiedziała Ola, takich nie ma, to bardzo źle. Między nami w ciągu kilku lat powstał mur, było coraz gorzej, mimo tego, że mąż systematycznie się leczył i chodził co miesiąc na spotkania z psychiatrą. W końcu doszłam do ściany . Znowu zaczęłam szukać pomocy w necie, do tego moje uczucia były mniejsze , bo mnie swoim zachowaniem okropnie do siebie zrażał. Coraz mniej rzeczy mnie dotykało i w końcu coś kliknęło. Ja się zmieniłam, dzięki czemu zaczynamy ponownie budować swoje relacje. Już poznaję w jakim jest nastroju i co będzie dalej, wtedy izoluję się i nie biorę sobie do serca jego zachowania, chociaż często mnie złości. Ale też nie pozwalam sobie już na tyle, co wcześniej. On widzi, kiedy przegina, bo ja się wtedy odcinam i zazwyczaj przestaję odzywać. To o dziwo pomaga. Mam też szczęście, że jest z natury człowiekiem spokojnym, nie agresywnym, a leczenie jest dobrze dobrane i skuteczne. Od momentu, gdy pierwszy raz miał epizod po ślubie minęło 12 lat. Nie mam już żalu, że trafił mi się taki mąż, rozumiem i chociaż czasem bywa ciężko, to sobie jakoś z tym radzę. Na szczęście jestem silna i łatwo się nie poddaję. Mąż pracuje, prowadzi samochód, jest w miarę wyrównany, wie, że musi o swoje emocje dbać, dużo śpi i wszystko jest jakby w normie. Jeśli nic się nie zmieni, to spokojnie mogę powiedzieć, że jestem w dobrym związku, jest mi dobrze i żyję normalnie i spokojnie. Nawet bardziej spokojnie, niż moi niektórzy sąsiedzi, czy znajomi ;) A mąż stara się na swój sposób mi wynagrodzić fakt, że straciłam dużo nerwów. Docieramy się . Więc cóż, jest ok :) A pani Ola jest przecudną, mądrą osobą i świadomą. To chyba najbardziej pomaga w zmaganiach z tą chorobą.

ja to bym chciała żeby niektórzy psychiatrzy w naszym kraju mieli taką wiedzę jak Aleksandra. życzę dużo zdrówka, cudownie się Ciebie słucha!

Bardzo dziękuję pani za to że podzieliła się pani swoim doświadczeniami Życzę pani powrotu do zdrowia, stabilnego i szczęśliwego życia 😊 Jest piekną mądrą i niezwykle silną kobietą.

Depresja i ogólnie TE choroby, to znak naszych, niezwykle stresujących czasów, Każdy może zachorować i każdemu może zachorować ktoś bliski. Więc trzeba odnosić się jak do każdej innej choroby. "Wariat wrócił do pracy" jest nie do przyjęcia . I tak miała Pani dużo szczęścia, że udało się normalnie wrócić do pracy. Znam osoby, co w tej chorobie i depresji, po L-4, po szpitalu, wciąż zaczynają życie od nowa i są osamotnione. To bardzo ważne by nie rugować, by chora osoba, była w środowisku, rodzinie, w pracy. Bardzo wartościowy wywiad. Pozdrawiam ciepło i życzę "prostej linii" bez dołków i górek.

Przepiękny uśmiech, Pani Aleksandro! Wielki hart ducha! Życzę wszystkiego wszystkiego dobrego!!!! 🧡 Z tego, co Pani powiedziała, wiele mnie zainspirowało, prawie wszystko ;> , ale chyba najbardziej Pani stwierdzenie, że "dobieram sobie takich znajomych, którym nie wstydzę się powiedzieć o swojej chorobie" mega mądre! 👍

Osoba, której bardzo dobrze się słucha. Ładny język i duża samoświadomość. Dziękuję.

Cieszę się że podzieliła się Pani swoją historią,prawie każdy z nas ma w swoim otoczeniu osobę chorą. Większość stara się pomóc.Ma Pani super rodzinę.

Bardzo inteligentna i sympatyczna dziewczyna. Zycze duzo zdrowia.

Bardzo mądra , inteligenta kobieta a przede wszystkim bardzo dojrzała. Jestem pod wrażeniem. Słuchałam z wielkim podziwem. A moment pójścia z partnerem na spotkanie z terapeutką Pani mnie niesamowicie zaskoczył. Mądre , dojrzałe podejście. Życzę wszystkiego pięknego 🩵🫶

Świetna rozmowa! Nie mogę się nadziwić jak ogromną samoświadomość ma Pani, jaką gigantyczną pracę wykonała. Jestem pełna podziwu i uznania! Genialnie słucha się tego wywiadu, wydaje się być Pani bardzo mądrą i wrażliwą osobą. Dziękuję za przygotowanie tak wartościowego materiału!

Cześć Ola Bardo dobrze cię wspominam w pracy , dobre świadectwo sam się zmagam z chora Mama . Dziękuję Ci za to ze miałaś odwagę podzielić się swym problemem .pozdrawiam

Ale ma pani przyjemny głos. Wspaniały wywiad, dziękuje! ❤

Bardzo dziękuję za ten wywiad. Bardzo dobrze dobrane pytania. Pani (gość programu) pięknie się wypowiada, logicznie przedstawia zagadnienia tej choroby. Niezwykle interesujący wywiad. Bardzo dziękuję za ten wywiad i życzę dużo zdrowia 🧡

Dobrze mi się tego słuchało, bo mam bliska osobę tak samo zdiagnozowaną

Powinno być więcej takich wywiadów. Bardzo pożyteczny społecznie materiał ❤️

Trzymam kciuki, życzę Ci wszystkiego wszystkiego najlepszego i spokoju ❤ fajna i mądra z Ciebie babka

Dziękuję, ludzie mało wiedzą o tej chorobie.

Jeden z najlepszych wywiadów na tym kanale.Dziękuję i pozdrawiam Olę

Życzę Pani wszystkiego dobrego, podziwiam, dziękuję za ten wywiad ❤️

Cudowna kobieta, świadoma siebie i swoich dolegliwości. Szalenie inteligentna, super się Pani (swoją drogą jesteśmy równolatkami :) ) słucha. Życzę dalszego powodzenia w życiu !

SKRAWKI- dziękuję za to co robisz!!!!! to piękne po prostu jak Pani głos jest kojący, jakie wspaniałe tematy tutaj są poruszane, ludzi to uświadamia, zmienia ich poglądy, wzrośnie akceptacja i wrażliwość. Ma Pani misję, którą realizuje wspaniale. Dziękuję.

Nie ma czegoś takiego jak "pozytywny sters" - stres zawsze jest zły, powoduje choroby i zabija człowieka.

Swietny wywiad❤. Sama zmagam się z Ta choroba 😪. Czasem jest ciezko, ale da sie z tym żyć

Świetny wywiad, niezwykle elokwentna i świadoma rozmówczyni, chciałabym mieć taką łatwość formułowania tak zwięzłego przekazu jak ta Pani🌸

Matko jakbym siebie słyszał... Leki na mnie nie chcą działać co mnie dołuje jeszcze bardziej, moja 'pani doktor' patrzy tylko znad okularów i wypisuje mi nowe, zupełnie jakby to były dropsy. Skutki uboczne są straszne. I to już kilka lat trwa...

Ogromny szacunek za dzielenie sie .Wspaniala kobieta.

Mój Ś.p.. Małżonek 🙏🏼😌♥️ NIESTETY, wypierał się tego, że był chory na w.w chorobę* , ale przez ostatnie lata swojego życia był "w równowadze"* pomimo, że nie brał leków na wspomniany PROBLEM ChDM. (...). Był spokojny, pogodny i dowcipny... . Schorowany był. Rak Go pokonał 😪 Bardzo mi Go BRAKUJE‼️💔

Elokwentna, inteligenta i piękna kobieta! Dziękuje Pani za podzielenie się swoim doświadczeniem. Życzę dużo zdrowia.

Bardzo pomocna rozmowa! Też uważam że psychoterapia z farmakoterapią powinna być równolegle prowadzona, dziękuję za te rozmowę

Bardzo dziękuję za te wywiad świetnie dobrane pytania,pani bardzo rzeczowo opowiada na pytania Dziękuję za ten wywiad. Pani dużo dużo zdrowia mocno przytulam.💔💙💚💗

Bardzo inteligentna i wrażliwa dziewczyna ❤

Lata temu miałam to samo,nie chcę do tego wracać dzis pomagam takim ludziom ,jak chcesz odezwij się.

Zauważyłem, że większość osób zmagające się z takimi problemami jest bardzo inteligentna

Jako osoba z chorobą afektywną jednobiegunową(depresja) podziwiam za odwagę i chęć podzielenia się swoją historią. CHAD jest mi poniekąd bliski ponieważ w moim zespole w pracy jedna osoba zmagała się z tą chorobą. Jednak początkowo była zdiagnozowana jako osoba chora na depresję. Stan maniakalny dosłownie rozwijał się na naszych oczach. Każdy odbierał manię jako polepszenie i powrót do zdrowia. Nic bardziej mylnego. No ale nikt nie miał pojęcia o takiej chorobie. Pamiętam, że bardzo przeżyłem całą tą historię. Spotkałem się pierwszy raz w życiu z tak wielkim kryzysem psychicznym. Nie będę ukrywał, że ta osoba w fazie maniakalnej była dla mnie bardzo niemiła, często wulgarna. Dopiero po czasie dowiedziałem się, że to był stan choroby. Od tego czasu moja wiedza na temat chorób psychicznych się zwiększała aż do czasu kiedy sam miałem swoje problemy. Nie będę odkrywczy - moje problemy spowodował stres trwający blisko 4 lata. 2019 rok to mój najgorszy okres w życiu. Podobnie jak Ty nauczyłem się przez wszystkie lata bacznej obserwacji swojego stanu, swoich zachowań, lęków (bo akurat zaburzenia lękowe też mnie dopadły). W tych chorobach trzeba dużo pracować nad sobą. Leki i terapia pomogą ale to my sami musimy włożyć w to najwięcej wysiłku. Ja akurat nie mogę się przekonać do terapii. Miałem kilkanaście sesji ale jednak zawsze rezygnowałem. Leki i praca nad sobą pomagają mi od dawna. Świadomość Polaków niestety w kwestii CHAD jest znikoma. Bardzo mało osób wie, że taka choroba istnieje, nie wspominając o ich objawach. Schizofrenia jest zdecydowanie bardziej rozpoznawalna w narodzie. Na całe szczęście ostatnimi czasy dużo się zmieniło. Sam widzę po swoich znajomych czy bliskich jak wzrasta świadomość i zrozumienie dla chorób psychicznych.

Pani Olu życzę wszystkiego dobrego i sił w walce z chorobą .

proszę o spróbowanie żywienia optymalnego ,diety optymalnej i prądy selektywne.

Mam zdiagnozowany ChAD od 2005 roku i gdybym miał udzielić takiego wywiadu to pewnie słowo w słowo powiedziałbym to samo. Mnie też policja i karetka zbierały z domu na oddział 😂

Kocham cię, dziewczyno! Za to, że mówisz tak ważne rzeczy w ten sposób. Robisz dobra i potrzebna robotę, bo mozna wszystko obracać w żart, nakładać milion masek, ale to i tak nie rozwiąże problemu. Ja akurat nie mam problemu ChAD, ale znam osoby ze zdiagnozowaną chorobą dwubiegunową i jest to ogromny problem, mam wrazenie, że szczególnie dla tych ludzi, choć i otoczeniu się obrywa. Szkoda, że osoby z zaburzeniami są niestety spolecznie ciągle jeszcze postrzegane jako ''świry'' , szczególnie w kręgach ludzi slabiej wykształconych. Cieszę się, że znajduja się osoby potrafiące mówic o tych problemach w sposób otwarty. Serdecznie pozdrawiam i trzymam kciuki za jak najbardziej płaską sinusoidę 🤗👍

Ola życzę dużo radości w życiu . Jesteś wspaniała ❤️

Bardzo mądra osoba, pięknie się wypowiada. Do tej pory oglądałam "samozwańczych" chadowców, którzy sprawiali bardziej wrażenie atencjuszy, a nie chorych osób.. Ta dziewczyna jest autentyczna.

Gratuluję tej pani. Jest bardzo silną kobietą. Pozdrawiam serdecznie ❤

Dziękuję za cudowny wartościowy wywiad ♥️

Jakbym siebie słuchała. Tyle wartości z Pani wypowiedzi ,które pozwolą mi lepiej spojrzeć na siebie . Również zmagam się z CHAD. TYLE jeszcze muszę się nauczyć, a najtrudniej jest zrozumieć siebie . Dzięki za podzielenie się wiedzą.

Wspaniała jesteś dziewczyno! Zdrowia życzę i dziękuję za wywiad.

Podziwiam Pani mądrość życiową i cierpliwość do siebie. Życzę Pani dużo zdrowia!

Bardzo dobry wywiad, ja nie nauczyłam się mówić "o tym" tak składnie. U mnie to już 13 lat. Pozdrawiam p. Aleksandro.

Wspaniała duszyczka,odważna i bardzo miła🙏🤗👍

Bardzo dobry materiał. Serdeczne dzięki! Pozdrawiam z całego serca Obie Panie- mama, piąty rok ucząca się Chadu.

Olu, życzę Ci wszystkiego co najpiękniejsze ❤

Problem jest widocznie coraz bardziej powszechny, ale jeśli nie jest się ze stolicy lub przeszło się traumatyczne leczenie w placówce zamkniętej, to jest się skazanym na tą chorobę z wszystkimi dołkami i górkami bez szansy na lepsze jutro... Nikt mi nie powie, że jedna 15-minutowa wizyta u psychiatry w miesiącu gdzie chodzi głównie o omówienie działania leków, ewentualnie wypisanie nowej recepty i wraca się do koszmaru dnia codziennego, ma jakąkolwiek wartość leczniczą. W małych miejscowościach brakuje specjalistów, psychiatrów i jedyne co można wyciągnąć to miesięczna 15-minutowa wizyta na NFZ i 20-30 minut u psychiatry prywatnie z nadzieją, że w trakcie wizyty nie będzie odbierać telefonów od pacjentów albo zajmować się prywatnymi rzeczami. Takie są smutne realia. Doświadczenie Pani Oli i wielu osób które do takich oddziałów zamkniętych trafiają to jak opowieści z horroru i nie poznałam jednej osoby, która dobrowolnie i świadomie mimo olbrzymich problemów w tego typu chorobie, wróciłaby do takiej placówki na dobrowolne leczenie. Bicie pacjentów, znieczulica, ćpanie ludzi lekami psychotropowymi, lekceważenie skutków ubocznych leków podawanych w końskich dawkach, żeby mieć pacjenta z głowy bo śpi i ledwo ciągnie nogi za sobą, łamanie wszelkich praw człowieka to codzienność na oddziałach psychiatrycznych zamkniętych. Zastanawia mnie czy istnieją strony, kliniki stacjonarne w całym kraju nie tylko w stolicy, gdzie leczy się i prowadzi intensywną terapię z poszanowaniem problemów i godności pacjenta. Gdzie i jak znaleźć regionalnie grupy wsparcia w tej chorobie albo terapie, które nie polegają na 15 minutowej wizycie prywatnej? Podziwiam Panią Olę i jednocześnie jest mi strasznie przykro, że wielu ludzi z tego rodzaju chorobą nie ma najmniejszych szans na powrót do życia i opanowanie tego wierzchowca jakim jest ta choroba. Z jednej strony ogromne braki specjalistów, wolnych terminów, konieczność jeżdżenia po kraju i ponoszenia kosmicznych kosztów w innym miejscu w kraju a przecież fazy maniakalne mają u dużej grupy w konsekwencji ogromne zadłużenia, problemy nie tylko finansowe i nie każdego chorego czy udręczone latami rodziny takich ludzi stać na kliniki w stolicy gdzie doba kosztuje od 1000zł wzwyż a zalecany czas terapii to np 6 tygodni. Gdzie i jak znaleźć pomoc dla takich ludzi?

Dziękuję za motywację, by zacząć bardziej o siebie dbać. Wszystkiego dobrego!

Bardzo ciężka choroba dobrze dziewczyna chce się leczyć .Ja miałam męża który ma te chorobę ale nie chciał się leczyć ,leczył tylko stan depresji od października do końca maja .Kiedy już jest maj i jest długi dzień zaczyna się mania i tak do jesieni aż dni staną się krótkie.Napisze jeszcze że jest to piekło dla osób najbliższych .Dlatego brawo że dziewczyna walczy o siebie

Dziękuję za ten wywiad. Byłam kiedyś z mężczyzną, który chorował na chad, ale nie dało się mu pomóc... Nie chciał terapii, nie chciał leków, to strasznie źle na mnie wpływało i się rozeszliśmy. Sama mam nawracającą depresję, ostatnie zdania od Pani Oli są bardzo budujące, muszę wziąć je sobie do serca ❤️

Współczuję znajomych, ja się leczę i wokół (z biegiem czasu) przyciągnęłam ludzi w swoim przedziale wiekowym 19-26 którzy również się leczą na depresję, chada i różne kombinacje, w ogóle nie rezonuję z ludźmi "zdrowymi" bo czuję się jakbyśmy żyli w innych wymiarach, czasem niedowierzam że istnieją ludzie którzy nie chodzą do psychiatry i weź wytłumacz takiemu że dziś nie wychodzisz z łóżka bo się źle czujesz, wątpię że od razu zrozumie, a co dopiero zarzucanie że "wymyślasz"!!. myślałam że się przyciąga takich jacy sami jesteśmy, wtedy jest większe zrozumienie w gronie. Mam nadzieję że znajdziesz wartościowych ludzi

jeja płakać mi się chce jak to oglądam. Wiem,ze jest dorosła i swietnie sobie radzi ale na prawde cieżko mi się to oglądało.

36:52 Bardzo, bardzo, Paniom Dziękuję,za ten Wywiad ❤ Pani Dziennikarce i Pani,( Oli,o ile dobrze zapamiętałam) z problemem takim,jak mój. Wypowiedziała się Pani wspaniale, dziękuję. Ja nie potrafiła bym tego wszystkiego,tak ubrać w słowa, dziękuję ❤ też się trzymam i co bardzo ważne, mam mądrych Ludzi wokół

Połowa Polski ma problemy z depresją i trudno się dziwić patrząc co się na tym świecie i w naszym kraju dzieje.

Wszystkiego dobrego Pani Aleksandro.Duzo zdrowia.Pierwszy raz słyszę tak dobry wywiad na temat ChAD.dziekuje

Miałam niegdyś stany lękowe, bałam się, że umrę. Brałam przez jakiś czas leki, zmieniłam środowisko, znajomych. Dlugo układałam sobie w głowie co może być przyczyną. Udało mi się. Bez szpitala, długiego leczenia farmakologicznego. Nie wyobrażam sobie sytuacji, w których jest tak wiele osób. To są ciężkie przeżycia. Dużo siły życzę.

Wszystkiego co najlepsze dla Pani ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Jesteś mega sympatyczna. Bardzo miło się Ciebie słucha. Niezwykła świadomość i dojrzałość! Z takim podejściem i pomocą lekarską napewno złapiesz tą chorobę za "rogi". Trzymam kciuki. Pozdrawiam.

Ogrom szczęścia dla pani❤ brawo za odwagę , dziękuję za ten materiał z całego ❤

Bardzo mądra i świadoma osoba ❤️

Doskonale rozumiem tą panią ponieważ też choruję na CHAD przyznaję że jest to trudna choroba i dla wielu ludzi nie zrozumiała.Najgorsze slowa jakie usłyszałam skierowane do mnie to było to że"Ja udaję" 😱

Ola poznałam Ciebie i Kasie na Kongresie Zdrowia w Wawie i polubiłam bardzo. Jesteś kochaną i inspirującą kobieta i odważną😍

Olu, kawał dobrej roboty dla siebie zrobiłaś. Bardzo mi zaimponowalaś. Dziękuję

Mam 24 lata i mój znajomy mi powiedział, że nie będę mógł zostać harcerzem bo mam zaburzenia lękowo - depresyjne i według niego nie wysiedzę na zbiórce. Jak się poznaliśmy to mi powiedział, że by mnie wziął do hufca, wtedy nie docierało do niego, że mam zaburzenia. Moja psychoterapeutka stwierdziła, że to zwykła dyskryminacja i on nie wie co to są zaburzenia. Jestem również osobą niepełnosprawną, chodzę o kulach, on mi opowiada, że nie pojeżdża na kajaku, ludzie nic nie wiedzą. Odkąd pamiętam mam na to wyjebane. Szukam pracy, chociaż toksyczna mama zmusiła mnie do renty. Moi rodzice nie pozwalali mi na nic, zawsze chciałem chodzić w glanach i nosić się jak Depeche Mode. Nigdy u nikogo nie nocowałem, nikt mnie nigdzie nie zapraszał. Nie uprawiałem seksu jako nastolatek i to mnie bardzo boli, teraz mocno walczę co weekend i nie wychodzi i walczę dalej. Łatam sobie ból z dzieciństwa i z okresu adolescencji. Muszę nauczyć się żyć z swoim permanentnym bólem, to ma boleć i on mnie nigdy nie zostawi. Dopiero uczę się robić pewne rzeczy mimo chronicznego braku sił psychicznych, trzeba wziąć ten ból za rękę i iść z nim dalej. Kiedyś chodziłem na siłownię, przepłakałem cztery dni bo nie mogę postawić drugiej nogi na skałce. Mój były znajomy, który na mnie nasrał zarabia w tej chwili 8000 zł na malowaniu obrazów robieniu tatuaży i technologii chemicznej i sprzedawaniu przypinek, od 18 roku życia ciągle wyjeżdża zagranicę, chodził po opuszczonych budynkach, w moim wieku co sobotę gdzieś wyłaził i był na nielegalnych ravach w pandemii. Ja czasami nie mam siły wyjść. Chodzę na wolne słuchanie Fizyki na UKSW, zdaję maturę po raz szósty, pracuję za darmo w radio. Nie mam pracy, nie mam matury, nie mam prawa jazdy oraz mieszkam z rodzicami. Marzę o samotnym wyjeździe do Danii ale zupełnie nie wiem co i jak. Nigdy nie czułem, że moje życie jest moje, nigdy nie miałem poczucia samostanowienia o sobie. Nie umiem gotować z względu na lęk przed rodzicami. Nie buntowałem się i nie dojrzałem. Chciałbym chociaż wynająć, miałem kiedyś zrzutkę na zrzutce. Ogromnie boli mnie, że podczas zatrudnienia kogoś obchodzą dotacje z Unii a nie ludzie.

Jestem zachwycona Twoją otwartość iść, dziękuję to mi pomaga zrozumieć siebie, jesteś bardzoo atrakcyjna.

Błogosławieństwa Bożego. Pozdrawiam Jarek.

Dziękuję za szczerą opowieść

Kochana wysylam Ci ogrom wsparcia ❤❤❤ Jesteś cudowna .

Mam ojca, który choruje na ChAD. Życie z nim to gehenna. Do tego ma paskudny charakter, zawsze wyzywał swoich synów (ja jestem córką), nie ma szacunku dla najbliższych, jest złośliwy, często też agresywny. Do tego matka, która ma cechy autokratyczne, wiecznie niezadowolona, krytykująca, oceniająca. Ojciec bierze leki, ale nie chodzi na terapię. Rodzice sie nie cierpią. Od zawsze sie kłócili i nie było pomiędzy nimi miłości. Dzisiaj jako dorosła kobieta nie potrafię sobie zbudować życia. Mam trwale występujące stany depresyjne. Każdy członek rodziny ma problemy natury psychologicznej. Z doświadczenia wiem, że tam gdzie nie ma szczerej miłości i szacunku będą poważne problemy.

Osoby wysoko wrażliwe są chyba bardziej narażone na depresję.Dzieki za podzielenie się tym tematem który dotyczy dużej części populacji.Wszystkiego dobrego pani Olu☀️☀️☀️🌹🌹🌹😘

Ogromna samoświadomość 💕. Ta opowieść uświadomiła mi, że w przebiegu mojej depresji chyba miałam epizod maniakalny. Powodzenia.

Bardzo Panią z filmiku pozdrawiam. Szacunek za takie tematy. Jestem osobą wysokowrażliwą i też borykam się z licznymi zaburzeniami. Jest mi ciężko, No jestem samotna, podświadomie chciałabym trafić na leczenie zamknięte.

Wspaniała rozmowa, pouczająca. Dziękuję. Życzę dużo zdrowia.

Walcz o Siebie,życzę Ci wszystkiego naj...❤