Χριστέ μου παναγία μου δωσε δύναμη σε όλους τους Έλληνες και σε όλες τις Ελληνίδεςνα ξεπεράσουμε και αυτό το κλείσιμο που μας κάνανε πάλι με τον κορωνοϊό μία προσευχή υπέρ υγείας Νίκος Πέτρος Κυριάκος φωτεινούλα Γεώργιος Βασιλική Σταύρος Ιωάννης Μαρία κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε με τον αμαρτωλό και ανάξιο δούλο παναγία μου γλυκιά βοήθησε όλη την Ελλάδα. Να διαβάζουμε το Ευαγγέλιο και την Αγία γραφή και να λέμε την ευχή όσο πιο πολύ μπορούμε καλή δύναμη σε όλους καλημέρα

Ευχαριστώ πατέρα Αθανασιε ο Θεός είναι η αγάπη και η Σωτηρια μας

Την ευλογία σας πάτερ μου.

Κύριε Ιησού Χριστέ Εσύ είσαι Ό δρόμος της ζωής μας! Δόξα σοι Κύριε δόξα σοι!🙏🙏🙏

Ευλογείτε!

Κύριε υμών Ιησού Χριστέ φώτισε όλο τον κόσμο σου!!!

πολυ ωραιος λογος!!!

Πράγματι ο άνθρωπος που νιώθει μέσα τού τον θεό ξεχωρίζει από τους άλλους ανθρώπους Και αυτό φαίνεται Κατά αρχήν είναι δίκαιος και έντιμος άνθρωπος Δεν κάνει κακό στους άλλους ανθρώπους και σε γενικές γραμμές είναι ένας άνθρωπος απλός και ταπεινός Βοηθά τους άλλους ανθρώπους με όποιον τρόπο μπορεί και δεν κατηγορεί ποτέ κανέναν άνθρωπο Εύχομαι σε όλους να κάνετε υπομονή και να προσεύχεστε και για εσάς και για τους άλλους ανθρώπους Καλή και ευλογημένη ημερα σε ολους💙💙💙💙💙❤️❤️❤️❤️

Μόνο κοντά στον Θεό και στην Παναγία βρίσκουμε πραγματική ανάπαυση και αγαλλίαση

Ηπαναγια θαμας βοιθηση οτν καμουμε αφτα που δηδαξε ο κυριος στους μαθιτεσους οταν δεν αγαπαμε τον εχθρο μαςοταν δεν δινομε βοηθια οταν δεν εχουμε ταπινοση οταν δεν εκλισηαζομεθα οταν δεν κανουμε καθαρη εξομολωγιση δεν νηστεβουμε δεν κηνονουμε πος πεδιαμου θα μας βοιθηση και οκυριος ακομα μας σηχωρη αχ πεδιαμου μεχρη ποτε ζητο σηγνομη αποτους εχθρουσμους και απο εσενα κυριε

Tην ευχη του να εχουμε

Μία προσευχή να αναλάβει ο Κύριος τα αιτήματά μου και να με ελεήσει, μία προσευχή να δει ο Κύριος τον κάθε άνθρωπο που δοκιμάζεται. Αμήν!

Ήταν ένα συνηθισμένο καλοκαιριάτικο απόγευμα. Εκείνο όμως που του έκανε εντύπωση ήταν οι έρημοι δρόμοι, τα νεκρά πεζοδρόμια, τα σιωπηλά μαγαζιά. Η πόλη ήταν έρημη. Ο καλός καιρός και η αργία του Σαββατοκύριακου έκανε ακόμα και τους αναποφάσιστους αστούς να τολμήσουν μια επίσκεψη στην πιο κοντινή παραλία. Μέσα στο λεωφορείο ήταν άλλοι τρεις άνθρωποι. Δύο ηλικιωμένοι και ένας μετανάστης. Το χρώμα του τον πρόδιδε. Ο μελαμψός άνδρας τον κοιτούσε επίμονα. Μετά από δύο στάσεις ο άνδρας με την περίεργη ενδυμασία σηκώθηκε. Ο ιερέας νόμιζε ότι θα κατέβει στην επόμενη στάση. Όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο. Ο άνδρας πλησίασε τον ιερέα και κάθισε δίπλα του. Δεν είπε κάτι. Κοιτούσε κάτω, σαν να σκεφτόταν να μιλήσει αλλά κάτι τον εμπόδιζε. Ο ιερέας μαζεύτηκε. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα τον ρώτησε: «Μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι»; Ο άνδρας ανασηκώθηκε, ακούμπησε την πλάτη του στο σκληρό κάθισμα του λεωφορείου και αναστέναξε. Ο ιερέας επανέλαβε την ερώτηση. Ο σιωπηλός άνδρας έβγαλε σιγά σιγά ένα χαρτάκι από την τσέπη του πουκαμίσου του. Ήταν παλιό, ταλαιπωρημένο. Το άνοιγε αργά, σαν να κρυβόταν εκεί ένα μεγάλο μυστικό, το δικό του μυστικό. Καθώς το άνοιγε τα μάτια του γέμιζαν δάκρυα. Ο ιερέας παρατηρούσε γεμάτος αγωνία τις κινήσεις του. Τα μαύρα του χέρια έτρεμαν καθώς το περιεχόμενο του χαρτιού αποκαλύφθηκε. Ήταν μια φωτογραφία. Ήταν μια εικόνα του παρελθόντος που στοίχειωνε τον άνδρα. Ο ιερεάς στην θέα της φωτογραφίας ενστικτωδώς τον ακούμπησε στην πλάτη του… Ήταν πλέον μόνοι τους μέσα στο λεωφορείο. Αυτοί και ο οδηγός. Ο άνδρας κοίταξε τον ιερέα στα μάτια και είπε: «Θέλω βαπτιστώ…». Ο ιερέας δεν μίλησε, απλά ένευσε καταφατικά. Τα μάτια παίζανε ανάμεσα στην φωτογραφία και στις σκέψεις του, ανάμεσα στο «τώρα» και στο «τότε». Η φωτογραφία απεικόνιζε τον ίδιο, χαμογελαστό, ντυμένο σαν αντάρτη, κρατώντας ψηλά και περήφανα το όπλο του με φόντο νεκρά κορμιά ανθρώπων. Γιατί την είχε μαζί του; Γιατί κουβαλούσε επάνω του αυτό το απάνθρωπο στιγμιότυπο; Τιμωρούσε τον εαυτό του; Μήπως δεν ήθελε να ξεχάσει τι είχε κάνει; Μήπως αυτή η φωτογραφία ήταν η παρουσία της συνείδησής του; Γιατί δεν την είχε πετάξει; Μετανόησε, αλλά δεν ήθελε να ξεχάσει. Μετανόησε, αλλά κρατούσε τον εαυτό του στην ταπείνωση βλέποντας ποιος ήταν, τι έκανε, πως έζησε… «Θέλω βαπτιστώ…» ξαναείπε «…μετανοιώνω…αγαπώ Χριστό….» και ξέσπασε σε λυγμούς. Ο ιερέας τον αγκάλιασε… δεν είχε λόγια. Προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει, ποιος ήταν αυτός ο λαβωμένος ψυχικά άνδρας που με θάρρος του απεκάλυψε το παρελθόν του. Η επόμενη στάση πλησίαζε. Ήρθε η ώρα να κατέβουν από το λεωφορείο. Ο ιερέας πήρε από το χέρι τον άνδρα. Στεκόταν και οι δύο τους αμίλητοι καθώς ο οδηγός άνοιγε την πίσω πόρτα ώστε να κατέβουν. Μπροστά τους βρισκόταν ο ναός όπου εφημέρευε ο ιερέας. Η πόρτα του λεωφορείου έκλεισε και μαζί της έκλεισε και η πόρτα ενός παρελθόντος γεμάτο μίσος, οργή και ψυχική οδύνη. Τώρα πλέον ο ιερέας άνοιγε την πόρτα του ναού, μια πόρτα η οποία θα εισήγαγε τον ξενιτεμένο στην ενδοχώρα της συγχώρεσης, της ειρήνης, της ηρεμίας, της αγάπης. Ένας ξενιτεμένος θα έβρισκε επιτέλους την πατρίδα του… μια πατρίδα που δεν έχει σύνορα ανθρώπινα. Μια πατρίδα στην οποία πολίτες της είναι όλοι όσοι δάκρυσαν για τα λάθη τους, πίστεψαν στην Αλήθεια, πλύθηκαν στο Λουτρό της Ουράνιας Υιοθεσίας και καταδικάστηκαν στην Αιώνια θαλπωρή Του. Αρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου Δοξα Σοι Ο Θεος!!!

Έχουμε πολλά βάσανα είναι ανθρώπινο αλλά δε μπορούμε να ζούμε συνέχεια στο σκοτάδι πρέπει να ανοίγουμε τη ψυχή μας στο φως που είναι ο Χριστός ο κύριος είναι μαζί μας και κανένα σκοτάδι στη ψυχή μας μόνο φως

!