www.ditisderks....
Slapen, eten, trainen, herhalen. Weken en maanden aan een stuk. Je hele leven aan de kant gezet voor die ene twintig seconden. En dan is het moment daar. Startschot klinkt. Je vliegt uit de blokken. Raast iedereen voorbij. Komt als eerste over de finish! En wordt gediskwalificeerd…
Genoeg mensen die dan balen. Twintig gaten in de deur slaan. Niemand een woord gunnen. Scheldend en tierend van de baan afkomen. En dagen verblijven in de bubbel van hun eigen chagrijn. Maar (sprinter) Churandy Martina niet. Hij neemt zijn verlies. Zegt zich neer te leggen bij de regels. Hij heeft zijn best gedaan en lacht nogmaals breeduit. Want het verleden, die verander je niet.
De laatste tijd lees ik constant verhalen over prestatiegerichte ouders. Zij projecteren hun eigen verlangens op hun kinderen. Dus bedreigen ze leraren, wanneer die hun zoon of dochter geen vwo-advies geven. Of hockeycoaches, als hun telg niet bij de uiteindelijke selectie zit. Er moeten zelfs speciale avonden aan te pas komen om deze teleurgestelde ‘volwassenen’ tot bedaren te brengen. Belachelijk.
Waren zij (en wij allemaal) maar wat meer als Martina. Wat minder gericht op prestatie, maar op het plezier. Niets iets doen, omdat het geld, views, likes of goud oplevert, maar omdat het simpelweg kneitersleuk is om te doen. Ook als je even niet de beste bent. Niet het uiteindelijke resultaat, maar het plezier onderweg telt. En met dat plezier komen vanzelf de resultaten. Leven zoals het leven bedoeld is.
Ik heb mijn best gedaan en heb het leuk gehad.