@@sureevennot3418 Szkoda, że nie podał Pan swojego imienia, napisałabym np. Drogi Panie Michale! Skoro jednak skrzętnie ukrywa Pan swoje imię, napiszę: Szanowny Panie! Staram się słuchać ze zrozumieniem. Czy zawsze mi to wychodzi? Na pewno nie. Można powiedzieć, że sama daje Panu pierwsze drewienko do stosu dla siebie. Pójdę dalej, dam Panu i rozpałkę. Otóż, św. Maksymilian Kolbe powiedział, że jego rozum mieści się w jego czapce, mój natomiast przycupnął w samej tylko antence od beretu... i jeszcze wydaje się, że coś by się tam zmieściło. Pytanie zatem, czy jest możliwe,, bym właściwie zrozumiała słowa ks. Szymona? Myślę, że tak. Już teraz podam Panu dwie przyczyny, pierwsza najważniejsza, to pomoc i opieka Boga Wszechmogącego oraz Jego najsłodszej wysłanniczki i opiekunki Najświętszej Panienki. Jak to mówi moja umiłowana Babcia, bez Boga ni do proga. A z przyczyn naturalnych, to nauka, lekcje, wykłady i kazania, dobra literatura. Czyli dostarczam prawdziwy pokarm dla rozumu, ćwiczę. Dlatego też całkowicie podtrzymuję swoją powyższą opinię. A Pana serdecznie pozdrawiam i życzę, by Pan stąd nigdy nie odchodził, i nawet jeśli nie będzie się Pan z czymś zgadzał, nawet jeśli któryś film wzburzy w Panu krew, ba! nawet, jeśli wyrazi Pan negatywną opinię i posprzecza się z kimś, proszę tu zostać! Kiedyś, zaraz po nawróceniu, po spowiedzi z całego życia, zaczęłam chodzić codziennie do kościoła (wtedy jeszcze nie znałamTradycji - katolickiej perły), widziałam inny Kościół, inne zwyczaje, inne pieśni. Aż tu usłyszałam coś, co znałam, coś tak pięknego, niezmiennego GODZINKI, jak najszybciej zakupiłam tekst, ulokowałam się za sympatycznymi Paniami różańcowymi i następnym razem, pomimo mojej chorej przepony, śpiewałam jak tylko mogłam, serce wznosiło się nieba. Potem, przez telefon, powiedziałam swojej Babci, że prawie się udusiłam, że jednak nie bradzo mogę śpiewać, na to Babcia powiedziała mi: TO NIC! SIEDŹ I SŁUCHAJ! I zostałam:) i Panu tego życzę z całego moje serca!

@@sureevennot3418 Jeśli się słucha z uwagą a przy okazji zna tradycyjne nauczanie Kościoła sprzed heretyckich zmian w katechizmach ostatniego półwiecza, to nie trzeba zadawać takich pytań i zrzucać na brak logiczności. Tradycyjne nauczanie i słowa Księdza wyraźnie odnoszą się do zbawienia w innej religii jako MIMO NIEJ a nie dzięki niej! W żadnym razie nie stoi to w sprzeczności z nauczaniem Extra Ecclesiam nulla salus. Będąc w Kościele Katolickim człowiek uzyskuje wszystkie niezbędne środki dla zbawienia duszy i to jest mu gwarantowane, a czy z tej gwarancji zechce skorzystać to zależy na ile w zgodzie z tym będzie żył i z danych środków korzystał: m.in.Dekalog, nauczanie prawowiernych papieży, ojców, doktorów, sakramenty święte nade wszystko Spowiedź święta dla życia w stanie łaski uświęcającej i karmienie się Najświętszym Sakramentem. W religiach fałszywych zbawienia może Pan Bóg udzielić POMIMO tej fałszywej wiary, BEZ WINY człowieka, który nie miał możliwości poznania środków prowadzących ku zbawieniu przekazanych Kościołowi przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, dlatego tu nie wrzucimy heretyków protestantów którzy świadomie odeszli od Prawdziwej wiary do różnych zborów interpretujących Ewangelię każdy po swojemu i wybierających to i owo a to czy tamto odrzucających. Ksiądz w odniesieniu do zbawienia w innych religiach wyraźnie zaznaczył słowo POMIMO które jest tu kluczowe. Z Panem Bogiem

Amen 🙏

@Artur W-o To wydaje się być trafna analogia!

Ksiadz tak powiedzial w znaczeniu ogolnym. N a pewno Bractwo nie neguje swietosci wyzej wiemienionym, mysle ze raczej chodzi tu o ostroznosc bowiem po Soborze zniesiony zostal tzw urzad Adwokata Diabla ktorego zadaniem bylo wziecie pod mikroskop calego zycia kandydata. Jak dalece rygorystyczny byl ten proces niech swiadczy fakt ze odmowiono kanonizacji ks Piotrowi Skardze tylko dlatego ze pochowany w letargu po obudzeniu sie w trumnie MOGL bluznic Bogu. PO Soborze zas nastala istna tasmowa produkcja swietych a nasz JPII pobil w tym wszelkie rekordy. Mam nadzieje ze odpowiedzialem n a Twoje pytanie

Odrzucenie kanonizacji jest herezją.

@@grzegorzossor W przypadku bractwa nie jest to odrzucenie tylko wstrzymanie się od publicznego kultu. Poza tym z tego co mi wiadomo kanonizacje nie są ex cathedra. PS: Ja osobiście uznaję każdą kanonizację.

@@Tczewianin Sykstus IV w bulli Superna caelestis patria pisze, że w kanonizacji (akurat św. Bonawentury) "mylić się nie może". Używa jednak zamiast non słówka haud, które oznacza zaprzeczenie jeszcze twardsze. Kanonizacja jest aktem nieomylnym i jest nakazem kultu w Kościele Powszechnym

@@grzegorzossor Kanonizację są nieomylne WARUNKOWO czyli pod warunkiem ,że proces kanonizacyjny był przeprowadzony prawidłowo. I tak jak kanonizacja teoretycznie jest nieomylna tak sam proces kanonizacyjny nie ma takiego przywileju więc teoretycznie może się tak zdarzyć ,że kanonizacja była nieważna,ponieważ w praktyce do niej w ogóle nie doszło. Podobnie jak małżeństwo jest ZAWSZE nierozerwalne ,ale może się zdarzyć tak ,że zostało ono zawarte nieważnie i w takim wypadku po orzeczeniu nieważności małżonkowie mogą się rozejść.

In Secula Seculorum. Amen 🙏

Być może dlatego, że Brevarium fidei (przynajmniej te wcześniej wydane) są mniej okrojone z "przedsoborowia" niż wspomniany DH. Jeśli ktoś chce poznać rzetelnie zestawioną naukę katolicką, to polecam przedsoborowego (lata 50.) Denzingera (o indeksie Dz) albo wydanego w roku bodajże 1963 Denzinger-Schonmetzer (indeks DS). W tym drugim jest co prawda już dużo gruntu pod nowinki takie jak wolność religijna, ale też na przykład jest bardzo ważna encyklika Grzegorza XVI Mirari vos, której w ostatniej edycji Dz niestety nie ma. Oczywicie, dostępne wersje językowe to łacina oraz angielski.

@Kacper Grabiec Używaliśmy Denzingera w seminarium stąd moje do niego przywiązanie :)

@@SzkolyAkwinaty a może Te Deum by kiedyś wydało podobne opracowanie po polsku? Choć problem czy byłby wystarczający popyt. Przyznam, że księga robi wrażenie nawet na ekranie.

xd

@@sureevennot3418 dlaczego tak myslisz ?

@@sureevennot3418 Protestant?

@Paweł Wasilewski np. tutaj: www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/islam.php3

Samo uznawanie Biblii za jedyny autorytet nie jest katolickie.

Pan Jezus powiedział to chociażby u Jana 6-17, zwłaszcza w wersecie 6. Ja, podkreślam ja , nie mówię o protestantach, odbieram te zwłaszcza wspólne modlitwy że smutkiem. Widzę że coraz mniej wspólnie modlimy się do Boga, Naszego Tatusia. Te litanie, rozance są DO A nie PRZEZ. Wiele tych modlitw, to DO maja wręcz w tytule modlitw. Owszem zwrócenie się do Trójcy są 2 linijki na końcu modlitwy która ma 10, 20, 30 wezwań do danego pośrednika. Wydaje mi się że zwłaszcza Bóg Ojciec czuje się bardzo pomijany. Dla mnie to tak jakby w rodzinie wszystkie sprawy dzieci załatwia matka. Myślę że taka sytuacja dla męża i ojca byłaby nie do zaakceptowania. Bo jeśli Ojciec nam wszystko daje bo dał nam wszystko i niczego nam nie odmawia bo nas kocha Miłością szaleńca a my się do Niego zwracamy przez Matkę, ciotki, wujkow, sąsiada, i listonosza A do NIEGO przestajemy przychodzić to jaki to jest Nasz Ojciec. To rozdawca dóbr przez pośredników, a nie Tatuś do którego mamy przychodzić jako dzieci. Mamy świętych od spraw beznadziejnych, od gradobicia, rżeczy zagubionych , wysokiej fali na oceanie, , teraz od Internetu. Jak czesto modlimy się do Boga? Ja mam wrażenie że coraz rzadziej i bardzo mocno to odczuwam. Myślę że Bóg w tym Sztumie do nieba jest bardzo pomijany. A to ON jest dawcą wszystkiego, sprawca wszystkiego i jeśli my jesteśmy z Bogiem, to kto przeciwko nam. Po co nam Ci pośrednicy?

@@elzbietaszeliga3258 Do Boga mamy się modlić nieustannie jak pisze św. Paweł. Tak naprawdę żeby wytłumaczyć święty obcowanie to trzeba by się cofnąć do kwestii łaski uświęcającej, przez którą Trójca Święta mieszka w duszy. Święci w Niebie, Kościół triumfujący, już na wieki są u Boga i czemuż mieliby za Kościołem wojującym na ziemi i cierpiącym w czyśćcu, skoro już na ziemi wstawiali się za innymi?

A św. Paweł sprawował ofiarę?

Sw Piotr odprawiał ofiarę Jezusa Chrystusa.

@PA00100 Oczywiście nie jest to absurd - w ten sposób rozumieli to wszyscy katoliccy teologowie zarówno przed ogłoszeniem dogmatu jak i po (ja nie znam żadnego katolickiego teologa który by widział przedstawiał taką "hipernieomylność" jaką pan proponuje, jeśli jakiegoś pan zna to z ciekawością usłyszę co mówi). Tak nieomylność przedstawiają wszystkie znane mi katechizmy, prace dogmatyczne i opracowania tego tematu - dlatego jestem szczerze zaskoczony pańskim stanowiskiem. Proszę zwrócić uwagę że gdy przemawia zwykłe magisterium Kościoła to brak charyzmatu nieomylności nie oznacza jeszcze że się ono myli (taką sytuację zakładają przytoczone porównania) - jeśli jest dostatecznie ugruntowane na Bożym Objawieniu to wyjaśnia po prostu dogłębniej to co zostało objawione. W wyjątkowych sytuacjach, gdy hierarchia zbytnio ulegnie jakiejś intelektualnej modzie może dojść do zafałszowania nauki - tak się stało w czasach herezji ariańskiej - jednak Kościół prowadzony przez Ducha św. i z takich zawirowań potrafi wyjść - w zasadzie wystarczy że zacznie postępować zgodnie z zasadą św. Wincenta z Lerynu i będzie głosił to co zawsze, wszędzie i przez wszystkich było wierzone w Kościele.

@@SzkolyAkwinaty Pius XII Humani Generis (§ 20; Denz. 2313): "Nie należy też sądzić", mówi Papież, "iż pouczenia w encyklikach zawarte nie wymagają same przez się uznania dlatego tylko, że Papieże nie ogłaszają ich na mocy swej najwyższej władzy apostolskiej. Albowiem również do tego wszystkiego co jest przedmiotem nauczania Magisterium zwyczajnego odnoszą się słowa: «Kto was słucha, mnie słucha» (Łk. 10, 16), a zazwyczaj to, co w encyklikach wykłada się i z naciskiem podkreśla, to najczęściej już skądinąd do nauki katolickiej należy" Pius XII Humani Generis: "Jeżeli zaś najwyżsi Pasterze w dokumentach swoich dają rozstrzygające wyjaśnienie (nie "uroczyste") w pewnej, dotychczas niejednoznacznej materii, dla wszystkich staje się jasnym, że według myśli i woli papieży, nie wolno już uważać tej kwestii za rzecz podlegającą swobodnej dyskusji". Pius XI Mortalium animos: "Urząd nauczycielski Kościoła, - który według planu Boga ustanowiony został na ziemi w tym celu, by prawdy objawione utrzymane były po wsze czasy nieskażone i łatwo, a pewnie przedostawały się do wiadomości ludzi" Sobór Watykański I: "Na Stolicy Apostolskiej katolicka religia zawsze była zachowywana czystą i nieskażoną". I znów: "Stolica Piotrowa jest zawsze wolna od wszelkiego błędu, zgodnie z Boską obietnicą uczynioną przez Naszego Pana i Zbawcę (...)" (Denz. 1836). Sobór Watykański I: "Wiarą boską i katolicką (fide divina et catholica) należy wierzyć w to wszystko, co jest zawarte w słowie Bożym spisanym lub przekazanym Tradycją i przez Kościół jest podawane do wierzenia jako przez Boga objawione, czy to w uroczystym orzeczeniu, czy to w zwyczajnym i powszechnym nauczaniu". ... ?

@@PA-rm3ly Wszystkie te cytaty dokładnie potwierdzają to co mówiłem w moim materiale :) Zwyczajne magisterium wymaga posłuszeństwa - bez wątpienia, jednak nie oznacza to jeszcze charyzmatu nieomylności. Na większość z tych argumentów już odpowiedziałem pod innym materiałem, przekopiuję: Musimy odróżnić dwie rzeczy: charyzmat nieomylności który został dogmatycznie zdefiniowany na I Vaticanum i który ma jasno ograniczone granice - uroczyste nauczanie ex cathedra, w kwestiach wiary i moralności itd. Skoro w treści ogłoszenia tego dogmatu są te ograniczenia to oczywiste jest że ten charyzmat odnosi się tylko do tych deklaracji. Gdy katechizmy mówią o nieomylności zwykłego magisterium mówią o czymś zupełnie innym - nie mówią o tym że każda decyzja magisterium ma charakter nieomylności niczym uroczyście ogłoszony dogmat - a mówią o tym że magisterium w swojej całości (zgodnie z zasadą św. Wincentego) nosi takie znamię nieomylności - nie oznacza to że zasada św. Wincentego z Lerynu jest jedyną formą weryfikacji tego czy coś jest zawarte w objawieniu czy nie - wystarczy w zasadzie również zapis w Piśmie św. - które również jest nieomylne. Mam wrażenie że w pana argumentacji nie ma miejsca na różne stopnie pewności teologicznej. Teologia nieustannie nimi operuje, dla przykładu od tych najpewniejszych do coraz mniej pewnych: de fide definita - prawda wiary uroczyście ogłoszona przez Kościół - dogmaty sentencia fidei proxima - nauka głoszona przez wszystkich lub prawie wszystkich teologów oraz urząd nauczycielski - jednak bez definicji dogmatycznej theologice certa - nauka pewna ze względu na jej głęboki związek z dogmatami wiary sententia communis - nauka nie związana w sposób konieczny z jakąś prawdą wiary ale powszechnie przyjęta przez teologów itd. Ściśle rzecz biorąc nieomylna, zgodnie z dogmatem I Vaticanum jest kategoria "de fide definita" - dogamaty wiary. Aby coś było "fidei proximum" - potrzeba jednomyślności teologów i magisterium - uważam że nie można by było przyznać tej kategorii żadnemu twierdzeniu, które nie jest ugruntowane w tradycji - natomiast nie widzę przeszkód aby zwyczajne magisterium wydało dwuznaczne orzeczenie, które nie cieszy się powszechną akceptacją teologów (w czasie lub przestrzeni) i może zostać zinterpretowane w sposób sprzeczny z poprzednimi deklaracjami magisterium i byłoby dlatego podważalne - to się moim zdaniem właśnie teraz odbywa.

@@SzkolyAkwinaty To co wynika z dogmatu Soboru Watykańskiego o nieomylności papieża przemawiającego ex cathedra w żadnym wypadku nie oznacza, iż w sytuacji, gdy nie mówi on ex cathedra jest omylny (a jedynie, że wtedy nie jest nieomylny ex cathedra). Innymi słowy nie oznacza to, że wtedy nie jest nieomylny w znaczeniu absolutnym (simpliciter), tylko że nie jest nieomylny w tym sensie (secundum quid), a mianowicie w rozumieniu wypowiedzi ex cathedra. Sobór nie tyle uznaje czy definiuje granice papieskiej nieomylności, co broni jej przed tymi, którzy chcieliby uzależnić ją od innych czynników - zgody biskupów, czy nawet od orzeczeń bądź kanonów soboru powszechnego. "Dlatego takie definicje Biskupa Rzymskiego są niezmienne same z siebie, nie zaś na mocy zgody Kościoła". W tym ostatnim zdaniu soborowej definicji zawarty jest klucz do jej poprawnej interpretacji. Ignorowanie tego zdania leży u podstaw ewidentnie niekatolickiego wyobrażenia o papieżu mogącym popaść w błąd, gdy nie definiuje ex cathedra jakiejś nauki wiary, chociaż przemawia ex officio (z urzędu). Pozostaje oczywiście poza dyskusją, że może on błądzić, kiedy nie przemawia qua (jako) papież, tylko jako "prywatny teolog". Zdanie kończące soborową definicję określa jej właściwy przedmiot i cel; stwierdza mianowicie nieomylność Rzymskiego Papieża nawet wtedy, gdy wypowiada się wyłącznie na mocy swego własnego autorytetu. Nie chodzi tu o papieską nieomylność jako taką, lecz o osobistą nieomylność papieża. Sobór orzeka, że kiedy papież przemawia ex cathedra, to jest on nieomylny na mocy właściwego mu papieskiego prawa, a nie tylko dlatego iż wypowiada się jako przedstawiciel Kościoła. Krótko mówiąc, gdy tylko papież przemawia ex officio (z urzędu) - nawet jeśli nie jest to wypowiedź ex cathedra - to jest on zawsze nieomylny. Nie ma podziału w Magisterium Kościoła. Soborowe rozróżnienie na "uroczyste" oraz "zwyczajne i powszechne" Magisterium nie jest wyodrębnieniem dwóch rodzajów Magisterium, ani podziału na Magisterium omylne i nieomylne. Przedstawia jedynie sposób, lub tryb, w jaki właśnie to jedno i nieomylne Magisterium jest realizowane. Kiedy papież definiuje ex cathedra dogmat wiary, co wynika z pełni jego Władzy Apostolskiej, to definicja ta zalicza się zawsze do Magisterium Nadzwyczajnego i jest wykonywana w sposób - można by powiedzieć - "eks-katedralny". Gdy Papież nie naucza ex cathedra, to jednak wciąż naucza na mocy swych uprawnień płynących z urzędu, mówimy wtedy, że nie jest on nieomylny w ten sposób (ex cathedra), tylko z powodu głoszenia nauki przynależnej do Uroczystego bądź Zwyczajnego Magisterium. Innymi słowy, nieomylność Magisterium zawiera w sobie nieomylność Papieża, za każdym razem kiedy przemawia ex officio, a niekoniecznie tylko wtedy kiedy przemawia ex cathedra. Należy tu zwrócić uwagę - wbrew temu, co dla wielu osób wydają się sugerować wyżej przytoczone wypowiedzi Soboru - że nieomylność samego Zwyczajnego Magisterium nie ogranicza się jedynie do tego, co wywodzi się z Boskiego Objawienia. Wprost przeciwnie. Jeżeli w tych słowach dostrzega się nie samą nieomylność, lecz zarysowany nimi przedmiot wiary, to słowa te faktycznie determinują właśnie nieomylność Zwyczajnego Magisterium, co analogicznie tyczy się nieomylności Uroczystego Magisterium.

​@@PA-rm3ly Przypominam jeszcze raz treść dogmatu: "Za zgodą świętego Soboru nauczamy i definiujemy jako dogmat objawiony przez Boga, że Biskup Rzymski, gdy mówi ex cathedra - tzn. gdy sprawując urząd pasterza i nauczyciela wszystkich wiernych, swą najwyższą apostolską władzą określa zobowiązującą cały Kościół naukę w sprawach wiary i moralności - dzięki opiece Bożej przyrzeczonej mu w osobie św. Piotra Apostoła posiada tę nieomylność, jaką Boski Zbawiciel chciał wyposażyć swój Kościół w definiowaniu nauki wiary i moralności." Dogmat o nieomylności papieża jasno więc precyzuje kiedy papież jest nieomylny - kiedy naucza ex cathedra. Ta interpretacja, którą Pan przytacza jest moim zdaniem bardzo naciągana, zwłaszcza że treść dogmatu od samego początku była interpretowana przez teologów w przytoczony przeze mnie sposób. Dogmat podkreśla również że nauczanie ex cathedra jest nieomylne nie na mocy zgody biskupów - tak, nie oznacza to jednak że dogmat nie precyzuje dokładnie kiedy magisterium cieszy się ścisłym charyzmatem nieomylności. Zwykłe magisterium cieszy się nieomylnością tylko pojęte jako całość - powszechne w czasie i przestrzeni - pojedyncze jego zdania nie cieszą się przywilejem nieomylności - po co inaczej sobór ograniczał by charyzmat nieomylności do konkretnie sprecyzowanych warunków? Pańskiej teorii "powszechnej nieomylności" nie spotkałem u żadnego przedsoborowego (ani posoborowego) teologa - może pan się powołać na jakiekolwiek wypowiedzi teologów?