Op 19 december 1962 landden twee F-104G Starfighters op de Vliegbasis Twenthe, de eerste van een serie van 95 toestellen gebouwd door Fokker en aangevuld met 25 vliegtuigen geproduceerd door Fiat. Lockheed leverde nog eens achttien TF-104G's, tweezitters voor de instructeur en leerling-vlieger. Onder deze in totaal 138 Starfighters bevonden zich twintig toestellen van het type RF-104G, een tactische fotoverkenner uitgerust met de in Nederland ontwikkelde Orpheus infraroodcamera. Met een maximum bereik van 3.500 km, een maximumsnelheid van 2.330 km/u op 11.000 meter hoogte, uitgerust met de Vulcan M-61 met een roterend zes lopen stelsel en air-to-air Sidewinder-projectielen aan de vleugels, gold de Lockheed F-104G Starfighter in zijn tijd als baanbrekend. De opmerkelijk vormgegeven machine, uitgerust met een General Electric J-79-straalmotor voorzien van naverbranding, stond symbool voor de snelle technische ontwikkelingen in de militaire luchtvaart. In deze documentaire staat de F-104G centraal.
Waarom werd dit vliegtuig gekozen als standaard jachtvliegtuig tijdens de tweede helft van de Koude Oorlog, wat waren de politieke achtergronden en hoe werd de F-104G van de KLu operationeel ingezet binnen het kader van het NAVO-bondgenootschap?