De belangrijkste god van de oude Egyptenaren was de zonnegod Ra of Re.
Volgens de verhalen trok hij in zijn boot in twaalf uur langs de hemel. ’s Nachts reisde hij in zijn boot ook twaalf uur. Elke nacht versloeg hij zijn tegenstander Apophis. Bij zonsopgang kleurde de hemel dan rood van het bloed van de verslagen Apophis. Op dat punt begon Re weer aan een nieuwe dagreis langs de hemel.
Maar Apophis was niet dood, en in de volgende nacht moest Re weer tegen hem strijden. Zo stond de god Re symbool voor de eeuwige herhaling van de schepping. Zoals de nacht elke nacht weer overgaat in de dag, zo houdt de zonnegod Re elke dag opnieuw de hele wereld in stand.
Re werd afgebeeld als een zonneschijf met een slang met gestrekte vleugels. Soms stelden de mensen hem ook voor in de vorm van een dier: een mensenlichaam met een valkenkop of een ram. Op beschilderde sarcofagen (dat zijn doodskisten in de vorm van een lichaam) en op oude muurschilderingen vind je die afbeeldingen terug. Omdat Re eeuwenlang werd vereerd, maakten de mensen heel wat verschillende beelden van hem.
De beroemdste tempels die aan Re zijn gewijd, staan in Aboe Simbel. Obelisken, dat zijn heel hoge zuilen met een typische vierhoekige vorm, werden beschouwd als zetels voor de zonnegod. Die obelisken werden door latere overheersers van Egypte, zoals de Romeinen, vaak meegenomen en zo kwamen ze in verschillende Europese steden terecht. Op de Place de la Concorde in Parijs bijvoorbeeld vind je een oude Egyptische obelisk.
Alle farao’s werden ‘zoon van Re’ genoemd als een soort eretitel. De farao’s zongen lange liederen, waarin ze Re aanriepen om het land te verwarmen en de planten op de velden te laten groeien.