ด้วยความยินดีครับ

ไม่ได้จำเลย

ตำนานของ ‘ยิมโนหัวสี’ เหล่านี้มีที่มาจากนักเล่นแคคตัสชาวญี่ปุ่น มีบันทึกในวารสารแคคตัสและซัคคิวเลนท์ของสหรัฐฯ เมื่อปี 1996 ตอนหนึ่งว่าคุณเอย์จิ วาตานาเบะ (Eiji Watanabe) และคุณคิโตะ (K. Kitoh) ได้ทำฟาร์มกระบองเพชรและพบยิมโนที่กลายเป็นสีเหลืองอมแดงเมื่อปี 1940 พวกเขาตั้งชื่อยิมโนต้นนี้ว่า ‘อันโจ นิชิกิ’ ('Unjo-nishiki') แต่ก็ยังไม่ได้รับความสนใจมากนัก จนกระทั่งพบอีกต้นหนึ่งที่เป็นสีแดงสดในอีกแปดปีต่อมา ‘ฮิโบตัน’ (Hibotan) หรือยิมโนหัวสีสีแดง ต้นนี้นี่เองที่สร้างความสั่นสะเทือนให้กับวงการกระบองเพชรทั่วโลก จากญี่ปุ่น มันเดินทางไปไกลถึงเกาหลี ยุโรป และสหรัฐอเมริกาในเวลาต่อมา ก่อนจะถูกเปลี่ยนเป็นชื่ออื่นๆมากมาย เช่น ‘Red Cap’, ‘Nishiki’, ‘Optima Rubra’, ‘Ruby’ หรือ ‘Red Hibotan’ และได้รับความนิยมมาโดยตลอดจนถึงปัจจุบัน นอกจากยิมโนหัวสีแล้ว ยังมี ‘มิฮาโนด่าง’ ที่มีสีเขียวแทรกอยู่ในลำต้น ทำให้สามารถมีชีวิตอยู่ด้วยรากตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งรากตออยู่ด้วยเหมือนกัน มิฮาโนด่างพวกนี้เดิมมีชื่อเรียกเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า ‘Hibotan Nishiki’ ต่อมาก็ได้มีการพัฒนาสายพันธุ์และแบ่งแยกลักษณะต่างๆออกมาอีกมากมาย เช่น ‘ไทเกอร์’ หรือยิมโนด่าง ‘โคลนหนึ่ง’ ที่ลายเป็นริ้วสีแดงสลับเขียว เป็นต้น ลักษณะการด่างของมิฮาโนแต่ละต้นนั้นจะไม่เหมือนกันเป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว แต่จะมีความคล้ายคลึงกันในเรื่องของแพทเทิร์น หรือสีเท่านั้น ส่วนความสมมาตรและความสม่ำเสมอของลวดลายนั้นเป็นเรื่องที่ควบคุมไม่ได้และพบได้น้อย ดังนั้นการประกวดไม้ด่างส่วนใหญ่จึงมีเกณฑ์ตัดสินว่าต้นที่ได้รางวัลนั้นต้องเป็นต้นที่มีลายด่างกระจายทั่วลำต้น เพราะเป็นลักษณะเด่นที่ดูสวยงาม อีกทั้งยังหาได้ยากอีกด้วย วิธีการขยายพันธุ์มิฮาโนด่างที่ใช้เวลาน้อยและดีที่สุดก็คือการชำหน่อ เพราะมี % ด่างใกล้เคียงกับต้นแม่สูงมาก โดยทั่วไปแล้วมักจะไม่ต่ำกว่า 90% ในขณะที่การเพาะเมล็ดนั้นเปิดโอกาสให้เราได้ลักษณะการด่างที่แปลกไปจากต้นพันธุ์เดิมก็จริง แต่ก็มี % น้อยตามไปด้วย บางครั้งเมล็ดที่เก็บจากต้นแม่ที่ด่างดีมากก็อาจจะได้ต้นด่างเพียงแค่หนึ่งหรือสองต้นจากเมล็ดจำนวนนับพันก็เป็นได้เช่นกัน

เดี๋ยวค่อยปรับปรุงไปเรื่อยๆ

จะคอยติดตามไปเรื่อยๆเลยครับผม

ขอบคุณครับ

ตั้งแต่ดูต้นกระบองเพชรมาหลายสวน ที่นี่สวยที่สุด ลวดลายดีมาก ต้นแข็งแรง ไม่อวบอ้วน เจ้าของเก่งมาก ความคิดดี อารมณ์ดี ชอบมากค่ะ