Merhabalar sevgili dostlarım,
Sizinle uzun uzun konuşmayalı çok zaman oldu. Bu zaman içerisinde babam bildiğim dedemin yasının yanına bir de çok sevdiğim kuzenimin ani ve amansız vefatının yası eklendi. Bu video çok özel benim için. Sebebiyse Aftersun'ın boom operatörü vefat eden kuzenimin ta kendisiydi...
Bu film ve dedem aklıma her geldiğinde zihnimde çalan bu şarkı eşliğinde size son birkaç ayda neler hissettiğimle ilgili içime dökmek isterim izninizle.
Mayıs ayından beri her gece ağlayarak uyuyorum. Esasen bunu yapmak istemiyorum. Onun beni görmek isteyeceği en son halimin böylesine bir hal olacağını çok iyi biliyorum. Ama engel olamıyorum. Geceleri uykuya dalmaya çalışırken kalbim sıkışıyor (bunun için doktora göründüm, endişe etmeyin) , en son rahatça uyuduğum zaman dedemin ölümüyle uyanmıştım çünkü. Elimde kalan diğer sevdiklerimi kaybetmekten korkuyorum. Yorgunluktan bayılmak üzere olduğumda bile onları ertelemiyorum. Çünkü bu kaybetme korkum öyle bir raddeye geldi ki, bedenimin her yanını sardı. Yıllar önce tanısı konulan ama yakın zamana kadar hayatıma engel olmayan boyuttaki DEHB hastalığım bu dönemde bana hiç yardımcı olmuyor üstelik. Normal bir buluşmada, günlük bir toplantıda veya sıradan bir yürüyüşte zihnim asla susmuyor artık... Yavaşça azalıyor, ama susmuyor.
Vefatından beri, ananeme her sarıldığımda kendimi ağlamamaya çalışırken buluyorum. Onu da kaybedersem kendimi nasıl toparlarım, nasıl devam ederim diye akıp giden düşünceler zihnimin her köşesinde. Tam da iyileşmeye başladığımı hissettiğim bir günde, tanıdığım en harika insanlardan biri olan ancak ikimiz de (hatta kendisi benden çok daha fazla) yoğun çalıştığı için bir süredir göremediğim kuzenimin ani vefatının haberiyle uyandım. Bu kez cenazeye gidemedim. 6 ay içerisinde çok sevdiğim iki kişinin de toprağın altına gidişine şahit olma fikri çok korkuttu beni. Ailemin, hayatta en sevdiğim insanların ikinci kez yıkılışına şahitlik edemedim. Gidemedim. Cenazeden birkaç gün sonra, halamı görmeye gittim. Göz göze geldiğimiz gibi ağlamaya başladık. Hayatımda gördüğüm en güçlü kadını o halde görmek, tuzla buz etti beni. O hafta her gün yanına gittim. Eser hala hayattaymış gibi onunla ilgili konuştuk. Çünkü sevgili dostlarım, bu iki yıkıcı kayıptan da öğrendiğim şöyle bir şey oldu; Harry Potter and the Cursed Child” oyununda Jack Thorne’un yazdığı şöyle bir satır vardır: “Sevdiklerimiz bizi asla tam anlamıyla terk etmezler. Ölümün bile dokunamayacağı bazı şeyler vardır.” En azından dedem içi bu sözü daha iyi anlıyorum artık. Çünkü o gitmiş olsa bile onu hâlâ her yerde hissedebiliyorum. Anneannemin yatağından bir yastık eksilmiş olsa bile oraya baktığımda hâlâ dedemin uzanıp haber izlediğini görebiliyorum. Kıyafetlerini gördüğümde her anıyı sanki şu an yaşanıyormuş gibi gözlerimin önüne getirebiliyorum. Salona her baktığımda kışın film izlerken kırdığı narların halı üzerinde bıraktığı izi, kapının önünde duran ayakkabılarını ve portmantoda asılı duran paltosunu görebiliyorum. Etrafta hikayeler anlatan sesini işitebiliyorum. Sanırsam birini gerçekten sevdiğinizde, ölüm bile onu sizden tam anlamıyla götüremiyor.
//
Film; Aftersun
Program; Adobe Sony Vegas Pro 15 ve Premiere Pro CS6 kullanıyorum
//
Yetmiş kilo derdim var
Anne bana simit al
Neden burda değilsin, rahat bir yerde misin?
Yetmiş kilo derdim var
Baba bana kavun al
Kavunu da hiç sevmem
Sen bunu bilir misin?
Dinlemiyor insanlar, bence anlatamadım
Derinimde yaram var, bence saklayamadım
Üleşiyor şeytanlar, nehirleri içimde
Hoşt köpekler deyip de kafayı dağıtamadım
Ah güvercinim, beyaz eşim, tek dişim
Sevemiyormuş meğer katı kalbim doya doya
Ah seviştiğim, sevildiğim, yenildiğim
Değemiyormuş meğer taş ellerim doya doya
Dinlemiyor insanlar, bence anlatamadım
Derinimde yaram var, bence saklayamadım
Üleşiyor şeytanlar, nehirleri içimde
Hoşt köpekler deyip de kafayı dağıtamadım
Ah güvercinim, beyaz eşim, tek dişim
Sevemiyormuş meğer katı kalbim doya doya
Ah seviştiğim, sevildiğim, yenildiğim
Değemiyormuş meğer taş ellerim doya doya