Jak (nie)działa polski system emerytalny: kzfaq.info/get/bejne/aLZ8qZdiv7S3Y2Q.html

Dodam jeszcze, że poprzednie pokolenie bardzo chciało, żebyśmy szli na studia. A jak ktoś kończy edukację w wieku powiedzmy 25 lat i zaczyna dopiero zarabiać pieniądze, to nie jest jeszcze gotowy na dzieci. A jak pozbiera kasę chociaż z 5 lat, to po pierwsze już się przyzwyczaił do życia bez dzieci a po drugie jest już w takim wieku, że zastanawia się, czy jeszcze warto... Im dłużej się z tym czeka, tym więcej wątpliwości się pojawia. Nie wspominając już, że 5 lat to może być za mało, żeby się "ustawić" w życiu albo chociaż ustabilizować. Myślę, że te wszystkie lata edukacji nie były warte straconych lat życia. To było przedłużenie dzieciństwa. Myślę, że do wielu zawodów można przyuczyć 16-17latków i radzili by sobie podobnie jak ludzie po studiach. A przynajmniej mogliby już zacząć pracować, zarabiać na siebie, brać za siebie odpowiedzialność... A w międzyczasie mogliby zdobywać doświadczenie i chodzić na szkolenia teoretyczne. Ograniczyło to by też problem ludzi, którzy po skończeniu wieloletnich studiów idą do pracy i okazuje się, że im ona nie pasuje albo w praktyce nie są w niej dobrzy. Myślę, że zmiana systemu edukacji, żeby był bardziej praktyczny i zawodowy a czas trwania nauki - krótszy, zwiększyła by liczbę młodych osób, które chcą zakładać rodziny.

Znalezienie odpowiedniego partnera, z którym można by świadomie zdecydować się na dziecko, to też nie lada wyzwanie. Jedna z najważniejszych decyzji, rzutujących na całe przyszłe życie, a ludzie podejmują ją często tak bezmyślnie...

Czemu nitk nie bada jak wspomnienia z dzieciństwa wpływają na chęć posiadania rodziny ? wiele ludzi z mojego pokolenia pochodzi z biedy alkoholu i rodzin rozbitych. Dla ludzi takich jak ja rodzina stress a czasami wrecz przemoc. Młodzi ludzie ktorzy nie mieli wakacji milosci czy spokoju po osiagnieciu samodzielnosci chca troche nadrobić dziecinstwo i wielokrotnie tez boja sie czy po wyjsciu z takiego domu sami nadaja sie na rodziców. To, że ludzie martwia się o pieniądze w posiadaniu dziecka dotyczy tego, żę chcą by dzieci miały dobre dzieciństwo i ich potrzeby były zaspokojone a drogi na swiat otwarte. Bo jak to moja matka mowiła "W biedzie dzieci sie najlepiej chowią" , ale co to za wychowanie ? Do tego dochodzi pogarszający sie ogolny stan zdrowia społeczeństwa. Pewnie to kwestie cywilizacyjne, ale posiadanie cukrzyc czy jakis chorób autoimmunologicznych, które uprzykszaja Ci zycie nie pomaga w checi posiadania dzieci dla których mozesz być potem obciążeniem. Dzieci potrzebują aktywnych rodziców ktorzy je wychowuja są dla nich i z nimi a nie chorujących. Demonizowanie macierzyństwa to był ewidentnie bląd. Ale w domach mówienie o seksie albo o macierzyństwie takim jakim jest naprawdę to tabu a w szkołach przeceitna dziewczynka nawet nie wie co to znaczy iść do ginekologa i potem przeżywa straszny szok. Powinno się dawać znać młodym ludziom, że rodzicielstwo to coś co potrafi dać duzo dobrego ale jest to droga życia ktroej trzeba sie poświecić i lepiej zrobić to wcześniej niż później bo obecnie latwiej jest zaczac kariere niż zajść w ciąże. I że nie ma w tym nić złego jeśli się do tego przyłozysz. Bo cały problem z MADKAMI wynika z tego ze wyrosło to z obserwacji niezaangażowanych niesprawdzonych rodziców, stąd dysonans z tym jak mamy szanować matke jeśli ona się nie przykłada.

Jako mama 13 latki, i obecnie 2 miesiecznej córki , mogę wypowiedziec się na temat macierzyństwa. Pierwsza ciąża była znośna, lekarz na nfz, wszystko w porządku. W obecnej ciąży, po oczekiwaniu miesiąc na wizytę, pan doktor na nfz odmówił prowadzenia ciąży ,gdyż mam nadciśnienie tętnicze,ze względu na kolejki musiałam udać się do ginekologa prywatnie,wizyta 250zł, wszystkie zlecone badania odpłatne 100 % ,leki 100%, nie wiedzieć czemu wymagane są teraz badania prenatalne które kosztują 550 zł, ogólnie miesięczny koszt samej ciąży wynosił około 500 zł ( koszt wizyty+ leki 100 zł+ badania labolatoryjne podstawowe mocz, krew)2 x w ciągu ciąży trzeba zrobić speclaistyczne badania typu hiv ,hcv, przeciwciała Ige i inne koszt 280-350 zł w zależności od labolatorium.Wymagana wizyta u kardiologa,umawiam się w sierpniu 2022, na nfz wolny termin na wrzesień 2023, informuje panią w rejestracji,że jestem w ciąży i potrzebuje konsultacji, żeby otrzymać leki na nadciśnienie odopwiednie w ciąży, termin zmienia się na luty 2023, a termin porodu mam właśnie na luty, i poraz kolejny musiałam udać się do lekarza prywatnie.Potem czas na poród,okazuje się, że jak się chce mieć znieczulenie to również zapraszamy prywatnie ,koszt 4500 zł, niestety nie było mnie stać na poród prywatnie ,więc musiałam cierpieć w państwowym szpitalu gdzie wszyscy mają cię gdzieś, radź sobie sama, oni udzielają jedynie sali porodowej.Czas na szczepienie , do wyboru 4 dawki na nfz albo 200 zł i dziecko otrzymuje jedynie 2 zastrzyki zamiast 4 ,takie szczepienia odbywają sie co 2 miesiące przez rok czyli łączny koszt 1200 zł by zminimalizować cierpienie dziecka. Puszka mleka modyfikowanegogo koszt +-50 zł 400g , wystarcza na 3 dni, pampersy ,chusteczki nastepne 50 zł na 3 dni, łącznie 1000 zł miesięcznie trzeba przeznaczyć na same podstawowe rzeczy potrzebne dla dziecka. Wózek, łóżeczko,fotelik samochodowy, wanienka, ubranka też są nie małym kosztem. W czasie ciąży mój kręgosłup został nadwyrężony i nabawiłam się dyskopatii, teraz czeka mnie rehabilitacja, oczywiscie na nfz będę czekać 2 lata, prywatnie pewnie z 250 zł wizyta. Także w obecnych czasach ciąża i posiadanie dziecka jest dużym kosztem. Gdybyśmy musieli utrzymać się z dwóch najniższych krajowych 2500 zł lacznie 5 tys myślę ,że nie nie było by nas stać na dziecko. Uważam, że w naszym kraju jest prowadzona polityka zmiejszania populacji , ludzie nawet jeśli chcą mieć dzieci to przy naszych zarobkach, i opiece zdrowotnej ich po prostu zwyczajnie nie stać. Aaaa na zasiłek macierzyński z zus ja czekałam do kwietnia, czyli 2 miesiące bez jakich kolwiek dochodów, żyliśmy jedynie z wypłaty męża. Zaś moja siostra czekała na zasiłek 4 miesiące, także nic tylko brać kredyt ,żeby przez ten czas mieć na utrzymanie dziecka. Dzieci więcej nie planuje ,a napewno nie w naszym kraju.

A ja widzę jeszcze co najmniej dwa inne problemy: 1. Nikt nie dopuszcza myśli że dzieci można zwyczajnie chcieć albo nie chcieć. Osoby twardo mówiące, że dzieci po prostu mieć nie chcą, cały czas są traktowane jak odszczepieńcy i podsumowywani legendarym już "kiedyś Ci się zmieni". 2. Niektórzy na tak zwanej górze nie zauważają, że nie żyjemy w XIX wieku i XIX-wieczny system emerytalny może jest ciut odstający od współczesnych realiów. I zamiast dostosowywać się do realiów jakie istnieją na siłę próbują te realia dostosowywać do swoich wyobrażeń. To że 200 lat temu ludzie mieli po 7 dzieci i na tym opierał się m.in. cały system emerytalny nie oznacza, że dzisiaj w 2023 roku to zda egzamin, bo zwyczajnie jako społeczeństwo jesteśmy już w zupełnie innym miejscu.

Mam 27 lat, jestem w związku (nie mieszkamy razem) ale powiem Wam w formie anegdoty czemu nie mam i nie widzę możliwości posiadania dzieci. Niedawno robiono termomodernizację mojego budynku, co doprowadziło do poszerzenia i tak już bardzo szerokich zewnętrznych parapetów. Z tego powodu powstał problem, bo gołębie chętnie zaczęły przylatywać i spędzać czas na tych parapetach w poszukiwaniu schronienia. Pewnego razu dostrzegłem, gdy na oknie w łazience para grzywaczy zaczęła budować gniazdo, trwało to kilka dni po czym samica złożyła swoje jajo. Nawet te pozornie proste i głupiutkie zwierzęta wiedza, ze musza najpierw mieć lokum, a potem mogą sprowadzić na świat potomstwo. Jaki mam wybór? Chyba żadnego. Mieszkam w kawalerce 30mkw ze starszą matką. Kredytu na mieszkanie nie dostanę, bo nie mam zdolności (słabe zarobki na papierze) ani nie miałbym skąd wziąć pieniędzy na wkład. Znajomi rówieśnicy których mam i niedawno pozakładali swoje rodziny dostali od rodziców pieniądze na wkład, dostali mieszkania w spadku, rodzice spłacają im kredyt itp. historie. Nie mam wobec nich zazdrości ale mi nikt w życiu niczego nie finansował ani nie finansuje. Wszystko zawdzięczam sobie. Nie cierpię tych pytań z ich oraz rodziny strony kiedy te moje dzieci, żona i rodzina. Wynajem za prawie cała pensje i życie z drugiej liczac kazdy grosz? Chciałbym mieć dzieci i założyć normalna rodzine, ale nie widzę drogi do osiągnięcia tego celu. Potem ktoś sie dziwi, ze młodzi uciekają za granice, a ja sam zaczynam o tym myśleć.

Generalnie zgadzam się, że kultura jest decydująca, a komentarze pod tym filmem najlepiej to pokazują. Jednak zabraklo mi kilku słów o służbie zdrowia-wiele kobiet nie decyduje się na kolejne dziecko po przeżyciach na porodówce, bo takiego stresu, pogardy i poniżenia nie chce przechodzić kolejny raz. Podkreślam: poniżenia ze strony pracowników służby zdrowia, każdego szczebla.

1. Dlatego, że obecnie ludzie nie chcą żyć JAKOŚ, tylko normalnie i pełnią życia. Kiedyś ludzie mieli po 11 dzieci, mieszkali w jeziorze i jedli wiatr na śniadanie - dało się, ale obecnie nikt nie chce wegetować. Ludzie chcą poznać siebie, a nie tylko zaharowywać się i "służyć społeczeństwu". 2. Antykoncepcja. Wątpię, żeby kobiety w jakimkolwiek kraju i kulturze pragnęły rok do roku rodzić i skończyć z więcej niż 5 dzieci. 3. Traktowanie kobiet na porodówkach i ogólne podejście do nas jak do inkubatorów. To już nie jest tajemnica, jakie dantejskie sceny tam się odbywają. Krzyki, wyzwiska, poniżanie w momencie gdy kobieta jest całkowicie bezbronna, narzucanie nienaturalnej pozycji rodzenia, złe traktowanie, brak dostępu do znieczulenia, brak swobodnego wyboru czy chcemy sn czy cc. Skoro medycyna idzie do przodu, skoro ludzie nie chcą bólu, korzystają ze wszystkich udogodnień, to dlaczego kobietom dalej każe się cierpieć? 4. Kobiety pracują. Nie tylko dlatego, że muszą, ale też dlatego, że chcą. Zamykanie kobiet w domach z dzieckiem 24/h jest niezdrowe i nienaturalne. Ja sobie nie wyobrażam siedzieć ciągle w domu i zajmować się nim. Zawsze potrzebowałam wyzwań, ludzi, niezależności, własnych pieniędzy. I co w tym złego? Kobiety mają poświęcać siebie dla kariery męża? Zmieni się podejście do tej kwestii, to może i więcej kobiet zdecyduje się na dzieci. Proponuję zacząć od realnego zwiększenia liczby żłobków i przedszkoli. 5. Planeta jest przeludniona, ludzie nie czują takiej presji rozmnażania bo póki co wizja wyginięcia ludzi jest nierealna. A i Indie ciągle kombinują jakby tu ograniczyć rozród, bo wymknęło im się to dawno spod kontroli. Reszta świata ma raczej tendencje spadkową, nawet Chiny. 6. Koszty życia. Kiedyś dzieci były dodatkową parą rąk - chociażby w Kopalniach już 6 latki zapieprzały, na roli podobnie. Dzietność zaczęła spadać w momencie gdy dzieci przestały być tanią siłą roboczą a stały się dodatkowymi gębami do wykarmienia. Obecnie dzieci to luksus, i nawet 500+ mało pomaga. Ludzie chcą się czegoś dorobić, osiągnąć stabilność finansową, wybawić się, poznać świat i siebie, a nie robić dzieci ledwo po osiągnięciu dorosłości. 7. Mniejsza wpływ religii na nasze życie. No sorry, ale pieprzenie księdza w kościele już tak na nas nie działa, bo duża część już tego zwyczajnie nie słucha. 8. Ludzie chcą być sobą. Obecnie dużo jest form samospełnienia i satysfakcji, ludzie rozumieją że dzieci nie dają jej gwarancji. Dużo się mówi o złych stronach bycia rodzicem, odczarowywuje sie to lukrowane rodzicielstwo. Ludzie mają wybór. 9. I tu jest też druga strona medalu. Bo nigdy nie było takiego nacisku na idealne wychowanie, co teraz. Rodzicom patrzy się na rece i rozlicza z każdego błędu, ocenia się ich, daje "złote rady". Od nadmiaru tego ludzie czują się sfrustrowani i mają niskie poczucie własnej wartości jako rodzica.

Większość mojego życia spędziłem na edukacji, a teraz niewiele z tego mam, bo nie stać mnie nawet na własne mieszkanie 🤣 wy oczekujecie, że wychowam wam kolejnego niewolnika, bo tego wymaga ode mnie społeczeństwo, które jedynie mnie upokarza? 🤣 chyba kpicie…

Odkąd pamiętam, media marudziły, że ludzie są złymi rodzicami, bo np. ojciec więcej czasu przeznacza na wówczas telewizję niż własne dziecko, więc po co być złym rodzicem, skoro można jest nie być rodzicem. Druga sprawa, że być może współwinny jest nadmierny konsumpcjonizm, a on przecież kosztuje pieniądze i czas. To prowadzi do paradoksu, że domy coraz większe, natomiast rodziny coraz mniejsze.

Wolałbym dać święty spokój potencjalnej istocie niż skazywać ją na obowiązek życia.

Teraz, kiedy wreszcie mamy wszystko co świat pokazywał nam jako największy sukces - wykształcenie, karierę, dom, pieniądze, okazało się że jesteśmy już za starzy na dzieci.

Mam czterdzieści lat, żyję z jedną kobietą od lat piętnastu. Dzieci nie mamy i nie zamierzamy mieć, jesteśmy szczęśliwi, niezależni a ostatnia rzecz o jakiej myślimy, to produkowanie nowego niewolnika do dojenia, w imię rzekomej solidarności.

Dlaczego nikt nie porusza kwestii patologii w jakiej wychowywali się obecne pokolenia w wieku rozrodczym? Alkoholizm, awantury, przemoc, "bo przyjdzie brzydki pan i cię zabierze, a ja nie będę miała nic przeciwko"... i wiele innych. Łatwiej jest zganiać winę na social media, kiedyś na gry komputorowe, a jeszcze wcześniej na amerykańskie filmy, a może problem polega na tym, ze gdy wychowywałeś się w dysfunkcyjnej rodzinie to nie widzisz żadnego sensu w zakładaniu własnej.

Mnie otoczenie, rodzina, oraz państwo nauczylo mnie jednego: Masz produkować dzieci ale nieliczny na pomoc

Zwierzęta w zoo też się nie rozmnażają gdy niewola jest tak oczywista

Bo ich krwa nie stać i nie podzielają poglądu "bóg dał dziecko, bóg da na dziecko' lub "jakoś to będzie"

Praca po 7-8h urlopy, żona stabilna praca, bez stresu o macierzyński + solidna służba zdrowia= jestem spokojny, mam czas dla rodziny, nie chce wpadać w alkoholizm jak połowa mężczyzn w małżeństwach ale często nie dają rady psychicznie tego dźwigać bo nagle muszą zacząć wyjeżdżać za granicę bo kupa stresu z utrzymaniem rodziny+ samochód jak ktoś musi do tego lokum i remonty... Kiedyś to było ja wiem...ale kiedyś to wiele kobiety mogły wziąć na barki ..dzisiaj już nie chcą się z tym męczyć i ja je rozumiem i rozumiem też facetów, że wolą być sami

27 lat. Pochodzę z pól-patologicznej rodziny. Tylko pół, bo jedzenia nie brakowało i przemocy fizycznej było mało. Za to alkoholu i przemocy mentalnej dużo. Obserwowałem całe życie jak ludzie (sąsiedzi, rodzice, dziadkowie, nieznajomi, rodzice kolegów, a teraz już sami koledzy) się nie dogadują z swoją drugą połówką, kłócą i wygrażają. Rozwody i kłótnie dookoła. Obie strony kłótni nieszczęśliwe. Dzieci niewidzialne albo służą jako worki do wyładowania emocji. Co drugi dzień słyszę sąsiadkę jak krzyczy na męża lub swoje dziecko. I widzę jak to dziecko rośnie pod wpływem tego środowiska, i już zauważam jak powiela niektóre schematy z któych sam się leczę. Szkoda mi i tego dziecka i ludzi którym będzie ono bliskie, bo to nie będzie człowiek z którym ktokolwiek by chciał być w relacji. Teraz w końcu wychodzę na prostą, mam fajną, dobrze płatną, niestresują pracę. Mieszkam sam i daje mi to wielki spokój mentalny którego nie miałem całe życie. I nagle słyszę od otoczenia (a ostatnio nawet rządu), że powinienem mieć dzieci, bo 'najwyższa pora'. No raczej nie. Po moim trupie, i to dosłownie. Posiadanie dziecka to w moim postrzeganiu klątwa, która rujnuje życie Tobie i Twoim bliskim. Chyba wolał bym się zabić niż mieć dziecko i zdecydowanie nie będę go miał. Już teraz planuje wazektomie, just in case. I żeby było 'zabawniej' to domino związków przyczynowo-skutkowych tu się nie kończy. Bo teraz jako dorosły też mam jakąś moc sprawczą, dzięki której odzwierciedlam to czego za dziecka się nauczyłem. Nielubienie dzieci. Nielubienie patologicznych matek i ojców. Nielubienie zwiazków w których są choćby ślady patologii i kłótni. Wspieranie aborcji, by nie stworzyć następnej nieszczęśliwej rodziny.

W filmie wiele razy mówiono o korzyści dla spoleczenstwa co zakłada że my jesteśmy społeczeństwem, wspólnotą wartości etc. Otóż nie jesteśmy. Jesteśmy gromadą sfrustrowanych wrogo do siebie nastawionych ludzi. Łączy nas język którym się możemy nawzajem obrażać na przykład poprzez: madka, gówniarz, bąbelek

Jako bezdzietny z wyboru raczej konserwatywnych poglądach bardzo często czytam że powinienem mieć dzieci "dla dobra narodu" +cała masa pomysłów jak mnie zmusić (najczęściej bykowe i odebranie emerytury). Oczywiście mam mieć nie jedno a całą gromadkę i wychować je "odpowiednio" czyli 110% zaangażowania i miłości (już nie do narodu tym razem) bo z jakiegoś powodu ci "zachęcacze" uwielbiają podkreślać wszelkie trudy rodzicielstwa. Jeśli ktoś myśli że tego typu podejście zachęca do czegoś poza emigracją to podpowiem że nie zachęca. Bezdzietni też mają odpowiedniki "madek" - stara panna to niemal wyzwisko, moja żona nie będzie w stanie "błogosławionym" i nie pozna ponoć "prawdziwej miłości". Jest oczekiwanie że z bezdzietnosci należy się tłumaczyć każdemu kto zagadnie ale broń Boże choćby stęknąć gdy kolejna koleżanka bierze "zwolnienie na dziecko" w wakacje żeby wydać swoje 500+ w jakimś kurorcie. Ale dla dzieciatych takie problemy są zwykle "sztuczne" a ja mam być "po prostu normalny". Więc jak wspominałem po większości rozmów na ten temat rośnie szansa że pojadę gdzieś gdzie będę normalny.

Co za bzdura, ludzie nie mają dzieci, bo nie chcą mieć nikogo na sumieniu w sytuacji, gdy nie są w stanie zapewnić potomstwu niczego poza cierpieniem.

My może z mężem byśmy myśleli o dzieciach gdyby było nas na to stać... Od 6 lat zbieramy na coś kasę, najpierw ślub i wesele (a zrobiliśmy tylko obiad rodzinny), a teraz mieszkanie. Mieszkamy w 35m2 i nam we dwójkę jest ciasno a co dopiero z dzieckiem. Każdy rodzic chce dla swojej pociechy jak najlepiej i wszystko co najlepsze, ale przy dzisiejszych cenach nie spodziewajmy się cudów. Po za tym świat teraz daje tyle możliwości, nie tylko zakładanie rodziny że wiele ludzi decyduje się iść w zupełnie innym kierunku niż ich rodzice. Ile człowiek napatrzył się jak im własnym rodzicom było ciężko, jak matka harowała 16 godzin plus weekendy żeby wyżywić rodzinę, zapłacić rachunki oraz kupić ten rower dla swojego dziecka na urodziny. Czas pędzi nieubłaganie i okazuje się że siedzimy połowę życia w pracy, a drugą połowę spędzamy na Internetach czy z oczami wlepionymi w tv. Jesteśmy wszyscy jak zombie. Tacy ludzie nie decydują się na zakładanie rodziny. To co było wyżej w materiale to niestety prawda, ale to jest nawet nie procent tego dlaczego młode pokolenie nie decyduje się na zakładanie rodziny. Przeraża mnie świat w którym moje dziecko miałoby się rozwijać przez wpływ Internetu, a ja nie miałabym wpływu na to jak się ono rozwija, nie oszukujmy się, nie kontrolujesz tego, sami wychowaliśmy się na początkach Internetów, wiemy na jakie strony wchodziliśmy, co pisaliśmy, z kim się zadawaliśmy. Nosimy ciężary naszych rodziców, naszego dzieciństwa i dzisiejszych czasów, decyzji podjętych przez naszych rządzących. Teraz nie jest ważne zakładanie rodziny tylko żeby choć trochę żyć teraz na jakimś godnym poziomie lub kurwa nigdy. Przy dzieciach tego nie zrobisz. Nie w tym kraju, nie z taką edukacją, nie z takimi zarobkami. Moja matka stwierdziła że chciałaby mieć wnuka, ale pilnować go kategorycznie nie będzie, bo też nie ma czasu i kurwa zapierdala. Więc co my będziemy tu mówić.... Zresztą, co się zapyta jakiego rodzica, czy chciałabyś/chciałbyś drugie lub trzecie dziecko to odpowiedź brzmi "nie". To też nie brzmi zachęcająco.

Mam 24 lata w chwili, gdy piszę ten komentarz. Jestem samotnikiem, może nawet odludkiem. Partnerki nie posiadam, nigdy nie byłem w związku, nigdy nie byłem na randce. Zdążyłem przywyknąć do takiego stanu rzeczy i nie czuję potrzeby zmiany. Z tego krótkiego opisu nie wynika bym sprowadził na ten świat kolejnej biednej istoty.

W dorosłość wchodziłem pełny ideałów. Skończę studia, ożenię się w wieku 25 lat, kupię mieszkanie, będę miał (jedno) dziecko w wieku 27 lat. Na rynek pracy wszedłem w latach 2000’, gdy było największe bezrobocie. Mimo studiów szukanie pracy to był koszmar. Między jednym a drugim zatrudnieniem były długie przerwy np. 1,5 roku. Praca na czarno lub w okolicach minimum krajowego. Praca też nie była miła. Była męcząca i stresująca. Pomysł kredytu po takich doświadczeniach został z marszu odrzucony. Pełen wyrzeczeń zacząłem zbierać pieniądze sam, bez kredytu. Byłem zmuszony do mieszkania z rodzicami, którym dorzucałem się jeszcze do życia. W między czasie ceny mieszkań i oczekiwania otoczenia mi odjeżdżały. Posiadanie własnego samochodu (w wieku 25 lat) już nie wystarczało. Traciłem w oczach wielu osób, bo „mieszkałem z rodzicami”. Do 33 lat mieszkałem z rodzicami. W wieku 35 lat, po wielu wyrzeczeniach, stać mnie było na używaną kawalerkę… :/ Z mojej perspektywy posiadanie własnego mieszkania to ogromne poświęcenie, którego nikt nawet nie docenia. Teraz spójrzmy na to z drugiej strony. Byłem w wielu związkach i wiem jakie kobiety potrafią być. Po 7 związkach uznałem nawet, że do końca życia chciałbym być sam, bo po co mi męczenie się w pracy, a później męczenie się w domu? Zauważyłem też, że kobiety zdradzają. Prawo niestety stoi po stronie kobiet. Jeśli bym został oskarżony o przemoc (nawet jeśli byłyby to fałszywe oskarżenia) to z automatu jestem wyrzucany z własnego mieszkania, na które odkładałem pieniądze całe życie. W razie rozwodu kobieta może się ubiegać o alimenty na siebie. W przypadku posiadania dzieci alimenty na dzieci to już w ogóle kosmos. Sąd ustala wysokość alimentów nie na podstawie kosztów utrzymania dzieci, nie na podstawie zarobków z PIT mężczyzny. Pani sędzia ustala alimenty na podstawie „możliwości zarobkowych” mężczyzny. Można trafić na alimenty przekraczające 50% zarobków mężczyzny. Jak w takich warunkach mężczyzna ma zbierać na drugie mieszkanie - dla siebie? Czy chciałbym mieć dziecko? Chciałbym. Ale dopóki żyjemy w matriarchalnym państwie możliwe konsekwencje znacznie przewyższają możliwe korzyści. Dlatego ostatecznie nie chcę mieć dzieci.

W filmie zabrakło informacji o niechęci to ciąży i porodu z powodów zdrowotnych. Często długotrwałe negatywne skutki porodu, kolejki do ginekologów często dłuższe niż czas trwania ciąży, jak zawsze podbieranie się prywatną opieką zdrowotną w kolejnym aspekcie życia.

ja to myślę że mamy taką malutką dzietność głównie z tego powodu że mamy w domu dwójkę dzieci, dwójka dzieci idzie sobie na studia kończy je idzie do pracy i... ni cholery ich nie stać na mieszkanie / dom. Ceny nieruchomości lecą jak pojebane do góry, to nie jest dziwne wtedy że ludzie nie chcą mieć dzieci bo gdzie je beda wychowywać? Na dworcu?

Świta i babcia „to może mieszkanie większe - ja babciu nie stać nas , nie w warszaie . Babcia - to może chociaż dzieci? Ja-babciu nie mamy nawet miejsca n biurko co dopiero łóżeczko dziecięce. Babcia- ja nie miałam gdzie mieszkać i miałam dziecko.„ Kurtyna. 😂

1. Czeszki mają swobodny dostęp do aborcji, więc nie muszą się bać, że w przypadku chorego dziecka zostaną z nim same. 2. Urlop macierzyński i wychowawczy wlicza im się do wieku emerytalnego. 3. Mogą odliczyć wydatki na żłobek od podatku. 4. Partner kobiety w ciąży może odliczyć kilkadziesiąt tysięcy koron od padatku ze względu na fakt jej przebywania na urlopie macierzyńskim/wychowawczym. 5. Nauczyciele którzy później te dzieci uczą dostają pensje 2x wyższe niż w Polsce. Czesi pod względem podejścia do dzietności i wychowania są zupełnie gdzie indziej niż Polacy.

Warto myślę wspomnieć o czymś, co sam często słyszę od swoich rówieśników (czyli około 20 rok życia). Wiele z osób należących do młodzieży wypowiada się dosyć krytycznie o swoim własnym wychowaniu, często wśród ich rodziców przewija się patologia albo brakuje ojca lub matki, historie jakie opowiadają są tak fantastyczne, że ciężko czasami w nie uwierzyć, ale na pewno oni w nie wierzą, a to chyba się tylko liczy. Problem z brakiem chęci posiadania dzieci zaczyna się również u naszych własnych rodziców, którzy w dużej części nie podołali zadaniu, przekłada się to również na negatywne postrzeganie małżeństwa, często później słyszę "skoro ślub jest taki dobry, to dlaczego moi rodzice są nieszczęśliwi?". Problem ten jest winą nie tylko naszego aktualnego pokolenia, ale i naszych rodziców, co sugeruje, że winowajcą jest również beznadziejny stan instytucji odpowiadających za takie rzeczy, jak przemoc w rodzinie, ale również mentalność ludzi, którzy nie zgłaszają tego typu incydentów, a do tego ogólnie poziom edukacji do wychowania dzieci. Ludzie mówią, że nie potrafią wychować dzieci, bo nikt ich tego nie nauczył.

Ten świat jest skazany na katastrofę. Rodzić dzieci, bo to społeczny obowiązek; urodzisz dziecko, dostaniesz kasę, dzieci zamiast pracy... Co za uprzedmiotowienie nowego życia, które powinno być traktowane pełnią miłości, opieki, troski. A później wielcy naukowcy zastanawiają się skąd depresja w społeczeństwie... Nie rodzą się dzieci, bo nie ma warunków, proste. Dlaczego? To równie proste. 90%bogactwa należy do 5%ludzi. Ta dysproporcja uniemożliwia godne życie, i żaden człowiek nie skarze innego na takie życie

"O ile w okresie PRL normą było posiadanie dzieci po 20. roku życia, obecną normą staje się trzecia dekada" Jakby się nad tym zastanowić to wychodzi na to samo. Pierwsza dekada życia to 0-9, druga 10-19, trzecia 20-29, a dopiero czwarta 30-39.

-Ojojojoj, dzieci są takie słodkie i urocze! A kiedy Wy będziecie w końcu mieli bobaska??? -Niestety, moja żona i ja nie możemy mieć dzieci. -Ojej, tak mi przykro... A czemu? -Strasznie nas wkurwiają.

Majac 24 lata czyli w roku ok 2010 wiedzialem ze w tym Panstwie nie mam szans na zalozenie rodziny. Swiadomie zrezygnowalem z zony, dzieci itp. Sry ale ten kraj gdzie mediana zarobku to ledwo 1000 euro na miesiac a ceny wyzsze niz na zachodzie to zwiazek plus dzieci to walka o ptrzetrwanie i wegetacja.

Aż dziw, że tak mało komentarzy nie porusza jednego z największych dzisiejszych bolączek, jeśli chodzi o posiadanie dzieci - chodzi o pieniądze. Ludzie czasami nie mają dzieci albo mają ich mniej, bo... nie mają na to pieniędzy. Nie chodzi, aby dzieci było jak najwięcej i iść przez życie z frazesem 'jakoś to będzie'/'ktoś pomoże' i tylko łapy wyciągać po zasiłki/zapomogi. Wszystko kosztuje, ceny artykułów dla dzieci także, a wynagrodzenia jakoś proporcjonalnie nie rosną. Pomijam aspekt, że dziecko zajmuje czas i siły, to inna kwestia, jednak tutaj wolałem się skupić na pieniądzach.

Im szybciej kraj się uprzemysławia i urbanizuje tym szybciej demografia zaczyna spadać, dzieci przestają być tanią siłą roboczą oraz kimś kto się zajmie rodzicami kiedy będą starzy, a stają się drogim "luksusem" ludzie często nie mają miejsca dla dzieci, nagromadzenie pieniędzy na zakup i utrzymanie większego mieszkania, nawet zatrudnienie opiekunki nie jest łatwe, brak czasu na wychowanie itp.

A ja dodam że dla wielu 20 i 30 latków bycie w związku na siłę przestało być tak atrakcyjne jak się nam wmawiało. Sam widzę to po sobie i znajomych z którymi rozmawiam. Znalezenie kogoś na podobnym poziomie inteligencji, zainteresowań oraz sposobu spędzania czasu jest praktycznie niemożliwe. Po co więc się męczyć z kimś na siłę i robić wbrew sobie? W dzisiejszym świecie są inne i ciekawsze rozrywki i alternatywy niż bycie z kimś na siłę i tracenie na czasu na słuchanie jakichś głupot albo fochów czy inne nerwy. Lepiej żyć spokojnie i bez stresu oraz spędzać czas według swoich potrzeb i upodobań.

Jestem teraz w zagrożonej ciąży dwa pobyty w szpitalu, możliwe poronienie. Razem z narzeczonym mieszkamy teraz u jego rodziców, nie stać nas na mieszkanie. Podczas ciąży, od państwa mam zapewnioną pomoc medyczną. Jednak jeśli zadzwonię na pogotowie to zawiozą mnie do najbliższej placówki nie do mojego szpitala. Leki muszę wykupywać sama, przed urodzeniem dziecka nie dostaję od państwa żadnych środków finansowych, każdy zna naszą służbę zdrowia. Badania zazwyczaj robię prywatnie, na USG z NFZ umawiałam się od razu po wizycie, niestety termin po następnej. Więc też trzeba prywatnie. Żeby wyjść ze szpitala z niemowlakiem trzeba mieć dla niego fotelik. Nikt nie uczy jaki to ma być fotelik. Szkoła rodzenia też albo po 21 tygodniu w szpitalu, albo prywatnie. Gdyby nie to że byłam nianią i mam wykrztałcenie w kierunku medycznym byłabym w panice. Nikt nie uczy, nie przygotowuje ale rodzina chce udzielać rad... Często są one niepotrzebne, krzywdzące lub nawet długotrwale mogą mieć skutki uboczne bo są nie z tej epoki.( Bo którejś z babć lekarz zalecił picie lampki czerwonego wina) Wraz z narzeczonym planowaliśmy mieć dziecko w tym roku, nie sądziliśmy że uda nam się to tak szybko. Jesteśmy przed 30, mamy trochę oszczędności i wsparcie rodziny. Jednak mało kto decyduje się na taki krok nie mając własnego domu, gdybyśmy czekali na dom lub mieszkanie, to mogłabym równie dobrze mieć menopauzę.

Dziecko to idea, nie inwestycja Rodzicielstwo wymaga dojrzałości, odpowiedzialności, stabilności i dużej siły psychicznej Nie każdy się do tego nadaje, więc nie każdy powinien mieć dzieci. I nie ma w tym nic wstydliwego ani złego. Bardzo szanuje ludzi którzy są na tyle dojrzali że przyznają się do tego że nie chcą mieć dzieci bo się nie do tego nie nadają albo nie mają wystarczającej stabilności finansowej

Mało kto o tym pamięta, ale określenie "madka" początkowo nie odnosiło się do kobiet posiadających dzieci. Na początku "madkami" nazywano kobiety/młode dziewczyny, które na portalach typu olx czy allegro wyłudzały od ludzi za darmo różne fanty, twierdząc właśnie, że są "madkami z chorom curkom". Paradoksalnie, to były zazwyczaj dziewczyny nie posiadające żadnych dzieci. Pamiętam, że nawet była kampania społeczna na ten temat. Z jakiegoś powodu, z biegiem czasu zaczęto używać tego określenia w stosunku do matek z dziećmi.

Szymonie, proponuję abyś przeprowadził debatę na temat demografii z Arielem Drabińskim. Jest demografem i doskonale wie o czym mówi i potrafi to powiedzieć w ciekawy sposób

1% ludzi zgarnia 50% zasobów, a państwo cały czas dokłada nowe podatki. Jednostka jest nikim innym jak niewolnikiem w takim systemie.

żyjemy w depresyjnym społeczeństwie, jak te myszy z eskperymentu w przepełnionym środowisku, przestały się rozmnażać i mieć chęć do życia edit: niektórzy zwracają uwage, to sprostuje, przez "przepełnione" mam też na myśli przepełnione względnym dobrobytem, ogromem możliwości, skomplikowaniem w których łatwo się czuć zagubionym, ogromem ludzi którzy stawiają wysoko poprzeczke bo we wszystkim znamy kogoś kto jest w tym lepszy od nas, zarabia więcej, znaczy więcej. Ogromem kapitału jako że żyjemy w kapitaliźmie który jest optymalny ale nie jest idealny, tak czy tak jesteśmy wzysykiwani przez klase która odziedziczyła lub się przypadkiem dorobiła. Ogromem biurokracji, sztywnych i nieoptymalnych dla zdrowia psycicznego reguł i schematów, technologii która nas uzależnia i rozkłada naszą psychike na czynniki pierwsze. Ogromem korupcji, niesprawiedliwości i przytłaczającej bezsilności względem polityków. Brakiem naturalnych bodźców, ruchu i zdrowych relacji społecznych. Niby masz co jeść wszystko fajnie, ale otacza nas skomplikowanie i ogłuszający przesyt ze wszystkich stron, to wszystko miałem na myśli.

Ja będąc kobietą w życiu nie chciałbym mieć dziecka, bo największa odpowiedzialność przy wychowywaniu go i opieka nad domem spada na nas. Faceciki se umywają rączki że oni to są od zaraniania, a baba do kuchni. Obrzydliwe. Nie znam żadnego związku gdzie to facet bardziej się poświęca dziecku i więcej obowiązków wokół niego wykonuje, a kobieta skupia się na karierze, a wy innym nie ma mowy bym była. Jeszcze di tego niepotrzebne niszczenie sobie organizmu ciążą, o którym chłopą tak łatwo idzie decydować, bo to nie ich ból

A ja mam wrażenie, że niechęć posiadania dzieci jest zjawiskiem wynikającym z życia w rozwiniętym społeczeństwie - umożliwiającym życie w świecie bez granic, umożliwiającym podróże i poświęcanie własnego czasu swoim pasjom/nałogom. W świecie internetu / otwarcia granic na świat jest mnóstwo innych sposobów na poszukiwanie samospełnienia, a posiadanie dzieci, dla wielu ludzi, jest ku temu przeszkodą.

Po prostu nie chcemy produkować kolejnego niewolnika/bateryjki - by bogatym żyło się lepiej!!

Bo dzieci drą mordę, srają, zabierają czas i pieniądze. To po co to komu potrzebne? Jak ktoś lubi to niech se ma i 10. Nikomu nie bronię.

Mam 23 lata, dziecko to ostatnie o czym myślę, studia zaoczne, praca a po pracy praca żeby się utrzymać bo ceny wynajmu są chore(1300 zł za klitkę w mieszkaniu z 10 osobami #wrocław) , po 2 pracy wpadam na 2h na gyma i walę w kimę. Powiedz mi proszę gdzie tu zmieścisz dziecko, realnie myślę że może jakbym miał z 30 na karku i bym się ustatkował to bym pomyślał o tym, choć szczerzę wątpie

Mam 22 lata i jestem w stalym, szczesliwym związku, a moja mama dalej sie trzęsie, że mogłabym zajsc w ciąże xD Traktuje to jak jakąś tragedię na skale nastoletniej ciąży, przez co sama też się boję ciąży. Jak ludzie będą dalej mieć taką mentalność, to raczej się dzietność nie zwiększy..

Nigdy nie chciałam mieć dzieci. Nawet jak byłam dzieckiem to nie lubiłam dzieci. Wyjście z toksycznej rodziny, gdzie byłyśmy z mamą poniżane za bycie "biednymi" też nie zachęca do posiadania potomstwa. Do tego dziki kapitalizm lat 90tych i 2000tych sprawił, że mama dostanie grosze a nie pensję. Emeryturę dostanie groszową, więc całe życie spędziłam z myślą z tyłu głowy, że będę musiała ją utrzymywać. O mieszkaniu itd nie wspomnę, bo akurat mam dość by sobie na nie pozwolić, ale wolę skupić się na odrabianiu straconych lat i zapewnieniu godnej przyszłości podupadającej na zdrowiu mamie. Słowo "bombelek" nie ma dla mnie żadnych negatywnych konotacji. Moi znajomi sami tak mówią na swoje dzieci (te nastoletnie też). Większym problemem od "memów" jest międzypokoleniowa trauma wyniesiona przez większość Polaków z domów. Nie czarujmy się, dzieci z przymusu nie mają fajnego życia, a ludzie zmuszeni sytuacją do małżeństwa raczej nie dorastają do kochania się wzajemnie. Nasza niechęć do zakładania rodziny to pokłosie niskich kompetencji rodzicielskich naszych rodziców, patrzenia na ich wzajemną niechęć i wieczne umęczenie.

A co z powodem nie chcę, bo nie? Oboje mamy warunki mamy dom mamy pieniądze, ale nasze życie dopiero się tak naprawdę zaczęło. Dlaczego mam swoje życie kończyć w tym momencie i poświęcać się dla dziecka? Dlaczego nie mogę żyć tak jak chcę? A jak urodzi się jeszcze chore albo ułomne to już całkiem przejechane prawda? Wtedy już nie masz życia. I czy rodzice wezmą je do siebie? Na pewno nie. A ciągle wypytują kiedy będą bachory. 😅 Pragnę się wykastrować, ale w tym chorym kraju legalnie nie można...

Paradoksem jest to że ludzi na świecie jest coraz więcej i mówi się o przeludnieniu ziemi, jednocześnie cały "zachodni" świat boryka się z niżem demograficznym. Pomieszanie z poplątaniem, jakieś siły tutaj ostro mieszają i chcą wywoła ogólnoświatowy chaos i to finalnie raczej nie skończy się za dobrze dla ludzkości.

Mam ochotę podzielić się swoimi powodami niechęcią do posiadania dzieci. Najpierw nakreślę kim mniej więcej jestem. Student lat 22. Rock man gram na gitarze już z 13 lat i robię wszystko aby móc kiedyś z tego żyć. Lista powodów dla których nie powinienem być ojcem prezentuje się następująco. 1. Koszt. Moje hobby jest o tyle drogie że na pewno musiał bym się z tym pożegnać tak samo jak moi koledzy po fachu którzy ojcami zostali. 2. Wychowanie dziecka to ogromna odpowiedzialność pochłaniająca często 20 lat z życia. Ten czas w całości poświęcam tylko muzyce. 3. Ktoś taki jak ja imprezowicz nie wylewający za kołnierz nie powinien być ojcem, sam miałem podobnego ojca. Będąc dorosłym widzę że po 20 roku życia wszedł w układ na który totalnie nie był gotowy, rozumiem go i nie mam pretensji, sam ogromnie cenie sobie wolność a rodzicielstwo wiąże odpowiedzialnością. 4. Nigdy w życiu nie chciał bym być uwiązany czymkolwiek na ponad 20 lat, kredytem, pracą której nie lubię ani odpowiedzialnością jaką bez wątpienia bycie rodzicem jest. Co do argumentu który często słyszę, że to nie patriotyczne i odwracam się od narodu skazując go na wymarcie. To anty ludzkie państwo mnie akurat nie smuci tu się nie da żyć, gdybym miał wychować dziecko to nie tutaj. Reszta argumentów z kategorii społeczno kulturowych mnie nie obchodzi.

W latach 90 jak się urodziłem, mój ojciec jako hydraulik był w stanie za własne pieniądze bez kredytu wybudować dom, kupić samochód i utrzymać zajmującą się domem żonę z dwójką dzieci. W tych czasach przeciętny polak (licząc w dominancie) ledwo jest w stanie sam się utrzymać, nie licząc żony i dzieci, nie wspominając o budowie domu. Państwo nie zapewnia żadnego praktycznego wsparcia podczas starania się o dziecko, podczas ciąży czy po urodzeniu.

W Czechach 2,4 a w Polsce 1,7 rozwodów na 1000 mieszkańców na rok - o tym że dla mężczyzny "posiadanie" dziecka to w praktyce rozwód i alimenty nie wspomniano

Ja nie chce mieć dzieci bo zwyczajnie wspolczuje terazniejszym dzieciom życ w tak zjebanych czasach jakie nadchodzą...

Mnie dziś do dzieci zniechęca prędkość postępu technologicznego. 100 lat temu, wydaje mi się że można było się spodziewać że życie za 20 lat nie będzie się diametralnie różnić od obecnego. Dzisiaj moim zdaniem pod znakiem zapytania jest najbliższe 5 lat. A dalej może realnie być wszystko. Dlatego decyzja o sprowadzeniu na świat kogoś, kto będzie musiał radzić sobie w o wiele gorszej rzeczywistości, jest dla mnie trudna do podjęcia. To trochę jakbym życie najbliższej mi osoby postawił na ruletce

Mam 32 lata i jedno dziecko, więcej nie chcę. Dlaczego? - zaostrzenie prawa aborcyjnego - po prostu się boję - mam mieszkanie 53 m, na 4 osoby mogłoby być już ciasne, kredyt będę spłacać jeszcze 28 lat. Cena kredytu w zeszłym roku urosła o 110% - ceny za żłobek/przedszkole często są wyższe od czesnego uczelni wyższej. 1500 zł za żłobek to już norma. Koleżanki zapisywały do przedszkoli swoje NIENARODZONE JESZCZE dzieci - absurd. - Polska jest krajem drogim w stosunku do zarobków, które oferuje. Wyjście dla 3 osób do kina to kwota rzędu 100 zł (bez przekąsek), przy drugim dziecku kwota ta rośnie, dodając przekąski to kosmos. - chcę po prostu żyć bez większego stresu, że znów mi zabraknie do 1. bo ceny życia w Polsce są nieadekwatne.

Pracuje od 10 lat w handlu i ja się nie dziwie czemu społeczeństwo tak patrzy na madki i gowniaki ja przynajmniej 2 razy w tygodniu mam taki obraz polskiej rodziny ojciec madka 2-3 gowniakow 0.7 wódki 4-pak piwka i darcie mordy oraz celującą opiekę nad dziećmi "nie kupię ci czegoś do jedzenia po mamusi nie stać" kupując w tym czasie same używki

Dzieci będzie coraz mniej bo kobiety nie chcą takiego ciężaru. Od nas wymaga się wszystkiego, że CAŁE nasze życie oddamy dziecku a od mężczyzn NIC nawet płacenia alimentów na własne dziecko.

Moim zdaniem największym problemem niskiej dziętności jest to, że coraz mniej rodziców decyduje się na 3 i kolejne dziecko, a coraz częściej zdarza się, że swoją przygodę kończą na jednym. Tu już wchodzą wielkie zmiany społeczno - ekonomiczne min. wykształcenie dziecka zdolnego do życia na wysokim poziomie jest bardzo ale to bardzo kosztowne, kiedyś w latach 60 i 70 wystarczyło skończyć liceum bądź nawet dobrą zawodówkę, aby mieć dobry zawód i zarabiać dosyć dobre pieniądze by utrzymać rodzinę, fakt że nie było dużych wymagań też pomagał. Dziś to na prawdę jest w większości problem niskich płac i słabych alteranatyw rozwojowych dla dziecka rodziców, których stać na edukacje dziecka do poziomu liceum, bądź technikum. Edukacja dziecka wcale nie jest za darmo oraz jego utrzymanie, a utrzymanie mieszkania i kupienie jedzenia, zapewnienia wczasów, elektroniki itp pożera tak dużą cześć czasu i pieniędzy, że rodziców w praktyce nie jest stać już na kolejne dziecko, chyba że będą z nim mieszkać w rozpadającej sie kamienicy socjalnej bez toalety w mieszkaniu, to być może będzie ich stać na więcej niż 2 dzieci, ale co to jest za życie? mój znajomy wychowywał się w takiej rodzinie w sześć osób, gdzie wszyscy spali na materacach w jednym pokoju, a teraz zanim do czegoś doszedł to ma 36 lat i dziewczynę, z którą dopiero planują swoje pierwsze dziecko, to jako, że dziewczyna jest w jego wieku to raczej na jednym dziecku się skończy.

Z filmu wynika że jedyną wartością dzieci jest ich wkład finansowy w utrzymanie starych ludzi 😅 Bardzo motywujace. Starsze pokolenia ciągle podkreślają wartość rodziny ale nie ma co się dziwić, że przez to wychowanie "rodzina najważniejsza " wiele młodych ma wręcz niechęć do tego. Potrzeba wolności a nie wciskania w rodzinę z której dopiero co się wyrwało. Może czas zastanowić się jakie wzorce rodziny młode pokolenia wyniosły z domu zamiast szukać problemu tam gdzie go nie ma typu autorytet kościóła itp.

Zawsze uważałem się za patriotę,ale ostatni napływ ludzi z Ukrainy zmienił to.Nie ma żadnegoogicznego powodu, abym dbał o przyszłość tego kraju,jeśli o regularnie daje mi kolejnego kopa w tyłek.Ojczyzna, która lepiej traktuje Ukraińca niż mnie, Polaka.Do tego Polki nie chcą rodzić Polakowi dzieci.Wolą śniadych,obcych.

Będę szczery. Mieszkam na południu Polski, w dosyć ubogim domu z czwórką braci. W całym okresie szkolnym na koniec roku miałem raczej dość przeciętne oceny, jednak nikomu nie mówiłem, że w domu gdzie mieszkam jest poważny problem z alkoholem, sam nie wiem dlaczego. Między moimi braćmi a rodzicami często dochodzi do kłótni z powodu alkoholizmu rodziców. Pamiętam także libacje alkoholowe, które organizował dziadek, czasami potrafiły przeciągnąć się na ponad dobę niektóre z nich widziałem na własne oczy, byłem wtedy małym chłopcem, jednak nie potrafię rozpoznać szczegółów, w końcu od tamtego czasu minęło wiele lat. Co prawda nie dochodzi przemocy fizycznej, jednak moi rodzice wciąż nadużywają alkoholu, chociaż moja mama zdała sobie sprawę, że jest alkoholiczką, podjęła leczenie, obecnie stara się ograniczać i ma tu moje wsparcie. Z kolei ojciec dalej często wraca do domu kompletnie pijany, przez to nie można się z nim dogadać, a to z kolei potrafi się przerodzić w poważną kłótnię. Jeśli chodzi relację między mną a Patrycją, to przyznaję, że po ukończeniu gimnazjum i w późniejszym czasie bardzo się od siebie oddaliliśmy i nic z tym nie zrobiłem, byśmy się zbliżyli. Do tamtej pory spędzałem z nią zbyt mało czasu, brakowało mi odwagi, by jej powiedzieć o swoich uczuciach. Innymi słowy kompletnie nawaliłem. To w dużej mierze skierowało ją w kierunku najpierw Damiana, a następnie Roberta i to z tym drugim się związała, a nie ze mną. W dniu, w którym oboje się rozstaliśmy miałem jeszcze szansę na naprawę swoich błędów wynikających z zaniedbań, jednak z niej nie skorzystałem i definitywnie się rozstaliśmy. Czuję się winny tego, że Patrycja związała się z Robertem, a nie ze mną. Przyznaję, że nawaliłem na całej linii. Jedno jest pewne. Wspólny rozdział, mój i Patrycji, dobiegł końca i do siebie już nigdy nie wrócimy, nie widzę na to żadnych szans. Nie utrzymujemy też że sobą żadnego kontaktu, tak jest dla nas obojga najlepiej, choć wciąż coś do niej czuję. Sam nie mam dzieci i szczerze mówiąc to żałuję, że moje życie potoczyło się tak a nie inaczej. Jednak czasu nie da się cofnąć. Miałem na to swoją szansę, której jednak nie byłem w stanie wykorzystać. Zdaję sobie sprawę z tego, że właściwie skazałem się na bezdzietność poprzez rozstanie z Patrycją, wówczas powiedzieliśmy sobie wszystko. Jednakże tak jest dla nas obojga najlepiej, ma już nowe życie, ze swoim ukochanym mężem, potomstwem i nie chcę jej tego wszystkiego niszczyć. Ja tymczasem czuję, że od tamtego czasu już totalnie pobłądziłem, a moje życie kompletnie się zawaliło. Odkąd to się stało minęło dużo czasu i wciąż czuję, że prześladuje mnie pasmo nieszczęść. Zakochałem się w niewłaściwej dziewczynie. Parę dziewczyn też mi się podobało, ale za każdym razem nic z tego nie wyszło. Wciąż coś czuję do Patrycji i zależy mi na tym, by była szczęśliwa, ze swoim ukochanym mężem i swoim potomstwem. Nie chcę jej tego wszystkiego odbierać. Moje życie m nie potoczyło się tak jakbym chciał, ale widocznie taki już mój los, który już nie raz ze mnie zadrwił. Prawdopodobnie do końca swoich dni będę musiał żyć ze świadomością, że zmarnowałem sobie życie przez nieszczęśliwą miłość do kobiety, która mnie nie kocha. Jak już wcześniej wspomniałem jestem singlem i nie mam dzieci. Przyznaję, że nie jestem z tego powodu szczęśliwy. Wszystko przez to, że się nieszczęśliwie zakochałem w dziewczynie, która mnie nie kochała. Jak do tej pory w swoim życiu popełniłem wiele błędów, jednak to, że zakochałem się w niewłaściwej dziewczynie było moim największym błędem mojego życia. Właśnie przez co moje życie właściwie legło w gruzach i do tej pory nie potrafię sobie tego wszystkiego poukładać. Wszystko co mi pozostało po mojej miłości do Patrycji to, ból, żal, wstyd i duże wyrzuty sumienia za to, że nie dość że ona mnie nie kochała, to do tego nie byłem w stanie zebrać się na odwagę i powiedzieć jej o swoich uczuciach. Koniec końców oboje się rozstaliśmy, co zresztą ciężko przeżyłem. Tak zresztą jest dla nas obojga najlepiej, gdyż Patrycja potrzebowała stabilizacji z kimś, z kim założy swoją rodzinę, a tymczasem byłem zupełną niewiadomą. Chociaż naprawdę ją kochałem, to jednak wolałem właściwie już w zarodku zakończyć ten związek, gdyż wszystko mogłoby się potoczyć bardzo różnie. Od tamtej pory minęło bardzo dużo czasu, a mimo to cały czas jest mi ciężko żyć ze świadomością, że zmarnowałem sobie życie przez to, że się nieszczęśliwie zakochałem w niewłaściwej dziewczynie, a związek z którą się zakończył zanim tak naprawdę się zaczął. Jak na razie nie szukam kolejnej miłości, boję się, że znów się nieszczęśliwie zakocham. W końcu w sferze miłosnej co do relacji z Patrycją czy Dominiką, popełniłem wiele błędów, których naprawić nie jestem w stanie. Jak już kilkakrotnie wspomniałem, nie jestem szczęśliwy z tego co obecnie mam, oraz z tego jak wygląda moje życie po rozstaniu z Patrycją, w której się nieszczęśliwie zakochałem. Szczerze mówiąc mimo tego iż wciąż coś czuję do Patrycji, to skłamałbym twierdząc że odpowiada mi bycie singlem, choć właśnie tak jest z resztą dla nas obojga najlepiej. W końcu ona mnie nigdy nie kochała, a mi z kolei zależało na tym z by ona była szczęśliwa z kimś, kto ją kocha. Prawda jest taka, że cały czas jest we mnie wiele goryczy, nie potrafię pokochać siebie po popełnionych przez siebie błędach zwłaszcza w sferze miłosnej i uczuciowej, do tego nie jestem gotowy na kolejny związek i w dalszej perspektywie na dzieci. Z resztą sam nie wiem czy kiedykolwiek na to będę. W końcu prawda jest taka, że w podrywie do orłów nigdy się nie zaliczałem, a zatem jestem singlem, do tego sztywnym jak słup w relacjach międzyludzkich. W relacjach damsko-męskich zawsze nakeżałem do tych nieśmiałych wolących czekać aż ktoś inny wykona pierwszy krok. Chociaż jeszcze nigdy nie uprawiałem seksu z kobietą, to staram się być otwarty na nowe doświadczenia. I żeby w moim przypadku doszło do seksu, to oboje musimy pragnąć tego samego bardziej niż cokolwiek innego. Nawet gdyby partnerka okazała się nimfomanką, to mimo wszystko zależałoby mi na tym, byśmy oboje byli szczęśliwi poświęcając całe swoje życie temu, co oboje uszczęśliwia. Zanim jednak postanowię co zrobię ze swoim życiem, to najpierw muszę swoje życie uporządkować, gdyż wciąż nie wiem czego tak naprawdę chcę od życia i nie wiem na czym stoję. W momencie kiedy postanowię co dalej chciałbym już mieć spokojną głowę i czyste sumienie. W końcu nigdy nie wiadomo co się stanie zanim do tego dojdzie. W końcu jestem tylko bardzo puszystym, zwyczajnym singlem, który stara się wyciągać wnioski ze swoich błędów. Na razie nie myślę o dzieciach, chociaż mój pogląd jest taki, że każdy zasługuje na szczęśliwe życie, bez względu na poglądy, na to kim się jest i jakie co robi w swoim życiu. Istnieje tylko jedna rzecz, której tak naprawdę chcę od życia. Po prostu chciałbym być szczęśliwy bez względu na to co postanowię. Pomimo tego, że od czasu, kiedy po raz ostatni czułem się zakochany minęło już dużo czasu, bo jakieś dziesięć lat, to jeśli chodzi o moje życie, związki czy plany dotyczące chociażby dzieci, to mam wiele do przemyślenia. Zwłaszcza że zupełnie nie wiem co powinienem zrobić ze swoim życiem. Chciałbym przypomnieć, że w podrywie do orłów nigdy się nie zaliczałem, jestem statecznym singlem, nie mam dzieci, jeszcze nigdy nie uprawiałem seksu z kobietą, a ostatni raz byłem zakochany dosyć dawno temu. Aby w moim przypadku doszło do seksu, to oboje muszą czuć to samo, musi być specyficzna chemia, obustronne pożądanie, a właśnie tego w moich dotychczasowych relacjach z kobietami nie było. W dużej mierze sam jestem sobie winien, że moje życie potoczyło się tak a nie inaczej, ale też w wielu przypadkach nie miałem żadnego wpływu. W relacjach damsko-męskich zawsze należałem do tych nieśmiałych wolących czekać aż ktoś inny wykona pierwszy krok. Prawdziwa miłość zdarza się tylko raz w życiu i kiedy zdarza się taka szansa to trzeba ją wykorzystać. Ja akurat swego czasu w dwójnasób popełniłem właśnie ten duży błąd, przez co zmarnowałem sobie życie. Nieszczęśliwie zakochałem się w niewłaściwej dziewczynie, która mnie nie kochała, a kiedy zrozumiałem, że coś do niej czuję, to zamiast walczyć do samego końca o względy Patrycji, to się z nią rozstałem, co w sytuacji, gdy była ona zaręczona z kimś innym, było najrozsądniejszą, ale i najtrudniejszą decyzją, jaką do tej pory podjąłem. Od tamtej pory jestem zagubiony, nie wiem jak powinienem postąpić ze swoim życiem. Zastanawiam się nawet, czy powinienem poświęcić całe swoje życie na seks, ku czemu cały czas czuję pożądanie. Zwłaszcza że jeszcze długo ciężko znosiłem to wszystko. Jak do tej pory nie byłem zbyt dobrym kandydatem na męża i ojca. To oznacza że mam nad czym pracować, aby być lepszym człowiekiem i odmienić swoje życie, które zupełnie nie potoczyło się tak jakbym tego skrycie pragnął. A najbardziej na świecie pragnę mieć coś, czego nie da się kupić za żadne pieniądze.

Dzieci nie powinny być z przymusu. Czasem mam wrażenie, że ja jestem takim dzieckiem. Moi rodzice kompletnie się nie sprawdzili w tej roli i w efekcie wychowywali mnie dziadkowie. Dali też wyraźnie znać, że oczekują od nas dzieci, nie pytając w ogóle o zdanie (wiadomo w innych czasach się wychowali, ale na podstawie własnych przeżyć, mogli dojść do wniosku, że przymuszanie drugiej osoby do czegoś nie zawsze jest dobrym rozwiązaniem). Według mnie sporo ludzi macierzyństwo uznaje po prostu jako przymus a nie wybór (poza tym nie ukrywajmy wiele ludzi po prostu zaszło w ciążę z wpadki, chyba rzadko jest tak że ktoś stara się świadomie o ciąże i ma to jak mannę z nieba tylko zwykle jest tak że takie osoby się starają i nie mogą zajść albo są bezpłodne - ten temat też warto poruszyć).

Jedni nie chcą dzieci choć mają warunki, drudzy chcą dzieci ale muszą poprawić warunki życia albo co gorsza spotyka choroba która może utrudnić starania, jak nowotwory jądra lub jajników. Kwestia posiadania dzieci jest jednym z najważniejszych wyborów, jakie ludzie podejmują w swoim życiu. Decyzja o posiadaniu potomstwa zależy od wielu czynników, w tym od indywidualnych preferencji i planów życiowych, sytuacji finansowej, zdrowotnej, emocjonalnej i społecznej. Niektórzy ludzie nie chcą mieć dzieci z powodu braku zainteresowania lub innych priorytetów życiowych, podczas gdy inni mogą mieć trudności w posiadaniu dzieci z powodu ograniczeń finansowych lub zdrowotnych.

Mamy tu problem "jajka i kury" może i terminy takie jak "madka" mogą być stygmatyzujące ale wydaje się że powstały aby opisać rzeczywistość a nie zostały wykreowane sztucznie

Ni mniej to trochę zabawne, że o posiadaniu dzieci często mówi się jak o największym szczesciu i jedynym sposobie na spełnienie, ale wystarczyło zabrać obywatelą nóż z gardła w postaci społecznej presji oraz dać antykoncepcję i nagle ludzie znajdują tysiące innych sposobów na osiąganie szczęścia

Mam 24 lata i nigdy nie chciałam mieć dzieci. Bardziej mi blisko do samoudzielnienia się i Skupienie się na rozwoju zawodowym. Zresztą mam poważną niepełnosprawność i posiadanie dziecka byłoby dla mnie torturą

Nie chce skazywać kolejnego człowieka na życie w tym c6ujowym wypełnionym złem i złymi ludźmi świecie i tyle

Dużo padło powodów, dużo komentarzy, wiele bardzo cennych ale wg mnie nie padł ten koronny. Nie mamy dzieci bo MOŻEMY ICH NIE MIEĆ. Po prostu - posiadanie dzieci to ciężar, wysiłek, rezygnacja z siebie, a my jako ludzie XXI wieku nie chcemy z niczego rezygnować, chcemy mieć super pracę, super zarobki, wczasy, ładne samochody itd. I to nie są złe rzeczy ale żeby je zdobyć i czerpać z nich przyjemność trzeba poświęcić na to mnóstwo czasu (żeby na nie zarobić). Dzieci też są takim challengem na tej liście dlatego jeśli już je mamy to 1, max. 2 - co, przypomnę - nie zapewnia przeżywalności pokoleń. Chcemy żyć przyjemnościami i omijamy wszelki trud, oczywiście teoretycznie wiemy że dzieci są super, że miłość w rodzinie to naprawdę piękna sprawa ale to na poziomie deklaracji - może i byśmy myśleli o 3-4 dzieci ale w pracy siedzisz i słuchasz: ten był tu na wczasach, ci zmieniają mieszkanie, nie mają dzieci i są tacy "szczęśliwi" i co myślisz wtedy? Że 4 maluchów to twoje szczęście? No raczej nie, myślisz że oni mają rację i tak to idzie, cała popkultura to wzmacnia i jest jak jest, i to się nie zmieni w najbliższym czasie. Zwłaszcza, że nie mieć dzieci to dzisiaj żaden problem - tabletka i po sprawie. Dlatego wiele dzieci mają głównie ludzie głęboko religijni - bo niemal każda religia kładzie duży nacisk na rodzinę, jako na najwyższe niemal dobro - w czym zresztą wg mnie mają rację, czy to muzułmanie czy chrześcijanie czy inni. I najlepsze programy socjalne tego nie zmienią, bo gdyby to był główny problem to ludzie bogaci mieliby najwięcej dzieci, a tak nie jest.

Gatunki rozwijają się, osiągają swój szczyt i wymierają. Ziemia po nas płakać nie będzie, a wspomnienie o nas za 100 tysięcy lat będzie jak pyłek kurzu na wietrze. Nie mój problem.

Niechęć, owszem. Odpowiedzialność duża, prawa żadne.

Ja nie będę miał dzieci,poprostu nie widzę takiej potrzeby i większej ideologii w ich posiadaniu

Faceci nie chcą dzieci też z powodu pogłebiającą się dyskryminacja mężczyzn faceci od lat są wykorzystywani i opluwani i na szczęście coraz więcej facetów nie pakuje się w to bagno jakim jest ślub i dziecko

Nawet dziewczyny sobie znaleźć nie umiem, więc nici z dzieci ¯\_(ツ)_/¯

Ja bym chciała mieć dzieci ale nie spotkałam mężczyzny z którym chciałabym stworzyć zdrowy dom (mam 30 lat). Rozmawiam też ze znajomymi, którzy są w związku od +/- 7 lat i niestety kobiety zostają same, ich partnerzy są nieobecni w życiu ich rodzin...

Ja bym do problemów z posiadaniem dzieci dodał coraz wyższe ceny mieszkań,stan państwowej służby zdrowia np. duże kolejki do lekarzy oraz system edukacji który polega głównie na wystawianiu ocen a nie rozwój dzieci

a może po prostu my mężczyźni zminiliśmy cele w życiu i teraz jak widać po naszym środowisku każdy chce osiągnąć sukces, albo o to walczy. Sukcesu w zyciu nie osiąga się pracując 5 dni w tygodniu po 8h! Oczywiście potem siłownia, dodatkowy język... poprzeczka stoi wysoko. Może po prostu mężczyźni przez lata żyli w cichej desperacji w sytuacjach z których nie mieli wyjścia teraz młode pokolenie uczy się z tego co widziało jak żył tata czy sąsiad i na boga też potrafią sobie ugotować dobry obiad i posprzątać w mieszkaniu i nie potrzebują już terrorystki ciągle z fochem i milionem oczekiwań tylko po otwarciu drzwi, że aż nie chciało się czasem wracać do domu...

1. Brak stabilności mieszkaniowej. Byle klitka na wynajem kosztuje w mieście 3 tys. Jak chcesz kupić mieszkanie - szykuj się na kredyt i raty, które ledwie pozwalają na spięcie domowego budżetu 2. Brak żłobków i przedszkoli. Nie masz gwarancji, że dla Twojego dziecka znajdzie się miejsce w żłobku. A jeśli będziesz tym szczęśliwcem, który ma miejsce, to zapłacisz za żłobek pół wypłaty. 3. Brak wsparcia ze strony społeczeństwa. Masz troje dzieci? Jesteś "pięćsetplusem" i "patologią". Jesteś "madką z gówniakiem, co się tylko drze i chce wszystkiego za darmo". W języku upokarzające określenia na rodziny z dziećmi są tak powszechne, że już ich nawet nie widzimy. 4. Masz dziecko? Musisz mieć samochód i być dla niego szoferem. Brak transportu publicznego sprawia, że albo dzieci są uwięzione w domu i nie mogą się rozwijać poza szkołą (czyli odstają od rówieśników), albo co najmniej jedno z rodziców musi być przyspawane do samochodu i wozić dziecko na zajęcia dodatkowe, kosztem własnych pasji czy choćby odpoczynku. 5. Brak infrastruktury dla dzieci. Place zabaw mniejsze niż kojce dla psów. Wszędzie zakazy: nie krzycz/ nie depcz trawnika / nie rzucaj piłką. Na forach internetowych tylko narzekanie, że obok bloku jest plac zabaw i dzieci śmią się tam bawić. 6. Dojrzałość emocjonalna. Skoro wiemy z jakim dziadostwem w sobie się zmagamy, to nie chcemy krzywdzić dzieci tak, jak nas krzywdzili rodzice. Chcemy wziąć odpowiedzialność za dzieci, które sprowadzimy na świat. 7. Katastrofa klimatyczna. Świadmość tego, że nasze dzieci mogą musieć bić się o wodę, a ludzie wokół nic z tym nie robią jest przerażąjąca. Ciężko zdecydować się na dziecko, wiedząc, że nadchodzą czasy, w których nie będziemy mogli mu pomóc.

Ja nie chcę bo nie mam na to ani pieniędzy, ani siły i ani ochoty

Ja tam olewam ten system, jestem starym kawalerem 39 lat mieszkającym z rodzicami bez dziewczyny, bez dzieci, bez alimentów, bez kredytów, bez długów, dorzucę się trochę do żarcia do jakiegoś remontu, trochę do rachunków i mam ten system w tyłku,żadna kobitka mnie nie chce każda szuka jakiegoś magistra który siedzi za biurkiem i ma trzy mieszkania, bo przecież mieszkać w DOMU to obciach bo trzeba trawę od czasu do czasu skościć hehe ;) A po za tym kobiety dzisiaj są wybredne i mało uczciwe, co chwila księzniczkują a to to a to tamto, jestem za stary na taką dziecinade mam gdzieś kupowanie mieszkania zakładanie rodziny z jakąś rozczeniową panienką i zadłużanie się na 20 lat albo i więcej bo TRZEBA założyć "rodzinę" w tym papierowym kraju nie ma sensu tego robić z PPK się wypisałem bo to zwykłe złodziejstwo obiecanki cacanki a kasa i tak przepadnie albo zje ją inflacja, całe życie bedą mnie skubać a emertytury na 95 % nie dożyję, kto to widział pracować do 67 a może i do 70 ? ludzie ponoć byli na księżycu PONOĆ ! a nie potrafią stworzyć systemu w którym człowiek szedłby na emeryturę powiedzmy w wieku 50- 55 lat ? śmiech na sali ten system :D Nie pytajcie kto mi poda szklankę wody na starość bo raczej jej nie dożyję, a połowę życia mam już za sobą ;) nawet nie mam ochoty w tym papierowym kraju haha. Dwa razy na rok jakieś wakacje w ciepłych krajach i tyle. Niech ktoś inny ciągnie ten system i płodzi niewolników w tym styropianie ja podziękuje, niech przyszli niewolnicy tyrają do 70-tki :D a po za tym szkoda czasu na związki z dzisiejszymi kobietami 98 % z nich nie nadaje się do wspólnego życia, pozdro kawalerzy ;)

Problemem nie jest brak dzieci, tylko system oparty na podejściu solidarnościowym. Przecież ilość ludzi na Ziemi od stu lat wzrosła tak jak nigdy w historii tej planety.

Może to drobnostka, ale powiem wam, że jak się człowiek nasłucha jak kobiety traktuje się na porodówkach to aż ciarki biorą i odechciewa się tego wszystkiego. Serio i tu już nie chodzi nawet o jakieś potężne historie z internetów tylko wspomnienia koleżanek czy kogoś z rodziny. Obdzieranie z intymności, prywatności i teksty typu "jak robiłaś dziecko to nie płakałaś" raczej pozytywnie nie nastrajają.

Z prostej przyczyny , jak ktoś nie ma swojego lokum plus jego oszczędności nie są za duże to mimo chęci (o ile ktoś ma) myśląc rozsądnie nie chce się pakować na całe swoje życie w problemy. Państwo też nie wspiera w żaden sposób 500 plus ? Jprdl ludzie się podniecają ta kasą a co to za pieniądze dzisiaj są , chyba na 3 paczki pieluch dla dziecka. Państwowa służba zdrowia to chyba nie muszę pisać bo średniowiecze totalne , do przedszkola to wiadomo Ukraińskie dzieci mają pierwszeństwo kolejny problem , wsparcie psychologiczne w razie jakikolwiek problemów w Polsce nie istnieje do psychologów psychiatrów czeka się rok albo dłużej co jest parodią dla mnie. Co tu ma zachecać chyba presja otoczenia rodziców , znajomych itd i nic po za tym a potem ktoś idzie wg nie swojego schematu w życiu i się okazuje że nie tego oczekiwał.

Pierwsze słyszę, żeby Polki nie chciały mieć dzieci, zazwyczaj to mężczyźni nie chcą. A zdecydowana większość kobiet jakie poznałem chciały mieć chociaż jedno dziecko.

Przypomina mi się cytat jak jest poruszana kwestia posiadania dziecka i zagadnień z nim związanym a to czy on jest trafny lub przesadzony to już każdy sam oceni, ale można z niego coś wywnioskować : "Niezdecydowanie się na dzieci nie bierze się z niechęci czy gardzenia nimi, ale z miłości zbyt wielkiej, by wydać je na ten świat, zbyt ograniczony, zbyt próżny, zbyt okrutny." - Michel Onfray, Journal hédoniste: Tome 2, Les Vertus de la foudre, 1998

Kobiety już nie chcą przechodzić tego horroru i jak zawsze ze wszystkim zostawać w pojedynkę. Sporo osób nie cierpi dzieci, w tym ja. Kiedyś każda była praktycznie zmuszana do ich posiadania, dzisiaj możemy podejmować swoje decyzje.

CZy to zbieg okoliczności kiedy mówiąc o przyczynach niechęci Polaków do posiadania dzieci pokazał Pan starego kawalera bredzącego o dawaniu w szyję przez dziewczyny?

Posiadanie potomstwa to też kwestia dużego osobistego poświęcenia i zobowiązań. Sęk w tym, że nie lubię się poświęcać, co wychodzi z obserwacji życia mojej matki, która gdyby mogła cofnąć czas, zapewne bez żalu nie zdecydowałaby się na swoje dzieci ponownie. Ta świadomość bardzo boil. Wydaje mi się, że wiele kobiet nie chce tego przyznać, że posiadanie potomstwa wpycha je w pas wyrzeczeń, odmawiania sobie wielu rzeczy, zamartwiania się oraz presji. Oczywiście pewnie też jest grupa, która stwierdzi, że da się to zrobić, mieć 4-kę pociech, być szefem, sterem i okrętem i przy tym być cholernie usatysfakcjonowanym, natomiast nigdy nie uważałam, żeby udowaniać sobie, że jestem super woman i jak chcę, to mogę mieć wszystko, czy czuć się lepszym po zakreśleniu wszystkich zadań z kartki zobowiazań społecznych pt. "porządna kobieta-obywatelka". Plus nie chciałabym narażać swojego dziecka na świadomość, że swoim pojawieniem się zmarnowało mi życie, czy nabyciem traumy wczesnodziecięcej, spowodowanej moją niską tolerancją na płacz dzieci i zarwane noce ( taka brutalna prawda o mnie. Długotrwały płacz niemowlaków i małych dzieci wyzwala u mnie agresję, dodatkowo dochodzą do tego nieprzespane noce = staję się potworem :( ). Oczywiście sama nie toleruję przemocy, szczegolnie w stosunku do dzieci, jednak obawiam się, że moje tendencje mocno odbiłyby się na mojej potencjalnej rodzinie. :/ Nie wszystkie kobiety są zdolne do macierzyństwa, nie wszystkie też się do tego przyznają, bo jak to, jak można nie chcieć mieć dzieci? Ano można, tylko niewiele z nas jest na to tyle świadomych, żeby ocenić swoje realne siły na zamiary lub nie chcą być napiętnowane przez społeczność i stają się konformistkami. I sztuką jest wychować swoje dzieci na ludzi, a nie tylko chować na wszelakiej maści spaczone emocjonalnie jednostki (co ze smutkiem obserwuję w większości naszych polskich rodzin).

Szymon taki madry a nie wziął pod uwagę ze niektórzy po prostu nie lubią dzieci

nie bzykałem się, to nie mam

Ogromny problem polega na tym, że można mieć szczęśliwe życie bez dzieci - co kiedyś już nie było takie oczywiste i dotyczyło w sumie tylko ludzi naprawdę majętnych. Z kolei majętni ludzie nie muszą często dużo pracować i stać ich na służbę - więc posiadanie dzieci nie ogranicza ich aż tak. Całość sprowadza się do tego - jak nie jesteś bogaty, to nie mając dzieci twoje życie prawdopodobnie będzie wygodniejsze, a też dzieci nie są ci potrzebne do tego, żeby na starość nie umrzeć z głodu. Więc owszem - z jednej strony nie jest to problem, że nie będzie stać na dziecko, ale z drugiej jakby każda taka osoba mogła zarabiać np. 1 milion rocznie, to nagle by sie okazało, że jak najbardziej chce mieć dzieci. Jak dla mnie aspekt finansowy jest głównym powodem niskiej dzietności - tylko nie w takim aspeckie jak powszechnie się rozumie.

A kiedy my w ogóle mamy mieć czas na wychowywanie dziecka? Pracuje się po 8h dziennie (niektorzy jeszcze wiecej), potem obowiazki domowe, sen, nawet i bez dziecka za dnia zostaje mało czasu dla siebie, a jeszcze fajnie by go było mieć dla partnera. A dać wychowywać dziecko nauczycielom i inflenserom lub pozostawić samemu sobie to raczej kiepski pomysl

jak mają miec dzieci jak system tak organizuje im życie . 26 lat temu zarabiałem 1000 zł metr mieszkania 7000 dzisiaj zarabiam 7000 tysiecy. metr mieszkani 7000 wiec gdzie jest progres po tyl latach powinienem zarabiać 16000 albo metr mieszkania powinien kosztować 4000. niewolnicy na plantacjach mieli lepiej.

Nie każdy nadaje się na rodzica, nie każdy chce, a ewentualne namawianie na posiadanie dzieci, zwłaszcza w kontekście tego, jakby ich nieposiadanie było czymś karygodnym dla społeczeństwa, jest płytkie - każdy niech podejmuje taką decyzję sam, bo sam też będzie ponosił tego największe konsekwencje - oczywiście zaraz po ewentualnym dziecku. Lepiej skupić się na pomocy tym, którzy chcą dzieci mieć, a nie udaje im się czy ze względów zdrowotnych czy finansowych (unikając jednocześnie hodowania patusów). Decyzja o sprowadzeniu na świat dziecka jest trudna i powinna być przemyślana - bo zmienia życie nieodwracalnie. Obecnie większość ludzi właśnie taką decyzję może podjąć, a nie "rodzić bo tak trzeba".

Witam wszystkich. W pełni zgadzam się Szymonie, że kwestia demograficzna jest bardzo złożona. Mamy z żoną po 28 lat i pół roczną zaplanowaną córeczkę. Podzielę się swoimi spostrzeżeniami. 1. Obecnie młodzi ludzie żyją pod presją samodzielności i konieczności opuszczenia domu rodzinnego aby założyć własną rodzinę. Zwłaszcza taki system panuje w miastach. I było tak też kiedyś. Ze względu na mniejsze metraże, duże zaludnienie i pracę często pod postacią usług, rzemiosła czy handlu, ludzie w miastach nie potrzebowali i nie potrzebują wielu dzieci. Inaczej jest na wsi. Tam aby prowadzić gospodarstwo zawsze trzeba było mieć dużo dzieci. Wielodzietne rodziny to głównie wiejskie rodziny. Tam też łatwiej postawić nowy dom na gospodarstwie i wyżywić kolejne maleństwa. W okresie międzywojennym w Polsce 70% ludzi żyło na wsi. Po wojnie wieś napędziła wielki babyboom w Polsce. Do dzisiaj wiele rodzin wiejskich ma po 2-3-4 dzieci i jest to uważane za normalne. A w mieście 2 to dużo. Im więcej ludzi pracuje i mieszka w miastach tym mniej będzie dzieci. 2. Wygoda. Mamy dziecko i teraz widzimy ile to pracy. Ale nie jest tak, że trzeba poświęcić całe dotychczasowe życie. Da sie wszystko ogarnąć. Da się wyjść do kina, czy na randkę. Da się zająć sobą. Ale trzeba więcej planować i jest ogólnie głośniej. Mamy wielu znajomych którzy nie chcą brać odpowiedzialności i wolą żyć spontanicznie. A to się jednak wyklucza. 3. Dostępność babci i kobiet niepracujacych. Babcie i dziadkowie są ważni. Kiedyś zwłaszcza w rodzinach wiejskich kobiety nie pracowały, miały więcej czasu na zajmowanie się domem. Zawsze znalazła się jakaś babcia, siostra czy ciocia, która wzięła dziecko pod opiekę. Dzisiaj to trudne. W gospodarce gdzie mężczyźni i kobiety muszą pracować nie ma czasu na dzieci. 4. Mieszkanie. Tak trzeba mieć własne 4 ściany. Jak spłaca się kredyt na kawalerkę to dziecko jest kulą w kolano. Ale to też w pewien sposób związane jest z wygodą. Dzisiaj wydaje nam się, że wszystko musi być jak w serialu. Dom, 2 samochody i wtedy dopiero dziecko z własnym pokojem itp. Zapytajmy naszych dziadków. Większość z nich jak się pobrała to mieszkała na pokoju u rodziców i tam mieli pierwsze dziecko. Kiedys ludzie mieli mniejsze wymagania. 5. Przepisy. Nie wiem czy będziemy mieć kolejne planowane dziecko właśnie przez ten chory kraj. Jak moja żona ma być porzucona na śmierć w szpitalu bo okaże się że coś jest nie tak, to wolimy zaczekać na jakąś zmianę, wyemigrować, lub zadowolić sie jednym. Wiem, że szansa na to wynosi mniej niż 0,001% ale jak Państwo pokazało mi środkowy palec to straciłem zaufanie i nie chce ryzykować. 6. Do tego oczywiście kwiestie kulturowe. Sami się złapaliśmy na tym, że nie chcielibyśmy stać się elementem wizerunku madek, bombelków, gówniaków, 500+ itp. Nawet samo 500+ podejrzewam, że zmniejszyło dzietność właśnie tym, że kojarzy się z socjalem, patologią, madkami i kaszojadami. A jak wiele osób w otoczeniu ma takie poglądy to coraz trudniej samemu podjąć decyzję by zmienić grupę na tą wyśmiewaną i znienawidzoną.

Nie mam dzieci i w ogóle nie mam powołania do małżeństwa, ale NIE ZNOSZĘ jak się nazywa dzieci g***kami albo inne podobne, obrzydliwe to jest i strasznie źle świadczy o mówiącym. Wh ogóle przeraża mnie ten narastający brak empatii wobec dzieci, niektórzy szybciej by pomogli psu czy kotu niż ludzkiemu dziecku. Nie mówię, że każdy musi lubić dzieci - sama wcale niezbyt lubię ich towarzystwo - ale chociaż empatię. A jest coraz mniej szacunku do dzieci, i coraz mniej szacunku do matek ("madek" oczywiście) i macierzyństwa w ogóle.

Zacznijmy od tego że Polacy nie chcą mieć dzieci bo nie mogą mieć dzieci. Chodzi mi o to że o polskich dzieciach bardzo często nie decyduje rodzic a państwo, rodzic jedynie odpowiada przed państwem. O tym co wstrzykną twojemu dziecku w żyły(szczepienia) albo czego będzie się ono uczyło w szkole nie decyduje rodzic a polityk, demagog albo urzędnik. A jak będzie potrzeba to tak jak w Rosji trzeba zgarną ci dziecko do woja i poślą na front. Jak później temu dziecku stanie się krzywda bo: niepożądany odczyn poszczepienny, kiepska edukacja i śmieciowa praca, albo nie dozbrojony niewyszkolony stanie się ofiarą konfliktu zbrojnego to ani polityk ani urzędnik łzy nie uroni czy świeczki na grobie nie postawi. O tym jak będziesz dziecko chować też nie decydujesz bo państwo w każdej chwili i pod każdym pretekstem może ci je odebrać. W tym kontekście inwestowanie czasu i środków w dziecko jawi się jako inwestowanie w cudze by rządzącej biznes klice miało się dobrze. Obserwując wysiłki swoich rodzicieli. Patrząc ile czasu wysiłku i pieniędzy kosztuje dziecko. Człowiek może się zapytać czy ja będę w stanie dać z siebie tyle samo, dźwignąć ten ciężar, poświeć się tak bardzo? Sporo osób w to wątpi tak bardzo że nawet nie próbuje. Oddziały położnicze też mogły by lepiej funkcjonować. Warunki w nich panujące mogły by być lepsze, Bo obecnie są miejscem narodzin upiornych historii o wyciskaniu dziecka z brzucha matki, odmawianiu cesarki chociaż po czasie wyszło że jednak powinna być itd. itp. Skoro państwo nie radzi sobie z tymi obywatelami których już ma, nie ma na nich planu. To po jaki grzyb mu więcej takich ludzie vide los dzieci po sierocińcu? Jaki los, jaką przyszłość jest w stanie państwo polskie zaoferować swoim obywatelom?