Doğu Karadeniz'de eskiler derler ki, bizde çöp diye bir şey yoktu.
Lazca'da da çöp diye bir şey yokmuş, "omçvetela" dedikleri yalnızca gıda atıklarının ve bitki, bağ bahçe atıklarının atıldığı ve kompost oluşturdukları bir alan varmış. Yani Kompost'un lazcası Omçvetela, diyebiliriz.
Ve Köyümüzdeki Cengiz Cengiz hocamızın müze evi. İçerisi Lazların geçmiş tarihlerde yaşamlarında kullandıkları tüm gereçleri barındırıyor ve bunları anlatmaktan, aktarmaktan keyif duyuyor.
Ben şimdilik atıksız nasıl yaşarlarmış onu dinlemek istedim kendisinden.
Çisem Şendeniz de şimdinin sıfır atık yaşamını anlatıyor.
Geçmişte nasıldı, bugünde nasıl olabiliri harmanlamak istediğim bu atıksız yaşamı önemsiyorum.
Bir kısım insan bir çözüm olmaya yeterli bulmuyor, bir açıdan hak veriyorum fakat, bir açıdan, çünkü bireysel gibi görülen bu yaşam biçimi, elbetteki belli yönetimler tarafından uygulanan yaptırımlar ve tüketimlere dair politikalara ihtiyaç duyuyor olsa da, tüm bu büyük yıkımlar aslında büyük şirketler ve de yönetimler eliyle yapılıyor olsa da, kabul.
Fakat yetmiyor.
Çünkü tüm bu bireysel hamleler, biz küçük görüyor olsak da milyonları, milyarları bulan nüfuslarımıza çarpıldığında hiç de azımsanmayacak boyutlara ulaşıyor.
hele ki değirmenlere kafa tutmaya teşneysek farklı konularda, bu 1 ped şişenin nüfuslarca karşılığı çok korkunç. Bir çöp yığınının önünden geçerken çürümüş gıdaların arasında pörsümüş torbaların gerçekliği, çok korkunç.
Yani o değirmene küçük bir çakıl taşı olmak işten bile değil.