Gratulejszyn

NIE można utożsamiać duszy z psychiką człowieka (Ks.Kaszkowski: "Dusza nie utożsamia się z psychiką człowieka, która jest pewnym światem wewnętrznym, subiektywnym przeżywaniem różnych sytuacji, innych ludzi, siebie samego. Psychika jest światem myśli, uczuć i różnych wrażeń. Ten świat wewnętrzny człowieka jest uformowany zarówno przez jego duszę, jak i przez ciało. Tym się tłumaczy np. fakt, że przez drażnienie pewnych partii mózgu, czyli „ciała”, można wywołać określone przeżycia psychiczne, np. lęku, przyjemności itp. Podobnie też zmęczenie fizyczne powoduje uczucie przygnębienia.").

Kościół naucza, że DUSZA jest NIEŚMIERTELNA, więc człowiek żyje WIECZNIE! Nieśmiertelność = wieczność. Adolf Hitler ŻYJE!!!!!, bo ma duszę nieśmiertelną. Kościół ma rację. Nieśmiertelni wszyscy są.

@@DjMakinetor Tak. W znaczeniach : Mt 10:28 , Mk 8:36 i Łk 2:35 tak. W sensie Dz 2:41 oczywiście nie.

@@marekpiotrowski4264 Dusza jest śmiertelna. Pamięć o ludziach jest zapisywana w "Księdze Życia". Wiesz co to jest? I gdzie o tym wspomina Biblia? Kościół nadal upiera się o nieśmiertelności duszy. nieśmiertelność to wieczność. Jezus też jest nieśmiertelny. .. (Kaznodziei 3:19) Bo los ludzi jest jak los zwierząt - wszystkich czeka ten sam koniec. Jak umiera zwierzę, tak umiera człowiek. We wszystkich jest ten sam duch. WIĘC ZWIERZĘ MA NIEŚMIERTELNOŚĆ jak CZŁOWIEK? Nie. Kościół kłamał, kłamie i będzie oszukiwać chrześcijan, tak samo gada, że będzie wiecznie palił w piecu ogniem, jakby był sadystą.

@@DjMakinetor „A dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i nie dosięgnie ich męka. Zdało się oczom głupich, że pomarli, zejście ich poczytano za nieszczęście i odejście od nas za unicestwienie, a oni trwają w pokoju.”/Mdr 3,1-2/ Dziwny pogląd o „śmiertlnej duszy” jest dość popularny w środowiskach protestanckich, jednak nie znajduje on potwierdzenia w Nowym Testamencie. Na przykład Jezus mówi do „dobrego” łotra: „Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju.” / Łk 23,43/ W innym miejscy Jezus oświadczył: „Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień - ujrzał [go] i ucieszył się." /J 8,56/ Jak mógłby „ujrzeć dzień” i „rozradować się” gdyby trwał w nieświadomości aż do Sądu Ostatecznego? Podobnie Paweł wyraża przekonanie o natychmiastowym po śmierci przebywaniu z Jezusem: „Dla mnie bowiem żyć - to Chrystus, a umrzeć - to zysk. Jeśli bowiem żyć w ciele - to dla mnie owocna praca, co mam wybrać? Nie umiem powiedzieć. Z dwóch stron doznaję nalegania: pragnę odejść, a być z Chrystusem, bo to o wiele lepsze, pozostawać zaś w ciele - to bardziej dla was konieczne.” /Flp 1,21-24/ W 2 Kor 5,8b czytamy słowa, które wyrażają podobną myśl w formie pragnienia „chcielibyśmy raczej opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana.”. Czytamy w Ewangelii wg św.Mateusza, i to w połączeniu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem: „Mt 22:32 bt „Ja jestem Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba? Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych.". Wyraźnie widać że Jezus nie uznaje patriarchów za zmarłych! Podobnie List do Hebrajczyków 12,22-24 nazywa zmarłych chrześcijan „duchami sprawiedliwych, które już doszły do celu” a przecież celem dla chrześcijanina nie jest i nie może być śmierć - lecz pełnia życia w Chrystusie. W 2 Kor 5,8b czytamy słowa, które wyrażają podobną myśl w formie pragnienia „chcielibyśmy raczej opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana.” . Apokalisa zamyka sprawę: „I usłyszałem głos, który z nieba mówił: Napisz: Błogosławieni, którzy w Panu umierają - JUŻ TERAZ. Zaiste, mówi Duch, niech odpoczną od swoich mozołów, bo idą wraz z nimi ich czyny.” /Ap 14,13/ Dlatego mówię do Ciebie słowami Biblii, jakie wypowiedział Jezus przy okazji sporu o zmartwychwstanie: „Nie jest On Bogiem umarłych, lecz żywych. Jesteście w wielkim błędzie.” /Mk 12,27/ Czytamy w Ewangelii wg św.Mateusza, i to w połączeniu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem: „Mt 22:32 bt „Ja jestem Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba? Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych.". Wyraźnie widać że Jezus nie uznaje patriarchów za zmarłych!

I sama przechodze psychoterapię. I połączenie wiary, przchodzenia do Jezusa i pracy na terapii jest najlepszym rozwiązaniem ;) bo np. Osoby z zaburzeniami lękowymi maja ogro.ne trudności w budowaniu relacji z kim/Kimkolwiek ;)

Ps. Filmik wartościowy! ;) Masz dobry kanał! ;)

Watykan już zdaję się poprawił ten błąd w modlitwie, bo Bog oczywiście nie wodzi nas na pokuszenie. W Polsce nie zapowiada się na zmiany chyba :(

@@laviaf1 Wiem wiem, ale co do tej zmiany to też właśnie mam wątpliwości. :)

Zgrzyt wynika z tego, że duch jest nowy. Zgrzyt motywuje do postępowania zgodnie z duchem i zaprzęgania do tego również cielesności. Jak widzisz "zapanowanie"? W cielesności, w duszy, jest też wola. Dusza nie jest duchem. Skoro w duszy jest wola, to duch nie może nad nią "zapanować" w ten sposób, by ją brutalnie zmuszać do innego zachowania. Nowy duch z Boga jest podobny do Boga - jest więc potężny, ale jednocześnie delikatny. Jak kropla, która drąży skałę. To nie miałoby sensu, gdyby wbrew woli człowieka człowiek miał się natychmiast zmienić. Bóg chce relacji z człowiekiem, chce udziału jego woli, chce jego doświadczenia w zmaganiu się z tym "zgrzytem" i doskonalenia się. Procesu. To, co Ty interpretujesz jako wymówki, jest tak naprawdę szczerym stwierdzeniem przez św. Pawła faktu. Opisuje, co się w nim dzieje, gdy upada, a nie usprawiedliwia się. Opisuje też swój ból z tym związany. Chociaż też na nim nie poprzestaje.

@@TaaJew Super👍 Dziękuję bardzo. Pozdrawiam

@@TaaJew Tylko jeszcze jedno zagadnienie nie jest mi tu jasne. Otóż czy, ogólnie grzech, jako grzech w oczach Boga, występuje w tym przypadku? Gdyż św.Paweł opisuje że - czyni to zło,którego nie chce. Czy można też stwierdzić, że skoro tego nie chce, to czyni go wbrew swojej woli i grzechu nie ma?

@@jedjejdi9831 Proszę. :) Tak na to patrzę, nie jestem specjalistą. A co do Twojego pytania... nie wiem, wydaje mi się, że skoro to, co robimy, robimy po części wbrew sobie, to nie powinniśmy myśleć, czy to grzech, czy nie, albo czy ciężki, czy lżejszy. Trzeba tu raczej większego zaufania do Boga, że On dalej z nami jest, choć jest lekkim pocieszeniem, że pewne grzeszne rzeczy, choć nadal zdarza nam się je czynić, wprawiają nas w złe samopoczucie. A jeśli wierzymy, że Chrystus już zmarł za nasze grzechy, a my to przyjęliśmy, to chyba powinniśmy patrzeć na to raczej tak, że nie chcemy już grzeszyć z wdzięczności, i żeby nie zasmucać Ducha Świętego. A nie patrzeć w ten sposób, czy to grzech, czy nie, jaka waga, czy jest to odpuszczone itd. Trzeba znaleźć w tym taki balans, żeby się nie katować, a jednocześnie mieć motywację do dalszych prób i zmagań. Przypomina mi się tu zdanie z książki C.S. Lewisa: "Bóg nie kocha nas dlatego, ponieważ jesteśmy dobrzy, ale kocha nas, więc chce uczynić nas dobrymi". Pozdrawiam!