Echt een veilige plek!👏Kopland helpt aan zo veel vrouwen om sterk te zijn en geluggike toekomst hebben❤

Het is zeker een mooi initiatief, maar het houdt geen rekening met de bron van het probleem - je kan niet iemand blijven beschermen door die 'weg te steken' en het systeem houdt geen enkele rekening met de dynamiek binnen een verziekte relatie. Als die vrouw weer terug naar haar wereld gaat, is de boosheid nog grotere en heeft zij iets gedaan wat ze niet mocht doen - dezelfde dynamiek bestaat in het gevangen zetten van mensen, ze van hun 'vrijheid' beroven, in plaats van ze hun schuld terug te laten betalen op een normale manier. Het systeem maakt de mensen niet, maar de mensen het systeem en door te kunnen transponeren, vergelijken, differentiëren en nuanceren zijn we intelligente wezens, wat niet zegt dat we gigantisch in de fout kunnen gaan. Ik moest elke vorm van kritiek als opbouwend beschouwen, maar heb ik op mijn beurt kritiek, dan word ik monddood gemaakt. Je verandert alleen de schijn en niet het proces van vernietigen - welk argument men ook gebruikt, het zal altijd alleen de façade raken en niet dat, wat er achter gesloten deuren gebeurt. Ik ben ECHT bezig met de situatie van de vrouw in de maatschappij in kaart te brengen en als ik ergens kritiek op heb, dan zorg ik ook voor een haalbaar alternatief. Zelf ben ik niet gespaard en, in plaats van me te helpen zoals ik het voorstelde, drukte men z'n eigen protocol erdoor, waardoor ik als individu niet eens meer meetelde - ik werd onderdeel van een statistisch experiment. Ik weet ondertussen dat er geen andere keuze was dan toe te laten wat men me opdroeg, zodat men zelf kon zien hoe wankel deze stelling was en, omdat ik alles minutieus heb bijgehouden, is er ruimte om dit nu eens zonder een grote schoonmaakbeurt te evalueren, want je krijgt niet wat je wilt, maar wat je nodig hebt. In plaats van werkgevers en werknemers, moeten we in functies gaan denken binnen een groter plan - die rechter doet zijn werk niet naar behoren als die me weer terug stuurt in het brandende huis. Ik ben niet 'zomaar' iemand en mijn functie blijkt nu een cruciale rol in te vullen bij het proces, waar we allemaal doorheen moeten. We hebben het te lang laten afhangen door een minderheid die de autoriteit kreeg of afdwong en zijn daardoor collectief in een illusie gaan geloven, die ons van de regen in de drup brengt. Iedereen heeft voldoende potentie om te weten wat goed is en wat een noodzakelijke zijweg was om uit een doodlopend straatje te ontsnappen. Ik was zo 'correct', dat men ging vals spelen en dan krijg je een situatie, dat je huis je onzichtbare gevangenis is geworden. Als er iets beslist moest worden, dan zette men me tegen de muur en pakte me op mijn woorden - Asperger voor gevorderden, omdat ik me toen niet kon beschermen, probeerde ik het op de lange baan te schuiven, een tactiek die men ook bij justitie gebruikt en dat maakt van een onoplosbaar probleem een cluster probleem, waarbij de fout meer in de aanbieding heeft dan de oplossing. We zijn specialisten geworden in het ontlopen van verantwoordelijkheid, altijd was het de schuld van iemand anders of de omstandigheden, maar we gebruiken de potentie niet van anderen en ik heb geleerd om eerst te vragen - hoe zou jij het zelf aanpakken, in plaats van een protocol te volgen, dat alleen mijn werkgever ten goede komt - ik heb absoluut niet de intentie om de wereld te gaan verbeteren, maar hoop dat mijn verhaal de mensen wakker schudt, als je echt iemand wilt helpen, neem dan het deel van het werk over, waar de ander niet meer aan toe komt. Alle deuren werden op slot gedraaid, toen ik in de goot terecht kwam, want wat ik zei was al het bewijs dat er een paar schroeven los zaten in mijn hoofd, maar het was juist omdat ik niet waanzinnig geworden was toen alles op z'n kop stond in mijn wereld, dat ik er een coda aan toe kon voegen, want anders was het beter om te wachten tot mensen mee waren met de moraal van het verhaal. Ik ben geen opsteker, waar het gaat over veilig aan de overkant geraken, maar eigenlijk was het toen toch al te laat en daarom spreek ik over een triptiek, ervoor was ik Karen, tijdens het proces was ik Isabella en als alles voorbij is, ben ik Sophia en staat het verleden los van mijn toekomst, zoals die tanden die met wortel en al uit mijn tandvlees geduwd werden. Vergis je niet, dit was een eenmalige kans om eens te kijken wat we nog hadden laten liggen in de voorraadkast en het gaat over een duidelijk bepaalde periode van negen jaar, daarna stap ik uit deze boot en in een andere boot, die me naar andere plekken zal brengen en hopelijk is men daar heel wat aardiger voor me, dan op de plek waar men er het meest van zou profiteren - mensen zijn niet aardig, tenzij ze er zelf beter van worden.

hoe lang mag een vrouw daar blijven?