عاشق تماشای سروران گرامی افشار و ستوده هستم.

This video is extremely valuable and a literary treasure, because maestros Afshar and Sotoudeh were exceptional scholars who have no replacements in the contemporary cultural history of Iran and Persian language. Thank you for shooting and posting this unique discussion! Bravo! Afshar was a genius who contributed to our language and culture beyond imagination.

وای عالی بود .بابا نیما اینجور ک معروف شد نباید میشد خداییش شاملو ک اصلا نباید ب دنیا میومد

چیزی که توی این ویدئو شدیدا به ذهن می‌زنه، کمبود توجه و مطالعه‌ی این بزرگواران در سبک هندی هست. اگر دفاعی دارن با معیارهای سبک عراقی و خراسانیه و اگر ردی دارند باز با همون معیار. در حالی که متاسفانه هیچ‌کس از این بزرگواران متوجه نیستند که سبک هندی آن‌گونه که باید مورد توجه و شناخت قرار نگرفت وگرنه نیما هرگز جایی برای ظهور نداشت. دلیل ظهور نیما و بعدی‌ها جدا افتادنِ سبک هندی از مرزهای سیاسی ایران بود. راجع به سبک هندی همیشه از جانب هر دو سوی این جدال کم‌توجهی شده. مادامی که بزرگِ سبک هندی رو صائب و کلیم معرفی می‌کنن و از بیدل حرفی به میون نمیاد یعنی هنوز سبک هندی رو در حد بلوغش نشناختن. این معضل اصلی جریان شعر فارسی هست. جدا افتادن سبک هندی از مرزهای سیاسی ایران. یعنی جدا شدنِ سیرِ طبیعی زبان فارسی در مقوله‌ی شعر. و بدتر از اون بازگشتِ منحوس و جریانِ لجوج بذ بازگشت که نتیجه شد دعوایی کش‌دار و بی‌نتیجه. وقتشه از این دعوای بیهوده عبور کنیم و برگردیم به سیر طبیعی‌ئی که شعر فارسی داشت طی می‌کرد. یعنی سبک هندی. سبکی که مهجور موند و اونجور که باید مورد توجه قرار نگرفت.

کیا رفتن..کیا موندن..مرگ بر #خامنه ای

آقای افشار میگه سایه غزل میگه مثل حافظ معلوم است که نه شعر میشناسه و نه حافظ را

درود چقدر در نظر دادن ضعیف هستند هیچ درکی از شعر نو ندارند

آقای ستوده که ازشعر چیز زیادی نمی دونست و اتکا میکرد به نظرات افشار. هردو بسیار دگم و بسته بودند و چندتا شعر ناب از شاعران بزرگ فارسی ملکه ذهن انها بود و مدام قیاس میکردند غافل از اینکه شعر نو با مولفه های نوگرایی و زبان نو و فرم نو ، موازی با زمان بدنیا امده و اتفاقی نیست. در واقع رابطه زمان و زبان است که میشود شعرنو و نیما... شعر نو فقط یک اتفاق یا یک خطا در ایران و شعر فارسی نیست بلکه شعر نو در جغرافبایی وسیع تر و در دیگر زبان ها و ادب ها، در عراق توسط نازک الملائکه در ترکیه توسط ناظم حکمت، در ادببات معاصر کردی توسط عبدالله گوران و در ایران توسط نیما و هدایت و پیشتر در روسیه پوشکین و گوگول، ادببات نو روسیه را آغازگر بودند