Кожны з нас прыпасае Радзімы куток, Каб да старасці чэрпаць адтуль успаміны - Дым над хатай, снапамі прыціснуты ток, Матчын спеў і гароды, прапахлыя кмінам... Гэта быў сорак першы палаючы год. Прабіраліся мы з акружэння на ўсход. У аршанскіх лясах на адной з дарог Я пазнаў сярод верасу след маіх ног. I паклікала родная хата мяне. Я падпоўз да сяла, калі гаснулі зоркі, Расхінуў асцярожна кусты і знямеў - Каміны... каміны... Дух пажарышча горкі. Развіднела. А певень людзей не будзіў. Цішыня. Мёртвы попел. Hi стуку, ні груку. Толькі клён, што мой бацька калісь пасадзіў, Грэў на сонцы свае абгарэлыя рукі. Я схаваў твар у травы. I зямля, як дзіцё, Да мяне прытулілася целам магутным: «Дзе ж ты быў, дзе ж хаваўся ты гэтулькі дзён, Што дамоў не ішоў?» - запытала ледзь чутна. Не прыпомню цяпер, што ў адказ я шаптаў - Ці зямлю суцяшаў, ці пра маці пытаў. Слоў вуголле злятала з патрэсканых губ, I растоптаны кут быў да болю мне люб. Наліваліся кветкі сцюдзёнай расой, I прамыла раса мае сумныя вочы, Каб убачыў я ўсё, каб запомніў усё, Каб я думаў пра помсту і ўдзень, і уночы.