Yaram təzələndi görəndə səni,
soruşma, bilmədim heç niyə, Ceyran.
Gəncə, tələbəlik illəri hanı,
qaytara biləydim geriyə, Ceyran.
Bir az kökəlibsən, saça dən düşüb,
gözlərin gözəldi eləcə, Ceyran.
Bir az, elə bil ki, səs kökdən düşüb,
çoxmu dəyişmişəm, mən necə, Ceyran?
Göndər köynəyini yuyum deyirsən,
qalmadı nə bacı, nə ana, Ceyran?
öz baxtı xəyanət elədi qəsdən
mənim köynəyimi yuyana, Ceyran.
Əl-ələ həsrətdi, nəfəs-nəfəsə,
dünyada köhnədən təzəsi yoxdu!
Köynəyə adicə ütü çəkirsə,
qadın əllərinin əvəzi yoxdu.
Sonradan kəşf etdim mən о varlığı,
mənə bəxş etmişdi onu Yaradan.
Bir evə dəymirsə qadın ayağı,
hörümçək tor qurur о evdə, Ceyran.
Sən də bir gözəlin rəfiqəsiydin,
nə desən, о sənə keçərdi, Ceyran.
Nə bilim, bəlkə də, sən istəsəydin,
işlər qaydasına düşərdi, Ceyran.
Kürə şəkillidi dünya, deyirlər,
büdrəyən yıxılır, yoxsa tutanı.
Mən sənin yanında yıxıldım yerə,
nә tutanım oldu, nə qaldıranım.
Mən onda kim idim?! - bir eşq dəlisi,
niyyətim qəsd idi bircana, Ceyran.
Yanında Gəncənin ilham pərisi,
qoşulub gəzirdin ceyrana, Ceyran.
Hardan keçsəydiniz, ordaydı yerim,
tale səadəti qısa verirdi.
Sinifdə əllərdə gəzirdi şeirim,
müəllim qaldırıb cəza verirdi.
Hədiyyə almışdım adına qızın,
qaldım yol üstündə halı pərişan.
Tələbə yoldaşım, verdim aparsın,
о da öz adına çıxmışdı, Ceyran.
Şəkil çəkdirmişdik gedib bir axşam,
tələbə dostlarım çıxmaz yadımdan.
Şəkildə mən bir az yaxın durmuşam,
tək orda çatmışam arzuma, Ceyran.
Qoruya bilməsən eşqi ər kimi,
bu yolda keçməsən alovdan-oddan;
Eşq də qan ağlayır yetimlər kimi,
qapılarda qalır о da sonradan.