Ja też dopiero teraz trafiłam na ten ten przekaz, dziękuję Panu Bogu i księdzu.

Przyłączam się Aniu do Ciebie też tak samo mam.Pan Bóg też mnie teraz przytulić bo jestem w kryzysie, zupełnie nie wiedziałam, ze mam prawo mieć swoje potrzeby i to nie jest grzechem.

Ip

Dziękuję bardzo za ten film i za dużo światła dla mnie

Na poziomie potrzeb nie będzie konfliktów. Egoiści moze wybieraja nieodpowiednie strategie...

Egoistą swoje potrzeby będzie starał się zaspokajać w sposób chybiony czyli nieskuteczny. Sam nie zaspokoi swojej potrzeby, po drodze naruszy inne swoje potrzeby oraz innych. Droga donikąd.

Jak?

@@barbaraz-i6424 w ustawieniach fimu jest prędkość odtwarzania

Dzięki!

Potrzebę lepiej szukać pod uczuciem a nie pod strategią

Dane kontaktowe są na stronie www.sucha.jezuici.pl

Widzę w tej wypowiedzi, że chodzi raczej o poczucie grzechu. Poczucie winy często nie pokazuje wyjścia i pogrąża, pogrąża...

@@magorzatalubieniecka616 Przeczytałam kiedyś bardzo ciekawy artykuł wywiad z Ojcem Józefem Augustynem właśnie o ,, poczuciu winy " i ,,żalu za grzechy ".Pozwolę sobie przytoczyć fragment : ,, Wyrzuty sumienia i związane z nimi ,, poczucie winy " są ważne; one sygnalizują nam, że sami o własnych siłach nie poradzimy sobie z naszą nieprawością. Dojrzały duchowo człowiek nie zatrzymuje się na ,, POCZUCIU WINY " ale ono rodzi w nim ,, ŻAL ZA GRZECHY " .Poczucie win jest dobrym znakiem świadczącym o tym , że nasze sumienie żyje, pracuje. Ono prosi o Lekarza i lekarstwo: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają” (Łk 5, 31).Winniśmy więc z pokorą przyjmować je i stawać z nimi przed Panem. „Jeżeli nasze serce nas oskarża, to Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko” (1J 3, 20). Oto lekarstwo na POCZUCIE WINY, oto źródło ukojenia dla udręczonego sumienia.Jeżeli zachowasz, Panie, pamięć o grzechach, Panie, któż się ostoi. Ale u Ciebie jest łaska i przebaczenie” (Ps 130, 3-4) Ciężkie wyrzuty sumienia, które NIE ZOSTAJĄ ODDANE PANU BOGU przybierają postać „śmiertelnej choroby duszy”. Jest to syndrom Judasza. To nie zdrada była przyczyną jego samobójczej śmierci, ale tragiczne zamknięcie na Boga, demoniczny upór, który nie pozwolił mu uznać grzechu i wyznać go przed Bogiem. Właśnie dlatego poszedł i powiesił się. Trzeba uczyć się znosić napięcia związane z poczuciem winy. Nasze szukanie komfortu psychicznego wynika nieraz z fałszywym pojęciu szczęścia. Szczęście jako takie nie istnieje. Chwile dyskomfortu, frustracji są czymś naturalnym. Dla ludzi prawego sumienia są impulsem do szukania Boskiego miłosierdzia, do wewnętrznego zaangażowania „w dzieło większe od nas samych”. W naszych niepokojach sumienia (POCZUCIU WINY )które dręczą nas nieraz latami, ostatecznym ratunkiem jest POWRÓT do istoty SUMIENIA: do spotkania naszej ludzkiej samotności z samotnością Boga. To nie my, siłą naszej woli, uwalniamy się od dręczących nas niepokojów. Zostajemy uwolnieni przez Boga mocą Jego łaski. Amen. Bóg zapłać.Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

@@maranatharabbuni Judasz nie uznał swego grzechu i nie wyznał go przed Bogiem? Jak więc należy rozumieć słowa Judasza: " Zgrzeszyłem, wydawszy krew niewinną" Mt 27,4 ?

@@ankaakna648 Czy to zrobił przed Panem Jezusem? - czy przed ludźmi ?

@@maranatharabbuni Czemu odpowiada mi Pani pytaniem na pytanie. Pani stwierdziła, że Judasz nie miał poczucia grzechu i nie wyznał go przed Bogiem. A zgodnie z Pismem miał poczucie grzechu i wyznając go przed ludźmi, od których otrzymał pieniądze, wyznał go tym samym przed Bogiem Ojcem. Tłumaczenie, że nie poszedł wtedy do Jezusa prosić o przebaczenie, i że na tym polega jego grzech, jest dość pokrętne. Po pierwsze: Jezus był skazańcem pod strażą, do którego nikt nie miał dostępu. Po drugie: Piotr też nie poszedł do Jezusa zaraz po swoim zaparciu. Dużo by pisać, więc kończę.