อาจารย์ท่านอื่นๆ ท่านก็สอนดีนะ ไม่จำเป็นต้องเป็นที่นี่ที่เดียว

คุณปฏิบัติถึงขั้นไหนแล้วครับ

บ่นเพื่อ?ใครถามครับ?😂😂😂

ก่อนจะเป็นผู้มีสมาธิจึงต้องเป็นผู้มีศีลก่อน เพราะศีลเป็นบาทฐานในความสำเร็จนั้นเอง

@@AnuchitChankhao ก็ลองคิดถึงตอนเด็ก แม้จะมีศีลหรือไม่มีศีลเพียงแต่เป็นผู้บริสุทธิ์ ไม่มีการยึดติดไม่ได้สนใจต่อโลกมากนัก การเข้าสู่สมาธินั้นง่ายเสียยิ่งกว่าตอนเป็นผู้ใหญ่เสียอีก☺️ การมีศีลทั้งทางกายและใจ จึงเป็นสิ่งเริ่มต้นของแนวทางปฏิบัติที่ดี แล้วเดี๋ยวจะต้องทำอะไรบ้าง ก็จะรับรู้ได้เองแบบอัตโนมัติครับ

@@foxkent1245 ถ้าไม่มีศีลเป็นบาทฐาน ถึงจะมีสมาธิก็อาจส่อไปในทางที่เป็นมิจฉาทิฏฐิได้ครับ เพราะฉะนั้นพระพุทธองค์ทรงกล่าวเอาไว้ว่า ศีล สมาธิ ปัญญา เพราะผู้มีศีลคือผู้มีอิทธิบาท4สำรวมระวังรู้ผิดขอบชั่วดีอยู่ตลอด เด็กแม้จะเกิดสมาธิได้แต่ก็ขาดอิทธิบาท4จึงไม่สมควรนำมาเปรียบเทียบว่าเป็นสมาธิอัรเป็นสัมมาทิฏฐิได้ครับ

อนุโมทนาสาธุ สาธุ สาธุ

อนุโมทนาบุญด้วยครับ

อนุโมทนา​ค่ะ​ สาธุ​

ตอนแรก เขาอยากไปบวชที่วัดนาป่าพงกับ พระอาจารย์ แหละคะ แต่ทราบว่าทางวัด ไม่มีบวชแม่ชี ก็ได้ไป ถือศีลเป็นเพื่อน หลานชาย ตอนหลานบวช และได้รู้ แนวทาง ของ วัด นั้น พระอาจารย์ เจ้าอาวาส ท่านมีเมตา และ ให้ ยึดหลักสอนของ พระศาสดา อย่างเคร่งครัด ท่านได้ทราบว่าแม่ชี ศึกษา มาจากพุทธธวจน ท่าน ก็บอกว่า ดีแล้วโยม ปฏิบัติดีแล้ว ขอให้ทำต่อไป เลย ได้บวช อยู่ ที่นั่น คะ อยู่บนเขา ไม่มีน้ำไฟ มีแต่ พระ ที่ปฏิบัติ อยู่เพียงไม่มีรูป ตอนเช้าพระอาจารย์ จะลงเขามาเพื่อรับ บิณฑบาตร ทุกวัน ท่านชราภาพมากแล้ว บางทีไม่สบาย ก็ยัง ลงไปรับบิณฑบาตร ได้ไปไหว้ท่านแล้วอยากจะร้องไห้ คะ สงสารท่านมาก กราบสาธุ พระอาจารย์ ทั้ง2 ถือว่า เป็นโชคดี ของ เรา ที่ได้ รู้ พุทธวจน คะ

อนุโม นาสาธุครับ

ฟังบ่อยๆครับท่านจะได้เข้าใจมากยิ่งขึ้น ภิกษุทั้งหลาย ! เราย่อมกล่าว ลมหายใจเข้าและลมหายใจออก ว่าเป็นกายอันหนึ่งๆ ในกายทั้งหลาย.

ภิกษุทั้งหลาย ! สมัยใด ภิกษุ เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่าเราหายใจเข้ายาว เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่าเราหายใจออกยาว เมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่าเราหายใจเข้าสั้น เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่าเราหายใจออกสั้น เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อมเฉพาะซึ่งกายทั้งปวง หายใจเข้า” ว่า “เราเป็นผู้รู้พร้อมเฉพาะซึ่งกายทั้งปวง หายใจออก” เธอย่อมทำการฝึกหัดศึกษาว่า “เราเป็นผู้ทำกายสังขารให้รำงับ หายใจเข้า” ว่า “เราเป็นผู้ทำกายสังขารให้รำงับ หายใจออก” ภิกษุทั้งหลาย ! สมัยนั้น ภิกษุนั้นชื่อว่า เป็นผู้เห็นกายในกายอยู่เป็นประจำ เป็นผู้มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำอภิชฌาและโทมนัสในโลกออกเสียได้. ภิกษุทั้งหลาย ! เราย่อมกล่าว ลมหายใจเข้าและลมหายใจออก ว่าเป็นกายอันหนึ่งๆ ในกายทั้งหลาย. ภิกษุทั้งหลาย ! เพราะเหตุนั้นในกรณีนี้ ภิกษุนั้นย่อมชื่อว่า เป็นผู้เห็นกายในกายอยู่เป็นประจำ มีความเพียรเผากิเลส มีสัมปชัญญะ มีสติ นำอภิชฌาและโทมนัสในโลกออกเสียได้