Feryal Gülman ile keyifli bir sohbet. Gülman'ın yaşam öyküsünü alem.com.tr'de okuyabilirsiniz.
Instagram: @alemdergisi
Nasıl bir çocukluk geçirdiniz?
Ankara'da doğdum. Ankara'yı çok seviyorum, seviyordum diyeyim daha doğrusu. Yedi yaşında ilkokul ikinci sınıfa geçtiğim sene İstanbul'a taşındık babamın işi nedeniyle. Teyzelerim, halalarım, amcalarım bütün ailem Ankara'daydı. Nasıl denir tam bir bürokrat ailede, devletle iç içe yetiştim. İstanbul'a taşındığımız zaman özellikle anneme büyük bir şok etkisi oldu. Çünkü Ankara'yla İstanbul arasında ciddi bir uçurum vardı o senelerde.
O zaman daha mı farklıydı Ankara ile İstanbul? Bürokrat, kuralcı bir ailede mi büyüdünüz?
Ankara ile İstanbul arasında aile yapısı çok farklıydı o dönemde. Şimdi bence Ankara'daki o aile yapısı tarzı değişti, İstanbul'a benzer oldu. Ankara'daki sohbetler farklıydı, aile sohbetleri daha değişikti, konuşulan konular da öyle. İstanbul'a geldiğimiz zaman annemin yaşadığı kültür şokunu hakikaten hiç unutamam. Tabii ben daha küçüktüm.
İki kardeşsiniz değil mi?
İki kardeşiz, bir abim var. İstanbul'da geniş ailemiz yoktu ama kısa sürede ailemin dostlukları oluştu. İstanbul'a taşındıktan hemen iki yıl sonra, çok büyük bir şanssızlık eseri babamı kaybettik; henüz dokuz yaşındaydım. Çok ağır bir iş yüküyle geldi İstanbul'a babam; istenilen, aranılan bir kişiydi. Ankara'da çok başarılı bir bölümden emekli olmuştu ve ticari olarak aranılan bir pozisyona geldi, herhalde bünyesi kaldırmadı ani bir kalp krizi sonucunda 45 yaşında kaybettik babamı. Abimle benim 12 yaş var aramızda, ben biraz geç doğmuşum. Pek beklemiyorlarmış beni, tek çocukta kalmayı düşünüyorlarmış ama sürpriz bebek olmuşum. Dokuz yaşında baba kaybını yaşadım. Annem, abim ve ben çekirdek aile olduk.
Ve üç kişi olarak ailece İstanbul' da yaşamaya devam ettiniz...
İstanbul'da devam ettik ama ailemizin tamamı Ankara'da olduğu için oradan hiç kopamadık. Mesela şöyle söyleyeyim sömestr tatilinde 15 gün Ankara'ya giderdik. Yaz tatillerinin bir kısmında denize gidilir belki ama bizim gibi çok azdır yaz tatilinin yarısında da Ankara'ya giden aile. Benim hayatım İstanbul'da yaşamama rağmen Ankara'dan hiç kopmadı. Ne kadar İstanbulluysam o kadar da Ankaralıyım diyebilirim. O zamanki Ankara'nın yeri bambaşka, sevgim çok büyük. Ankaralı olmak bana göre çok özel bir şey, çok seviyorum ve bununla gurur duyuyorum. Bana da çok şey kattığını düşünüyorum. Aile sohbetlerinin, ailemin bana verdiklerinin, orada yaşamış, büyümüş olmanın insana çok şey kattığını düşünüyorum. Bu pek anlatılır bir şey değil. Bunu ancak bu röportajı okuyan Ankaralılar bilir ve anlar. Sonra okul hayatım İstanbul'da geçti ve İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi'ne girdim.
Mimar mı olmak istiyordunuz?
Hayır mimar olmayı düşünmüyordum. Çok başarılı bir okul hayatım oldu. Başarılı olunca hep doktorluk mesleği biçilir çocuklara. Hep sınıf birincisi, okul birincisi olarak devam etti okul hayatım. Ama okul hayatım boyunca hiçbir zaman sınıfın en ön sırasında oturan gözlüklü kız da olmadım.
O zaman da sosyal miydiniz?
Çok sosyaldim. Okul gazetesini çıkaran, okul partilerini düzenleyen biriydim, çok uslu bir çocuk değildim. Yaramazdım da, ilkokul birinci sınıfta baya bir çöp tenekesinin yanında tek ayak üstünde beklediğimi hatırlıyorum. O da şundan kaynaklandı, çok hızlı öğrendim okuma yazmayı sonra çok sıkıldım. Genelde sınıfta en arkada otururdum ama dersi derste öğrenirdim. Okuldan geldiğimde çok hızlı bir şekilde derslerimi bitirirdim. Hemen kendimi sokağa atardım ya bisikletimin üstündeydim ya patenlerimin. Bütün çocukluk anılarım boyunca o patenler ayağıma ayakkabı gibi yapışıktı.
Alem Dergisini takip edin:
www.alem.com.tr
Instagram: / alemdergisi
Twitter: / alemdergisi
Facebook: / alemdergisi
Pinterest: / alemdergisi