თავისუფალი და აგრარული უნივერსიტეტების ახალი, საკარანტინო პროექტი - "ჟამის ლექცია" წარმოგიდგენთ ზაალ ჩხეიძის ლექციას: 294-ე გვერდის სინდრომი.
ყველა დიქტატორული რეჟიმი ცდილობს, ან დაიმორჩილოს, ან გაანადგუროს ხელოვნება, როგორც ფიქრის, როგორც ტკივილის, როგორც შინაგანი თავისუფლების ფორმა. ლექცია შეეხება მეოცე საუკუნის ოციანი წლების რამდენიმე წარმომადგენელს, ორიოდე მწერალსა და პოეტს, რომელთა შემოქმედებაც ჩვენში შედარებით ნაკლებადაა ცნობილი. ყველა მეოცე საუკუნის ოციანი წლების თაობას მიეკუთვნება.
სპიკერი მათ მიერ შექმნილი ქართული საბჭოთა ანტისაბჭოთა ლიტერატურის, მიხეილ მგალობლიშვილის, ლადო კოტეტიშვილი, კოლაუ ნადირაძის და ალექსანდრე აბაშელის თითო ნაწარმოების შესახებ ყვება. იმ დროში ყველა მათგანის გამოქვეყნება ან გამჟღავნება აუცილებლად ნიშნავდა პატიმრობას, აუცილებლად ნიშნავდა დახვრეტას. ყველა მათგანი დაწერილია მხოლოდ იმიტომ, რომ ავტორებს, აწმყოში დუმილმისჯილებს, არ შეეძლოთ არ ელაპარაკათ, არ ელაპარაკათ თუნდაც მხოლოდ საკუთარ თავთან, თუნდაც მხოლოდ წარმოსახვით მომავალთან, ადამიანებთან, რომლებიც უკვე ბოროტების იმპერიაში კი არა, არამედ თავისუფალ ქვეყანაში იცხოვებდნენ. ოთხივე ტექსტი არის სამხილი აწმყოს წინააღმდეგ, რომელსაც (ავტორების აზრით) ოდესმე, რადგან 30-იანი წლების საქართველოში ,,თავისუფალი მომავალი“ აუცილებლად ნიშნავს ,,ოდესმეს“, უკვე სხვა სახელმწიფოს სხვაგვარი მოქალაქეები იპოვნიდნენ, წაიკითხავდნენ, ამოხსნიდნენ და დააფასებდნენ.
რაც მთავარია: ჩვენი გადასწყვეტია, ვიქნებით თუ არა მათი მომავლის ადამიანები.