"Ah yalan dünya..."

Veysel; fırsat verilmediğinden dolayı okuyamayan her zaman babası tarafından küçümsenen yüzbinlerce çocuktan birisi. Ortaokulda matematik dersimize müdür yardımcısı geliyordu. Aslında sınavdan sınava geliyor ders anlatmıyordu. Dolayısıyla ortaokulda her sene matematik dersinden kaldım. Bizim zamanımızda var olan Ş.Ö.K kararıyla geçtim.Şehir Öğretmen Kurulu. Babam her karnemde bu kararı görünce "Bu çocuk okumaz, adam olmaz" derdi. Nitekim ortaokul bitince sanayide oto elektrikçi bir ustanın yanına verdi. 13 yaşında, saçı babası tarafından 3 numaraya kesilmiş, sırtında örgü yelek, burnu soğuktan akan, elleri yağlı-paslı bir çocuktum artık. Jarz edilen akülerin asit kokusu tüm dükkanın kaplar, elbiselerim delik deşik olurdu. Hatta bir keresinde zature olmuş doktora gitmiştim. Doktor bu yaşta sigara mı içiyorsun demişti. Bilmiyordu ki asit yavaş yavaş ciğerlerimi söküyordu. Sabahın ilk ışıklarında Kırmızı renkli arkası seleli Bisan marka bisikletimle yola koyulur çoğu zaman gece 12 ye kadar çalışırdık. Sanayi karanlık, köpekler saldırgan tek başına bir yıl gidip geldim. Hiç sevmedim bu işi. Okullar açılmadan tekrar baba ben okumak istiyorum bana bi fırsat ver dedim. O da Düğüncü Muammer gibi hiç güvenmez inanmazdı bana. Daha sonra annemin ve akrabaların ısrarıyla Düz Liseye gitmek istememe rağmen üniversite imkanı katsayı uygulaması ve eğitiminden dolayı hayal olan Endüstri Meslek Lisesi Mobilya bölümüne yazdırdı.Yıl 2001 di. Hiç olmazsa marangoz olursun dedi. Bu bölümü sevdim. Ahşap ile uğraşmak beni çok rahatlatıyordu. O yıllar oldukça asabiydim zira. Lisede gözde öğrencilerden oldum. Derslerim iyiydi. Hatta öğretmenler toplantısında okul temsilcisi olarak seçilmiştim bir ara. Son sınıfta öğretmenlerimin de tavsiyesiyle dershaneye gitmek istedim. Üniversite okumak hayalimdi. Babam sebze meyve halinda hammallik yapıyordu. Yaz tatillerinde ben de yanında çalışıyordum. Yaşım küçük olduğu için bana yarı yevmiye vermeye çalıştı. Lakin diğer çalışanlar buna karşı çıkmıştı. O da bizim gibi çalışıyor. Tam yevmiye ver demişlerdi. O yaz dershane paramı biriktirdim. Ağır bir iş olduğu için geliri yüksekti. 45 derece Kasabanın(Turgutlu) sıcaklığında tonlarca yükün altına girmek benim diyen babayigitleri kaçırıyordu. Babam öğretmenlerimin tüm ısrarlarına rağmen o sene beni dershaneye kaydettirmedi. O sene iki yıllık üniversite olan Düzce Meslek Yüksekokulu Mobilya bölümünü kazandım. Farklı bir şehir, farklı insanlar ile karşılaştım ilk defa. İlk defa yuvamdan, yediğimiz içtiğimiz ayrı olmayan balığa, denize, gezmeye beraber gittiğimiz amcaoğlu dayıoğlundan ayrıldım. Kazandığım çeşitli burslar sayesinde aileme çok yük olmadım. Düzceli arkadaşlarımdan daha azdı masrafim. Burada boynumda istemsiz kasılmalar başladı. Ağrılar, spazmlar hiç bitmiyordu. Doktorlar bir sebebinin olmadığını söylüyorlardı. Lakin ben sebebini biliyordum. Hayat yükü ağır geliyordu artık. El atan olmuyordu. İki yıllık Üniversiteden sonra yine dershaneye gitmeden kendim Dikey Geçiş Sınavına hazırlandım. Hedefim en başından 4 yıllık Mühendislik bölümüne yerleşmekti. Hayaldi bizim gibiler için ama hiç vazgeçmedim. Sınavdan sonra internet cafede amcaoğlu ile sonuçlara baktık. Karadeniz Teknik Üniversitesi Orman Endüstri Mühendisliği Bölümüne yerleştiniz yazıyordu ekranda. Yıl 2007. Nasıl bir heyecan duyduysam o gece gözüme uyku girmemişti. Amcaoğluna Teknik Üniversite ne demek oluyor diye sorduğumu hatırlıyorum. Babamın sevindiğini pek hatırlamıyorum ama annem, kardeşim, amcaoğlu herkes hem hayret etmiş, hem de mutlu olmuştu. DGS ile yerleşenler o yıllarda ilk senede tek dersten kalınca atılıyordu. Birinci ve ikinci sınıf derslerini birleştirip tek yılda veriyorlardı ayrıca. Dersler ağır, hocalar kendi bölümünden geliyordu. Fizik hocası Fen-Edebiyat Fakültesi Fizik bölümünden, Organik kimya hocası Kimya Bölümünden. Meslek lisesi mezunu olduğum için bu seviyede altyapım yoktu. Çok çalıştım. Kütüphanede uyuyakaldığım zamanlar oldu. Tüm dersleri geçmiştim lakin Fizik hariç. Onu da bütünlemede geçtim. 8 kişi o yıl DGS den yerleşmişti. 2 kişi devam ettik kalan senelerde. Diğer arkadaşlar maalesef atıldı. Toplam üç yılda bu bölümü bitirdim. Daha sonra askere gidip geldim. 8 yıl özel sektörde çeşitli firmalarda çalıştım. Anadil seviyesinde ingilizce öğrendim. Hiç kursuna gitmeden. Her yıl Kpss ye girdim. Hem işte çalıştım hem de sınava hazırlandım. Dershaneye gittim mi?. Yok yok bu sefer de gitmedim. Bu sefer param vardı ama zamanım olmadı. Kendim hazırlandım. Bizden pek alım da yoktu. Ama bir umuttu benimkisi hep. Küçük umutların gerçekleştiğini hep gördük ya. 10 yıl sonra 10 kişi aldılar. Üçüncü olarak atandım. Bu da benim hikayemdi. Adım Uğur. Ben babamdan razıyım. Rahatta geçmedi hayatım. Oto elektrikçiden , mobilyacılığa kadar hayatı, insanları gördüm. En ümmisinden en âlisine kadar muhatap oldum. Yol yoksa yol açtım. Amcaoğlu da peşimden aynı bölümü okudu. Pişman mıyım?. Hiç olmadım ben de. Yağın, pasın, tozun, toprağın, tonlarca yükün altına girmeden olmazdı bunlar. Okudum baba. Biliyorum sen de razı oldun benden...

2024 te izleyen varmı

Herkes Taner'e üzülür ama asıl mevzu Veysel'de... Velhasıl kelam "maarifet buluttaydı ama herkes yağmura şiir yazdı."

Bu dizide çarpık ilişkiler yok, ahlaksız sahneler yok, duygu var, sevda var baba hasreti var. Böyle bir dizi bulmuşken değerini bilelim.

Her erkeğe Cemile, her kıza da Veysel gibi eş nasip etsin Allah...

Ailede ne yapsan da beğenilmeyen, sürekli kıyaslanan, büyüyüp özgüven eksikliği yaşayan Veysel gibi çok kişi var. Biri de ben.

Veysel Anadoludaki gariban ve iş bulamayan baba baskısında kalan gençlerin simgesi ,Veysel’in sahnesi harikaydı

Kaynana gelin kavgası yok,elti kavgası yok, küfürlü sözler yok temiz aşklar var huzurlu bir dizi emeği geçen herkese teşekkürler

Demekki neymiş, istenince böyle güzel diziler de yapılıyormuş . Açık saçık sahneler ,yataktan kalkan makyajlı kadınlar olmadan da oluyormuş.Bizden, samimi, içten hem güldüren hem ağlatan hem düşündüren,bizleri eski güzel günlerine götüren bir dizi . Özellikle de o müzikler şahane .Herkesin kendinden bir şey bulacağı bu diziyi, düşünen, çeken, oynayanlara çoook teşekkürler. İnşallah ömrü uzun olur. Hepsi de ayrı güzel doğal ,sanki gerçekten orada yaşıyorlar gibi gerçek oyunculuk 👏👏. Teşekkürler TRT .

El kadar çocuktum babam uzunyol otobüslerinde çalışırdı ayda 1 2 ayda bir eve gelirdi sert bi adamdı bigun sevgisini gördüm desem yalan olur hiç unutmam bigun otogara kıyafet getirmisim ona bayramdı eşyaları aldı git dedi bana baba bayram dedim ne bayramı dedi 5 lira verdi o gün terminalden eve gelene kadar ağlamıştım 30 yaşındayım 1 gün bilmem sevip okşayıp tüm kalbiyle oğlum dediğini bilmem hep dedim Allahim eğer bigun babam gibi oğluma sevgide eksiklik edeceksem bana evliliği nasip etme ilk torundum dedem büyüttü beni anam köy işleri bağ bahçe derken zaten ilgilenemedi şimdi dedem 89 yaşında Allah ömrümden ona versin baba ölür yetim ana ölür öksüz kalırsın dedem vefat ettiği gün ben hem yetim hem öksuzüm veysel de kendimi görüyorum her defasında ah ah gözlerin dolar ama delikanlılık deyip yutkunursun ya saol veysel seni ben çok iyi anlarım...

Veysel'e çok üzüldüm ya çocuk hep ezilmiş babası yüzünden belkide iyi bir mühendis olacaktı

Taner'in Derinliği Veysel'in dostluğu Ramazan'ın gülümsemesi Cemile'nin Yoldaşlığı .. Bu dizide çok Güzel şeyler var .🍁

"Ne yapmaya çalışırsan çalış, ne olmak istersen iste sen, tercihlerin kadarsın. Bazen kendi tercihlerin bazen de başkalarının tercihleri kadar." Ah be Veysel ne ağlattın beni :((

Veyselin "ne güzel savundu demi taneri" deyişi varya o an birçok kişinin çocukluk yarası olduğuna yemin edebilirim ama kanıtlayamam😕

02:07

Sanki dizi izleyemiyorum da aralarına girdim yaşıyorum bu nasıl hissettirmek 🥺

Son zamanlarda çıkan Karadeniz dizilerinden sonra, böyle güzel bir Bozkır dizisinin çıkması çok iyi oldu 👍🏻

Allah herkese Veysel’in eşi gibi anlayışlı düzgün bir eş nasip etsin

Veyselin babası gibi babalar olduğu sürece gençlerin işi zor. Ne heves bırakırlar insan da ne moral ne motivasyon.