Донистани он, ки чӣ гуна хӯрок иҷозат дода мешавад ва ба категорияи донишҳои ибтидоӣ дохил карда шудааст, ки ҳар як мусулмон бояд онро дошта бошад, зеро барои истифодаи ҳаром (ғайриқонунӣ) ҷазои сахт ваъда шудааст. Паёмбар Муҳаммад (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) фармудааст: "Гӯште, ки бо истеъмоли ҳаром ба воя расидааст, танҳо сазовори оташи ҷаҳаннам аст" ("Ҷомиъул-аҳадис", No9976).
يما لحم نبت من حرام فالنار أولى به
Аз ин рӯ, мо огоҳ кардани мусулмононро дар бораи он ҳайвонҳое, ки гӯшти онҳо иҷозат дода шудааст, хеле муҳим мешуморем. Азбаски сокинони Русия ва кишварҳои ИДМ асосан ба мазҳабҳои Ҳанафӣ ва Шофӣ пайравӣ мекунанд, мо тасмим гирифтем, ки мувофиқи ин ду мазҳаб ин мавзӯъро равшан намоем.
Ҳайвоноте, ки гӯшти он иҷозат дода шудааст ва ҳайвоноте, ки гӯшти онҳо аз рӯи мазҳаби ҳанафӣ хӯрдан манъ аст
Ислом дини раҳмат ва шафқат аст. Фармудаҳо ва мамнӯъиятҳои ислом ба инсон танҳо чизҳои хубро меоранд. Аммо ақли инсон аз сабаби он, ки бениҳоят маҳдуд аст, на ҳама вақт сабаби ҳар як фармоиши динро мефаҳмад. Шояд ақл дарк карда натавонад, ки чаро ҳалли масъала маҳз ҳамин аст, аммо Худои Қодири Бахшанда ва Меҳрубон ва Донистан беҳтар медонад, ки барои мо чӣ муфид ва чӣ зараровар аст, зеро Ӯ моро офаридааст.
Аллоҳи Мутаъол ба инсоният ҳамчун раҳмат ато намудааст Паёмбари маҳбуби худ (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) ҳамчун нур ва манбаи нур. Қонуни ислом (шариат), ки Паёмбари Худо (саллаллоҳу алайҳи ва олиҳи ва саллам) бо он омада буданд, фарқи байни ҳайвоноти зинда ва мурдаро муқаррар карданд. Гӯшти мурда ҳаром (ҳаром) эълон карда шуд. Баъзе ҳайвонҳои барои инсон зарарнок, масалан, хук, саг, гурба ва даррандаҳо низ хӯрдан манъ шудаанд, яъне гӯшти ҳайвоноте, ки тибқи шариат хӯрдан манъ аст, барои инсон зарар дорад, новобаста аз он ки мо дарк мекунем он ё не.
Бо дарназардошти гуфтаҳои боло, бояд қайд кард, ки ҳар як мазҳаби шариати исломӣ (мазҳаб) принсипҳои худро дорад (дар асоси Қуръон ва суннат), ки гӯшти ҳайвонот ҳалол (ҳалол) хӯрда мешавад ва кадомаш манъ аст. (ҳаром).
Дар зер принсипҳое ҳастанд, ки уламои мазҳаби ҳанафӣ бар он асос ёфтаанд. Ин принсипҳо дар китобҳои классикии фиқҳи Ҳанафӣ оварда шудаанд (Ал-Фатавул-Ҳиндустон, No5 / 289-291; Бадайс-Санаӣ, No 5 / 35-39; Раддул-Мухтор, No304-308).
1. Ҳайвоноте, ки дар Қуръон ва суннат ошкоро манъ карда шудаанд, бешубҳа ҳароманд, ба монанди хук, хар ва ғайра.
2. Ҳайвоноте, ки дар об таваллуд ва зиндагӣ мекунанд, ҳароманд, танҳо истисно моҳӣ аст. Ҳама намудҳои моҳӣ ҳалол мебошанд, ба истиснои он моҳиёне, ки дар баҳр табиатан бе ягон сабаби беруна мемиранд. Аммо агар моҳӣ бо ягон сабаби беруна, масалан, аз хунукӣ, гармӣ, аз санги пешпо хӯрдан ё ба мавҷи соҳил афтодан ва ғайра мурда бошад, пас чунин моҳӣ ҳалол аст.
Аллоҳи мутаъол мефармояд (ба маънои): "Ба шумо хӯрдани лоша, хун, гӯшти хук ҳаром аст ..." (сураи "Ал-Моида", оёти 53).
Дар байти боло, Худои таъоло гӯшти лошаро бидуни тақсим кардани ҳайвонот ба хушкӣ ва дар баҳр манъ кардааст. Аз ин рӯ, тамоми ҳайвоноти баҳрӣ низ зери ин мамнӯи умумӣ қарор мегиранд. Аммо моҳӣ ба ин қоидаи умумӣ намеафтад, зеро Паёмбари Худо (саллаллоҳу алайҳи ва-с-саллам) ҷоиз будани онро ба таври возеҳ нишон додааст.
Абдуллоҳ ибни Умар (р) ривоят мекунад, ки Расули Худо (с) фармуданд: «Ду намуди лоша ва ду намуди хун барои хӯрок иҷозат дода шуд. Ду намуди лоша моҳӣ ва малах ва ду навъи хун ҷигар ва сипурз мебошанд »(Сунан Абу Довуд, Муснади Аҳмад, Сунан Ибни Маҷо).
Гузашта аз ин, дар маҷмӯаҳои суннат ягон ишорае вуҷуд надорад, ки Паёмбари Худо (саллаллоҳу алайҳи ва саллам) ё ҳамроҳонаш ҳадди аққал як бор гӯшти баъзе мавҷудоти баҳриро, ба истиснои моҳӣ, хӯрданд. Агар ингуна гӯшт ҳалол мебуд, ҳадди аққал як мисоли истифодаи гӯшти ҳайвоноти баҳрӣ барои хӯрок аз суннат маълум мешуд, ки ин ҷоиз аст (Дарси Тирмизӣ, No 1/280).
Ҷобир ибни Абдуллоҳ (р) дар мавриди истеъмоли моҳӣ, ки табиатан бидуни таъсири баъзе сабабҳои беруна (самакат-тафӣ) дар баҳр мурдаанд, ривоят мекунад, ки Расули Худо (с) фармуданд. : "Барои шумо хӯроке, ки аз баҳр фаввора мезанад ва пас аз фаромадани об мемонад, ҷоиз аст, аммо он чизе ки дар баҳр мемирад ва дар рӯи замин шино мекунад, шумо наметавонед бихӯред" (Сунан Абу Довуд, рақами 3809; Сунан Ибн Majah).
Алӣ фурӯши моҳиро дар бозорҳо, ки бо марги табиӣ мурданд (он дар баҳр мемирад ва сипас ба рӯи замин шино мекунад) манъ кардааст (Бадай ал-Санаӣ, рақ. 5/36; Ал-Ихтияр).
Бо назардошти гуфтаҳои боло, мо метавонем ба хулоса оем, ки ҳама ҳайвонҳои баҳрӣ, ба истиснои моҳӣ, истеъмол манъ аст. Ҳатто бидуни риояи тамоми қоидаҳои забҳи ҳайвонот тибқи шариат, моҳӣ иҷозат дода шудааст. Аммо агар моҳӣ бидуни таъсири беруна фавти табиӣ бимирад ва ба сатҳи об шино кунад (самакат-тафӣ), пас чунин моҳӣ манъ аст (ҳаром).
.