Εκπομπή του Γιώργου Βιτώρου γυρισμένη την σεζόν 2001-2002 αφιερωμένη στον Γιώργη Σταυρακάκη ή Μιχαλόμπα.
Μερικές από τις πιο γνωστές του μαντινάδες:
Πάντα θλιμμένη χαραυγή για μένα ξημερώνει
γιατί την ώρα που ξυπνώ, κάθε χαρά τελειώνει..
Έσβησε αέρας το κερί που κράτουνα στη χέρα
κι είναι για μένα η ζωή σκοτίδι νύχτα μέρα.
Εδά που φεύγεις ασκιανέ και δροσερέ μου αέρα
σ'ότι δεντρό και να σταθώ θα λιάζομαι όλη μέρα.
Δεν έχει η αγάπη σύνορα δε τηνε πιάνει νόμος
πό' που περάσει και διαβεί είν' ανοιχτός ο δρόμος
Στήν καρδιά και το μυαλό του γεννιούνται αισθήματα και επιθυμίες που η κοινωνία και η πραγματικότητα δέν τ αφήνει να προκόψουν.Ο έρωντας είναι δημιουργία ,ο χωρισμός καταστροφή και συμφορά,η λύπη διαδέχετε τη χαρά.
Ο Χρόνος μπορεί να φέρνει τα καλά και τα όμορφα , όμως δέν τα χαρίζει,τα δίνει δανεικά.Κάποτε πρέπει να επιστραφούν,τοκισμένα με τη στέρησή τους.
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα για τόν Γιώργη Σταυρακάκη.
Για να την υπερβεί ,πρέπει να φτιάξει ενα κόσμο δικό του ελεύθερο ,χωρίς απαγορεύσεις,ενα κόσμο όπου οπου και τα πιο τρελλά χατίρια θα είναι λογικά και αποδεκτά.Κατα φεύγει ετσι στόν κόσμο τής φαντασίας και του ονείρου.
Εκεί το έδαφος είναι πρόσφορο για να βλαστοσύρουν οι έρωτες και οι κρυφές επιθυμίες,εκεί ο αργαλιός τών ονείρων υφαίνει αδιάκοπα ενα τοπίο ιδανικό,ανθρώπινο,αυλο και γι αυτό εύθραυστο.
Γιατι πόσο να μπορεί να κρατήσει ένα όνειρο, μέχρι πότε μπορεί κανείς να κρύβετε κάτω απ τίς φτερούγες τις φαντασίας του.
Η νύχτα τελειώνει κάποτε,η αυγή δε θ αργήσει και το δρεπανηφόρο άρμα του ήλιου θα θερίσει τη σοδειά τής νύχτας,παίρνοντας την μαζί του στα επουράνια.
Τα όνειρα γίνονται θρύψαλα,οι σκέψεις ενδύονται το καθημερινό τους φόρεμα κι η φαντασία αποσύρετε σε μιαν άκρη,σάν παιδί που το κατσάδιασαν.
Ο Γιώργης θα συνειδητοποιήσει για μια ακόμα φορά τη μοναξιά του στα χείλη του παραπόνου και τη φράση ''θλιμμένη χαραυγή'' .
Κοινολογώντας τίς σκέψεις του ,ο Γιώργης Σταυρακάκης μας φέρνει σε επαφή μ ένα ποιητικό λόγο μεστό,πλούσιο,στρωτό,πολλές φορές ευρηματικό,μαστορικά χτισμένο,αισθητικά αρτιο ,ένα λόγο που,ανεξάρτητα απο τίς εμμονές του,τόν τοποθετεί επάξια ανάμεσα στούς πιο σημαντικότερους μαντιναδολόγους τής Κρήτης σήμερα.
Μήτσος Σταυρακάκης
Είναι δεντρά που οντε φυσά,το να τ αλλού θ αγγίξει
μονο για μάς δέν έκαμε,καιρό να μασε σμίξει
Κοντά με κείνη δυο δεντρά,να μας-ε κάμεις θέ μου
να σμίγομε κάθε φορά,στο φύσημα τ ανέμου
Λιάζει τήν ώρα που γελάς ,οταν δακρύζεις βρέχει
και σάν κοιτάζεις χαμηλά,η μέρα φώς δέν έχει
Θέ μου τήν ώρα που γελά,ανατολή την κάμε
κι εμένα δύση απέναντι,θέλει δε θέλει να μαι
Κάθε γλυκό μου όνειρο,πρίν δώσει ο ήλιος σβήνει
γι αυτό τσ αυγής ώστε να ζώ,θα ν-έχω κακοσύνη
Πηγή: erotokritos.gr