Cennet Koridoru romanında bahsedilen şiiri
Misafirlikten dönerken yolda davet ve Ebheri Bey’den bahsediyorduk.
“Bu gece kalabalıktı fırsat olmadı. Babası bir Hafız Kitabı falı bakıyor, ağzın açıkta kalır,” dedi Nergis.
“Gerçekten mi?” diye sordum heyecanlanarak.
“Evet gerçekten. Benim Hâfız’ın kitabını* okumamın sebebi Ebheri Bey’in baktığı fallardır. Hafız’ın kitabıyla o kadar uğraştım ki neredeyse benim de falcı olduğum söylenebilir,” dedi soğuk kanlı bir şekilde gülerek.
Gerçekten doğru söylüyordu. Birkaç hafta sonra Azita’nın doğum günü için evine gitmiştik. Azita ben ve Nergis’in ısrarıyla babasına Hafız’ın kitabını açmasını söyledi. “Siz kendiniz ikimizin niyetine kitabı açın biz dinliyoruz,” dedi Nergis.
Benim sıram gelince asla o gece ne hale girdiğimi hiç unutamıyorum. Ağzım açık bir şekilde donup kalmıştım. O ton ve o tarz ile okuması beni delirtiyordu. Heykel gibi olmuştum. Zor nefes alıyordum. Tane tane okuyordu…
Beni sürekli sarhoş ediyor,
Saçının dalgasının esintisi.
Beni her zaman harap ediyor,
Büyülü gözlerinin hilesi.
Bu kadar sabırdan sonra,
Allahım bir gece görmek mümkün mü?
Göz mumunu yakalım,
Kaşının mihrabına.
Eğer sen istersen sonsuza kadar,
Güzelleştirmek tüm dünyayı,
Rüzgâra söyle ki kaldırsın,
Yüzünden burkayı ara sıra.
Fâniliği istersen,
Eğer âlemden kaldırmayı,
Saçını salla ki,
Saçılsın binlerce can saçının her bir telinden.
Ben ve zavallı rüzgâr,
Boşuna uğraşan iki sersemiz.
Ben sarhoş gözlerinin büyüsünden,
O ise saçlarının kokusundan. *
Nefesim kesilmiş sersemce şiirin mânâsını düşünüyordum. Gözlerim Ebheri Bey’in gözlerine takılınca gözlüğünün altından bana baktığını fark ettim. Öyle derin bir bakıştı ki açılmamış olan sırlarımı anlamıştı sanki.
“Rezil oldun, her şeyin ortaya çıktı” dedi Nergis kulağıma yavaşça.
İçten güldüm. Dolayısıyla ben de hafızın müridi ve Nergis’in demesiyle falcı olmuştum, mükemmel bir falcı.