Həftəxorun ilk buraxılışı
Karantın günlərində hamılıqla ev həbsinə məhkum olmağımız yəqin ki, xatirinizdədir. Karantin hər nə qədər arzuolunmaz səbəbdən baş versə də evdəkilərlə birgə zaman keçirmək üçün əla fürsət idi. Belə günlərdən birində internetdə ailəcə izləyə biləcəyimiz film axtarmağa başladım. Rastıma çıxan ailəcə izlənəcək film tövsiyələri çarxlarına baxanda dəhşətə gəldim.Tövsiyə olunan filmlərin onda doqquzunun baş qəhramanı heyvanlar idi. Bəli, yalnış duymadınız heyvanlar... Acı olsa da anladım ki, keçib gedən bu son 30 ildə film sektorunda əxlaqlı mövzu filmlərində insanlar, yerini heyvanlara uduzmuşdu. Demək biz daha övladlarımızla, valideyinlərimizlə birgə söyüşsüz, adamı bir-birinin üzünə baxmağa utandırmayacaq bir film izləmək üçün, itə-pişiyə baxmalı idik. Deməli, biz məxluqatın əşrəfi sayılan insanlar, mədəniyyətimizi formalaşdırmaq, sədaqət, vəfa numunəsini efirdə artıq insanlardan yox, təbiətin vəhşi adlandırdığı heyvanlardan öyrənməliydik. Məqsədim əsla heyvanları alçatmaq deyil. Qorxum insanlığın alçalmasına hesablanan filmlərin qəhramanın insan özü, insanlığın ucalmasına hesablanan filmlərinsə qəhramanın heyvanlar olmasıdı. Niyə? Nə üçün? İnsanlıq, insanlar öldümü?Əlbəttə ki, mənə ispan, italyan, brazilya filmləri və onların nə həyatda, nə də filmlərdə əxlaq kiriteryaları maraqlı deyil. Məni düşündürən öz millətimiz, yəni bir millət iki dövlət, Azərbaycan və Türkiyə filmləridir. Bir zamanlar Çalı kuşu kimi mükəmməl seriallar çəkən Türkiyəli yönətmənlərimiz nə oldu da bu gün küfürün biri beş kuruş olan filmlər, əmisi, dayısı, qardaşı arvadı ilə rəzalət yaşayanlardan dizi çəkər oldular? Sovet dönəmində çəkdiyi əksər filmlər murdar suya salsan paklayacaq səviyyədə təmiz olan Azərbaycan rejissorlarını nə baş verdi ki, sallaqxana mövzularını, beldən aşağı zarafatları çəkənlər əvəz etdi?