အခုတခါ ပြောပြပေးမှာကတော့ ဘဝကို ခက်ခက်ခဲခဲ ကျော်ဖြတ်နေရပေမယ့် စိတ်ဓာတ်မကျဘဲ ရှိသမျှခွန်အားနဲ့ ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေတဲ့ အဘွား ဒေါ်ကျင်လှအကြောင်းပဲဖြစ်ပါတယ်။
အသက် ၈၀ ကျော်အရွယ် အဘွား ဒေါ်ကျင်းလှဟာ သူမအသက် ၂၈ နှစ်လောက်ကတည်းက ခင်ပွန်းဖြစ်သူရဲ့ စွန့်ပစ်ခြင်းကို ခံခဲ့ရပါတယ်။ ကလေးနှစ်ယောက် လူလားမြောက်ဖို့အတွက် ဆေးရုံသန့်ရှင်ရေးဝန်ထမ်းအလုပ်သာမက တွေ့သမျှ ကြုံရာကျပန်းအလုပ်တွေကို လုပ်ကိုင်ပြီး မိသားစုကို ရှာဖွေကျွေးမွေးခဲ့ပါတယ်။
သားသမီးတွေ ကိုယ့်အိုးကိုယ့်အိမ်ထူထောင်နိုင်ပြီးနောက် အဘွားဒေါ်ကျင်လှထံက စွန့်ခွာသွားခဲ့ကြပါတယ်။ အထီးကျန်ဘဝကို တကိုယ်တည်းဖြတ်သန်းခဲ့ပြီး ယနေ့ အသက်အရွယ်ကြီးရင့်သည့်တိုင် ကိုယ့်ဝမ်းကိုယ်ကြောင်းနေရဆဲဖြစ်ပါတယ်။ နေအိမ်တွေမှာ အဝတ်လျှော်ပေး၊ ဂရုဏာသက်လို့ပေးလိုက်တဲ့ တပတ်နွမ်း ဖိနပ်လေးတွေကို သူနေထိုင်ရာရွာကလေးမှာ တဆင့်ပြန်လည်ရောင်းချရင်း ဖြတ်သန်းနေရရှာပါတယ်။
ကိုယ်တိုင်က မဝရေစာစားပြီး ရှင်သန်နေထိုင်ရရှာပေမယ့် နေအိမ်ကဘုရားစင်မှာတော့ ပန်း၊ ရေချမ်း မပြတ်တမ်း ကပ်လှူပူဇော်ပါတယ်။
“အဘွားမစားရရင်နေပါစေ ဘုရားပန်းတော့ မညှိုးစေရဘူး”
သူမဟာ ငယ်စဉ်ကနေ ဒီနေ့ထိ ခင်ပွန်းရဲ့ စွန့်ပစ်ခံ၊ သားသမီးရဲ့ စွန့်ပစ်ခြင်းတို့ကို ကြုံခဲ့ရပေမယ့် ညှိုးနွမ်းအားငယ်ခြင်း အလျဉ်းမရှိဘူးလို့ဆိုပါတယ်။
“စိတ်ဓာတ်ကတော့ မကျပါဘူး။ ဒီလိုပဲ အားတင်းရတာပေါ့”
အဘွား ဒေါ်ကျင်လှအတွက် ကံကောင်းတာတခုက အိမ်းနီးပါးချင်း ပတ်ဝန်းကျင်က တတ်နိုင်သလောက် ကူညီဖေးမနေကြတဲ့အချက်ပဲဖြစ်ပါတယ်။
သူမဟာ ရန်ကုန်မြို့တဖက်ကမ်း ဆိပ်ကြီးခနောင်တို့မြို့နယ် လှိုင်းဖုန်းကျေးရွာလေးမှာ နေထိုင်လျက်ရှိပြီး ဗေဒါပျံအံကိုခဲဆိုသလို ဘဝကိုအရှုံးမပေးဘဲ အားတင်းနေထိုင်လျက်ရှိပါတယ်။