Eus Sandel vertrok in 1982 op missie naar Libanon. Toen hij aankwam in het land, schrok hij van de situatie om zich heen. Kinderen achter kanonnen die hun vizier richten op de Nederlandse eenheden. Het is een beeld dat nog altijd op Eus’ netvlies ligt.
Na zijn tijd bij Defensie bekruipt Eus een gevoel van schuld tegenover zijn gezin. Door zijn afwezigheid heeft hij niet de vader kunnen zijn voor zijn kinderen die hij wilde zijn. Niet alleen in zijn kinderen steekt hij meer tijd na zijn terugkomst, maar ook richt hij een Veteranen ontmoetingscentrum op in Amsterdam. Tot op de dag van vandaag fungeert het als plek waar veteranen elkaar kunnen steunen en hun kameraadschap opbloeit.