ბერდება სოფლები, ჩვენ ვარქმევთ ნასოფლარს, და მერე უდღეოდ მიდიან ფერები. წინაპრის ნაომარს, ნაჯაფს და ნაოფლარს, უგულო შვილივით, ვტოვებთ და ველევით. შეერწყა ყანები კორდებს და მდელოებს, ერევა ეზოებს ისლი და იელი. ჩვენს მთებში ელიან სიკვდილის დემონებს, ჩვენ თმებში გვერევა ქალაქის იერი... ნაფარცხალ წალკოტებს ხავსისთვის ვიმეტებთ, ვამგვანეთ სახლები ნადაბურ პარტახებს. დრო იყო სოფლებში ჭედავდნენ იმედებს, გენი კი ხეთქავდა მაჯებზე არტახებს. მერე კი ყველაფერს დაერქვა წარსული, ორღობის მითები გლოვობენ დანარჩენს. ნატაძრალ ზარებზე თავს იხრჩობს ავრიტი, თემს მიღმა ნისლები ელიან განაჩენს. ვიცვლებით, ვიცლებით, გვერევა სიმდაბლე. არ მინდა ფიქრებმა მიზნები არიოს. ტირიან ტურები სახატის მიჯნაზე, იქ სადაც ძველები ხარშავდნენ ალიონს... ავტორი: შოთა გოლუბიანი